Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2021

ΓΙΑ ΓΕΛΙΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΚΛΑΜΑΤΑ

  

                                   

                                                                  Του Βαγγέλη Κ. Χριστοπούλου

Είναι πραγματικά για κλάματα!!!!!!!!!!!!!!!!

__Τι είναι και τούτο το κακό που μας βρήκε παιδάκι μου. Κάθε χρόνο τέτοια εποχή να έχουμε τα ίδια.

__ Τι έπαθες γιαγιά;

__Να! Δεν βλέπεις παιδάκι μου, την θολούρα που έχει το νερό, στις βρύσες μας; Λέρωσα τα ρούχα μου, που έβαλα στο πλυντήριο. Που να ήξερα πως θα έβγαινε το νερό κόκκινο. Τώρα τι να κάνω, μου λες;

Ο ΓΥΜΝΑΣΤΗΣ ΜΟΥ

 

                                             

                                                         Του Βαγγέλη Κ. Χριστοπούλου

Σήμερα περπάτησα πάλι τους δρόμους της Δάφνης  και μάζεψα στην σκέψη μου, σκιές κάποιων  από τους ανθρώπους  που  είχα γνωρίσει παλιά. Πριν επιστρέψω στο χωριό μου, ήθελα ν ακούσω έστω νοερά, πολλών τις φωνές , γιατί δεν πρόκειται να τους δω μπροστά μου. Γιατί είναι φευγάτοι  στον άλλο κόσμο.

Ένας από αυτούς είναι ο καθηγητής μου της Γυμναστικής.

Περπατώντας στο καλντερίμι από την πλατεία για το επάνω χωριό ,   έφθασα χωρίς να το καταλάβω κοντά στο σπίτι του.

Κυριακή 24 Ιανουαρίου 2021

ΔΥΟ ΖΑΛΙΕΣ ΚΛΑΡΙ


Στοιβαγμένοι στα δυο  παραγώνια και σε όλο το σπίτι, οχτώ νοματαίοι κοιμόμαστε . Πως και που κοιμόμαστε σε  είκοσι τετραγωνικά μέτρα σπίτι , ένας Θεός το ξέρει. Είχε φωτίσει για τα καλά. Όλοι σχεδόν είμαστε στο πόδι. Η φωτιά έκαιγε στην γωνιά και ο καπνός ανέβαινε μισός στον αυλακωμένο τοίχο και ο άλλος σκορπίζονταν μέσα στο σπίτι. Έβραζε και ο τέντζερης  τον τραχανά.

Στο μικρό παραθυράκι, μέχρι την μέση είχαμε βάλει ένα προσκέφαλο, να μην σοδιάζει όλο το κρύο μέσα. Αλλιώς έπρεπε να κλείσουμε το μονόφυλλο παντζούρι και μέσα θα είχαμε σκοτάδι.

Τετάρτη 13 Ιανουαρίου 2021

ΤΟ ΚΑΚΟ ΜΕΤΑ ΤΟΥ ΤΕΡΠΝΟΥ

 

                                                

 

Σήμερα 13/1/ είχα δυο προβλήματα να λύσω και το σκευόμουνα από χθές το βράδυ. Το πρώτο ήταν τι να μαγειρέψω για να φάω. Στην αρχή, έλεγα να κάνω χυλοπίτες με μυτζήθρα, με φέτα και καψαλιστό ψωμί, καλά θα ήταν. Ύστερα άλλαξα γνώμη. Ήθελα να φτιάξω μοσχάρι κοκκινιστό, ντόπιο, που πήρα στα Σβόρνα από τον Ηλία . Είχα καιρό να φάω κόκκινο κρέας. Με κρεμμυδάκια και ντοματούλα με τα μυριστικά του, θα ήταν τρέλα. Μάλιστα εκεί που το σκευόμουνα άρχισαν να τρέχουν τα σάλια μου.

Τελικά βρήκα πιο εύκολη λύση και γρήγορο  τρόπο παρασκευής του, να βάλω στον φούρνο σαρδέλα, που ήταν καθαρισμένη και έτοιμη στην κατάψυξη. Με ντομάτες και κρεμμύδια σε φέτες κομμένα επάνω,  με λαδάκι και μαϊντανό και ρίγανη , θα μοσκοβόλαγε η γειτονιά.

Τετάρτη 6 Ιανουαρίου 2021

ΟΙ ΚΟΥΤΣΟΥΡΕΣ ΚΑΙ Η ΠΡΩΤΑΓΙΑΣΗ

                                                            

                                                                                        Του Βαγγέλη Κ. Χριστοπούλου

Ξύλο με ξύλο δεν μέλεβε ,ούτε σειρήνα  ούτε κούτσουρο, παρά λίγα πουρνάρια  στιβαγμένα  κοντά στην  συκιά προς το γαλάρι. Η κυρά Διαμάντω με ένα σχοινί στο χέρι  έφθασε στο πάνω μέρος της κουτσοδημητρούς και άρχισε να μαζεύει κουτσούρες , σύγχοντρα ξύλα και πουρνάρια. Ξύλα που πριν λίγες ημέρες είχε κόψει ο πατέρας. Δεν άργησε να ετοιμάσει μια βαριά ζαλιά. Σε λίγο κουβαλούσε το βαρύ δεμάτι στην πλάτη της.

    Πόνους ένοιωθε η φτωχιά από το σχοινί , που είχε δέσει στους ώμους της τα ξύλα. Δεν έφτανε την κούραση που τράβηξε,  την προηγούμενη ημέρα, με το καθάρισμα του σπιτιού. Με όλη την δύναμή της κουβάλαγε  το βαρύ φόρτωμα.

Κυριακή 3 Ιανουαρίου 2021

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΠΑΣΤΟ


                                            Του Βαγγέλη Κ. Χριστοπούλου

Το χωριό μου η Μυγδαλιά, είναι μέσα σε μια χούνη, χτισμένο από Λαγκαδινούς μαστόρους, με τα σπίτια του να είναι κοντά, κοντά. Βρίσκεται σε πλαγιά του Μαινάλου και ολόγυρα είναι πηγμένος ο τόπος από ψηλά πουρνάρια. Οι Γλανιτσιώτες ήξεραν να γιορτάζουν και να γλεντάνε και δεν ξέρω αν τους  έφταναν  τα άλλα χωριά. Άλλοτε στο χωριό, οι άνθρωποι, είχαν ένα θρεφτάρι, όλο κι όλο και ήταν η ελπίδα όλης της χρονιάς.

 Τις Χριστουγεννιάτικες ημέρες,  οι γυναίκες ήταν αναστατωμένες. Πηγαινοέρχονταν στην βρύση, ζαλωμένες με νεροβάρελα, κουβάλαγαν νερό, κοσκίνιζαν αλεύρι, ζύμωναν ψωμιά, έκαναν γλυκά και πίτες. Τα ταψιά ξεχείλωναν από την οματιά και τα σπίτια μύριζαν γιορτινή ατμόσφαιρα.