Του Βαγγέλη Κ. Χριστοπούλου
Κόντευε να βγει και ο
Νοέμβρης, οι ημέρες ήταν ηλιόλουστες και θαυμάσιες. Ο κορονοιός στις δόξες του
και ο Θεός δεν με αξίωσε για να
επισκεφθώ, έστω μια φορά , το εξωκκλήσι
της Παναγίας της Μαυρομαντηλούς.
Αυτή την επιθυμία μου την είπα στον φίλο μου τον Ηλία Καρτέρη που ήταν κοντά μου. Είχε το κατάλληλο μεταφορικό μέσο και ποτέ δεν μου χάλαγε το χατίρι.
ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟ ΞΕΣΗΚΩΜΟ
Η μνήμη του παρελθόντος είναι απαραίτητο στοιχείο για την πορεία του Έθνους. Ο γενικός ξεσηκωμός ξεκίνησε και από την ετοιμασία της μάνας που καλλιέργησε στα βλαστάρια της, τον σπόρο της λευτεριάς. Η προσφορά της μάνας της αδερφής, της γυναίκας, πολύ λίγο εκτιμήθηκε στον μεγάλο ξεσηκωμό.
Του Βαγγέλη Κ. Χριστοπούλου
__Τι είναι και τούτο το
κακό που μας βρήκε παιδάκι μου. Κάθε χρόνο τέτοια εποχή να έχουμε τα ίδια.
__ Τι έπαθες γιαγιά;
__Να! Δεν βλέπεις παιδάκι μου, την θολούρα που έχει το νερό, στις βρύσες μας; Λέρωσα τα ρούχα μου, που έβαλα στο πλυντήριο. Που να ήξερα πως θα έβγαινε το νερό κόκκινο. Τώρα τι να κάνω, μου λες;
Του Βαγγέλη Κ. Χριστοπούλου
Ένας από αυτούς είναι ο
καθηγητής μου της Γυμναστικής.
Περπατώντας στο καλντερίμι από την πλατεία για το επάνω χωριό , έφθασα χωρίς να το καταλάβω κοντά στο σπίτι του.
Στο μικρό παραθυράκι, μέχρι την μέση είχαμε βάλει ένα προσκέφαλο, να μην σοδιάζει όλο το κρύο μέσα. Αλλιώς έπρεπε να κλείσουμε το μονόφυλλο παντζούρι και μέσα θα είχαμε σκοτάδι.
Σήμερα 13/1/ είχα δυο
προβλήματα να λύσω και το σκευόμουνα από χθές το βράδυ. Το πρώτο ήταν τι να
μαγειρέψω για να φάω. Στην αρχή, έλεγα να κάνω χυλοπίτες με μυτζήθρα, με φέτα
και καψαλιστό ψωμί, καλά θα ήταν. Ύστερα άλλαξα γνώμη. Ήθελα να φτιάξω μοσχάρι
κοκκινιστό, ντόπιο, που πήρα στα Σβόρνα από τον Ηλία . Είχα καιρό να φάω
κόκκινο κρέας. Με κρεμμυδάκια και ντοματούλα με τα μυριστικά του, θα ήταν
τρέλα. Μάλιστα εκεί που το σκευόμουνα άρχισαν να τρέχουν τα σάλια μου.
Τελικά βρήκα πιο εύκολη λύση και γρήγορο τρόπο παρασκευής του, να βάλω στον φούρνο σαρδέλα, που ήταν καθαρισμένη και έτοιμη στην κατάψυξη. Με ντομάτες και κρεμμύδια σε φέτες κομμένα επάνω, με λαδάκι και μαϊντανό και ρίγανη , θα μοσκοβόλαγε η γειτονιά.
Του Βαγγέλη Κ. Χριστοπούλου
Πόνους ένοιωθε η φτωχιά από το σχοινί , που είχε δέσει στους ώμους της τα ξύλα. Δεν έφτανε την κούραση που τράβηξε, την προηγούμενη ημέρα, με το καθάρισμα του σπιτιού. Με όλη την δύναμή της κουβάλαγε το βαρύ φόρτωμα.
Του Βαγγέλη Κ. Χριστοπούλου
Το χωριό μου η Μυγδαλιά,
είναι μέσα σε μια χούνη, χτισμένο από Λαγκαδινούς μαστόρους, με τα σπίτια του
να είναι κοντά, κοντά. Βρίσκεται σε πλαγιά του Μαινάλου και ολόγυρα είναι
πηγμένος ο τόπος από ψηλά πουρνάρια. Οι Γλανιτσιώτες ήξεραν να γιορτάζουν και
να γλεντάνε και δεν ξέρω αν τους έφταναν
τα άλλα χωριά. Άλλοτε στο χωριό, οι
άνθρωποι, είχαν ένα θρεφτάρι, όλο κι όλο και ήταν η ελπίδα όλης της χρονιάς.
Τις Χριστουγεννιάτικες ημέρες, οι γυναίκες ήταν αναστατωμένες. Πηγαινοέρχονταν στην βρύση, ζαλωμένες με νεροβάρελα, κουβάλαγαν νερό, κοσκίνιζαν αλεύρι, ζύμωναν ψωμιά, έκαναν γλυκά και πίτες. Τα ταψιά ξεχείλωναν από την οματιά και τα σπίτια μύριζαν γιορτινή ατμόσφαιρα.
