ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΠΑ ΓΙΩΡΓΗ ΤΗΣ ΚΕΡΠΙΝΗΣ

ΤΟ ΠΡΟΞΕΝΙΟ ΣΤΡΕΖΟΒΙΝΟΥ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΥ

 

Είναι μια πραγματική ιστορία, που χάνεται στον χρόνο και έχει σβήσει από την μνήμη των πολλών όπως  και τα ονόματα των πρωταγωνιστών. Την άκουσα στην πλατεία του χωριού μου κάτω από τον μεγάλο

πλάτανο από τον Βασίλη Βασιλόπουλο (Μαγαζά)

Ο Αμερικάνος Στρεζοβινός,γύρισε μετά από πολλά χρόνια στο χωριό του για να ειδή τους δικούς του. Εκεί  γνώρισε  και  αγάπησε μια Γλανιτσιώτισα  το επώνυμό της ήταν Ρουμελιώτη.  Καθόταν κοντά στον Λάδωνα ( στον Κούφιο) με την οικογένειά της.  Πήγε στην Στρέζοβα να πωλήσει ξύλα. Σαν την είδε ο Αμερικάνος την λιμπίστηκε,του άρεσε και ζήτησε τα ξύλα να τα μεταφέρει στο σπίτι του.

Η ΜΟΝΑΧΗ ΠΑΡΘΕΝΙΑ

 
Στην μνήμη Μοναχής Παρθενίας.

Κοιμήθηκε την 10/11/21 η Μοναχή Παρθενία στη Μονή Κερνίτσας  που ήταν το σπίτι της Παναγίας . Κτίστηκε το 1116 μχ. Εδώ επέλεξε από νεαρή ηλικία η κατά κόσμο Αναστασία Βασιλοπούλου ---Παρθενία--- να υπηρετεί τον Θεό.

Μέχρι τα δεκατρία  της χρόνια ζούσε στο χωριό, κάνοντας όπως όλες οι κοπέλες διάφορες οικιακές εργασίες.  Όμως έβλεπε οπτασίες, ενοχλητικά όνειρα, που δυσκόλευαν την ζωή της. Βρισκόταν μέσα σε θύελλες κακοτοπιές και ήταν σαν νεκρή.  Η μητέρα της καλή γυναίκα και χριστιανή την έφερε στο Μοναστήρι. Εδώ αφού προσκύνησε την εικόνα της Παναγίας κάθισε  και ω! του θαύματος βρήκε την λύτρωση, την ηρεμία και την ησυχία της.  Έτσι λοιπόν αποφάσισε με την συγκατάθεση και της μητέρας της και έμεινε εκεί επί επτάμηνων κοντά στην Παναγία.

ΠΑΡΑΜΟΝΕΣ 15ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

 Του Βαγγέλη Κ. Χριστοπούλου

__Για να’ χουμε καλό ρώτημα, για πού το βάλατε παλληκάρια; Ρώτησε ο γέρος θαρρετά.
__Πάμε ψηλά στην κορυφή της Κουκούλας. Μας είπαν όποιος ανέβει εκεί επάνω, ζει ένα όνειρο. Σμίγει με τον Θεό και τους ανθρώπους.
__Σωστά σας το είπαν. Μακάρι να μπορούσα κι εγώ να σας ακολουθήσω, ήθελα πολύ από κι επάνω να στείλω τις ευχές μου στον κόσμο που γνώρισα.
__Γέροντα τόση ομορφιά έχει το μέρος εκεί, που τόσο πολύ το παινεύεις;

ΝΥΧΤΕΣ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ ΣΤΗΝ ΓΟΡΤΥΝΙΑ

 

                   

                                                             Του Βαγγέλη Κ. Χριστοπούλου

Φθινόπωρο στην Γορτυνία, οι νύχτες  είναι υγρές  και σκοτεινές. Κάποιοι τσοπάνηδες βοηθούν στην γέννα τα ζώα τους. Από την ημέρα είδαν πως σε κάποια από αυτά , η κοιλιά τους ήταν παραφουσκωμένη και  το σώμα τους έχει βαρύνει. Ήταν έτοιμα να γεννήσουν. Βόηθαγαν να έρθουν  στον κόσμο, τα πλάσματα που σάλευαν στην κοιλιά της μάνας τους, μια ώρα πιο γρήγορα.

 Ήξεραν πως εύκολα μπορούσε να έλθει στον κόσμο μια ζωή και εύκολα μπορούσε να χαθεί.  Και αφού τέλειωναν όλα ευχάριστα, μια απέραντη χαρά ζωγραφιζόταν στο πρόσωπο των τσοπάνηδων , τα δε ζώα με βελάσματα έστελνα τις ευχαριστίες τους. 

ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΞΕΣΗΚΩΜΟΥ ΤΟΥ 1821

 

Από το βιβλίο ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΑΡΛΑΜΗ οι γυναίκες του μεγάλου ξεσηκωμού .

