ΠΕΝΤΕ ΚΑΙ ΕΞΙ

   ΤΟΥ ΒΑΓΓΕΛΗ Κ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

    Κάθισε  στο μπλέ τραπεζάκι του καφενείου που ήταν ανοιχτό το τάβλι πάνω του  και παρήγγειλε καφέ. Σβούριξε  δυo- τρεις φορές τα ζάρια και πριν αυτά ηρεμήσουν ρώτησε:

__Εσύ, Μάγκα, δεν παίζεις τάβλι; Καμία απάντηση.    Θέλει μυαλό  το τάβλι, τι το πέρασες, δηλωτή;   Καταλαβαίνω,  φοβάσαι να παίξεις,τον πείραξε!....

ΤΟ ΚΟΛΟΚΥΘΙ

ΤΟΥ ΒΑΓΓΕΛΗ Κ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

Ο τόπος τριγύρω, άδειος από πέτρες. Αν με βλέπανε να πετά πέτρες, πήγαινα χαμένος! Θα πέφτανε τα μούτρα μου από ντροπή, για κείνα που θ’ άκουγα και κείνα που θα ‘λεγαν  στον κόσμο του χωριού για μένα!.

Το ‘βαλα πείσμα, να το ρίξω κάτω στην ρεματιά, το κρεμασμένο  κολοκύθι στο γκρεμό, εκεί ψηλά στα περιβόλια κοντά στο κεφαλόβρυσο..