tag:blogger.com,1999:blog-9601189527110689312024-02-28T10:41:11.414-08:00ΚΟΥΡΠΟΣ ΛΑΔΩΝΑΣUnknownnoreply@blogger.comBlogger206125tag:blogger.com,1999:blog-960118952711068931.post-77415246022539492042023-08-25T10:39:00.001-07:002023-08-25T11:06:25.461-07:00 Βασιλόπουλος Πάνος του Αθανασίου (Πάτσης) 1906 <p><br /></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span><span style="font-size: 14pt; mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-tab-count: 4;"><span style="font-size: 14pt;"> </span><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"> </span></span><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Του Βαγγέλη Κ. Χιστοπούλου<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><span><o:p> </o:p></span><span>Στο χωριό μου, την
Μυγδαλιά είχαμε παλιά εμπειρικούς γιατρούς και γιατρίνες να θεραπεύουν
αρρώστιες, να ασχολούνται με τα μάγια, να ξεγεννούν τις γυναίκες, να προβλέπουν
το γένος των παιδιών, να </span><span> </span><span>φτιάνουν
σπασίματα, να ξεματιάζουν και γιατί όχι και εμπειρικό οδοντίατρο.</span><span> </span><span>Αυτός ήταν ο</span><span>
</span><span>ΠΑΝΟΣ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ ή Πάτσης.</span></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEitPdZWoA17W1dYZs7FAbT7AoOW1c0Lv8L61AuvSJCKOrCvWZjPUSy8Lq8ZPeLEzXM2iqmPouhsCrThg_Iel_RU2QP4DXr1vQ9dTSu8ubRJpM4DDH869QrquEUf8zBtnnmlcQOTUF4CaWWQ54Ex7yL0ba-7Dt36JuPsNK4rOmh96CAe4uSn6MrhPxgPsqk/s1800/%CE%A0%CE%91%CE%A4%CE%A3%CE%97%CE%A32.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><img border="0" data-original-height="1800" data-original-width="1013" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEitPdZWoA17W1dYZs7FAbT7AoOW1c0Lv8L61AuvSJCKOrCvWZjPUSy8Lq8ZPeLEzXM2iqmPouhsCrThg_Iel_RU2QP4DXr1vQ9dTSu8ubRJpM4DDH869QrquEUf8zBtnnmlcQOTUF4CaWWQ54Ex7yL0ba-7Dt36JuPsNK4rOmh96CAe4uSn6MrhPxgPsqk/s320/%CE%A0%CE%91%CE%A4%CE%A3%CE%97%CE%A32.jpg" width="180" /></span></a></div><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><br />Βλέποντας σε γνωστό του
οδοντίατρο τον τρόπο εργασίας του, θεώρησε εύκολη την δουλειά, να την μάθει και
να θεραπεύει τους ανθρώπους στο χωριό του που πόναγαν υπέφεραν και δεν υπήρχε
γιατρός να τους βοηθήσει. Έκοβε το μάτι του. Πήρε κοντά στον οδοντίατρο , λίγες
θεωρητικές γνώσεις και παράλληλα εκείνος <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>του δώρισε και τρία <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>παλιά εργαλεία εξαγωγής δοντιών. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Τις περίφημες δοντάγρες και ήρθε από την Αθήνα
στο χωριό. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Εδώ δεν υπήρχε γιατρός, ούτε
χρήματα μα ούτε και συγκοινωνία για να πάνε οι άνθρωποι στα αστικά κέντρα προς
Θεραπεία.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η φήμη του απλώθηκε στο χωριό
και έτσι<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ξεκίνησε αφιλοκερδώς να βοηθάει
τους πονεμένους από τα δόντια ανθρώπους και να τους συμβουλεύει .<o:p></o:p></span><p></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"></span></span></p><a name='more'></a><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Δεν χρειάζονταν άλλα
στοιχεία , έφτανε το παρατσούκλι για να ξέρουν οι χωριανοί ποιος ήταν. Ήταν
ένας άνθρωπος καλόγνωμος, συμπαθής με χρυσή καρδιά και γι αυτό τον αγαπούσαν
όλοι. Ήταν πολύ εργατικός και βόηθησε ολόκληρη γενιά. <o:p></o:p></span><p></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Τον πάγωναν οι βοριάδες τον χειμώνα και οι
ζέστες του καλοκαιριού στα χωράφια και στα πρόβατα, να μεγαλώσει<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τις έξη πανέμορφες <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>κόρες του σε λίγα τετραγωνικά μέτρα σπίτι<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και να τις αποκαταστήσει.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Η ανθρωπιά του και η
καλοσύνη του ήταν πολύ μεγάλη. Ήταν ψηλός ξερακιανός, με ένα βαθούλωμα στο ένα
του μάγουλο . Χτυπημένος με μια σφαίρα από Γερμανούς στο μάγουλο ,καθώς
κρυβόταν στον Λάδωνα εκείνη<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>πέρασε πέρα
για πέρα και του άφησε τα σημάδια.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Έτσι λοιπόν ήξερε από πόνο
και δόντια….<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Ένας από τους χωριανούς
που δέχτηκε την βοήθειά του ήταν ο κυρ Ντίνος.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Στο σανιδένιο <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>κρεβάτι του, ο κυρ Ντίνος στριφογυρίζει όλη
νύχτα. Από το βαθύ σκοτάδι του δωματίου, δεν φαινότανε , αλλά ακουγότανε <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>η φωνή του.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Ο πόνος τον κάνει να
μουγκρίζει σαν άγριο θηρίο, Πονάει τόσο πολύ που δεν μπορεί να βγάλει ούτε μια
λέξη από το στόμα του. Ρουφάει τον αέρα και χτυπούν τα δόντια του. Το άτιμο το
δόντι τον έχει τρελάνει. Φτάνει να ξημερώσει σκέφτεται απέ θα το κανονίσω εγώ
αύριο. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Όλη νύχτα ακούγεται
θόρυβος από το αχυρένιο στρώμα και το χουχουλιστώ <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Σηκώνεται επάνω και
σέρνοντας τα πόδια του βγαίνει έξω στην αυλή να μην ξυπνήσει τα παιδιά του. Το
σκοτάδι πήχτρα, τα αστέρια λαμπιρίζουν κι εκείνος υποφέρει. Πριν ξαπλώσει το
μπουκάλι με το ρακί είναι το μέσον που κάνει χρήση. Μπουκώνει το στόμα και το
κρατάει στο πονεμένο δόντι. ‘Άλλοτε το φτύνει και άλλοτε το στέλνει με χαρά στο
στομάχι του. Θολώνει το μυαλό του και ο πόνος ξεχνιέται για λίγο. Τα μελίγγια
του σταματούν να χτυπούν και καθώς ξαπλώνει τον παίρνει για λίγο ο ύπνος.
Ύστερα έντονα θεριεύει ο πόνος και ακούγετε η φωνή του Πω! Πω! Πω!<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Πω! <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Η μεγάλη<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>του κόρη<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>τρείς φορές έχει σηκωθεί επάνω. Τα μάτια της δεν κλείνουν<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και δεν μπορεί να κοιμηθεί τον λυπάται, τον
σέβεται τον αγαπάει. Το λιγοστό πετρέλαιο είχε τελειώσει το προηγούμενο βράδυ
και τώρα άναψε ένα κερί. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">__Το χάλασες πατέρα ούλο
το ούζο του είπε καθώς είδε το μπουκάλι άδειο.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">__Αυτό κοιτάς εσύ παιδάκι
μου;<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Εδώ δεν θα μπορέσω να ξενυχτήσω.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">__Κοίταξε μην μεθύσεις και
δεν θα ξέρεις τι λες;<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Τα μάτια του
γυαλίζουν και ο πόνος<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και οι
σουγλιές<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>είναι πιο έντονες από πριν.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Καιρός ήταν, ρίχνει ένα
βλαστήμι <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>με την χοντρή φωνή και <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μουρμουρίζει Πω! πω! πω! πω! Πω!<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>νομίζοντας <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>πως <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>έτσι θα<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>βγάλει τον πόνο έξω. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3DjXOfsJ3RUbRSwLEmgcEVA3EqbhD_Iw7C7Etjdih1zgFKY2l2ESkSbL_L7snhsPvlqX8nRghph1fm1A6lFiXNnEnkkq1LRLfizj6qsAo5U6vTb1p61yrynDEsyiMyo-iRDVoo0CAQKgMEexDvf3V0W3iurTvN4W4N_qqskc_4QSIuSevlXG1OQfttzg/s1800/%CE%A0%CE%91%CE%A4%CE%A3%CE%97%CE%A3%201.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><img border="0" data-original-height="1800" data-original-width="1013" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3DjXOfsJ3RUbRSwLEmgcEVA3EqbhD_Iw7C7Etjdih1zgFKY2l2ESkSbL_L7snhsPvlqX8nRghph1fm1A6lFiXNnEnkkq1LRLfizj6qsAo5U6vTb1p61yrynDEsyiMyo-iRDVoo0CAQKgMEexDvf3V0W3iurTvN4W4N_qqskc_4QSIuSevlXG1OQfttzg/s320/%CE%A0%CE%91%CE%A4%CE%A3%CE%97%CE%A3%201.jpg" width="180" /></span></a></div><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><br />Από την προηγούμενη ημέρα
που πόναγε λίγο, δεν είχε μείνει με σταυρωμένα τα χέρια. Είχε ειδοποιήσει με
πολλά παρακάλια τον κυρ Πάνο τον Πάτση που ήταν ξωμάχος στον Παλιόπυργο. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Εκείνου η απάντηση ήταν θετική. ¨ότι δουλειά
και να είχε δεν έλεγε όχι. <o:p></o:p></span><p></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Έλα στο χωριό με τα
εργαλεία και την δοντάγρα του παρήγγειλε.<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Και μια άλλη φορά που τον πόναγε το είχε δει και συμφωνούσε, πως έπρεπε
να βγει το δόντι, γιατί ήταν χαλασμένο. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Ξημέρωσε το πρωινό, ήταν
πολύ όμορφο και χαρά Θεού έξω.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Εκείνο το
Ωχ! Ωχωχωχωχ ακούγεται πολλές φορές ανίσχυρο από τις πολλές βολές που το
ξεφώνιζε.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Το σπίτι του Πάτση στο χωριό,
δυο δρασκελιές ήταν μακριά από το δικό του. Ασουλούπωτος όπως ήταν, έβρεξε τα
μαλλιά του, τα ίσιωσε με το χέρι του και παίρνει το δρόμο για το σπίτι του.
Περνάει<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μπροστά στην εκκλησία κάνει τον
σταυρό του και κατηφορίζοντας ένα στενό σοκάκι φαίνεται το σπίτι του με την
μπαλκονόπορτα και<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τα παράθυρα ολάνοιχτα.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Εκείνος συγύριζε το χαγιάτι.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">__Πάνοοοοο<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>του φωνάζει. Κι εκείνος <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>απλογιέται.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">__ Έλα πάνω, εδώ είμαι σε
περιμένω.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Στο ξύλινο τραπέζι που
είναι κοντά στην μπαλκονόπορτα, πάνω σε μια πετσέτα έχει τα εργαλεία του. Μια
τανάλια, μια πένσα τρείς δοντάγρες και ένα μπουκάλι ρακί . Κοντά στο<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τραπέζι η καρέκλα περιμένει τον<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>κυρ Ντίνο, φίλο του, χωριανό, συνομήλικο και συνοδοιπόρο
στο στρατό.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">__Καλημέρα Πάνο και ο Θεός
να σε έχει καλά.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">__Τι έπαθες Ντίνο; Το
δόντι!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">__Να από τον πόνο<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>δεν έχω βάλει μπουκιά στο στόμα μου, δυο
ημερόνυχτα. Ούτε νερό. Μια σταλιά γάλα ρούφηξα κρύο και τίποτα άλλο. Από ύπνο
δεν κλίνουν<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τα μάτια μου. Τι πράμα είναι
και τούτο ρε Πάνο με τα δόντια;<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Δεν με
πονάει μόνο το δόντι, αλλά όλη η μασέλα. Ο πόνος φτάνει στο μάτι και στα
μελίγγια. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">__Άμα είναι το δόντι του
ματιού υπάρχει πρόβλημα και με το μάτι. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Με το ρακί που είχε πιεί
όλη νύχτα ο Ντίνος , είχαν μουδιάσει τα χείλη του και η φωνή του έβγαινε ψευδή.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">__Κάτσε στην καρέκλα τον
διέταξε και άνοιξε το στόμα σου.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Και
πριν κοιτάξει μέσα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τον προέτρεψε να
ανοίξει περισσότερο το στόμα για να εξετάσει το δόντι. Έβγαλε την τραγιάσκα του,
να έχει μεγαλύτερη ευελιξία και κοίταξε μέσα στο στόμα του Ντίνου. Τα δόντια
του ήταν κατακίτρινα από το τσιγάρο και μαυρολογάγανε από την απλυσιά και την
παλαιότητα. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">__Τι βλέπεις Πάνο τον
ρώτησε δειλά ο Ντίνος.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">__Πρέπει να το βγάλουμε,
έχει κάνει κουφάλα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και θα χαλάσει και το
διπλανό, αν δεν είναι χαλασμένο.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">__Προχώρα Πάνο να το
βγάλουμε το άτιμο με πέθανε. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">__Θα προχωρήσω αλλά ένα
θέλω. Άνοιξε το στόμα σου καλά και δεν θα κουνιέσαι, όσο εγώ προσπαθώ να το
βγάλω. Έχει ρίζες βαθιές και θέλει προσοχή να μην σπάσουνε μέσα. Κρύος ιδρώτας
πλημμύρησε τον Ντίνο στο πρόσωπο του και γυάλιζε το αξούριστο πρόσωπό του. Στο
μέτωπό του ο ιδρώτας είχε σταματήσει στης ζάρες , που είχαν<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>δημιουργηθεί από τα βάσανα και τα χρόνια.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Τις προάλλες έβγαλα ένα δόντι του γέρο Κώστα
του Μπαρούνη. Εκεί να ιδείς τρέμουλο και φωνές. Οι Παλιοπυργήσιοι έρχονται στο
καλύβι<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ο ένας μετά τον άλλον. Που είναι
ο Τασιουκλής ο δικός μου, ο γέρο Ντόκας, ο Ζάνης ο Σαρής…..<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Έχουν δει τα μάτια μου και
έχω ακούσει φωνές και σκουμάρια, που ακούγονταν <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μέχρι τον Θεό. Εσύ μην φοβάσαι, ηρέμισε. Το
δικό σου δόντι θα βγει εύκολα. Έχει καλό πιάσιμο και δεν θα σε ταλαιπωρήσω, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Άνοιξε καλά το στόμα σου και όπως είπαμε.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Παίρνει από το τραπέζι μια
μικρή τανάλια. Το άνοιγμά της δεν μπορεί να πιάσει το μεγάλο δόντι. Ρίχνει εκ νέου
μια ματιά στο δόντι και καταλήγει να το βγάλει με την δεύτερη δοντάγρα που έχει
πάνω στο τραπέζι. Την χώνει μέσα στο στόμα και μαγκώνει το δόντι. Ο Ντίνος
μουγκρίζει σαν θεριό<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και ας μην έχει
κάνει ακόμη καμιά κίνηση. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Μην μιλάς του προτείνει
και μην κλείνεις το στόμα. Περιστρέφει μια αριστερά και ύστερα απότομα δεξιά
την δοντάγρα στο στόμα του Ντίνου. Ένα κρακ ακούστηκε. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">__Ωχ μανούλα μου! Φωνάζει
ο Ντίνος και τα δυνατά χέρια του σαν την τανάλια, πιάνουν τα χέρια του Πάτση.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">__Μη! Μη! Του φωνάζει εκείνος,
άσε τα χέρια μου. Τελειώσαμε όπου και να ναι, Είναι έτοιμο να βγει. Ο Ντίνος σκούζει
και σχεδόν μισοαναίσθητος, με γουρλωμένα τα μάτια και τα χέρια σαν σε προσευχή,
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>προσπαθεί να μην αντιδράσει. Ο Πάτσης
συνεχίζει με γρήγορες κινήσεις της δοντάγρας δεξιά αριστερά, μέχρι που χτυπάει
την πάνω οδοντοστοιχία.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Δεν έφταιγε,χαλάρωσε
το στόμα ο Ντίνος από τον πόνο. Τώρα το δόντι και οι ματωμένες ρίζες του
δοντιού κρέμονται στην δοντάγρα μπροστά στα μάτια του Ντίνου. Με το που βγήκε
το δόντι, έβαλε αμέσως τα χέρια του μέσα στο στόμα, να πιάσει τον πόνο και να
τον πετάξει έξω <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>από κεί.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ύστερα με τα ματωμένα δάχτυλα, έσμιξε το αίμα
με τον ιδρώτα στα μάγουλά του. Τόσος ήταν ο πόνος. Ο Πάτσης γέλασε με την
καρδιά του καθώς τον είδε πασαλειμμένο. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">__Αυτό ήταν Ντίνο του
φωνάζει με χαρά και καμάρι κι εκείνος άνοιξε τα μάτια του. Το κεφάλι του<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>κουδούνιζε και δεν μπορούσε να μιλήσει.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">__Με την δυστυχία και τον
πόνο μου γελάς Πάνο;<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">__ Όχι Ντίνο με τα
χρωματισμένα μούτρα σου γελάω. Τα έκανες όπως τα γουρούνια που σφάζουμε τα
Χριστούγεννα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">__Χωρίς άλλη κουβέντα πάνω
σε μια πετσέτα που είχε μαζί του, έφτυσε το πηχτό<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>αίμα με το <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>σάλιο.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">__Τί να σου κάνω, εγώ
τράβαγα το δόντι κι εσύ κράταγες και έσπρωχνες τα χέρια μου. Δεν γίνεται
δουλειά έτσι. Έβγαλα το δόντι του κουμπάρου μου του Κόλια και δικού σου
συμπέθερου και δεν κουνήθηκε καθόλου. Βγήκε μια κι έξω. Ύστερα ήθελε την μια
δοντάγρα να του δείξω κι όλας να βγάζει δόντια.<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Το δόντι σου ήταν δύσκολο και καλά που τα καταφέραμε.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Σκουπίσου στα μούτρα και
φτάνοντας στο σπίτι, βάλε συνέχεια αλατόνερο, να μην γίνει καμιά μόλυνση. Όλα
γίνονται καμιά φορά. Μπορεί να με τραβήξουν στα δικαστήρια αν πάθεις τίποτε.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Ο κυρ Ντίνος πήρε την
πετσέτα του και με υπόκλιση, τον ευχαρίστησε και έφυγε. Εκείνος ξέπλυνε τα
εργαλεία με το ρακί, τα δίπλωσε με ένα ύφασμα <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και τα έβαλε με προσοχή σε ένα ξύλινο κουτί να
τα βρει έτοιμα για τον επόμενο χωριανό του. Ξεμπέρδεψα! Πάει και ο Ντίνος,
σχεδόν εύκολα. Στο μυαλό του<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ήρθε ο
Τέλης που κόπηκε το δόντι ρου και οι ρίζες έμειναν σαν καρφιά στα ούλα του.
