40ΗΜΕΡΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ
Την Κυριακή
23 Ιουλίου, ώρα 9,30 στον Ιερό Ναό Αγίου Παντελεήμονος Χαλανδρίου ( Στο ύψος της Λ. Πεντέλης 57)
τελούμε 40ΗΜΕΡΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ για την ανάπαυση της ψυχής του πολυαγαπημένου
μας συζύγου αδερφού και παππού.
ΧΡΙΣΤΟΥ Κ. ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΥ
Η οικογένειά του.
Και είναι πολύ φριχτό το κάθε βράδυ
Που ούτε φωνή ούτε τηλέφωνο προσμένει
Κάποια μορφή γλυκιά κι αγαπημένη
Όλους τους ψυχοπόναγες
και όλους τους αγαπούσεςΠάντα αγνά και πρόσχαρα
χαρά, ζωή σκορπούσες.
Και σαν έφυγες,
Ο άνεμος κουνάει τα κλαδιά στις μυγδαλιές του χωριού
μας πονεμένα Η κατάμαυρη νύχτα βουβή, αργεί να ξημερώσει. Το κόκκινο φεγγάρι ταξιδεύει τους ψαλμούς της φωνής σου.
Κι εγώ γυρεύω εσένα, το περιστέρι που αγάπαγε όλο τον κόσμο.
Το χελιδόνι που κράταγε στο ράμφος χαμόγελα και χαιρέταγε με ευγένεια από ψηλά.
Γυρεύω τον ήλιο, για να σταματήσει να είναι λυπημένη η φωνή μου και να ζεστάνει την καρδιά.
Πόσες φορές καθίσαμε κουβεντιάζοντας δίπλα δίπλα στο μπαλκόνι του σπιτιού μας στο χωριό αγναντεύοντας τον ανθισμένο κήπο μας και πόσες φορές τα βράδια μας γέμιζαν τα’ αηδόνια με τις λαλιές τους αγρύπνιες.
Θυμάμαι το
δεκαπενταύγουστο στη γιορτή της Παναγίας μας στο χωριό που με τους μουσικούς φθόγγους
σου δοξολογούσες τον Θεό .Μια πρωτομαγιά στα κατάλευκα χωράφια του χωριού,
ντυμένα με τα μυρώνια, που φτιάχναμε με
αγριολούλουδα στεφάνια. Σε θυμάμαι
μέσα στους κόκκινους τάπητες από
παπαρούνες, με τις μυριάδες πολύχρωμα αγριολούλουδα στο χωράφι μας στις Ράχες.
Θυμάμαι μια άνοιξη πως
καμάρωνες τα πανέμορφα κορφοβούνια του χωριού μας, με την συναυλία των άγριων πουλιών. Θυμάμαι που επισκεφθήκαμε και θαυμάζαμε , την
καταπράσινη όλο μαγεία λίμνη του Λάδωνα που ήταν βαμμένη με τον ολογάλανο
ουρανό και το πράσινο που ήταν στις
όχθες της και της Κυράς το γεφύρι
Μαζί ζήσαμε 72 χρόνια
αγαπημένε μου αδερφέ και τώρα αδυνατώ να παραδεχτώ πως έφυγες. Στο διάστημα
αυτό μαζί κλάψαμε και κατευοδώσαμε στο αγύριστο ταξίδι, τους δικούς μας
ανθρώπους , τους γονείς και τις δυο αδελφές
μας. Μαζί χαρήκαμε τις χαρές και τις γιορτές στο σπιτικό μας.
Όλες οι χαρές και όλες οι
λύπες μας περνούσαν από κοντά σου αδερφέ μου.Πρόσφατα σε θυμάμαι στις 25 Μάρτη στην γιορτή μου, στο σπίτι μου αδερφέ, που ήσουν όλο χαρά κοντά μου με τα υπόλοιπα μέλη της μεγάλης μας οικογένειας που με φίλησες με χαιρέτησες και μου ευχήθηκες χρόνια πολλά. Και την άλλη ημέρα το πρωί μου είπες: «Είμαι καλά αδερφέ δόξα το Θεό ξημέρωσε και αυτή η μέρα». Εγώ έκανα πως δεν κατάλαβα το βαθύ νόημα και γύρισα αλλού την κουβέντα.