__Μπάρμπα να τα ειπούμε;
__Πέστε τα, αλλά τι να σας δώσω που δεν έχω δεκάρα τσακιστή!
__Ότι έχεις μπάρμπα δώσε μας. Να κάνουμε το ξεκίνημα θέλουμε. Έτσι ξεκινήσαμε οι τρείς μας να τα λέμε: Καλή ημέρα άρχοντες , αν είναι ορισμός σας Χριστού την θεία γέννηση να μπώ στ αρχοντικό σας…
Μελανιασμένος ο ουρανός από τα άγρια σύννεφα και ο άγριος βοριάς, περόνιαζε τα κόκκαλα, μέχρι το μεδούλι. Κρύο, χιόνια, βροχές με κοκοσιάλια , στραβοί της πείνας οι περισσότεροι και μπόλικη ξυπολησιά ήταν το καθημερινό σκηνικό.
Οι τσοπάνηδες τυλιγμένοι με ότι πανοφόρια είχαν μαζί τους και με τριμμένα ρούχα, έβγαζαν τα πρόβατα σε κανένα απαγκερό χωράφι, να αρπάξει το στόμα τους κάτι να μην ψοφήσουν της πείνας.
Του Βαγγέλη Κ Χριστοπούλου
Περπατώντας μετά το Ηρώων τον ανηφορικό δρόμο με το καλντερίμι , χωρίς να το καταλάβω, έφτασα στους πρόποδες του Αγίου Χαραλάμπους με τον επιβλητικό Ναό και με το κομψό καμπαναριό, με την απέραντη θέα.
Κάποτε ανέβαινα καθημερινά για έξι ολόκληρα χρόνια αυτόν τον δρόμο με συμμαθητές και συμμαθήτριες.
Του Βαγγέλη κ. Χριστοπούλου
Ήταν Πέμπτη 22 του μήνα,
προς το μεσημέρι. Η πρεσβυτέρα κ. Παγώνα , πήρε την σκούπα, ξεσκονόπανα και ένα
μεγάλο καλάμι και κατευθύνθη μέσω στενού δρόμου στον μικρό Ναΐσκο του Αγίου Δημητρίου.
Ο Ναός βρίσκεται πλησίον του όμορφου χωρίου της Κερπινής, είναι πάλλευκος και ο τρούλος με τα οκτώ παράθυρα φαντάζει από μακριά και αφήνει άπλετο φως να περάσει μέσα του. Έγινε με δαπάνες του αείμνηστου Βαγγέλη Νταλιακούρα.
Για όσους δεν το ξέρουν βρίσκεται πλησίον τεράστιου δέντρου που θέλει δύο και τρείς ανθρώπους, να το αγκαλιάσουν.
Του Βαγγέλη Κ. Χριστοπούλου
__Για να’ χουμε καλό ρώτημα, για πού το βάλατε παλληκάρια; Ρώτησε ο γέρος θαρρετά.
__Πάμε ψηλά στην κορυφή
της Κουκούλας. Μας είπαν όποιος ανέβει εκεί επάνω, ζει ένα όνειρο. Σμίγει με τον
Θεό και τους ανθρώπους.
__Σωστά σας το είπαν. Μακάρι να μπορούσα κι εγώ να σας ακολουθήσω, ήθελα πολύ από κι επάνω να στείλω τις ευχές μου στον κόσμο που γνώρισα.
__Γέροντα τόση ομορφιά έχει το μέρος εκεί, που τόσο πολύ το παινεύεις;
Πριν πολλά χρόνια, παιδί
ακόμη, καθώς πέρναγα στον δημόσιο δρόμο, η ματιά μου έπεφτε σε τούτο το όμορφο σπίτι, με την μεγάλη αυλή,
τις κληματαριές τις καρυδιές στο πίσω μέρος και τις γλάστρες γεμάτες λουλούδια.
Κοντά σε άλλες
αρχαιότητες, σκεπασμένο με το απαλό χώμα της Μήλου, αιώνες βρισκόταν σε έναν
υπόγειο θόλο το ημίγυμνο σώμα της Αφροδίτης. Τα μεσημέρια που πύρωνε ο ήλιος το
κορμί της, ζεσταινόταν και αναστέναζε.
Λίγο πιο κάτω στην λευκογάλανη θάλασσα της Μήλου της ατέλειωτες νύχτες της
μοναξιάς, πήγαινε από ένα μυστικό
δρομάκι, σε ένα με βράχια, ζωσμένο μουράγιο, προφυλαγμένο από τις άγριες πνοές του
πελάγους.
Το καφενείο της Σέβδας
είναι μια όμορφη γωνιά, για κάθε Γλανιτσιώτη, για κάθε ξένον, φίλο ,επισκέπτη.
Είναι ένας ζεστός και ευχάριστος χώρος που βρίσκεις άριστη εξυπηρέτηση από την
μελαχρινή γυναίκα με τα κατάμαυρα μάτια και το χαμογελαστό πρόσωπο.Την Σέβδα.