Τότε άκουσε προσβλητικά λόγια . <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">__Αφού δεν ξέρεις να
βγάζεις δόντια τι ανακατεύεσαι και μας πεθαίνεις στον πόνο και την ταλαιπωρία.
Και σε ποιόν τα έλεγε σε μένα, που όλοι οι άνθρωποι του χωριού και των καλυβιών
βρήκαν την υγειά τους. Τόσο καλός ήταν που δεν έβγαινε κακή κουβέντα από το
στόμα του.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Ήρθε μεσημέρι, η
γαιδουρίτσα του έξω στην αυλή, τον περίμενε να τον πάρει στην ράχη της<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μια ώρα δρόμο, για τον Παλιόπυργο. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Ήταν μια εποχή που όλα
είχαν προχωρήσει μα στα χωρία μας υπήρχε πρωτογονισμός, δυσκολίες, ανέχεια. Οι
πιο παλιοί θυμούνται τον<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μπάρμπα Πάνο
τον Πάτση να έρχεται από τον Παλιόπυργο με την γυναίκα του, να ταράζει τα νερά
και τα δόντια των χωριανών. Η μνήμη του ας είναι αιώνια.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></p><p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Βαγγέλης Κ, Χριστόπουλος. 29.4.2023.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><o:p> </o:p></span></p><div class="blogger-post-footer">ΛΑΔΩΝΑΣ ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΤΩΝ ΘΕΩΝ</div>Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-960118952711068931.post-71710426890108521772023-08-25T10:24:00.003-07:002023-08-25T11:05:31.729-07:00 ΠΙΚΡΑ ΧΡΟΝΙΑ<p><br /></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span><span style="font-size: 14pt; mso-tab-count: 3;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"><span style="font-size: 14pt;"> </span><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"> </span></span><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">ΠΙΚΡΑ ΧΡΟΝΙΑ</span></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><span style="mso-tab-count: 2;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Του Βαγγέλη Κ
Χριστοπούλου<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Ήταν κάπου χρόνος που
έφυγε από την ζωή ο πατέρας της. Για το τέλος του, ήξερε μα ούτε που ήθελε να
το θυμάται.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Οι άνθρωποι πεθαίνουν από
αρρώστιες, ατυχήματα, γεράματα, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>από την
εξάντληση την πείνα…<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span><span style="font-family: verdana; font-size: medium; mso-spacerun: yes;"></span></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgH-oFnGj84cdRJWei9r_rbml3KEJVkhDd2dEwPfx4zPkPEMyyaszifGK1qYPxkMRWCLlXSbZhA0bYqZfYmE3a-hvdVX6Z_BJ9ch0BnqCMPiz6OAIaErRdPPj3SWlKVm4GN1BSWnCIO7w6chj-9FMWmKTpxsKxGof2Aepni453bDwnzRVtQvsihY6YkTKc/s200/%CE%91%CE%A1%CE%A4%CE%95%CE%9C%CE%97%CE%A3%20%CE%9C%CE%91%CE%98%CE%97%CE%A4%CE%A1%CE%99%CE%91%20%CE%A6%CE%A9%CE%A4%CE%9F.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><img border="0" data-original-height="200" data-original-width="180" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgH-oFnGj84cdRJWei9r_rbml3KEJVkhDd2dEwPfx4zPkPEMyyaszifGK1qYPxkMRWCLlXSbZhA0bYqZfYmE3a-hvdVX6Z_BJ9ch0BnqCMPiz6OAIaErRdPPj3SWlKVm4GN1BSWnCIO7w6chj-9FMWmKTpxsKxGof2Aepni453bDwnzRVtQvsihY6YkTKc/s1600/%CE%91%CE%A1%CE%A4%CE%95%CE%9C%CE%97%CE%A3%20%CE%9C%CE%91%CE%98%CE%97%CE%A4%CE%A1%CE%99%CE%91%20%CE%A6%CE%A9%CE%A4%CE%9F.jpg" width="180" /></span></a></div><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><br /> Ο δικός της πατέρας εκτελέστηκε στον εμφύλιο
χωρίς να περάσει δικαστήριο. ΄<o:p></o:p></span><p></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Η<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Α.Μ. έμενε στο σπίτι της, με την μεγαλύτερη
αδερφή της και τα δυο μικρότερα αδέρφια της σε ένα φτωχό χωριό της Ευρυτανίας.
Τα καλοκαίρια την έστελναν στο χωριό <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>της<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μιας γιαγιάς σε άλλο χωριό που την πρόσεχαν ,να
δυναμώσει που ήταν<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μικρή και
ταλαιπωρημένη. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Ήταν αδύνατη και το χειρότερο
ήταν σαραβαλιασμένο<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>το ένα της πόδι από
το σπάσιμο,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>που έπεσε <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>από μια σκάλα.<span></span></span></p><a name='more'></a><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><o:p></o:p></span><p></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Εύκολα έκλαιγε και τα
δάκρυα, κυλούσαν <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>στα μάγουλά της. Ήταν
παιδί της κατοχής και του εμφυλίου πολέμου. Εκείνο το αδύνατο, κακοποιημένο
κορίτσι, έζησε για λίγο στα χέρια των φονιάδων του πατέρα της.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Αυτό της άφησε για όλη της την ζωή μια
μαυρίλα στην ψυχή. Δεν θα μπορέσει ποτέ να το ξεχάσει. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Θυμάται έντονα, κείνο το
πρωινό που ο πατέρας της, την είχε αγκαλιά στο κρεβάτι<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και της έλεγε παραμύθια. Χτύπησε δυνατά η
πόρτα στο σπίτι και άνοιξε η αδερφή της. Μπήκαν τρείς κύριοι μέσα και τον πήραν
δια της βίας μαζί τους.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Φοβήθηκε, έκλαψε, έβαλε
τις φωνές , αλλά τι μπορούσε να κάνει; Τίποτε!! Όλη η οικογένεια αναστατώθηκε
είπαν τα δικά τους , φοβήθηκαν….<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Όλη μέρα περίμενε να γυρίσει
στο σπίτι, μέχρι την άλλη μέρα, που πήραν και την ίδια για ανάκριση. Ακόμη
ακούει στ αφτιά της , τις ερωτήσεις τους,<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>στο δωμάτιο του δίπατου<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>σπιτιού
που την οδήγησαν.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">«Μπάσταρδο μαρτύρα και
πέσε την αλήθεια για τον πατέρα σου». Θυμάται στον κρόταφο <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>το μπιστόλι που της έβαλαν, αλλά και τον κουβά
με το κρύο νερό που της έριξαν στο κεφάλι. Από τότε σκότωσαν ένα παιδί. Αυτοί
ήταν και από τους Γερμανούς πιο κακοί.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Και τα βράδια που ξάπλωνε
στο κρεβάτι και έκλεινε τα μάτια, έβλεπε τον πατέρα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>της να έρχεται. Και χαιρόταν μέχρι που άνοιγε
τα μάτια της και κοίταγε γύρω να ιδεί. Άλλες φορές κουκούλωνε το πρόσωπό της να
μην την βλέπουν<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και έκλαιγε! <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Όταν την <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ρωτούσαν πως πέθανε ο πατέρας, δεν απαντούσε.
Ήθελε να είναι ζωντανός στην μνήμη της.</span></p><p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Ξέρει πως δεν άνοιξε τάφος
γι αυτόν όπως και για πολλούς άλλους. Δεν τον στόλισαν, δεν τον έκλαψαν, ούτε
στην εκκλησιά τον έψαλαν. Ποιος ξέρει πόσα ταξίδια έκανε το μυαλό της κοντά
του. Πόσες φορές έκλαψε και πληγώθηκε και πόσες βολές ζήλεψε τα παιδιά στο
δρόμο που κρατούσαν το χέρι του πατέρα.</span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Τότε είχε πέσει
μεγάλη<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>πείνα και στα χωριά. Ο εμφύλιος
συνεχιζότανε και τα παιδιά ακόμη έβλεπαν την δυσκολία. Το σχολείο ήταν κλειστό,
ο κόσμος ανάστατος και τα παιδιά έμεναν αγράμματα. Δυσκολίες πολλές για την
πενταμελή οικογένεια χωρίς την προστασία του πατέρα. Τα τρόφιμα είχαν
τελειώσει<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και δεν ήξεραν την άλλη μέρα
αν βρεθεί κάτι να φάνε.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Διέδωσαν πως τα ορφανά
παιδιά που είχαν ανάγκη μπορούσαν να πάνε προσωρινά στην Στυλίδα. Και δεν ήταν
ψέμα. Λειτουργούσε εκεί σχολείο και είχαν συσσίτιο <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Έτσι ένα απόγευμα η Α,Μ,
βρέθηκε εκεί μέσα, με πολλά άλλα παιδιά. Διστακτική, φοβισμένη, άγνωστη και σε
άγνωστο περιβάλλον τρόμαζε και η καρδιά της χτυπούσε σαν το φυλακισμένο πουλί.
Σούφρωσε σε μια γωνιά, κάτι έφαγε μαζί με άλλα παιδιά στην τραπεζαρία και πριν
δύσει ο ήλιος της έδειξαν το δικό της κρεβάτι.<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Γνώρισε φίλες ξέχασε για λίγο όσο γινόταν τις κακές μέρες, αλλά δεν
έμελε να καθίσει εκεί <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>για πολύ. Μετά από
δυο μήνες μεταφέρθηκε στην Καβάλα σε άλλη παιδόπολη.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Εδώ
ήταν σαν να βρίσκεται σε ξένη χώρα. Μικρά και ασήμαντα γεγονότα για τους
μεγάλους σημαντικά και δύσκολα για τα παιδιά. Το ίδρυμα της Καβάλας ήταν
οργανωμένο. Την καλοδέχτηκαν, της έδωσαν το κρεβάτι<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>της, τα απαραίτητα που χρειαζόταν και η ζωή
της εκεί ξεκίνησε όμορφα. Κάθε μέρα είχε εγερτήριο, πλύσιμο , στρώσιμο των
κρεβατιών, πρωινό και σχολείο.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Οι αίθουσες ήταν
μεγάλες<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>με σειρές από κρεβάτια διώροφα.
Στο διάδρομο την πλησίασε η ομαδάρχισσα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">__Πως σε λένε κούκλα μου
και από πού ήρθες; Την ρώτησε. Ήξερε το όνομα της, ήθελε όμως να της δώσει
θάρρος και να πιάσει φιλία.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">__<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ήρθα από την Στυλίδα και με λένε<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Α.Μ.<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>και είμαι από την Ευρυτανία.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">__Μην φοβάσαι της είπε,
είμαστε όλοι φίλοι. Να τρως όλο το φαγητό σου, είσαι αδύνατη και να κοιμάσαι.
Χθες έμαθα όλη νύχτα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>πως δεν κοιμήθηκες.
<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">__Μάλιστα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>κυρία. Απάντησε. Τι να ειπεί, η προσαρμογή οι
πολλές έννοιες. Σκεπτόταν στο σπίτι τους δικούς της, ζούνε ή μήπως πέθαναν και
έμεινε μόνη. Ήταν και ο θάνατος του πατέρα που δεν μπορούσε να ξεχάσει και την
αναστάτωνε κάθε στιγμή. Ευτυχώς στο σχολείο διάβαζε, έγγραφε και τις ελεύθερες
ώρες κένταγε. Ξέχναγε τα προβλήματα και τις έννοιας. Μα τα βράδια το μυαλό
ταξίδευε στο χωριό της.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Ήταν καλή, έξυπνη έγγραψε
έκθεση για τις ωφέλειες από την εργασία. Η δασκάλα της την επαίνεσε μπροστά σε
όλη την τάξη. Την <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>διάβασε κιόλας <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>με την ζεστή φωνή της μεγαλοφώνως στην τάξη. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η Α.Μ. άκουγε με ευχαρίστηση και χαιρόταν για
την δημιουργία της. Έτσι κέρδιζε μέρα με την μέρα την φιλία και την αγάπη τους.