Γιά τα 200 χρόνια απο την απελευθέρωση

Σε όλα τα χρόνια της σκλαβιάς οι γυναίκες συμπαρατάχθηκαν στους αγώνες και δείχτηκαν ισάξιες με τους άνδρες σε τόλμη, αντοχή, θέληση και αποτελεσματικότητα προσφοράς στην ενιαία πάλη.

Αυτές οι άγνωστες ,με τα μικρά ονόματα τα σπαρμένα σε όλη την έκταση του Ελληνικού χώρου, πολέμησαν σαν απλοί στρατιώτες του αγώνα, η καθεμιά « εφ΄ω ετάχθη». Οι ιστορικοί δεν τίμησαν όσο άξιζε και δεν τόνισαν, τόσον την ομαδική, όσον και την ατομική συμβολή της γυναίκας στην επανάσταση.

Καθεμιά ηρωίδα είχε την δική της τύχη και την δική της προσφορά στον αγώνα. Σ όλες τους αξίζει έστω κάποια υστεροφημία.

ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΗΝ ΜΑΥΡΟΜΑΝΤΗΛΟΥ

 

 

                                                                        Του Βαγγέλη Κ. Χριστοπούλου

 

                                             

Κόντευε να βγει και ο Νοέμβρης, οι ημέρες ήταν ηλιόλουστες και θαυμάσιες. Ο κορονοιός στις δόξες του και ο Θεός δεν με αξίωσε για  να επισκεφθώ,  έστω μια φορά , το  εξωκκλήσι  της Παναγίας της Μαυρομαντηλούς. 

Αυτή την επιθυμία μου την είπα στον φίλο μου τον Ηλία Καρτέρη  που ήταν κοντά μου.  Είχε το κατάλληλο μεταφορικό μέσο και ποτέ δεν μου χάλαγε το χατίρι.

2021 – 1821 = 200 χρόνια

                                        ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟ ΞΕΣΗΚΩΜΟ     

             

Η μνήμη του παρελθόντος είναι απαραίτητο στοιχείο για την πορεία του Έθνους. Ο γενικός ξεσηκωμός  ξεκίνησε και από  την ετοιμασία της μάνας που καλλιέργησε στα βλαστάρια της, τον σπόρο της λευτεριάς. Η προσφορά της μάνας της αδερφής, της γυναίκας, πολύ λίγο εκτιμήθηκε στον μεγάλο ξεσηκωμό.

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΕ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ

                                  

Μετά τον ήλιο, το φεγγάρι είναι το πιο φωτεινό
λαμπερό ουράνιο σώμα της γης, που παρατηρούμε κατά την διάρκεια της νύχτας. Ποιος δεν έχει περπατήσει με φεγγαράδα, με πανσέληνο, θαυμάζοντας την ομορφιά του, την φωτεινότητά του. Εκείνο τρυφερά και χωρίς να το καταλάβουμε, πέφτει το φως του πάνω στις επιφάνειες της γης, δημιουργεί ίσκιους και άπειρα σχήματα. Τα νερά λαμπιρίζουν  και βάφονται με το χρώμα του.

ΓΙΑ ΓΕΛΙΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΚΛΑΜΑΤΑ

  

                                   

                                                                  Του Βαγγέλη Κ. Χριστοπούλου

Είναι πραγματικά για κλάματα!!!!!!!!!!!!!!!!

__Τι είναι και τούτο το κακό που μας βρήκε παιδάκι μου. Κάθε χρόνο τέτοια εποχή να έχουμε τα ίδια.

__ Τι έπαθες γιαγιά;

__Να! Δεν βλέπεις παιδάκι μου, την θολούρα που έχει το νερό, στις βρύσες μας; Λέρωσα τα ρούχα μου, που έβαλα στο πλυντήριο. Που να ήξερα πως θα έβγαινε το νερό κόκκινο. Τώρα τι να κάνω, μου λες;

Ο ΓΥΜΝΑΣΤΗΣ ΜΟΥ

 

                                             

                                                         Του Βαγγέλη Κ. Χριστοπούλου

Σήμερα περπάτησα πάλι τους δρόμους της Δάφνης  και μάζεψα στην σκέψη μου, σκιές κάποιων  από τους ανθρώπους  που  είχα γνωρίσει παλιά. Πριν επιστρέψω στο χωριό μου, ήθελα ν ακούσω έστω νοερά, πολλών τις φωνές , γιατί δεν πρόκειται να τους δω μπροστά μου. Γιατί είναι φευγάτοι  στον άλλο κόσμο.

Ένας από αυτούς είναι ο καθηγητής μου της Γυμναστικής.

Περπατώντας στο καλντερίμι από την πλατεία για το επάνω χωριό ,   έφθασα χωρίς να το καταλάβω κοντά στο σπίτι του.