Μετά από λίγες μέρες
απεγνωσμένα ξεκίνησε η πάλη σου για ζωή.
Ούτε ένα αχ! δεν έβγαλες από το στόμα σου
αδερφέ μου από την τρισκατάρατη αρρώστια που έτρωγε το κορμί σου και
αντιστεκόσουν καρτερικά. Όταν σε ρωτούσαμε πως είσαι έλεγες όλες τις φορές : «Είμαι καλύτερα» Μας αποκοίμιζες και κοιμόμαστε ήσυχοι και
αστενοχώρευτοι.Μπόρεσες κάποια στιγμή που έβλεπες το τέλος σου και μου είπες: «Να ξέρεις, δεν έχω αφήσει καμία εκκρεμότητα».
Ναι αδερφέ το ξέρω ήσουν τυπικός και ουσιαστικός στις υποχρεώσεις
σου και στους ανθρώπους και στον Θεό. Εμείς έχουμε χρέη σε σένα μείνε ήσυχος
και δυστυχώς δεν θα μπορέσουμε να τα
ξεπληρώσουμε.
Χιλιάδες περιστατικά
αδερφέ έχω να θυμηθώ και να γράψω που μας γέμισες αγαλλίαση και ευφροσύνη. Μα τώρα θα γράψω για τον Γολγοθά μας και τον ωραίο αγώνα που δώσαμε, όλοι μας αγκαλιασμένοι, αγαπημένοι, ενωμένοι όπως μας έμαθες.
Δεν θα μάθουμε ποτέ αδερφέ το μυστικό που ήθελες να μας πεις!!!!
Έμεινε ζωηρή στη μνήμη μου, το φουσκωμένο χέρι σου από την αρρώστια, μου τράβηξε το δικό μου κοντά σου. Ύστερα γύρισες και με κοίταξες με μάτια πονεμένα και συγκινημένα. Με μάτια που έβλεπαν και κατανοούσαν , που έπαιρναν και αντικαθιστούσαν την φωνή σου που έβγαινε πλέον αδύναμη.
Σαν να μου έλεγαν πάνε οι καλές και χαρούμενες ημέρες , χωρίζουν οι δρόμοι μας και δεν θα ξανασυναντηθούμε. Κι εγώ μέσα μου έλεγα :
__Ναι ! Αδερφέ οι δρόμοι μας θα συναντιούνται κάθε ώρα και κάθε ημέρα με όσα ωραία περάσαμε.
Λίγες ημέρες πριν το μοιραίο το βράδυ στο δίκλινο δωμάτιο του νοσοκομείου είμαστε μόνοι, Η ατμόσφαιρα ήταν βαριά . Είχε πέσει σε λήθαργο και το χρώμα του προσώπου του ήταν κατακίτρινο όμοιο με κείνο του θανάτου.
Πού και που παραμιλούσες κούναγες τα αδύνατα χέρια σου με σχήματα της νοηματικής γλώσσας και συνομιλούσαμε. Τι ήθελες να ειπείς με ποιους ; Τι μυστήριο που καλύπτει την ψυχή του ανθρώπου σε τέτοιες στιγμές!! Για μια στιγμή ακούστηκαν από το στόμα σου ονόματα προσφιλή προσώπων που έχουν φύγει απ’ την ζωή.
__Διαμάντω φώναξε δυο τρείς φορές . Ήταν η αδερφή που μένει στους ουρανούς και ύστερα είπες για την μάνα:
__Αν ήταν η μάνα εδώ θα μας έδινε πολλές ευχές και στη συνέχεια λιγόστεψαν τα λόγια σου.
Άφησα για λίγο το χέρι σου και χάθηκα σε έναν μακρύ διάδρομο του νοσοκομείου μέχρι που κύλησαν καυτά δάκρυα στα μάγουλά μου. Μπαίνοντας στο δωμάτιο, δεύτερος λυγμός με κατέκλυσε. Έπρεπε όμως να είμαι δυνατός μπροστά σου μην ανοίξεις τα μάτια σου και με δεις.