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Ήταν πραγματικό ταλέντο,
κείνο το ντροπαλό και αδύνατο κορίτσι της Ευρυτανίας και στην γραμματική και
στην αριθμητική. Στην Καβάλα τελείωσε το δημοτικό σχολείο με τον γενικό βαθμό
άριστα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ΑΡΙΣΤΑ!!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Η σχολή δεν την χώραγε
πλέον. Τις<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>καλύτερες μαθήτριες τις <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>έστελναν σε <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>επαγγελματικές <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>σχολές ή στο γυμνάσιο.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Έτσι λοιπόν την στέλνουν στην
Οικοκυρική και<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Επαγγελματική σχολή<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>η ‘’ΑΓΙΑ ΒΑΡΒΑΡΑ’’ <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>στο Ιωσηφόγλειο στην Ν Σμύρνη για την
επαγγελματική της αποκατάσταση. Ειδικεύεται στην ραπτική πλεκτική και στο κέντημα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Οι προσπάθειά της και η
επιμέλεια της στην οικοκυρική και επαγγελματική σχολή ήταν αξιέπαινη. Αποσπά το
πρώτο βραβείο στην ραπτική και το κέντημα. Η δε πρόοδος στα θεωρητικά και
πρακτικά μαθήματα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και η αποφοίτησης της
γίνεται με γενική βαθμολογία « ΑΡΙΣΤΑ».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Κέντημά της που ήταν το
καλύτερο της σχολής,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>δωρίζεται στην
Βασίλισσα. Ενώ άλλα κεντήματα και συμμαθητριών εκτίθενται σε έκθεση, πωλούνται
και ενισχύονται τα οικονομικά τους.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Στο πατρικό της σπίτι, σε
ένα παλιό μπαούλο, βρέθηκαν πέντε τετράδια με εκθέσεις. Τετράδιο με δείγματα
εργόχειρων πάνω σε ύφασμα και ραμμένα πάνω στις σελίδες του.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Πραγματικά έργα τέχνης. Τετράδιο με ρητά και
ιστορίες, μαγειρική κλπ. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Είναι η χαρά της όλη, καμαρώνει
και χαίρεται για κείνα τα δύσκολα χρόνια. Χρόνια όμως που έμαθε γράμματα,
πλεκτική ραπτική και κέντημα. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Τον τελευταίο καιρό στην
σχολή είχε μια όψη τελείως σαστισμένη, ανέκφραστη, στενόχωρη.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Σκεπτόταν πως σε λίγο καιρό θα έβγαινε στην
κοινωνία. Έπρεπε να δουλέψει, να ζήσει και είχε να αντιμετωπίσει πολλά και
δύσκολα προβλήματα. Δεν είχε κάποιον δικόν της να την περιμένει, να της
προσφέρει στέγη, τροφή, δουλειά. Η μάνα της στο χωριό με τα την αδελφή και τον
ένα γιό.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο άλλος ταξίδευε στα καράβια. Η
θύμηση του πατέρα που είχε πεθάνει, με όλα τα άλλα προβλήματα που ανοίγονταν
μπροστά της, της έφεραν στεναχώρια.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Βγαίνοντας από την σχολή
φιλοξενήθηκε σε φιλικό σπίτι ανταποδίδοντας εργασία για την φιλοξενία.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Με όσα έμαθε<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>στο ίδρυμα δεν ήταν εύκολο το αντικείμενο δουλειάς της στην
κοινωνία.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Έτσι εργάστηκε σε
εργαστήριο<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>χρυσοχοΐας κάνοντας καδένες.
Νοίκιασε ένα μικρό δωμάτιο και με τα χρήματα που έβγαλε στην αρχή πήρε ένα κρεβάτι,
τραπεζάκι με μια καρέκλα. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Έτρωγε λιτά
για να περισσεύουν χρήματα. Ψωμί τυρί ελιές, χαλβά. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Είχε μάθει πολλά πράγματα
στην σχολή και εύρισκε σιγά σιγά πελατεία και κυρίες που ήθελαν τον καλλωπισμό
του σπιτιού τους. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Εδώ ανάδειξε τα προσόντα
της, δημιουργώντας φανταστικά εργόχειρα, κεντήματα πλεκτά δαντέλες. Κέντησε τραπεζομάντηλα,
κουρτίνες, μαξιλάρια, υφάσματα που προορίζονταν για τον στολισμό των επίπλων.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Ειδικεύτηκε αργότερα στην
κατασκευή κουρτινών και καλυμμάτων. Η ακρίβεια και η τέλεια εφαρμογή τους, την
καθιέρωσαν στα καλύτερα σπίτια των Αθηνών και του Κολωνακίου. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Όμως η παιδική κακοπέραση,
τα έντονα προβλήματα και η θύμηση του πατέρα της άφησαν πάνω της πολλά
σημάδια….<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span><o:p style="font-size: 14pt;"></o:p></span></p><div class="blogger-post-footer">ΛΑΔΩΝΑΣ ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΤΩΝ ΘΕΩΝ</div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-960118952711068931.post-83845111148091781992023-08-22T03:55:00.002-07:002023-08-22T03:57:55.274-07:00Ο ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ<p> </p><p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;"> </span><span style="font-size: medium;"><span> </span>Ο ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ</span></p><p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">του <o:p></o:p></span><span style="font-size: 18.6667px;">Βαγγέλη Κ. Χριστόπουλου.</span></p><p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Σήμερα αγνάντευα</span><span style="font-size: 14pt;"> </span><span style="font-size: 14pt;">έναν ακανόνιστο συμπαγή </span><span style="font-size: 14pt;"> </span><span style="font-size: 14pt;">βράχο με τις ρωγμές του, με τις λειχήνες τα
βρύα και τους μύκητες που είχε επάνω του. Σε ένα βαθούλωμα με λίγο χώμα </span><span style="font-size: 14pt;"> </span><span style="font-size: 14pt;">στέκονταν ολάνθιστοι </span><span style="font-size: 14pt;"> </span><span style="font-size: 14pt;">μωβ </span><span style="font-size: 14pt;"> </span><span style="font-size: 14pt;">κρόκοι.</span></p><p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;"><o:p></o:p></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMokBUczHDpRSRrCcw4ZZdgaNDBSrpb-vGIV9nvsMl3h90VnuM9_2HDRda7bdGeuHLN8t4443cZpCeOef1PG0UIh7YajAiVfyZc31N4npubbjEYCN191AgX806QHwgaT5fVBL02hUswjqPH4CiEaguq4x19cDgzE7GUeKZrOoWs3nLIF3jcVe7ekFVK4I/s1269/%CE%9C%CE%99%CE%9A%CE%A1%CE%9F%CE%9A%CE%9F%CE%A3%CE%9C%CE%9F%CE%A3.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="714" data-original-width="1269" height="180" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMokBUczHDpRSRrCcw4ZZdgaNDBSrpb-vGIV9nvsMl3h90VnuM9_2HDRda7bdGeuHLN8t4443cZpCeOef1PG0UIh7YajAiVfyZc31N4npubbjEYCN191AgX806QHwgaT5fVBL02hUswjqPH4CiEaguq4x19cDgzE7GUeKZrOoWs3nLIF3jcVe7ekFVK4I/s320/%CE%9C%CE%99%CE%9A%CE%A1%CE%9F%CE%9A%CE%9F%CE%A3%CE%9C%CE%9F%CE%A3.jpg" width="320" /></a></div><p></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Στο πάνω μέρος του βράχου ήταν
φυτρωμένη, με πολλά παρακλάδια μια άγρια συκιά και δίπλα του βράχου βρισκόταν <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μοναχικό ένα παλιό σπίτι.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Μια παχιά καταπράσινη χλόη μέχρι τα κεραμίδια
, κάλυπτε μεγάλο μέρος της<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ανατολικής
πλάτης του σπιτιού.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><br /></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Στην μεγάλη του αυλή ήταν
λουλούδια πολύχρωμα και στην βορειοδυτική πλευρά, σε μια φράχτη ήταν
ανθισμένο<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>γιασεμί που μοσχοβόλαγε.<span></span></span></p><a name='more'></a><span style="font-size: 14pt;"> <o:p></o:p></span><p></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Θαύμασα το χορό μιας
πολύχρωμης πεταλούδας. Ακούμπαγε<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>πάνω
στα λουλούδια, συνεννοείτο μυστικά και έφευγε για να αγγίξει και να μιλήσει με
άλλα λουλούδια.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ήταν ανήσυχη μην φύγει
αυτή <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>η όμορφη<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ημέρα. Φοβόταν πως θα <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τελειώσουν τα παιγνίδια <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>η
ζωή της. Κάποια στιγμή με τρελές κυκλικές κινήσεις την έχασα από τα μάτια μου. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Παντού εκεί γύρω γύρω,
ανακάλυπτα μικρές ευκίνητες υπάρξεις, όπως μια σαύρα που μπαινόβγαινε σε μια
μάντρα με ευκινησία και χάρη. Δεν τόλμησα να της πιάσω την ουρά όταν το
υπόλοιπο σώμα της ήταν κρυμμένο στις πέτρες. Φοβόμουν και ας είναι τόσο άκακο
ερπετό. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Σε λίγο θα έρθει ο
χειμώνας , σκέφθηκα και για πολλά θα είναι το τέλος της ύπαρξής τους.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Όλα αυτά που βλέπω μη
νομίζετε πως πληρώνω εισιτήριο. Απλά δεν περιφρονώ την ύπαρξή τους. Είναι
εύκολα να είσαι στην φύση και να τα βλέπεις δωρεάν.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Για να τα δει κάποιος
χρειάζεται χρόνο, υπομονή, προσοχή αλλά προ πάντων αγάπη , για κάθε ζωή.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Σε κάθε βήμα βλέπω
καινούργια ζωή. Τώρα η προσοχή μου στρέφεται σε μια αράχνη. Ναι σε μια αράχνη
που βρίσκεται στο κέντρο του ιστού της.<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Με τι λεπτεπίλεπτο τρόπο υφαίνει τον ιστό που είναι συμμετρικά και
ομοιόμορφα πλεγμένος<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>για να πιάνει την
λεία της. Με τον ίδιο ιστό<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>φτιάχνει
κουκούλια και γεννάει τα αυγά της. Πόση σοφία τέλος πάντων έχει μια αράχνη ; Οι
γυναίκες μάλλον από τα αρχαία χρόνια,<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>ζήλεψαν την σοφία της και έστησαν αργαλειούς. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Άπλωσα το χέρι μου κοντά της,
και είδα <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>με φόβο εγκατάλειψε την θέση
της. Μιας και δεν έχει φτερά κρεμάστηκε από τον ιστό της. Καθώς κατέβαινε προς
την γη, ξετύλιγε από το στόμα της ιστό, σαν να έχει εκεί ένα <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>κουβάρι και έφτασε σώα στην Γή. Άλλο και τούτο
θαύμα της φύσης.</span><span style="font-size: 14pt; mso-fareast-language: EL; mso-no-proof: yes;"> </span><span style="font-size: 14pt;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Έσκυψα για λίγο στα χορτάρια του κήπου και
σαλιγκάρια ανακάτευαν την δροσιά της χλόης με τα σάλια τους, σκουλήκια, κάμπιες
και σκαθάρια ξεφύτρωναν χωρίς ταραχή και φόβο από την παρουσία μου. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Γύρω μας μπορούμε να
θαυμάσουμε μικρόκοσμο που βρίσκεται μέσα στο νερό πάνω στην χλόη και πάνω στον
ουρανό.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Έτσι πέρναγε η ώρα μου,
όταν <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τα μάτια μου έπεσαν σε τριανταφυλλή
χρώμα λουλουδιών στην αυλή του σπιτιού. Ανέβηκα τρία τέσσερα σκαλάκια και
ζύγωσα κοντά.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ήταν ένας παλιός
μισοντενεκές<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>λίγο σκουριασμένος με
σχέδια εξωτερικά . Μέσα του στο ξερό χώμα <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ήταν πολλά χρόνια φυτεμένο φυτό, με σαρκώδη
φύλα, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>γεμάτο λουλούδια.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Δεν ξέρω πιά μυστική
δύναμη διατηρεί ίσως για χιλιάδες χρόνια αυτό το κακτοειδές φυτό και όλα τα
φυτά, γύρω μας.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Όμως ένα έχω να πω.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η γλάστρα <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>παραμένει, χειμώνα καλοκαίρι χωρίς την
ανθρώπινη παρουσία.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ή τελευταία ένοικος
έχει φύγει <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>πριν οχτώ χρόνια και το φυτό
μας δίνει τα πολύχρωμα λουλούδια του και ελκύει κάθε μάτι <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ανθρώπου και εντόμου.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Η ζωή μας <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>κοντά στην φύση με τα ζώα είναι μια αποκάλυψη,
παίρνουμε μαθήματα ,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>εμπνεύσεις, τρόπους
ζωής ,και ένα θαυμάσιο μάθημα συντροφικότητας.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Βαγγέλης Κ. Χριστόπουλος<o:p></o:p></span></p><div class="blogger-post-footer">ΛΑΔΩΝΑΣ ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΤΩΝ ΘΕΩΝ</div>Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-960118952711068931.post-41540974190526477252022-02-17T11:12:00.002-08:002023-08-22T03:58:55.785-07:00 ΣΤΟΝ ΛΟΦΟ ΤΗΣ ΣΚΟΤΙΝΑΣ<p> </p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> <br /></span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;"><span style="mso-tab-count: 5;"> </span>Του
Βαγγέλη Κ. Χριστοπούλου<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">Αρχές
Φλεβάρη<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Στην Γορτυνία κοντά στην
κοιλάδα του Λάδωνα, η ομίχλη περπατάει ανάλαφρα, πιάνει τις γύρω ρεματιές τα
φαράγγια και αναρριχάται στις <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>πλαγιές
των βουνών. Κάποια αφροσύννεφα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>κινούνται
στον γαλανό ουρανό και αφήνουν να πέσουν στην γη , σταγόνες νερού. Σαν μεριάσουν<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τα σύννεφα, ο ήλιος εξακοντίζει τις ακτίνες
του και φωτίζει τ’ απόσκια στις χαράδρες και στις ρεματιές.<span></span></span></p><a name='more'></a><span style="font-size: 14pt;"><o:p></o:p><br /></span><p></p>
<p class="MsoNoSpacing"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhwkA_Sn5lAjpVfgc_QL_ffksb0_DSdzsK-UMKWp7na1uDxtt93mcsn9--caoAChOG9yF34wTsMC0Tg8EuO9pkxnpNygfPqWGIO3XwToEki6GTKJHYfs5nVKac2MzZYeHQM4Iw9hG34wZDeq_-5p2u8Sy6U0oSOEShpscYN2XriTHlEuMV1SnEkLjHa=s5760" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="5760" data-original-width="4312" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhwkA_Sn5lAjpVfgc_QL_ffksb0_DSdzsK-UMKWp7na1uDxtt93mcsn9--caoAChOG9yF34wTsMC0Tg8EuO9pkxnpNygfPqWGIO3XwToEki6GTKJHYfs5nVKac2MzZYeHQM4Iw9hG34wZDeq_-5p2u8Sy6U0oSOEShpscYN2XriTHlEuMV1SnEkLjHa=w240-h320" width="240" /></a></div><span style="font-size: 14pt;">Έρχεται σιγά αλλά σταθερά
η άνοιξη. Το μαντεύω από τις ανθισμένες αμυγδαλιές.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Από τους μωβ ανθισμένους κρόκους<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>στους αγρούς. Από τα μάτια της άσπρης
πασχαλιάς στον κήπο μου.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Από το πρωινό
ξύπνημα με τις γλυκές φωνές<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>των πουλιών <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και το<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>πέταγμα τους.<o:p></o:p></span><p></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Απόψε καθώς κοιμόμουν ονειρεύτηκα
και είδα κάτι παράξενο. Είδα ένα τοπίο γεμάτο ομίχλη και άπλωσα τα χέρια μου να
την διώξω. Την έσπρωξα και ο τόπος ξεκαθάρισε.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Να ο λόφος της Σκοτίνας
με τα δέντρα, φώναξα και κούναγα τα χέρια μου από χαρά. Ξύπνησα ιδρωμένος<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>με τις εικόνες του λόφου . Έφερα στο μυαλό
μου και άλλες εικόνες, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>από επίσκεψη
παλιότερα, που είχα δει από κοντά.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Έτσι αποφάσισα, χωρίς αναβολή
το απόγευμα, θα έκανα εκεί την επίσκεψή μου. Είναι ο λόφος με αιωνόβια,
τεράστια δέντρα και έχει ενδιαφέρον. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>‘Έφτασα
στην κορυφή του λόφου σε ένα μικρό ξέφωτο και στήθηκα δίπλα, σε έναν τεράστιο
κορμό, σάπιου δέντρου. όσο φωτεινές και όμορφες λοφοπλαγιές και αν έβλεπα,
όσους κρόκους ανθισμένους και αν αντίκριζα , όση ομορφιά και αν είχε το
ηλιόλουστο χειμωνιάτικο απόγευμα, τίποτε δεν με ευχαριστούσε πλέον.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Τα μάτια μου μέτραγαν τα
κομμάτια του δέντρου, που είχαν σωριαστεί χάμου στην γη και μπήγονταν <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>σαν αιχμή ξίφους, μέσα στην πολύχρωμη σάρκα
του. Το μυαλό μου έφτασε στην νιότη του, τότε που φιλοξενούσε στον ίσκιο του,
κοπάδια γιδοπρόβατα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και άλλα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ζώα. Τότε που <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>στα κλαδιά του, πουλιά και άλλα μικροσκοπικά
ζουζούνια, αλώνιζαν πάνω του και ολόγυρα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Ο Θεόρατος κορμός του
δέντρου αποτελούσε άλλοτε, με πέτρινη κατασκευή, μια στρούγκα, που οι
τσοπάνηδες άρμεγαν και στάλιζαν τα ζώα τους. Έφερα στο μυαλό μου τσοπάνηδες από
πάππου προς πάππου που βρίσκονταν εκεί, στις εκατονταετίες <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>που έζησε ο δέντρος.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Σαν μια κεντιά ήλθε στην
ψυχή μου και το αίμα ερχόταν<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>κατά κύματα
στο σώμα μου, κάνοντας να ριγεί, καθώς έβλεπα αυτή την εικόνα. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Ξεθάρρεψα, συνήλθα και
έκανα υπολογισμούς για την ηλικία του. Μα και οχτακοσίων ετών μπορεί να ήταν.Σωστό
η λάθος δεν ξέρω, το μπόι του, το πάχος του, η πείρα μου αυτά λέει.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Ύστερα πλησίασα κοντά και
άρχισα να αγγίζω το κορμί του απαλά. Ήταν γεμάτο ροζιά, σχισμές<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και μελανιές. Κάτω<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>στο χώμα, βρισκόταν ένα βαθύ καφέ χρώμα. Ήταν
το αίμα του, η σάρκα του, διεσπαρμένη αλευροποιημένη. Έτριψα λίγο με το χέρι
μου και κείνο έγινε σαν λεπτή άμμος και κύλισε στην γη. Αλλά και ο αέρας που
φύσαγε, όλο και κάτι έπαιρνε μαζί του. Φαίνεται πως έτσι είναι γραμμένο , για
αυτό το δέντρο, να γίνει χώμα, όπως έγινε και μεγάλωσε <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>με το χώμα. Σήκωσα τα μάτια μου ψηλά στις
ψηλές κορυφές άλλων δέντρων, εκείνες σειούνται και ριγούν . Δεν ξέρω αν είναι
από πόνο.</span><span style="font-size: 14pt;"> </span><span style="font-size: 14pt;">Μέσα από τα διάκενα, πέρναγε ο χειμωνιάτικος
ήλιος χρυσώνοντας την καφέ καρδιά του.</span><span style="font-size: 14pt;"> </span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Σε άλλο σημείο του σάπιου χονδρού
κορμού του, φαινόντουσαν σταχτιές και άσπρες αποχρώσεις, μαύρες και χωμάτινες.