ΔΥΟ ΖΑΛΙΕΣ ΚΛΑΡΙ

Στοιβαγμένοι στα δυο  παραγώνια και σε όλο το σπίτι, οχτώ νοματαίοι κοιμόμαστε . Πως και που κοιμόμαστε σε  είκοσι τετραγωνικά μέτρα σπίτι , ένας Θεός το ξέρει. Είχε φωτίσει για τα καλά. Όλοι σχεδόν είμαστε στο πόδι. Η φωτιά έκαιγε στην γωνιά και ο καπνός ανέβαινε μισός στον αυλακωμένο τοίχο και ο άλλος σκορπίζονταν μέσα στο σπίτι. Έβραζε και ο τέντζερης  τον τραχανά.

Στο μικρό παραθυράκι, μέχρι την μέση είχαμε βάλει ένα προσκέφαλο, να μην σοδιάζει όλο το κρύο μέσα. Αλλιώς έπρεπε να κλείσουμε το μονόφυλλο παντζούρι και μέσα θα είχαμε σκοτάδι.

ΤΟ ΚΑΚΟ ΜΕΤΑ ΤΟΥ ΤΕΡΠΝΟΥ

 

                                                

 

Σήμερα 13/1/ είχα δυο προβλήματα να λύσω και το σκευόμουνα από χθές το βράδυ. Το πρώτο ήταν τι να μαγειρέψω για να φάω. Στην αρχή, έλεγα να κάνω χυλοπίτες με μυτζήθρα, με φέτα και καψαλιστό ψωμί, καλά θα ήταν. Ύστερα άλλαξα γνώμη. Ήθελα να φτιάξω μοσχάρι κοκκινιστό, ντόπιο, που πήρα στα Σβόρνα από τον Ηλία . Είχα καιρό να φάω κόκκινο κρέας. Με κρεμμυδάκια και ντοματούλα με τα μυριστικά του, θα ήταν τρέλα. Μάλιστα εκεί που το σκευόμουνα άρχισαν να τρέχουν τα σάλια μου.

Τελικά βρήκα πιο εύκολη λύση και γρήγορο  τρόπο παρασκευής του, να βάλω στον φούρνο σαρδέλα, που ήταν καθαρισμένη και έτοιμη στην κατάψυξη. Με ντομάτες και κρεμμύδια σε φέτες κομμένα επάνω,  με λαδάκι και μαϊντανό και ρίγανη , θα μοσκοβόλαγε η γειτονιά.

ΟΙ ΚΟΥΤΣΟΥΡΕΣ ΚΑΙ Η ΠΡΩΤΑΓΙΑΣΗ

                                                            

                                                                                        Του Βαγγέλη Κ. Χριστοπούλου

Ξύλο με ξύλο δεν μέλεβε ,ούτε σειρήνα  ούτε κούτσουρο, παρά λίγα πουρνάρια  στιβαγμένα  κοντά στην  συκιά προς το γαλάρι. Η κυρά Διαμάντω με ένα σχοινί στο χέρι  έφθασε στο πάνω μέρος της κουτσοδημητρούς και άρχισε να μαζεύει κουτσούρες , σύγχοντρα ξύλα και πουρνάρια. Ξύλα που πριν λίγες ημέρες είχε κόψει ο πατέρας. Δεν άργησε να ετοιμάσει μια βαριά ζαλιά. Σε λίγο κουβαλούσε το βαρύ δεμάτι στην πλάτη της.

    Πόνους ένοιωθε η φτωχιά από το σχοινί , που είχε δέσει στους ώμους της τα ξύλα. Δεν έφτανε την κούραση που τράβηξε,  την προηγούμενη ημέρα, με το καθάρισμα του σπιτιού. Με όλη την δύναμή της κουβάλαγε  το βαρύ φόρτωμα.

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΠΑΣΤΟ

                                            Του Βαγγέλη Κ. Χριστοπούλου

Το χωριό μου η Μυγδαλιά, είναι μέσα σε μια χούνη, χτισμένο από Λαγκαδινούς μαστόρους, με τα σπίτια του να είναι κοντά, κοντά. Βρίσκεται σε πλαγιά του Μαινάλου και ολόγυρα είναι πηγμένος ο τόπος από ψηλά πουρνάρια. Οι Γλανιτσιώτες ήξεραν να γιορτάζουν και να γλεντάνε και δεν ξέρω αν τους  έφταναν  τα άλλα χωριά. Άλλοτε στο χωριό, οι άνθρωποι, είχαν ένα θρεφτάρι, όλο κι όλο και ήταν η ελπίδα όλης της χρονιάς.

 Τις Χριστουγεννιάτικες ημέρες,  οι γυναίκες ήταν αναστατωμένες. Πηγαινοέρχονταν στην βρύση, ζαλωμένες με νεροβάρελα, κουβάλαγαν νερό, κοσκίνιζαν αλεύρι, ζύμωναν ψωμιά, έκαναν γλυκά και πίτες. Τα ταψιά ξεχείλωναν από την οματιά και τα σπίτια μύριζαν γιορτινή ατμόσφαιρα.