Έτσι πέρασαν αρκετές ώρες κοιτάζοντάς τον απορημένος και έντρομος . Το βλέμμα του είναι απαθές και παρ όλον που του μιλώ δεν ανταποκρίνεται, οι αισθήσεις του δεν υπακούουν , και αυτά τα αστραποβόλα μάτια του παραμένουν απαθή καρφωμένα στο άγνωστο.
Πολλές οι όμορφες στιγμές αδερφέ μου που περάσαμε μαζί σου, μα σαν έρχεται στην θύμησή μου η απεγνωσμένη πάλη σου για ζωή με συγκλονίζει. Σήκωνες ψηλά σε γροθιά το λιπόσαρκο χέρι σου όταν μαζευόμαστε κοντά σου αδέρφια κι ανίψια δείχνοντας την δύναμή μας την ισχύ μας.
Η φωνή σου ήταν ο κρίκος
που μας έδενε, που μας ένωνε και σαν η φωνή έβγαινε αδύνατη είχες τα μάτια, τα
χέρια το κεφάλι που κουνούσες και συνομιλούσαμε.
«Σε αγαπάμε όλοι, όλοι
είμαστε κοντά σου». Κάποια στιγμή
ακούστηκε η φωνή της αδερφής μας της Δέσποινας κι εσύ σήκωσες ψηλά το αδύνατο
χέρι σου σε γροθιά. Και πάλι σε λίγο σου ψιθύρισε στο αυτί : « Σε αγαπώ αδερφέ, πολύ πολύ πολύ!!»
Εσύ άνοιξες την αγκαλιά σου χαμογελαστά όλο ευχαρίστηση, εκείνη κατάλαβε έσκυψε και δώσατε το τελευταίο φιλί!!!
Ναι! Ήταν το τελευταίο ωραιότερο και καλύτερο γεμάτο πάθος και αγάπη φιλί!!
Πόσο αβάσταχτες ήταν οι ώρες που μου κρατούσες σφιχτά το χέρι και βυθιζόσουν όλο και περισσότερο στην ανυπαρξία. Καταραμένη αρρώστια που σε βασάνιζε και δεν έβγαλες ούτε ένα μορφασμό και αντιστεκόσουν καρτερικά μέχρι τέλους . Σφράγισες το στόμα σου και δεν έκανες καμία διαμαρτυρία κανένα παράπονο , για να μην μας πληγώνεις.
Πόσο πόνο και οδύνη
άντεξες γενναίε μου αδερφέ;
Τις τελευταίες ώρες της
ζωής σου πήγα για κάποια δουλειά και δεν ήμουν κοντά σου. Δεν περίμενα τόσο
γρήγορα να παραδώσεις το πνεύμα το Άγιο. Εσύ όμως με περίμενες καρτερικά και σαν πλησίασα στο κρεβάτι του
πόνου, είδα αδελφέ μια στήλη γάργαρου νερού να στροβιλίζεται και να ανεβαίνει προς
το ταβάνι. Ήταν η άγια ψυχή σου αδερφέ
που πέταγε το κοντόβραδο μαζί με όλα τα
πουλιά κι αυτή.!!! Αυτό και αν δεν ήταν αγάπη; Αυτό και αν δεν ήταν θαύμα;
Σε ευχαριστώ αδερφέ μου
άπειρες φορές για αυτή την μεγάλη χάρη που μου έκανες , γι’ αυτή την μεγάλη
αγάπη που μου πρόσφερες . Για την φοβερή αποκάλυψη που είδα.