Σκέφθηκα να ρωτήσω το δέντρο, για κάτι όμορφο από την ζωή του. Μα κώλωσα.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Πώς να μου απαντήσει διαλογίστηκα, ένα
πεθαμένο δέντρο. Μου ερχόταν να ειπώ κάτι στο δέντρο να το ρωτήσω πως έγινε και
έφυγε από την ζωή. Η απάντηση ερχόταν από μένα το ίδιο.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Δεν άργησα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>να το καταλάβω μόνος μου. Κι εμείς οι
άνθρωποι, από τις δικές μας αρρώστιες πεθαίνουμε, από τα δικά μας βάσανα και
ανάλογα με τα χρόνια ζωής. Από τις δικές μας αστραπές που πέφτουν πάνω μας.. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Μαρμαρωμένο όπως ήταν μου
φάνει σαν <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>να άκουσα την φωνή του, που
μου έλεγε.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__ Μη με κοιτάς, μη με
βασανίζεις άλλο. Δεν ακούς την φωνή του αγέρα, όλη νύχτα και όλη ημέρα, που με
δέρνει αλύπητα. Πρέπει να έχω και σένα τώρα να με ρωτάς και να με πληγώνεις;
Δεν βλέπεις την βροχή και τον πάγο πως εισχωρούν στα σωθικά μου. Δεν ξέρει <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και δεν έμαθες πως οι <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>βροντές και <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>οι αστραπές<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>σημάδευαν <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τις ψηλές κορυφές μου; <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Πως έφτασα σε τέτοια αγιάτρευτα χάλια .<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Δεν βλέπεις πως, ούτε τα
πουλιά <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>δεν έρχονται <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>πλέον <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>κοντά μου<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>γιατί τα <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>κλαδιά μου, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>έχουν γίνει συντρίμμια. Στο κέντρο του σώματός
μου σκουλήκια κατατρώγουν τα σωθικά μου. Κανείς πλέον δεν μπορεί να με γλυτώσει
από τον κόσμο αυτόν. Τελείωσε η ζωή και το έργο μου.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Μπρέ τι είναι δω!
Αναρωτήθηκα . Και οι γίγαντες υποκύπτουν στα στοιχειά, στην αρρώστια και στον
χρόνο;<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Δεν μένει τίποτε αναλλοίωτο πάνω
στην γη!!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Με τα θολά μάτια μου καθώς
ο αέρας ερχόταν κατά ριπές και έφερνε σαρίδια πάνω μου, ξεχώριζα, έναν ολόκληρο
μικρόκοσμο να κινείται στον κορμό του. Διεκδικούσε κάτι από κείνο.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>‘Άλλο να πάρει την τροφή του, την μυρουδιά
του, την γεύση του, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>αλλά<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>άλλο να έχει<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>την προστασία του. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Με το αριστερό χέρι πήρα
λίγη καφέ σάρκα, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>την ζύμωσα στο χέρι μου
και κατευθύνθηκα με αργά βήματα στο μεγάλο ξέφωτο. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Ο λόφος ήταν παντέρημος,
είχε υγρασία και ερχόταν ψύχρα. Σκέφθηκα να γυρίσω την πίσω πλευρά του, που
ήταν και άλλα τεράστια σε όγκο δέντρα. Να παρηγορηθώ με τον θάνατο της δρυός που
πριν λίγο άφησα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Μπροστά μου πρόσεξα μια
άγρια αχλαδιά, καθώς περίμενε, κακορίζικη, συννεφιασμένη. Και δικαιολογημένα
είμαστε <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>στην μέση του χειμώνα.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Κοίταζα τον κουφαλιασμένο κορμό της . Φαινόταν
μια πέτρα θρεμμένη από παλιά και χωμένη μέσα βαθειά στο κορμί της. Χάμω ήταν
ένα παλιό σκουριασμένο σίδερο τρυπημένο.<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Ήταν ένα παλιό πέταλο. Θυμήθηκα πως<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>ζευγολάτες <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>εδώ , <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>με τα μουλάρια τους<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>όργωναν <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>άλλοτε, αυτή<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>την <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Γή.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Περπατούσα και μπροστά μου
έβλεπα συστάδες χαμηλών θάμνων και ψηλών<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>πουρναριών και δέντρων.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Στένευε
το πέρασμα στο μονοπάτι και μου έκοβαν, να βλέπω<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μπροστά την θέα. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Περπάταγα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>αμίλητος και σκεπτικός. Ξάφνου σαν να άκουσα
την Δάφνη, αυτήν που αγαπούσα από παιδί. Τι είναι Θεέ μου ο άνθρωπος. Να
έρχονται στο μυαλό μου <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>όμορφες στιγμές μετά
από πενήντα πέντε <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τόσα χρόνια . Πράγματα
περασμένα και επανέρχονται μετά τόσο καιρό.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Είναι να πονάει και να
γελάει κανείς, σκέφθηκα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>όταν συνήλθα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Πέρασα από φιδωτά
μονοπάτια και σε λίγο βρέθηκα μπροστά σε άλλον πεσμένο δέντρο.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Καταστροφή!! Τα θεόρατα
κλαδιά του ήταν ριγμένα κατά γης <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>άλλο
από δω και άλλο από κει. Σαν να έγινε γιγαντομαχία και τα κορμιά των νικημένων
γιγάντων <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ήταν σκορπισμένα <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>άτακτα. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Ποιος μπορεί να φανταστεί
τους αέρηδες, που βογκούσαν μανιασμένα, πάνω στις πλάτες του πανύψηλου δέντρου
και στα κλαδιά του, κείνες τις ώρες που σωριάστηκε κάτω.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Αερικά τερατόμορφα,
κοπαδιαστά ουρλιάζοντας και με δυνατή βροχή έριξαν <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>κατά Γής το δέντρο. Ξεθύμαναν επάνω του .
Τεράστιοι κορμοί ξεμασκαλισμένοι, κείτονταν κάτω, το ένα πάνω στον άλλο με
σφιχταγκαλιασμένα τα κλαδιά τους.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο κεντρικός κορμός στεκόταν ίδιος σαν τον Λοτ,
ακίνητος και θρηνώντας για το μεγάλο κακό. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-size: 14pt;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhEFSwS1c9TDQ7rQzK1rPw_zqCzKFroWX8RFuXPrUHSTtRWUL5rdXG9tCcdRX24Xudl7_xXVvNaB0Q_ZSm0qSnIVfsMJvswUOU8HRRXa-rl0gHuJLGUjPHpgsT2KfSfROqb_CrBukvRJ9-p6AVC5TMkGbw3PUcOxtjrwCMjVHBL0VrLITPk6W1v_nHK=s4000" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4000" data-original-width="2250" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhEFSwS1c9TDQ7rQzK1rPw_zqCzKFroWX8RFuXPrUHSTtRWUL5rdXG9tCcdRX24Xudl7_xXVvNaB0Q_ZSm0qSnIVfsMJvswUOU8HRRXa-rl0gHuJLGUjPHpgsT2KfSfROqb_CrBukvRJ9-p6AVC5TMkGbw3PUcOxtjrwCMjVHBL0VrLITPk6W1v_nHK=w180-h320" width="180" /></a></span></div><span style="font-size: 14pt;">Ένα μεγάλο κλωνάρι,
ακούμπαγε γαντζωμένο πάνω στον κορμό. Δεν ήθελε με τίποτε, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τον αποχωρισμό.<o:p></o:p></span><p></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Ένα χρόνο πριν ο δέντρος
αγνάντευε περήφανος, τα βουνά, τα χωράφια των ανθρώπων, τα ζωντανά, τους
δρόμους τους ανθρώπους. …<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Φέτος με ένα απέραντο
βουβό κλάμα, μάλλον σύντομα θα αποχαιρετήσει την ζωή. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;"></span></p>Ποιος διάολο κεραυνός χτύπησε
αυτό το πανέμορφο δέντρο; <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Άπραγος με
θυμό και οδύνη κοίταγα το διαμελισμένο <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>δέντρο και σκεπτόμουν<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>το μεγάλο κακό. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Έγινε μελλοθάνατος πλέον ο δέντρος στον λόφο
της Σκοτίνας<o:p></o:p><p></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Το ίδιο κακό γίνεται και
σε μας τους ανθρώπους. Νομοτελειακά όλα και όλοι μας ακολουθούμε την μοίρα μας.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Ο ήλιος είχε δύσει και το
φεγγάρι πρόβαλε ωχρό και συλλογισμένο με ότι έβλεπε στον λόφο της Σκοτίνας.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Κι εγώ πήρα τον δρόμο της επιστροφής για το
χωριό όχι ευχαριστημένος.<br /><br /><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">15/2/2022<o:p></o:p></span></p><div class="blogger-post-footer">ΛΑΔΩΝΑΣ ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΤΩΝ ΘΕΩΝ</div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-960118952711068931.post-25455584803340693082022-01-28T11:21:00.002-08:002022-01-28T11:57:18.185-08:00 ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟ ΤΗΣ ΣΤΡΕΖΟΒΑΣ <div class="separator"><p class="MsoNoSpacing" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-size: 14pt;">Περικαλλής είναι αυτός ο
Ναός. Κτισμένος στα πόδια της Κορακοφωλιάς , μιας προέκτασης των Αφροδισίων
ορέων. Είναι στο πάνω χωριό της Στρέζοβας. Η θέσης του είναι εξαίρετος. Ολόγυρα
σπίτια και προς τον βοριά, φαίνεται ο πράσινος τάπητας του βουνού, από πρίνια, σφεντάμια, δέντρα και
άλλους θάμνους. Προς τα νότια και δυτικά, απλώνεται στα πόδια του όλη ή άλλοτε γεμάτη πολιτεία κόσμο. Η αγαπημένη μας Δάφνη. Αχ! Δάφνη!!<br /><br /><span></span></span></p><a name='more'></a><o:p></o:p><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjjoF1WC4gSQ6Q3NptCUhEok0P6uFePAkc8ehM4TqEJ0VWaONEIITWM1P8pWcfUbYZHaFn5T8icBQQkPfgz_JnGeNrvSiltr46BoVwoHoUoxwKIv9naYIUqh84gBqWwb_U3SqvcT1fi9E591okWymqb7dOoV_vFgh2Bowo4YrDCtRZCgOZhF5jbrXvd=s320" /><p></p></div><p style="text-align: left;"> <span style="font-size: 14pt;"> <br /></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;"> <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Απέναντι ο ορίζοντας είναι
ευρύτατος. Βλέπει τις ψηλές ελατοσκέπαστες κορυφές του Μαινάλου και το χωριό
του γράφοντος Μυγδαλιά (Γλανιτσιά). Τις χιονισμένες κορυφές του Χελμού, του
Ερύμανθου και πιο κοντύτερα, χωριά σκαρφαλωμένα στις πλαγιές. Βλέπει εύφορες κοιλάδες , χωράφια, καλύβες των
τσοπάνηδων και τον ασημένιο Λάδωνα με τις ψηλές ιτιές και τα πλατάνια, τα
καγιάκ, την Λίμνη άλλοτε γαλαζοπράσινη
και άλλοτε λερή από την λάσπη που κουβαλάει το ποτάμι. . <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Από το προαύλιο του Ιερού
Ναού, δεν χορταίνεις να περιεργάζεσαι
ολόγυρα τα έργα του Θεού και των ανθρώπων.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Από δω τις σκοτεινές και
μακρινές νύχτες, συνομιλεί με την Αγία Τριάδα.
