ΣΤΟ ΚΑΛΥΒΙ ΤΟΥ ΠΑΝΟΥ

                                                          Του Βαγγέλη Κ. Χριστοπούλου

 Πόσο φιλόξενοι είναι αυτοί οι ορεσίβιοι  τσοπάνηδες και πόσο αγνοί και συμπαθείς άνθρωποι. Ένοιωσα χαρά μεγάλη κι αληθινή για τα φιλόξενα αισθήματά τους. Από τότε που το πόδι μου πάτησε στο καλύβι του Πάνου νοιώθω μια ιδιαίτερη συμπάθεια μια ξεχωριστή αγάπη και  μια ξεχωριστή φιλία γιαυτούς.

Είχα περπατήσει αρκετά γυρίζοντας από το μικρό γειτονικό χωριό. Κόντευε μεσημέρι και βρέθηκα κοντά στο καλύβι του.

ΟΙ ΚΥΡΙΕΣ ΤΟΥ 5ου ΟΡΟΦΟΥ

                                                              Του Βαγγέλη Κ Χριστοπούλου

Με γελαστά πρόσωπα γεμάτες συμπόνια κι αγάπη , με τις κάτασπρες πεντακάθαρες φορεσιές τους, μας καλημέρισαν σήμερα το πρωί, οι αδελφές νοσοκόμες. Ρωτούσαν και  τούς ασθενείς  μας καθώς πλησίαζαν στα κρεβάτια. Άκουσα και με την δική μου ασθενή την συζήτησή τους.

Τ' ΑΛΩΝΙΑ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ

Κοιτάζοντας το χωριό μου Μυγδαλιά από ψηλά, ξεπροβάλει μια αλλόκοτη ομορφιά με αυτούς τους στρογγυλούς πέτρινους κύκλους.  Αυτοί οι συμμετρικοί κύκλοι, τ’ αλώνια, με τον στιχερό στο κέντρο, με την όμορφη με πέτρες  πλακόστρωση, γοητεύουν τα μάτια και δίνουν φτερά στην φαντασία και άπειρες εικόνες του παρελθόντος. Τ’ αλώνια είναι ο ήλιος και το φεγγάρι σε μικρογραφία τοποθετημένα πάνω στη γη που δίνουν στην ψυχή και τα μάτια την ομορφιά της τελειότητας.

 Είναι η κυκλική πλατεία του αρχαίου θεάτρου, που παίζονται παραστάσεις. Μόνο που εδώ η παράσταση γίνεται με τ’ άλογα και τους βαλμάδες.