__Μπάρμπα να τα ειπούμε;
__Πέστε τα, αλλά τι να σας δώσω που δεν έχω δεκάρα τσακιστή!
__Ότι έχεις μπάρμπα δώσε μας. Να κάνουμε το ξεκίνημα θέλουμε. Έτσι ξεκινήσαμε οι τρείς μας να τα λέμε: Καλή ημέρα άρχοντες , αν είναι ορισμός σας Χριστού την θεία γέννηση να μπώ στ αρχοντικό σας…
Μελανιασμένος ο ουρανός από τα άγρια σύννεφα και ο άγριος βοριάς, περόνιαζε τα κόκκαλα, μέχρι το μεδούλι. Κρύο, χιόνια, βροχές με κοκοσιάλια , στραβοί της πείνας οι περισσότεροι και μπόλικη ξυπολησιά ήταν το καθημερινό σκηνικό.
Οι τσοπάνηδες τυλιγμένοι με ότι πανοφόρια είχαν μαζί τους και με τριμμένα ρούχα, έβγαζαν τα πρόβατα σε κανένα απαγκερό χωράφι, να αρπάξει το στόμα τους κάτι να μην ψοφήσουν της πείνας.
Του Βαγγέλη Κ Χριστοπούλου
Περπατώντας μετά το Ηρώων τον ανηφορικό δρόμο με το καλντερίμι , χωρίς να το καταλάβω, έφτασα στους πρόποδες του Αγίου Χαραλάμπους με τον επιβλητικό Ναό και με το κομψό καμπαναριό, με την απέραντη θέα.
Κάποτε ανέβαινα καθημερινά για έξι ολόκληρα χρόνια αυτόν τον δρόμο με συμμαθητές και συμμαθήτριες.
Του Βαγγέλη κ. Χριστοπούλου
Ήταν Πέμπτη 22 του μήνα,
προς το μεσημέρι. Η πρεσβυτέρα κ. Παγώνα , πήρε την σκούπα, ξεσκονόπανα και ένα
μεγάλο καλάμι και κατευθύνθη μέσω στενού δρόμου στον μικρό Ναΐσκο του Αγίου Δημητρίου.
Ο Ναός βρίσκεται πλησίον του όμορφου χωρίου της Κερπινής, είναι πάλλευκος και ο τρούλος με τα οκτώ παράθυρα φαντάζει από μακριά και αφήνει άπλετο φως να περάσει μέσα του. Έγινε με δαπάνες του αείμνηστου Βαγγέλη Νταλιακούρα.
Για όσους δεν το ξέρουν βρίσκεται πλησίον τεράστιου δέντρου που θέλει δύο και τρείς ανθρώπους, να το αγκαλιάσουν.
Του Βαγγέλη Κ. Χριστοπούλου
__Για να’ χουμε καλό ρώτημα, για πού το βάλατε παλληκάρια; Ρώτησε ο γέρος θαρρετά.
__Πάμε ψηλά στην κορυφή
της Κουκούλας. Μας είπαν όποιος ανέβει εκεί επάνω, ζει ένα όνειρο. Σμίγει με τον
Θεό και τους ανθρώπους.
__Σωστά σας το είπαν. Μακάρι να μπορούσα κι εγώ να σας ακολουθήσω, ήθελα πολύ από κι επάνω να στείλω τις ευχές μου στον κόσμο που γνώρισα.
__Γέροντα τόση ομορφιά έχει το μέρος εκεί, που τόσο πολύ το παινεύεις;
Πριν πολλά χρόνια, παιδί
ακόμη, καθώς πέρναγα στον δημόσιο δρόμο, η ματιά μου έπεφτε σε τούτο το όμορφο σπίτι, με την μεγάλη αυλή,
τις κληματαριές τις καρυδιές στο πίσω μέρος και τις γλάστρες γεμάτες λουλούδια.
Κοντά σε άλλες
αρχαιότητες, σκεπασμένο με το απαλό χώμα της Μήλου, αιώνες βρισκόταν σε έναν
υπόγειο θόλο το ημίγυμνο σώμα της Αφροδίτης. Τα μεσημέρια που πύρωνε ο ήλιος το
κορμί της, ζεσταινόταν και αναστέναζε.
Λίγο πιο κάτω στην λευκογάλανη θάλασσα της Μήλου της ατέλειωτες νύχτες της
μοναξιάς, πήγαινε από ένα μυστικό
δρομάκι, σε ένα με βράχια, ζωσμένο μουράγιο, προφυλαγμένο από τις άγριες πνοές του
πελάγους.
Το καφενείο της Σέβδας
είναι μια όμορφη γωνιά, για κάθε Γλανιτσιώτη, για κάθε ξένον, φίλο ,επισκέπτη.
Είναι ένας ζεστός και ευχάριστος χώρος που βρίσκεις άριστη εξυπηρέτηση από την
μελαχρινή γυναίκα με τα κατάμαυρα μάτια και το χαμογελαστό πρόσωπο.Την Σέβδα.