την Μητρόπολη της πόλης, την Παναγιά που είναι το νεκροταφείο και με την Παναγία την Ευαγγελίστρια του Μοναστηριού.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Την ημέρα έχει κόσμο
δικόν και ξένον, γιορτή και καθημερινή
και την σύναξη των πουλιών, πάνω στα
πεύκα και το ψηλό καμπαναριό.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Έβλεπε πέρα τα
ανταριασμένα βουνά, την βροχή που ερχόταν και έπεφτε, άλλοτε σαν ευλογία και
άλλοτε δυνατή και γδαρτή. Γέμιζαν οι
δρόμοι και οι ρεματιές και σταμάταγαν τα περάσματα από την μια πλευρά
στην άλλη. Άκουγε τον αέρα που σφύριζε και έπαιρνε στέγες, γκρέμιζε τα χαγιάτια
και φόρτωνε φτώχια και δυστυχία στις ψυχές των ανθρώπων. Κι εκείνοι γύριζαν προς τον Άγιο και έκαναν
τον σταυρό τους που τους προστάτευε και τους στήριζε.<o:p></o:p></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhgNHzZB7E8QOUM7SjY4p1WMuDGoCtKdbte-H9y5B6xsCAaD4lKzmkkoCq0dcYBYO6_83NKN2acCUAn_1GY_IxtGPTdy3UeY3jNAUpUQozo5Pi5a3UPBvOwVn70oWnpcucps51pUZL8L_GYDfCugHhf06ibMFxHV15eLmcezfIi8FpMzEYvCcoks4QW=s5760" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="4312" data-original-width="5760" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhgNHzZB7E8QOUM7SjY4p1WMuDGoCtKdbte-H9y5B6xsCAaD4lKzmkkoCq0dcYBYO6_83NKN2acCUAn_1GY_IxtGPTdy3UeY3jNAUpUQozo5Pi5a3UPBvOwVn70oWnpcucps51pUZL8L_GYDfCugHhf06ibMFxHV15eLmcezfIi8FpMzEYvCcoks4QW=s320" width="320" /></a></div><p></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Ο Άγιος κοίταζε πέρα στα
χωράφια , τους ζευγολάτες που
πάλευαν να βγάλουν το ψωμί τους με κόπο, σκάβοντας και οργώνοντας την γη τους και
σε εκείνους έδινε την ευλογία του.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Διασταυρώνονταν το βλέμμα
με κείνο του Πατουσαντρέα, στο απέναντι
μέρος του χωριού και άκουγε τις μονότονες και όλο πάθος προσευχές του, προς τον Θεό. «Αγαπάτε αλλήλους χριστιανοί» φώναζε ο κυρ
Αντρέας. «Πιστεύετε στον Θεό αλλιώς θα πάτε στην κόλαση»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Πρωί έβλεπε τους
τσοπάνηδες να κάνουν το σταυρό τους, που
με τα πόδια ή καβάλα στα ζα τους τράβαγαν μακριά
στα βουνά για τα μαντριά, στην στάνη. Κι εδώ έστελνε μυστικά την ευλογία
του.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Κοίταζε παντού και έβλεπε
τους ξυλοκόπους, τους εργάτες τους περιβολάρηδες , τους κλαδευτές τους γυρολόγους, τους περπατητές. Κι εδώ έδινε το
παρών. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Μοίραζε παντού την ευλογία
του. Έβλεπε ανθρώπους να σπιθίζουν τα μάτια τους , να τρίζουν τα
δόντια τους, έτοιμοι να μαλώσου. Σαν
γύριζαν τα μάτια τους προς τον Άγιο σιγά σιγά έφευγε η αγριάδα, το ζοριλίκι, οι
φωνές και οι άνθρωποι ημέρευαν γίνονταν μαλακοί . <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Και ο Άγιος χαιρόταν, όταν τα παιδιά με τα ροδαλά μάγουλα, γελαστά
και τα κορίτσια με τις χοντρές πλεξούδες , που παίζανε στον προαύλιο χώρο του
και πήγαιναν να κρυφτούν, στις πόρτες, τις γωνίες και το
καμπαναριό.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Παρακολουθούσε τους
ανθρώπους της πόλης, τον αγώνα που κάνανε, καλλιεργώντας την γη, θερίζοντας.
Αλωνίζοντας, κουβαλώντας τις σοδειές τους, με τα μουλάρια και τα άλογα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Κοίταγε πέρα στους δρόμους,
τα μονοπάτια που ένωναν την Δάφνη με τα άλλα χωριά.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Καμάρωνε και ευλόγαγε τον
ερχομό των μαθητών στο γυμνάσιο. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Άκουγε το βαρύ βηματισμό τους
πάνω στους πέτρινους δρόμους , τα πέτρινα χρόνια, κι εκείνος έδινε την ευχή
του. Τα προστάτευε και τα δυνάμωνε σωματικά και πνευματικά.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Και τι δεν άκουγε από τον
προαύλιο χώρο. Κουβεντολόι για τα
συμπεθεριά που χάλασαν, για χήρες που δεν άντεξαν στον πειρασμό, για το
κρυφοκοίταγμα του δεξιού ψάλτη, για την βαριά
αρρώστια του γείτονα, για το παραστράτημα της κόρης και τόσα άλλα. Σταμάταγαν κάποτε κοιτάζοντας προς τον Άγιο
τάχαμου να μην κολαστούν και για να προκάνουν να φτιάξουν το φαί. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Άλλαξαν οι καιροί οι
παλιοί !<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Τώρα κοιτάζει ολόγυρα και
κάτω τις μουχλιασμένες και γέρικες στέγες της άλλοτε
μικρής πολιτείας. Κοιτάζει τους έρημους δρόμους
και καθώς είναι χειμώνας ο βοριάς
δέρνεται με τα κλαδιά των δέντρων και
ακούγεται θόρυβος. Τα φύλλα τους στροβιλίζονται στον αέρα και πέφτουν στο λιθόστρωτο. Που και που βλέπει κανένα μοναχικό διαβάτη να κατεβαίνει με τα χέρια στις τσέπες στην πλατεία. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Αυτή η ερημιά με την τόση ηρεμία , του πλακώνει την
ψυχή από την άλλοτε βουερή πολιτεία.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Από την πλατεία ακούει το
ρολόι της Αγίας Τριάδος, που συνεχίζει
να αφήνει τους γλυκόπικρους ήχους του.
Βλέπει τον κεντρικό δρόμο με τα άλλοτε μεγάλα μαγαζιά ταβέρνες κουρεία που άλλαξαν χέρια και χώρους με λίγο κόσμο.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Βλέπει τον μεγάλο σιτοβολόνα της Στρέζοβας που έθρεψε
γενιές και γενιές να ριζώνουν τα
πουρνάρια και άγρια δέντρα στο παχύ χώμα. Ακαλλιέργητα και αδούλευτα όπως
έμειναν, έγινε ένας απέραντος δρυμός αδιαπέραστος και όλο θεριεύει.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Πάνε οι μεγάλοι αμπελώνες
με τους υπέροχους καρπούς και τα εύγευστα κρασιά που έδιναν ευφορία, στις
γιορτές και στα πανηγύρια των Στρεζοβινών.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Που είναι τα καμπανάπιδα
και οι άλλες λαχταριστές ποικιλίες αχλαδιών που μοσχοβόλαγαν με το
άρωμά τους, τα σπίτια και οι αυλές.
<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Ζωντανά στους δρόμους δεν
υπάρχει ούτε για δείγμα και μόνο στην λαγκαδιά ο Τράγκας έχει δυο τρία άλογα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;"> Που είναι οι άνθρωποι της μικρής πόλης, που την έκαναν χαρούμενη με τις φωνές, τις
δουλειές, την κίνηση, την επίσκεψη στον χώρο του.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Που έκαναν την ύπαιθρο ζωντανή,
όμορφη, να ευωδιάζει με τους καρπούς και
να δίνει στον άνθρωπο κέφι και χαρά για ζωή. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Που είναι ο καπνός στα
φουγάρα και στους φούρνους που έβγαζαν το μοσχοβολημένο σιταρένιο ψωμί
που έψηναν.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Παρατήσαμε και φύγαμε την όμορφη φύση μας, με τα κρυστάλλινα νερά , τον καθαρό αέρα και τον λαμπρό ήλιο. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Φύγαμε όλοι από τα χωριά
μας. Ο Άγιος Χαράλαμπος είναι εκεί, μας περιμένει, έστω και από μακριά, για ένα κερί για μια προσευχή την ευλογία του
στέλνει.<o:p></o:p></span></p>
<span face=""Calibri","sans-serif"" style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">Αγαπημένοι
είμαι καλά για την υγεία σας νοιάζομαι. Μάθετε καλά είναι οι δικοί σας
στην Παναγιά να τους θυμάστε θέλουν. Η ανεμόδαρτη στέγη μου καλά κρατεί,
σκέπτομαι τις στέγες των δικών σας σπιτιών που σας καρτερούν. Όταν μπορέσετε ελάτε. Σας περιμένουμε</span><div><span face=""Calibri","sans-serif"" style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">Του Βαγγέλη Κ. Χριστοπούλου</span></div><div class="blogger-post-footer">ΛΑΔΩΝΑΣ ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΤΩΝ ΘΕΩΝ</div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-960118952711068931.post-49089366967614467722022-01-25T03:13:00.006-08:002023-08-22T04:15:59.253-07:00 Η ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΤΗΣ ΣΕΒΔΑΣ<p><span style="mso-tab-count: 2;"> </span><span style="line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"><span style="font-size: 14pt;"> </span><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Η ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΤΗΣ ΣΕΒΔΑΣ</span></span><span style="font-family: verdana; font-size: medium; mso-spacerun: yes;"> </span></span></p><p class="MsoNormal" style="text-align: left;"></p><p><span style="clear: left; float: left; font-family: verdana; font-size: medium; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="clear: left; float: left; font-family: verdana; font-size: medium; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><br /></span></div><span style="clear: left; float: left; font-family: verdana; font-size: medium; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><br />Δύσκολη χρονιά για τους
μαθητές. Μια ο κορονοιός, μια οι καταλήψεις, <br />άλλοτε εθνικές και τοπικές
γιορτές, άλλοτε ο χιονιάς και το κρύο και άλλοτε συγκέντρωση των εκπαιδευτικών,
πάνε τα γράμματα για τα παιδιά στο σχολείο.</span><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><p><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhGv1rikQi1RUSqHZU1i1vrsQ9JUZiQnmz3WkshMz4PVxHMjZhF4dk1mmeboyONglATNdzf8Rbjj0QwHWT04kdcwSsQ0aE5IVe2GDW3QqRX3wDu8ENn0aCHaFXUPginAeEkJM_K6WaIlxCmJAphPn4EIqRoLPZpWa6ifl6SePQ4IYrxNs2LFbw8jjAc=s4000" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em; text-align: justify;"><span style="color: black;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium; text-align: left;">Κοντά στους μικρούς
σταμάτησε η μάθηση και για τους μεγάλους. Η Σέβδα δεν είχε την ίδια άποψη.
Χρήσιμα βιβλία κάνουν και καλούς ανθρώπους</span></span></a></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="color: black; font-family: verdana; font-size: medium;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLYdkpFCDr_9719p_CRm-ng0iToaI2NTSAUVOcak5LDjTrQWufj8526L9P9tOccviG6G6sKLIFSMvBpPTGqqs8NbUI9TyELf3st8XGkFruNx3iCwZutPNjW5aKHN7wThD-I73uHcp2KFrawCalzDs1EVsgKOW80fyB4p2oXQYYRXjfwW1IORHezSIuA50/s194/%CE%A3%CE%95%CE%92%CE%94%CE%91%20%CE%92%CE%99%CE%92%CE%9B%CE%99%CE%9F%CE%98%CE%97%CE%9A%CE%97.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="194" data-original-width="109" height="119" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLYdkpFCDr_9719p_CRm-ng0iToaI2NTSAUVOcak5LDjTrQWufj8526L9P9tOccviG6G6sKLIFSMvBpPTGqqs8NbUI9TyELf3st8XGkFruNx3iCwZutPNjW5aKHN7wThD-I73uHcp2KFrawCalzDs1EVsgKOW80fyB4p2oXQYYRXjfwW1IORHezSIuA50/w144-h119/%CE%A3%CE%95%CE%92%CE%94%CE%91%20%CE%92%CE%99%CE%92%CE%9B%CE%99%CE%9F%CE%98%CE%97%CE%9A%CE%97.jpg" width="144" /></a></span></div><span style="font-size: medium;"><span style="color: black;"><span style="font-family: verdana; mso-spacerun: yes; text-align: left;">
</span><span style="font-family: verdana; text-align: left;">έλεγε και γι αυτό έφτιαξε στο χώρο του καφενείου βιβλιοθήκη.</span><span style="font-family: verdana; mso-spacerun: yes; text-align: left;"> </span><span style="font-family: verdana; text-align: left;">Όλοι την καμαρώνουμε και την χαιρόμασ</span></span><span style="font-family: verdana;"><span style="color: black;">τε και
την Σέβδα και την βιβλιοθήκη.<span><a name='more'></a></span></span></span></span><p></p></div></div><p style="text-align: left;"></p>
<p class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Έγινε συζήτηση δίπλα στην
βιβλιοθήκη να μπουν εικόνες πολιτικών . Άρχισαν τα μαλώματα. Άλλος ήθελε, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>του Κουτσούμπα<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>την φωτογραφία, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>άλλος του
Μητσοτάκη, άλλος του Τσίπρα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing" style="text-align: left;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">__Για σωπάτε ρε παιδιά
φώναξε ο Δήμος, δεν είναι σωστό να βάλουμε φωτογραφίες πολιτικών.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Αυτοί τώρα που είναι θολό το νερό δεν πατάνε
το πόδι τους εδώ.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Θα φέρω εγώ τον
Κολοκοτρώνη μας, να τον βλέπουμε και να τον τιμάμε. Όλοι συμφώνησαν. Έφερε
μόνος του τον γέρο σεε χαλκογραφία και τον βλέπουμε και μας βλέπει όλους το
ίδιο. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing" style="text-align: left;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Πρώτος και καλύτερος
ξεφύλλιζε ένα βιβλίο ο Γιώργης και έκανε και την κριτική του</span></p><p class="MsoNoSpacing" style="text-align: left;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">__ Οι φωτογραφίες δεν λένε
τίποτε, τα μεσάνυχτα στην τηλεόραση βλέπεις καλύτερα πράγματα.</span></p>
<p class="MsoNoSpacing" style="text-align: left;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Ο δεύτερος που ζύγωσε στην
βιβλιοθήκη και πήρε στα χέρια του ένα κόκκινο βιβλίο ήταν ο Θανάσης. Έκανε
μόνος του διάλογο:<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing" style="text-align: left;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">__Τώρα μάλιστα, θα μάθω κι
εγώ γράμματα. Αλλά και τι τα θέλω; Τώρα γέρασα. Το βιβλίο θα το αφήσω εκεί που
ήταν, δεν μου χρειάζεται . Αυτά είπε, έβαλε το βιβλίο κάτω κέφαλο και πάει στο
τραπεζάκι του.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing" style="text-align: left;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Πέρασε και ο Σόλωνας.
