Σάββατο 9 Ιανουαρίου 2016

Η Ο Δ Ο Ν Τ Ι Α Τ Ρ Ο Σ


Του Βαγγέλη Κ. Χριστοπούλου                             
Δεν κοιμήθηκα απόψε!.
 Πολλές φορές βγήκα έξω από το σπίτι μου και κάθισα κάτω από την κληματαριά.  Το τριζόνι κουρνιασμένο στο σκοτάδι της νύχτας, ακούγεται μονότονο:  τρρ… τρρ…. Τρρ…
Το φεγγάρι, λες και ήταν κρεμασμένο από μια κωνική  διπλοκορφή των Αγράφων, κοντά στην Γρανίτσα Ευρυτανίας, στέκεται ολόφωτο στον ουρανό και κάνει τον τόπο αγνώριστο.  Οι φωνές των ζώων τώρα που βγήκε  είναι παράξενες…
Μπαίνω μέσα στο σπίτι, σιγοπατώντας, να μην κάνω θόρυβο, γιατί κάποιοι κοιμούνται. Ρίχνω κάτι στην πλάτη μου, γιατί η άχνη της λίμνης  που απλώνεται ήρεμη σε μικρή απόσταση, μου περονιάζει τα κόκαλα. Έπειτα βγαίνω έξω στην άλλη άκρη του κήπου, που είναι η καρυδιά, κρατώντας ένα ποτήρι  στο χέρι με αλατόνερο.