Η ΠΝΕΥΜΟΝΙΑ

Του Βαγγέλη Κ. Χριστοπούλου

Έτσι ήρθε , νύχτα «καβάλα σε άσπρο άλογο» και κανένας δεν πήρε είδηση πώς φούντωσε.

Στο χωριό είχαμε, λέει, και το πρώτο θύμα. Το είπαν στο νοσοκομείο: Από πνευμονία αρρώστησε  η θεια Βασίλω.
Ορισμένοι κοροϊδεύανε αυτούς που παίρνανε προφυλάξεις.  Ο Γιάννης, φοβητσιάρης όπως ήταν, πήρε τα υπάρχοντά του, τις κότες και τα πρόβατά του με την γυναίκα του και σκαπέτησε στου Μπουλιμέτη.
Ο Γούνης είχε τρία βράδια να έρθει στο καφενείο. Ήταν ετοιμόγεννα τα ζωντανά του, δικαιολογήθηκε.

Η ΛΙΜΝΗ Η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΜΟΥ

Του Βαγγέλη Κ Χριστοπούλου
Σαββατόβραδο  είχαν έλθει περί την δύσιν του ήλιου  ψαράδες  στις ερημικές ακτές της. Νύχτωσαν , έστησαν τις σκηνές τους και   κοιμήθηκαν. Περίμεναν να φωτίσει να ξεκινήσουν το ψάρεμα.

Σαν ξύπνησαν με το χάραμα έβαλαν δολώματα στα αγκίστρια άπλωσαν τα ψαροκάλαμα στην δαντελωτή ακτή  και έριξαν  τα ψαροκόφινα στο βυθό της.
Κυριακή  πρωί κατεβήκαμε με τον Ηλία στην  καταγάλανη Λίμνη να ιδούμε τα ψάρια στην άκρη καθώς είναι εποχή που γενούν.

Η ΑΔΕΡΦΗ ΜΟΥ

Του Βαγγέλη Κ Χριστοπούλου

Έλα αδερφούλη μου! Πως είσαι; Κοιμήθηκες καλά; Όλα καλά; Να σου φτιάξω καφέ;

Έτσι κάθε πρωί, με υποδεχότανε η αδερφούλα μου η Δέσποινα στο πατρικό  μας σπίτι στο χωριό.
Εγώ της έλεγα την καλημέρα μου και εκείνη με πλησίαζε και μου την ανταπέδιδε με δυο γλυκά φιλιά στα μάγουλα.
Τώρα το Πάσχα φρόντιζε για όλους μας κάπου 15 άνθρωποι με τα κόκκινα αυγά της, την μαγειρίτσα της τα γιαούρτια της και στην ετοιμασία του σουβλίσματος του αρνιού πρώτη.

Στον Αι Γιώργη

Χοντρές σταγόνες βροχής έπεφταν γύρω και πάνω από τον Αι Γιώργη μας. Απέναντι είναι ανταριασμένα τα Αφροδίσια όρη η Στρέζοβα και η Πουρναριά. Από το κάστρο του Αι Γιώργη αγνάντευα τον όμορφο Λάδωνα με την Λίμνη του που άλλαζαν χρώματα και άκουγα τα βατράχια που συναγωνίζονταν το ένα το άλλο. Οι πυροκόκκινες βουνοπλαγιές ήταν ξαναμμένες με τα ανθισμένα πουρνάρια τους. Για λίγο από μια χαραμάδα του συννεφιασμένου ουρανού φάνηκε ο ήλιος με το βαθύ κόκκινο χρώματου. Οι χοντρές στάλες βροχής έπεφταν πολύχρωμες πάνω στην γη κι εγώ από κει αγνάντευα τα δακρυσμένα φύλλα των δέντρων και τις δροσοσταλίδες της χλόης.

ΤΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ Τ’ ΑΓΙΩΡΓΙΟΥ

 Στη θεια-Λένη  μου  του Τασιουκλή

Του Βαγγέλη Κ. Χριστοπούλου
Χειμώνας  ακόμη και λογαριάζαμε τον κάθε  μήνα,  την κάθε βδομάδα, την κάθε ημέρα που πέρναγε, ώσπου να  ‘ρθει  του  Αγιωργιού.

Ήταν μια ξεχωριστή ημέρα. Ήταν μια γιορτή για τους Γιώργηδες, για τον Αγιώργη μας στον Παλιόπυργο, για όλο το χωριό μας.  Φέτος ήταν ζωντανή η άνοιξη, με την πράσινη φορεσιά, τις κατακόκκινες  παπαρούνες ,τις κάτασπρες μαργαρίτες και τα μπουμπουκιασμένα χαμομήλια της.

Είκοσι μέρες από  πριν σχεδιαζόταν στο μυαλό μας το πανηγύρι. Ο καθένας κι ένα όνειρο

Πόσα σχέδια και στοχασμοί γεννιόσανται στο νου της μεγαλοκοπέλας που τα χρόνια της πέρασαν!  Μέσα της έχει μια δειλή φλόγα, έχει αγωνία, περιμένει! Θα την καλέσει στο χορό το παλικάρι  που χρόνια το αγαπά; Να μην πάει άλλος χρόνος χαμένος!