Έφερε ένα βιβλίο για τον Καραβόγιαννη τον μπουρλοτιέρη, από τα Λαγκάδια.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Υπεσχέθη να φέρει βιβλία για να μάθουμε την
δηλωτή και την πόκα . Αυτά έχουν εγκεκριμένους κανόνες από Υπουργείο και δεν θα
μαλώνουμε μεταξύ μας. Όχι παίζεται έτσι, όχι παίζεται αλλιώς.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Πριν φύγει άφησε ένα τετράδιο<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>να γράφει όσους μυήσει στο νέο ΚΙΝΑΛ, όπως
έκαναν και οι Φιλικοί πριν το 1821.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing" style="text-align: left;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Το βιβλίο με τον
Θεοφιλόπουλο τον Μπουρλοτιέρη το διαβάζει ο Αντρέας. Το έχει στο προσκέφαλό του
μέχρι να το αποστηθίσει.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing" style="text-align: left;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">__ Αυτός ήταν ισάξιος του
Μιαούλη και του Κανάρη και πρέπει να το μάθουμε όλοι και να τον <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τιμάμε ξεχωριστά έλεγε . <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Αν ζούσε θα είμαστε στο ίδιο κόμμα,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ευγνωμονούσε την Σέβδα για την βιβλιοθήκη που
θα μας ξεστραβώσει. Τόσο πολύ ευχαριστήθηκε που έταξε <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing" style="text-align: left;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">δυο συκωταριές να διαθέσει
για την παρέα. Θα έκανε και σπληνάντερο! <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing" style="text-align: left;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Πέρασε και ο Γιάννης ο
Γιατρός, έφερε λίγα βιβλία, για τον εμπλουτισμό της βιβλιοθήκης και εκείνο
του<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>αείμνηστου πατέρα του «Μνήμες από
την Αρκαδία και το χωριό μου Μυγδαλιά»<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Πέρασε πίνοντας τον καφέ του και
διαβάζοντας<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>πάνω από μια ώρα. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing" style="text-align: left;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Έκανε και το σχολειό
του.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>« Αυτός είναι πολιτισμός»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing" style="text-align: left;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Πληθαίνουν οι παρουσίες
στο χώρο του καφενείου και της βιβλιοθήκης. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing" style="text-align: left;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Ο Πάνος ζήτησε το βιβλίο
του Οδυσσέα με την πιστή Πηνελόπη, να κάνει μάθημα στην γυναίκα του. Αγανάχτησε
με όσα βλέπει σήμερα με τις 24χρονες στα κέντρα στα μπαρ και στα ξενοδοχεία
πολυτελείας. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Φοβάται και για τον εαυτόν
του. Δεν θέλει μπελάδες. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing" style="text-align: left;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Είπε την γνώμη του και ο
Ηλείας. Καλύτερα να διαβάσω ένα καλό βιβλίο, παρά να κάθομαι εδώ και να βλέπω στην
τηλεόραση, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>γυναίκες να πετάνε την φούστα
και μετά την μπλούζα. Ύστερα να φωτίζονται οι ώμοι τους και να περιμένεις με
αγωνία πότε θα πετάξει και το κομπινεζόν. Με το βιβλίο ηρεμείς. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing" style="text-align: left;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">__Μπράβο Σέβδα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>θα τα καταφέρεις να μας αλλάξεις με τα
βιβλία.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing" style="text-align: left;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Άκουσα και για δασκάλους που θέλουν να κάνουν
συγκεντρώσεις για ομιλίες και για κάποιον Κώστα του Κ.Κ. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Που θέλει<span style="mso-spacerun: yes;">
</span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>γεμίσει την βιβλιοθήκη με κόκκινα
βιβλία.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ίδωμεν!!!<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing" style="text-align: left;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Δεν έχουν γίνει ακόμη τα
εγκαίνια. Θα ακούσουμε πολλές γνώμες για την χρησιμότητα της βιβλιοθήκης.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Μικρή μεν ομορφούλα δε και πολύ χρήσιμη.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Πρέπει να γίνει γνωστή η βιβλιοθήκη της
Σέβδας και πέρα από την ταπεινή κοινωνία του χωριού μας.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing" style="text-align: left;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">__ Ε! Σέβδα να βάλουμε
βιβλία για την ιστορία<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>της Ελλάδος , για
την Αρχαία Ελλάδα, για την μαγειρική, για την κηπουρική, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>την συμβούλεψα ο Βαγγέλης αφού έφερε αρκετά
βιβλία στην βιβλιοθήκη. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing" style="text-align: left;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Θα ενημερωθείτε όταν
γίνουν τα εγκαίνια . Άπαντες οι Γλανιτσιώτες και οι φίλοι μας είστε
καλεσμένοι.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Αρκεί ένα τριαντάφυλλο στο
χέρι για την Σέβδα μας.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNoSpacing" style="text-align: left;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Βαγγέλης Κ. Χριστόπουλος</span></p><div class="blogger-post-footer">ΛΑΔΩΝΑΣ ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΤΩΝ ΘΕΩΝ</div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-960118952711068931.post-35127785988931846912021-11-26T01:28:00.006-08:002021-11-26T01:43:51.662-08:00 ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΠΑ ΓΙΩΡΓΗ ΤΗΣ ΚΕΡΠΙΝΗΣ<p><span></span></p><a name='more'></a> <br /><p></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-tab-count: 1;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> <br /></span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span><span style="mso-tab-count: 1;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> <span style="font-size: medium;"> </span></span><span style="font-size: medium;">Του Βαγγέλη Κ. Χριστοπούλου<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: medium;">Μετά την Θεία λειτουργία,
οι εκκλησιαζόμενοι όπως πάντα, έρχονται να κεραστούν και να περάσουν την ώρα
τους στο μοναδικό καφενείο του χωριού.<span></span></span></p><!--more--><p></p><span style="font-size: medium;"><o:p></o:p></span><p></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: medium;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUKU2hyphenhyphenO2dkAPIUO-0IdpNub-ar_T00ewJEAFd9HBnkjEijvX4JSxngUI8JNhBlDMPcXqt7H-tlkStA5pSh8UR0RDUocFJteWDaJtVw17zXTTEw0w-qcopMiJ1JLCJ3LGoE9H-s-92Rp0/s2048/20211103_165318.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-size: medium;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1152" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUKU2hyphenhyphenO2dkAPIUO-0IdpNub-ar_T00ewJEAFd9HBnkjEijvX4JSxngUI8JNhBlDMPcXqt7H-tlkStA5pSh8UR0RDUocFJteWDaJtVw17zXTTEw0w-qcopMiJ1JLCJ3LGoE9H-s-92Rp0/w181-h320/20211103_165318.jpg" width="181" /></span></a></div><span style="font-size: medium;">Πρώτος μπήκε ο Λεωνίδας,
χαμογελαστός με τα εκφραστικά και έξυπνα μάτια, είπε καλημέρα στον Νίκο
τον<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>καφετζή και παρήγγειλε καφέ, για
κείνον και τον μπάρμπα Γιώργη<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>που
ερχόταν λίγα βήματα πιο πίσω. Ήρθαν και οι εκκλησιαζόμενες γυναίκες<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>πέντε έξ εφτά , η μία πίσω από την άλλη και
κάθισαν σε ξεχωριστό τραπέζι . Η Παγώνα κάθισε δίπλα από την Βασιλική, η
Βελιώτα κοντά στην <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Μαργαρίτα και την
Ελένη και απέναντι από την Βούλα και τελευταία η Διαμάντω σαν ανήμπορη που ήταν
κάθισε<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>κοντά στην είσοδο του καφενείου .
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Άλλες παρήγγειλαν καφέ και άλλες
λουκουμάκι . Μπήκε και ο πρόεδρος της Κοινότητας και τελευταίος ήρθε με τον
αδερφό του τον Κώστα, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ο παπά Γιώργης. <o:p></o:p></span><p></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: medium;">Όλοι καλημέρισαν τον παπά
κουνώντας και το κεφάλι τους <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ελαφρώς<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>μπροστά, ενώ ο καφετζής έπαιρνε<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>και από αυτόν παραγγελία. Μπήκαν και άλλοι δυο τρείς<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>στο καφενείο, καλημέρισαν ευγενικά και
κάθισαν σε ένα γωνιακό μικρό τραπεζάκι, που μόλις τους χώραγε. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Τέσσερα τραπέζια ήταν γεμάτα κόσμο, έπιναν <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τον καφέ τους με χαμογελαστά πρόσωπα και
πειράζοντας η μια παρέα την άλλη.<span style="mso-spacerun: yes;"> <span></span></span></span></p><!--more--><span style="font-size: medium;"><span style="mso-spacerun: yes;"><span><!--more--></span><span><!--more--></span><span></span></span></span><p></p><!--more--><span style="font-size: medium;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span><p></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: medium;">Ο παπά Γιώργης με την
ωραία γενειάδα του, τον σκούφο εφαρμοστό στην κεφαλή του, χαμογελαστός ,
ακτινοβολούσε από αγάπη για το ποίμνιο του. Τα μάτια του πέταγαν σπίθες που
είχε κοντά του <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και τον αδελφό του τον
Κώστα αφιχθέντα από την Αθήνα και απέναντί του την Πρεσβυτέρα. Η παπαδιά κι
εκείνη που καθόταν στο τραπέζι με τις γυναίκες , τον καμάρωνε για την ευστροφία
την ομιλητικότητα και τον σεβασμό που του έδειχναν οι άλλοι. Ο κυρ Γιώργης ο
ψάλτης στράφηκε προς τον παπά και του είπε:<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: medium;">__Ωραία τα είπες<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>πάλι σήμερα<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>παπά Γιώργη και για την κλεψιά και για την συκοφαντία και για την βλασφημία.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: medium;">__Όλα αυτά, τα δίδαξε ο
Κύριος και Θεός μας<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>« ου κλέψεις, …»
αλλά δυστυχώς οι πολλοί από εμάς κάνουμε το αντίθετο και το βλέμμα του γύριζε
μια στο τραπέζι με τις γυναίκες και μια σε μένα που καθόμουν στο ίδιο τραπέζι
απέναντι του.<o:p></o:p></span></p><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px;"><p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: medium;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: right;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjb8uYXpx4-DXkUy6e2LMx7mgFg9GW6wsc3pc6zeIIjo05ZHqQH3RdCCTZyJJdye5TihRapwzjEvSJMsmyn0G0UghyY26TWotiuPJ5XxB2fuwmfvIxbvYU0ZqDFb_FlGBXurZnh8qL4EC4/s960/FB_IMG_1620135176256.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-size: medium;"><img border="0" data-original-height="960" data-original-width="648" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjb8uYXpx4-DXkUy6e2LMx7mgFg9GW6wsc3pc6zeIIjo05ZHqQH3RdCCTZyJJdye5TihRapwzjEvSJMsmyn0G0UghyY26TWotiuPJ5XxB2fuwmfvIxbvYU0ZqDFb_FlGBXurZnh8qL4EC4/w135-h200/FB_IMG_1620135176256.jpg" width="135" /></span></a></div><p></p></blockquote>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: medium;">__Το περίμενα πως θα συναντιόμαστε
κάποια μέρα Ευάγγελε στην εκκλησία του χωριού μου. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: medium;">__Παππά Γιώργη<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>είχα την περιέργεια και πολύ ήθελα, μετά από
τα γλυκοστάλακτα λόγια που απευθύνεις <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>γύρω
σου, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>να σε ακούσω να ψέλνεις.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: medium;">__Ποιά πως με άκουσες,
βαδίζω στα σωστά μονοπάτια;<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Σου άρεσε η
φωνή μου:<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: medium;">__Ομολογώ πως
ευχαριστήθηκα με την καθαρή φωνή σου. Και περισσότερο που πετυχαίνεις τον σκοπό
της εκκλησίας , με την συγκέντρωση των πιστών</span></p><p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: medium;"><span>__Κάνω αυτό που πιστεύω
πως είναι σωστό, για όλους μας, για την ορθοδοξία και την πίστη μας. Η πίστη
από ότι ξέρεις είναι </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span>ένας αγώνας
συνεχόμενος.</span></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: medium;">__Καλά λες Άγιε Πατέρα η
πίστη μας έχει πολλούς εχθρούς.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: medium;">__Είμαι κι εγώ αμαρτωλός,
καλύτερα να με λες παπά Γιώργη.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: medium;">__Οι περισσότεροι παπά
Γιώργη αφήνουμε την προσπάθεια στην μέση και η πίστη μας πάει περίπατο.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: medium;">__Ο Θεός δεν σας αφήνει
και αποκοντά κι εγώ με τα λόγια μου, σας τσιγκλάω<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>για να μην απομακρύνεστε. Να μεθαύριο θα
κάνουμε δοξολογία στο εξωκκλήσι της Αγίας Βαρβάρας, μην μου πεις πως δεν θα
έρθεις;<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: medium;">__Μπορώ να αρνηθώ παπά
Γιώργη, αφού ξέρω, πως οι ευχές σου υπέρ υγείας πιάνουν και όλο το χρόνο δεν θα
έχω πρόβλημα με αρρώστιες. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: medium;">__Τα βλέπεις μόνος σου, τα
λες και τα αποδέχεσαι. Και έτσι είναι. Θα σε περιμένω. Πάρε τώρα να φας
προσφορά ευλογημένη, ζυμωμένη με τον παραδοσιακό τρόπο και ψημένη στο φούρνο
όπως παλιά, ώσπου να έρθει ο καφές.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: medium;">Με τίμησες με την παρουσία
σου<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και αυτό είναι<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>αν θες μια ευχαρίστηση που νοιώθω. Έκανες
τόσο δρόμο να έρθεις από την Γλανιτσιά στην Κερπινή.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: medium;">__Αυτός ο ήχος της
καμπάνας , στην Αγιά Τριάδα παπά Γιώργη, χύνεται μέσα στα λαγκάδια και τις
ρεματιές , φτεροκοπάει και έρχεται στην Γλανιτσιά. Ήθελα να την ακούσω και από
κοντά.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: medium;">__Έχουμε καλή καμπάνα ο
ήχος της σε συνεπαίρνει.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: medium;">__Ήταν και αυτή μια αιτία.
Σήμερα ήταν καλή ημέρα, το ρόδισμα της ανατολής, το αγιάζι, η χαρούμενη
διαδρομή, μου άρεσαν.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: medium;">__ Εδώ όλα καλά είναι, να
έρχεσαι και ο κόσμος είναι της αγάπης και της προσφοράς.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: medium;">__Παπά Γιώργη, πιστεύω πως
έχεις μεγάλο μερίδιο στην διαμόρφωση του χαρακτήρα των Κερπινιωτών.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: medium;">__Τι να κάνω άλλο από το
να παρακαλώ τον Θεό, να<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>φιλάει και
να<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>προστατεύει από κάθε κακό Κερπινιώτες
και Γλανιτσιώτες δεν κάνω. Και βέβαια για όλους και για τους ξενιτεμένους μας.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: medium;">__Για τους Κερπινιώτες το
καταλαβαίνω, αλλά για τους Γλανιτσιώτες;<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: medium;">__Τα έχουμε ξανά ειπεί.