Αδερφέ, φέτος το
15αύγουστο στο χωριό δεν θα ακουστεί η γλυκιά γεμάτη πάθος φωνή σου στην
εκκλησιά μας κι εμείς δεν θα γιορτάσουμε στο σπιτικό μας. Δεν θα ιδούμε την γλυκιά έκφραση των
ματιών σου , το χαρούμενο και
γιορταστικό πρόσωπό σου. Να ξέρεις θα αφήσουμε να κυλίει ένα δάκρυ για την
απέραντη δυστυχία μας και ας ξέρουμε που η ψυχή σου θα πετάει κοντά μας .
Αδερφέ, σε όλη την πορεία
της ζωής σου έδειξες την τιμιότητα σου
και οι καλές πράξεις σου θα σε ακολουθούν..
Ήσουν αξιοπρεπής και αυτή η ασύλληπτη ταπεινοφροσύνη σου αδερφέ δεν μολογιέται στον κόσμο , γιατί είναι απίστευτη.
Ήσουν ένας έντιμος και θερμός Γλανιτσιώτης, που έκανες το χρέος σου με το παραπάνω. Η Γλανιτσιά, το χωριό μας, κύλαγε πάντα με αγάπη στις φλέβες σου και πάντα με ρώταγες αχόρταγα να μάθεις και το πάρα μικρό.
Ήσουν ένας έντιμος και θερμός Γλανιτσιώτης, που έκανες το χρέος σου με το παραπάνω. Η Γλανιτσιά, το χωριό μας, κύλαγε πάντα με αγάπη στις φλέβες σου και πάντα με ρώταγες αχόρταγα να μάθεις και το πάρα μικρό.
Έφυγες και θα μας λείψεις
πολύ αδερφέ, διότι παράλληλα από αδερφός ήσουν ένας φίλος μου, ένας παλιός
συγκάτοικος φιλοξενούμενός σου, ένας πολύτιμος άνθρωπος, ένας συνοδοιπόρος ένας
συνεργάτης….
Έχασα έναν ακούραστο και
δυναμικό τεχνίτη του λόγου, που επεξεργάσθηκε, διόρθωσε, ζωντάνεψε και
καλλώπισε με τον δικό του γλυκό λόγο, πάνω από χίλιες σελίδες κείμενα,
πλημμυρισμένα με εικόνες του τόπου μας και των ανθρώπων του.Αγαπημένε μας, θα ζούμε συνέχεια κάτω από τον ίσκιο σου και θα ακούμε τον αχό της φωνής σου. Θα ατενίζουμε νοερά, με αγάπη και πόθο την τρυφερή έκφραση των ματιών σου και το γλυκό χαμόγελο των χειλιών σου. Θα θυμόμαστε πόσο γλύκαινες την ημέρα μας με την πρωινή καλημέρα και την αγάπη σου. Θα θυμόμαστε αδερφέ τις εγκάρδιες ευχές στις μεγάλες γιορτές που συγκεντρωνόμαστε και λέγαμε τα κάλαντα και τραγούδια, όλη η μεγάλη οικογένεια. Και η δική σου η ευχή ξέχωρη ευχή, για όλον τον κόσμο. Αλλά προ πάντων θα θυμόμαστε το πάντα γεμάτο δισάκι σου που κρυφά και φανερά μοίραζες την ψυχή, το φώς και τον ήλιο σου.
Εμείς με ευγνωμοσύνη και υπερηφάνεια θα κρατούμε στην θύμησή μας την γεμάτη ανθρωπιά και καλοσύνη ψυχή σου και θα διατηρούμε στην μνήμη μας τις αρετές και τις χαρές σου.
Σε ευχαριστούμε για την αξιοπρέπεια και την αρχοντιά της ψυχής που εσύ μας έμαθες, που ήσουν παιδαγωγός στην ψυχή και τους τρόπους μας. Σε ευχαριστούμαι που πάντα μας είχες μέσα στην αγκαλιά σου.
Θα είσαι στην καρδιά μας ως πρότυπο ανθρώπου για την καλοσύνη, τα ευγενικά αισθήματα και την δίκαιη σκέψη σου.
Σε αγαπάμε πολύ!!!