Φαίνεται το ξέχασες, Η καταγωγή μου είναι Γλανιτσιώτικη. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: medium;">__Για τους ντόπιους παπά
Γιώργη, τι παρακαλείς το Θεό να τους κάνει;<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: medium;">__Πολλές <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ευχές. Την εποχή που είναι άνοιξη στους
τσοπάνηδες να γεμίζουν τις καρδάρες γάλα. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Το φθινόπωρο τα λιανόματα να γεννιούνται χωρίς
ζημιές . Τον Θεριστή παρακαλώ τον Θεό τα στάχυα να είναι όλο καρπό και να
αβγαταίνουν τα δεμάτια με το σιτάρι και τον τρυγητή να γεμίζουν τα βαγένια με
κρασί, να παίρνω κι εγώ το μερτικό μου για την Θεία μετάληψη. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: medium;">Γύρισε χαμογελαστός με την
πορεία της συζήτησης. Αυτά τα χρόνια, η ζωή καλυτέρευσε, δεν μας λείπει τίποτε.
Τώρα ανάγκη μόνο τον Θεό έχουμε. Παλιότερα ήταν πιο καλοί οι άνθρωποι με τον
Θεό. Τάζανε στην εκκλησιά λαμπάδες, μέχρι το μπόι τους, ακόμη και για το
μουλάρι τους να γίνει καλά. Τάματα πολλά γίνονταν παλιά, γίδες προβατίνες
αρνιά.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: medium;">__Ήταν καλύτεροι οι
άνθρωποι παλιότερα παπά Γιώργη;<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: medium;">__Και βέβαια ακολουθούσαν
τον νόμο του Θεού. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο έχων δύο χιτώνες να
δίνουν τον<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ένα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: medium;">__Και κείνος που έχει έναν
να τον δώσει να μείνει γυμνός;<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: medium;">__Ο παπάς χαμογέλασε και
απάντησε. Να δώσει άμα έχει δύο, αλλιώς να δώσει ότι έχει.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: medium;">__Ο κόσμος σήμερα, όπου
και να στρέψεις το μάτι σου και να γυρίσεις το αφτί<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>σου μιλάει για τον πλούτο, τα λεφτά και την
καλοπέραση. Πως το βλέπεις εσύ παπά Γιώργη;<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: medium;">__Έτσι είναι. Είναι
αρρώστια του αιώνα που ήρθε στον κόσμο για την καλοπέραση και την συγκέντρωση
των υλικών αγαθών. Παραβλέποντας την γαλήνη της ψυχής και την αρμονία της<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>από την πίστη στον Θεό.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: medium;">__Και πως παπά Γιώργη
μπορεί να σταματήσει ο άνθρωπος, να έχει στο μυαλό του μόνο τα χρήματα;<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: medium;">__Όλοι βλέπουμε πως είναι
ξεπεσμός <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>κοινωνικός και ηθικός , η συσσώρευση
πλούτου . Σπρώχνει τον άνθρωπο στο μάζεμα ύλης. Όταν μιλάμε για τον άνθρωπο,
εννοώ τους λίγους<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>αυτούς που κυβερνούν
και τους πλούσιους που εξουσιάζουν τον πολύ κόσμο. Γιατί λες πως η κοινωνία
περνάει κρίση κατά καιρούς. Πρέπει να στραφούμε στις ηθικές αξίες.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: medium;">__Καλά τα λες παπά Γιώργη.
Πως βλέπεις τα πράγματα τα τελευταία χρόνια θα αλλάξουμε;<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: medium;">__Δεν άλλαξαν αιώνες, τώρα
θα αλλάξουν τα πράγματα. Το κράτος, αν θέλει γίνεται πανίσχυρο και οι συσχετισμοί
μπορούν να αλλάξουν. Οι φτωχοί πλουσιότεροι και οι πλούσιοι φτωχότεροι. Κλυδωνίζεται
η κοινωνία και την υπεροχή την έχουν πάντα οι πλούσιοι. Γιαυτό και αλλοιώνονται
τα ήθη και τα έθιμα στην κοινωνία μας. Σήμερα δεν είμαστε δίκαιοι. Η αφθονία
παραγωγής υλικών αγαθών έχουν βάλει τους ανθρώπους και περισσότερο τους
πλούσιους<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>σε πειρασμό.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span><span style="font-size: medium;">__Παπά Γιώργη μας τα είπες
ωραία και σ ευχαριστούμε. Εδώ στην Κερπινή κάνεις τον αγώνα σου για την αγάπη
των ανθρώπων, με θαυμαστό τρόπο. Οι ακτίνες της ψυχής σου είναι λυχνάρι και
στις δικές μας ψυχές. Η αγάπη ή καλοσύνη και το χαμόγελό σου ξέρουμε μας
συνοδεύουν. Θέλουμε Γλανιτσιώτες και Κερπινιώτες την ευλογία σου και μείς<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>σου ευχόμαστε υγεία, μακροημέρευση και δύναμη
στο έργο σου. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Β.Κ.Χ. </span><o:p style="font-size: 14pt;"></o:p></span></p><div class="blogger-post-footer">ΛΑΔΩΝΑΣ ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΤΩΝ ΘΕΩΝ</div>Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-960118952711068931.post-11813135371022624512021-11-20T11:37:00.002-08:002022-01-16T04:12:08.414-08:00ΤΟ ΠΡΟΞΕΝΙΟ ΣΤΡΕΖΟΒΙΝΟΥ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΥ<p> </p><br /><p class="MsoNormal"><br /></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">Είναι μια
πραγματική ιστορία, που χάνεται στον χρόνο και έχει σβήσει από την μνήμη των
πολλών όπως <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και τα ονόματα των πρωταγωνιστών.
Την άκουσα στην πλατεία του χωριού μου κάτω από τον μεγάλο </span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiW8p5ijpdmwM8FXpuulFyIuU4MisIqv_zYNgWa3Uz_VjUm_rJykzInpTXaEmPUdXojEI7LpE4aCgMAXyLlNGZvkJ_7IpRw8j7GYM65ye5PJAH_oeEcwGto-2Hrmthm-AkT9OMhn9EST5k/s720/FB_IMG_1635312304322.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="405" data-original-width="720" height="180" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiW8p5ijpdmwM8FXpuulFyIuU4MisIqv_zYNgWa3Uz_VjUm_rJykzInpTXaEmPUdXojEI7LpE4aCgMAXyLlNGZvkJ_7IpRw8j7GYM65ye5PJAH_oeEcwGto-2Hrmthm-AkT9OMhn9EST5k/s320/FB_IMG_1635312304322.jpg" width="320" /></a></div><br /><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">πλάτανο από τον Βασίλη Βασιλόπουλο
(Μαγαζά)</span><span style="font-size: 18pt; line-height: 115%;"><o:p></o:p></span><p></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Ο Αμερικάνος Στρεζοβινός,γύρισε
μετά από πολλά χρόνια στο χωριό του για να ειδή τους δικούς του. Εκεί <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>γνώρισε <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>αγάπησε μια Γλανιτσιώτισα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>το
επώνυμό της ήταν Ρουμελιώτη.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Καθόταν
κοντά στον Λάδωνα ( στον Κούφιο) με την οικογένειά της.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Πήγε στην Στρέζοβα να πωλήσει ξύλα. Σαν την
είδε ο Αμερικάνος την λιμπίστηκε,του άρεσε και ζήτησε τα ξύλα να τα μεταφέρει
στο σπίτι του.<span></span></span></p><a name='more'></a><o:p></o:p><p></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Δεσποινίς της είπε, ούτε
το όνομά σου δεν ξέρω, μα τολμώ να σας πω πως μου αρέσετε και θέλω ν σας
παντρευτώ. Αν συμφωνήσουμε θα σε παντρευτώ και θα φροντίσω σύντομα να φύγουμε
για την Αμερική.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Μακάρι να συμφωνήσουν οι
δικοί μου, του απάντησε και τον κοίταξε ερευνητικά. Φτάνει να το δεχτούνε. Και
τι δεν ήταν καλό πάνω σε αυτή την κοπέλα. Όμορφη χαρωπή, κρυστάλλινη φωνή,
περήφανη περπατησιά, ξανθά μαλλιά ριχτά στους ώμους της και μαύρα γλαρά τα
μάτια της. Το είπε το βράδυ στους δικούς του.<span style="mso-spacerun: yes;">
</span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Ο πατέρας του και τα
αδέρφια <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>όταν το έμαθαν , ζήτησαν να
πάρει οπωσδήποτε προίκα και τότε να την παντρευτεί.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Πήγε ο γαμπρός στο σπίτι
της <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>νύφης και οι γονείς της τον
υποδέχτηκαν με χαρά και έκπληξη.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Ξέρετε τον σκοπό <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μου τους είπε, ήρθα να ζητήσω την κόρη σας <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>για γυναίκα μου. Τσούγκρισαν τα ποτήρια και
τον δέχτηκαν για γαμπρό τους. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Όλα καλά<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μέχρι εδώ, από προίκα τι θα της δώσετε;
Ρώτησε!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Τίποτε απάντησε ο
πατέρας της. Προίκα δεν έχει. Ο Αμερικάνος<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>σκεπτόταν πως θα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ξεπεράσει το
πρόβλημα με τον πατέρα και τα αδέρφια του και βρέθηκε σε δύσκολη θέση. Η κοπέλα
ήταν καλή και την ήθελε.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Πριν φύγει από το σπίτι
της νύφης , λέγει στον μέλλοντα πεθερό του πως είναι σύμφωνος χωρίς να πάρει
προίκα. Βγάζει όμως <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>από την τσέπη του
και του δίνει 5.000 δολάρια. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Να του λέγει, αφού δεν
έχεις προίκα, να μου τα δώσεις<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>όταν έλθω
εδώ με τον πατέρα μου και τα αδέρφια μου.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Φτάνοντας<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μια ημέρα στο σπίτι της νύφης με τους δικούς
του και μερικούς συγγενείς<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ακόμη, για να
τελειώσουν το συνοικέσιο<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τους κέρασε η
νύφη και συζητούσαν<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>για το γάμο που
έπρεπε να γίνει γρήγορα γιατί ο Αμερικάνος έπρεπε να γυρίσει στην Αμερική.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Όλοι ήξεραν για την προίκα της νύφης πως ήταν
πέντε χιλιάδες δολάρια.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Στην συζήτηση επάνω
πηγαίνει ο πατέρας της νύφης<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>στην
κρυψώνα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>που είχε τα χρήματα και τα
φέρνει, ένα δεματάκι <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>όπως τα είχε πάρει δεμένα
και τα δίνει στον μέλλοντα γαμπρό του.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Να ! Πάρε τα όπως μου τα
έδωσες , τώρα που είναι και οι δικοί σου εδώ. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Τι είναι αυτά;<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Του λέγει ο γαμπρός.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Να του λέγει, μπροστά
στους συγγενείς του. Είναι τα χρήματα που μου έδωσες<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>για την προίκα της κόρης μου. Εγώ δεν τα
πείραξα, άμα θέλεις μέτρησέ τα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Πόσο αφελείς και
ειλικρινείς ήταν αυτοί οι άνθρωποι!! <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Σίγουρα θα έχετε<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>απορία , αλλά <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>δεν μπορώ να την λύσω. Ο γάμος δεν ξέρω αν
τελικά έγινε!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Είναι μακρινά τα χρόνια
της ιστορίας και χάθηκε με το πέρασμα του χρόνου.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Βαγγέλης Κ. Χριστόπουλος<o:p></o:p></span></p><div class="blogger-post-footer">ΛΑΔΩΝΑΣ ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΤΩΝ ΘΕΩΝ</div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-960118952711068931.post-7067359279202968252021-11-13T07:42:00.008-08:002023-08-22T04:06:45.690-07:00Η ΜΟΝΑΧΗ ΠΑΡΘΕΝΙΑ<p><span style="font-family: verdana;"> <br /><span style="font-size: 14pt;"><b>Στην μνήμη
Μοναχής Παρθενίας.</b></span></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Κοιμήθηκε την 10/11/21 η Μοναχή
Παρθενία στη Μονή Κερνίτσας<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>που ήταν το
σπίτι της Παναγίας . Κτίστηκε το 1116 μχ. Εδώ επέλεξε από νεαρή ηλικία η κατά
κόσμο Αναστασία Βασιλοπούλου ---Παρθενία--- να υπηρετεί τον Θεό.</span><o:p style="font-size: 14pt;"></o:p></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4JsaOdJcZofgLAOuO5LRD8YVX09pcRY7fJCB14mjcsanAgdc250LKKULEiU4sacPadWCXcKA7JoGzVuSpa-mBywHTXpT9otVwwmCj8Ybr2I2CaQKklyUtiFXRK12AvN69r5TaFei-T4s/s2048/20211111_155714.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1152" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4JsaOdJcZofgLAOuO5LRD8YVX09pcRY7fJCB14mjcsanAgdc250LKKULEiU4sacPadWCXcKA7JoGzVuSpa-mBywHTXpT9otVwwmCj8Ybr2I2CaQKklyUtiFXRK12AvN69r5TaFei-T4s/w180-h266/20211111_155714.jpg" width="180" /></a></div><p></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Μέχρι τα δεκατρία<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>της χρόνια ζούσε στο χωριό, κάνοντας όπως
όλες οι κοπέλες διάφορες οικιακές εργασίες.<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Όμως έβλεπε οπτασίες, ενοχλητικά όνειρα, που δυσκόλευαν την ζωή της. Βρισκόταν
μέσα σε θύελλες κακοτοπιές και ήταν σαν νεκρή. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η
μητέρα της καλή γυναίκα και χριστιανή την έφερε στο Μοναστήρι. Εδώ αφού
προσκύνησε την εικόνα της Παναγίας κάθισε <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και ω! του θαύματος βρήκε την λύτρωση, την
ηρεμία και την ησυχία της. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Έτσι λοιπόν
αποφάσισε με την συγκατάθεση και της μητέρας της και έμεινε εκεί επί επτάμηνων
κοντά στην Παναγία.<span></span></span></p><a name='more'></a><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><o:p></o:p></span><p></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="clear: right; float: right; font-family: verdana; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><span style="font-size: medium;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1152" height="143" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhgsFLrFKTT-1dg8AttY9L8IVbN2uVJ35HYV5OarCXUgK2pGwN94pxuFOtFdhDlQUqVUvuadHXJMpxAfM7UwfWnHJsidEhxPEfZbZ2Zyn-V3hzi1fcSblGGwmu-GJDHk-97mbvtZpfMJCw/w141-h143/20211111_153957.jpg" width="141" /></span></span><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Γύρισε στο χωριό όχι με
δική της θέληση. Και πάλι η Παρθενία αρρώστησε και έβλεπε κακά σημάδια, σπηλιές, βάραθρα και κάθε φορά κινδύνευε η ζωή της. Βρισκόταν σε άγνωστα μέρη, αγχωμένη και
κυνηγημένη από ερινύες. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Μετά από αυτά
διάλεξε πλέον οριστικά ως τόπο διαμονής της το Μοναστήρι υπηρετώντας και
δοξάζοντας τον Θεό.<span></span></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhgsFLrFKTT-1dg8AttY9L8IVbN2uVJ35HYV5OarCXUgK2pGwN94pxuFOtFdhDlQUqVUvuadHXJMpxAfM7UwfWnHJsidEhxPEfZbZ2Zyn-V3hzi1fcSblGGwmu-GJDHk-97mbvtZpfMJCw/s2048/20211111_153957.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"></a><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><br /></span></div>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Το μοναστήρι είχε καεί
πολλές φορές από διάφορους κατακτητές και τον Ιμπραήμ . Εδώ ο Κολοκοτρώνης και
άλλοι οπλαρχηγοί και προύχοντες έφεραν τις οικογένειές τους για ασφάλεια.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Εδώ έχτισε στο μυαλό της η
Παρθενία<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>την αγάπη της για όλους<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μας γνωστούς, συγγενείς και φίλους.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhgsFLrFKTT-1dg8AttY9L8IVbN2uVJ35HYV5OarCXUgK2pGwN94pxuFOtFdhDlQUqVUvuadHXJMpxAfM7UwfWnHJsidEhxPEfZbZ2Zyn-V3hzi1fcSblGGwmu-GJDHk-97mbvtZpfMJCw/s2048/20211111_153957.jpg" style="clear: right; display: inline; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em; text-align: center;"><span style="text-align: left;">Εδώ βρήκε την υγεία της την σωτηρία της και βέβαια ήταν κοντά στον Θεό. Η Μονή Κερνίτσας βρίσκεται στο όρος Μαίναλο κοντά στην Βυτίνα και την Νυμφασία. </span><span style="mso-spacerun: yes; text-align: left;"> </span><span style="text-align: left;">Πάνω στην κορυφή ενός λόφου και σε κατακόρυφο βράχο</span><span style="mso-spacerun: yes; text-align: left;"> </span><span style="text-align: left;">500 μέτρων από τον ρου του Μυλάοντα ποταμού. Εδώ έμελε να παραμείνει η Παρθενία που η ψαλμωδία των καλογραιών, έσμιγε με την βοή των νερών και την</span><span style="mso-spacerun: yes; text-align: left;"> </span><span style="text-align: left;">ψαλμωδία των πτηνών</span></a>.</span></p><p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><span>Εδώ τα βράδια ξέχναγε την
εγκόσμια ύπαρξή της και επικοινωνούσε με τα υπερκόσμια.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Άφησε την εγκόσμια ζωή και αφοσιώθηκε στον
Θεό. Παραμέρισε τα υλικά αγαθά και την καλοπέραση. Σκοπός της Μοναχής Παρθενίας
,ήταν η προσέγγιση όσο γινόταν περισσότερο στον Θεό.</span><span>Η ρίζα του κακού μου έλεγε, σαν επισκέπτης στο κελί της ,</span><span> είναι η αμαρτία που γίνεται είτε με λόγια είτε
με έργα. Έλεγχε τον εαυτόν της και είχε την δυνατότητα της επιλογής του καλού,
από το κακό.</span></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Η Παρθενία είχε<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>αποβάλει την κακία από μέσα της και<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ένοιωθε άλλος άνθρωπος . Πάντα άνθιζε στα
χείλη της ένα χαμόγελο για όλους και ο γλυκός και ευθύς λόγος της ήταν το
μέλημά της.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Έτσι την θυμάμαι! <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Οι Άγιοι σεβάσμιοι πατέρες
και η μοναστική κοινότητα σύσσωμη συγγενείς και φίλοι, παρευρέθηκε στην εξόδιο
ακολουθία.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Καλό παράδεισο Μοναχή
Παρθενία και από κει που είσαι στείλε μας την ευχή σου.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Ευάγγελος Κ.
Χριστόπουλος</span><o:p style="font-size: 14pt;"></o:p></span></p><div class="blogger-post-footer">ΛΑΔΩΝΑΣ ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΤΩΝ ΘΕΩΝ</div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-960118952711068931.post-16891726292097302862021-11-07T06:09:00.001-08:002021-11-07T06:12:45.163-08:00ΠΑΡΑΜΟΝΕΣ 15ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjxSJWFvKPUgCe_HtklxtrJBNVm1_SVLkiyhtGavX2vo9-Y0GIOcHH2wV_ek3pMmpojuYOgr4DUxAWQQ5XE8kMiSxT6cfLSJ_E3-0y-i7NZQZNLZTpLC_E_BLIUsNNClG3f4WryNSmeVc/s2000/KOYRPOS+15.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1500" data-original-width="2000" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjxSJWFvKPUgCe_HtklxtrJBNVm1_SVLkiyhtGavX2vo9-Y0GIOcHH2wV_ek3pMmpojuYOgr4DUxAWQQ5XE8kMiSxT6cfLSJ_E3-0y-i7NZQZNLZTpLC_E_BLIUsNNClG3f4WryNSmeVc/s320/KOYRPOS+15.jpg" width="320" /></a></div><br /><div><span style="background-color: white; color: #0e0c0c; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif; font-size: 18.6667px; font-weight: 700;"> Του Βαγγέλη Κ. Χριστοπούλου</span><span style="color: #050505;"><span style="font-size: 15px;"><br /></span></span><p></p><span face=""Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif" style="background-color: white; color: #050505; font-size: 15px;">__Για να’ χουμε καλό ρώτημα, για πού το βάλατε παλληκάρια; Ρώτησε ο γέρος θαρρετά.</span><br style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px;" /><span face=""Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif" style="background-color: white; color: #050505; font-size: 15px;">__Πάμε ψηλά στην κορυφή της Κουκούλας. Μας είπαν όποιος ανέβει εκεί επάνω, ζει ένα όνειρο. Σμίγει με τον Θεό και τους ανθρώπους.</span><br style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px;" /><span face=""Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif" style="background-color: white; color: #050505; font-size: 15px;">__Σωστά σας το είπαν. Μακάρι να μπορούσα κι εγώ να σας ακολουθήσω, ήθελα πολύ από κι επάνω να στείλω τις ευχές μου στον κόσμο που γνώρισα.</span><br style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px;" /><span face=""Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif" style="background-color: white; color: #050505; font-size: 15px;">__Γέροντα τόση ομορφιά έχει το μέρος εκεί, που τόσο πολύ το παινεύεις;<span><a name='more'></a></span></span><br style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px;" /><span face=""Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif" style="background-color: white; color: #050505; font-size: 15px;">__Από κει με το γλυκοχάραμα, στην κορφούλα του βουνού, έσμιγε ο ουρανός με την γη. Άλλοτε αγνάντευα κάτω τον Λάδωνα, με τα βαθυπράσινα πλατάνια και τις ιτιές του και άλλοτε τα ασημένια νερά του. Τα χωριά γύρω γύρω, ή Στρέζοβα, ποδογορά, Γλανιτσιά, Γλόγοβα, Βαλτεσινίκο, Φίλια,και δεκάδες άλλα χωριά ήταν πετράδια σαν κεντίδια πάνω στην γη. Τα βράδια με την αστροφεγγιά αμέτρητα αστέρια θάμπωναν το μυαλό μου για το μεγαλείο του δημιουργού. Και όταν ξανάφανε ολόγιομο το Αυγουστιάτικο φεγγάρι, στον κάμπο του ουρανού, χάζευες από την ομορφιά της πλάσης, με τα απέραντα φαράγγια και τις κορυφογραμμές, με τις αμέτρητες διαφάνειες πολλών σχημάτων. Τότε από την χαρά μου, έκοβα ένα κομμάτι του ουρανού, έγγραφα και έστελνα λόγια αγάπης σε νέες και χαιρετίσματα σε όσους ήξερα.</span><br style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px;" /><span face=""Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif" style="background-color: white; color: #050505; font-size: 15px;">Ύστερα έστενα το καβαλέτο μέσα στην νύχτα και ζωγράφιζα. Έβαζα εκεί πάνω πινελιές, με χρώματα, άσπρα ,ξανθά, μελαμψά και ζωγράφιζα τα πρόσωπα αγαπημένων ανθρώπων, συγγενών, φίλων, χωριανών.</span><br style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px;" /><span face=""Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif" style="background-color: white; color: #050505; font-size: 15px;">Ατέλειωτες φιγούρες ανθρώπων γίνονταν κει πάνω και άκουγα τις φωνές τους, τα γλέντια, τ’ αστεία όταν κάναμε παρέα.</span><br style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px;" /><span face=""Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif" style="background-color: white; color: #050505; font-size: 15px;">Έτσι ξημέρωνε, καθόμουν και άκουγα την συναυλία των αηδονιών και των άλλων πουλιών , χαρμόσυνη , μοναδική. Τότε το μάτι μου έπεφτε στην εκκλησία μας, της Κοίμησης της Θεοτόκου. Και έβλεπα την εικόνα της με το Θείο βρέφος στην αγκαλιά της, και την Κοίμηση της Παναγίας της Γλανιτσιώτισσας περιβαλλόμενη από τους Αποστόλους . Κι εγώ έκανα τον σταυρό μου και παρακαλούσα την Υψηλοτάτη Βασίλισσα των Ουρανών, για τα φτωχά χωριατόπουλα που μοχθούσαν, νηστικά και ξυπόλητα, για τους ξωμάχους και τα κορίτσια της Γλανιτσιάς να είναι καλά. Προσευχόμουν τα όνειρα και οι ελπίδες να γίνουν πραγματικότητα.</span><br style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px;" /><span face=""Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif" style="background-color: white; color: #050505; font-size: 15px;">__Γέροντα πες μας και άλλα, για την Παναγία, τώρα που είναι παραμονή της γιορτής της.</span><br style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px;" /><span face=""Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif" style="background-color: white; color: #050505; font-size: 15px;">__Όπου βρίσκεται ο Έλληνας, σε βουνό, σε καλύβα, σε παλάτι, πανηγυρίζει το 15Αύγουστο και τιμά την Κοίμηση της Θεοτόκου, που δεν έπαψε ποτέ να μας προστατεύει. Γιαυτό κάθε τόπος στολίζει με το ονόμα της και κρεμάει την εικόνα της στο λαιμό του και τιμά την Παναγία μας. Άλλοι την ονόμασαν Γλυκοφιλούσα, Γιάτρισσα, Βαγγελίστρα, Οδηγήτρια και πολλά άλλα ονόματα, ανάλογα με τα θαύματα που έβλεπαν να κάνει.</span><br style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px;" /><span face=""Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif" style="background-color: white; color: #050505; font-size: 15px;">Για χάρη της, εμείς στην Γλανιτσιά την μεγάλη και μοναδική πλατεία του χωριού την ονομάσαμε Παναγιά!!! Μεγάλη η χάρη της, ποτέ δεν θα πάψει να είναι το καταφύγιο μας και τώρα με τους Τούρκους, που βρισκόμαστε σε δύσκολη θέση μας παραστέκεται.</span><br style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px;" /><span face=""Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif" style="background-color: white; color: #050505; font-size: 15px;">Ευχαριστημένοι οι οδοιπόροι ευχήθηκαν «ΚΑΛΗ ΠΑΝΑΑΓΙΑ» στον γέροντα για να ακολουθήσουν το μονοπάτι για την κορυφή της Κουκούλας. Και ο γέρος αντιχαιρέτησε:</span><br style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px;" /><span face=""Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif" style="background-color: white; color: #050505; font-size: 15px;">Χρόνια πολλά σε όλους, η Παναγιά μαζί μας!!</span><br style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px;" /><span face=""Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif" style="background-color: white; color: #050505; font-size: 15px;">12.8.2020</span><span face=""Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif" style="background-color: white; color: #050505; font-size: 15px;"> </span></div><div class="blogger-post-footer">ΛΑΔΩΝΑΣ ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΤΩΝ ΘΕΩΝ</div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-960118952711068931.post-25587916961674405412021-11-04T10:54:00.001-07:002021-11-07T06:23:10.836-08:00 ΝΥΧΤΕΣ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ ΣΤΗΝ ΓΟΡΤΥΝΙΑ<p> </p><p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span><span style="font-size: 18.6667px;"> <br /></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: 18.6667px;"><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> Του Βαγγέλη Κ. Χριστοπούλου</span><br /></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><br /></div><span style="font-size: 14pt;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh5M5n14QtkVUGP_d4s8WgGEGJm_MQx5yyH5nfrildTeFLSIexoPToqgEqPBh3PE50lqt1VTVzUVsmxpVxDYTthBL5b-Z8Ht9XPLZyANcskUlBpfQzlJei3UMhHa7VwOpkYVWOc4JgmwTw/s1920/1%25CE%25B7+%25CE%2594%25CE%25B5%25CE%25BA%25CE%25AD%25CE%25BC%25CE%25B2%25CF%2581%25CE%25B7+2012+073.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1080" data-original-width="1920" height="113" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh5M5n14QtkVUGP_d4s8WgGEGJm_MQx5yyH5nfrildTeFLSIexoPToqgEqPBh3PE50lqt1VTVzUVsmxpVxDYTthBL5b-Z8Ht9XPLZyANcskUlBpfQzlJei3UMhHa7VwOpkYVWOc4JgmwTw/w200-h113/1%25CE%25B7+%25CE%2594%25CE%25B5%25CE%25BA%25CE%25AD%25CE%25BC%25CE%25B2%25CF%2581%25CE%25B7+2012+073.jpg" width="200" /></a></div>Φθινόπωρο στην Γορτυνία,
οι νύχτες<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>είναι υγρές<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και σκοτεινές. Κάποιοι τσοπάνηδες βοηθούν
στην γέννα τα ζώα τους. Από την ημέρα είδαν πως σε κάποια από αυτά , η κοιλιά
τους ήταν παραφουσκωμένη και<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>το σώμα
τους έχει βαρύνει. Ήταν έτοιμα να γεννήσουν. Βόηθαγαν να έρθουν<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>στον κόσμο, τα πλάσματα που σάλευαν στην
κοιλιά της μάνας τους, μια ώρα πιο γρήγορα.</span><p></p><p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;"> Ήξεραν πως εύκολα μπορούσε να έλθει
στον κόσμο μια ζωή και εύκολα μπορούσε να χαθεί.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Και αφού τέλειωναν όλα ευχάριστα, μια
απέραντη χαρά ζωγραφιζόταν στο πρόσωπο των τσοπάνηδων , τα δε ζώα με βελάσματα
έστελνα τις ευχαριστίες τους.<span style="mso-spacerun: yes;"> <span></span></span></span></p><a name='more'></a><span style="font-size: 14pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span><p></p><p></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Την στιγμή που γίνονταν
αυτά στις καλύβες και στα στανοτόπια, άλλοι άνθρωποι της Γορτυνίας από νωρίς το
βράδυ, πήγαιναν στα καφενομάγαζα και κάτω από το ημίφως, έπιναν το κρασάκι τους
σιγοψιθυρίζοντας τραγουδάκια.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Κι εκείνο
με την σειρά του έκανε την δουλειά του. Τραγουδούσαν ομαδικά, έκαναν πολύ κέφι
και ο καθένας χόρευε με την σειρά του. Πιάνονταν χέρι με χέρι και φέρνανε αμέτρητους
γύρους. Γλεντούσαν ξένοιαστοι. Το τραγούδι που συνήθως λέγανε πρώτο, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ήταν της κυρά Γιώργαινας.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Τούτη γης, κυρά Γιώργαινα, τούτη γης που την
πατούμε,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ούλοι μέσα θε να μπούμε….»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Με τον ήχο της φλογέρας
χόρευαν, λίκνιζαν το κορμί τους και κουνούσαν με γοργό ρυθμό χέρια και
πόδια.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ύστερα ο πρωτοχορευτής <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>χτύπαγε την φτέρνα <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>με το χέρι και έφερνε ολόκληρη περιστροφή του
σώματός του. Όλοι έμπαιναν στο κέφι και χόρευαν αμέτρητες ώρες. Προσπαθούσαν να
διώξουν τις έννοιες και τις σκοτούρες από μέσα τους που είχαν από τα πολλά
προβλήματα . Τίποτε δεν μπορούσε να σταματήσει αυτή την χαρά που γινόταν<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>στα χωριά , που βρίσκονταν ανάμεσα από τις
ατέλειωτες βουνοκορφές<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>της Γορτυνίας μας
, μέσα στις άγονες εκτάσεις της , πάνω στο αθάνατο βουνό το Μαίναλο.<o:p></o:p><br /></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJg-81MdBcDqP3_zt7f-i9IDWctfeTdqG0dK953cPGESwKlBtkgwYoNz85CjKzwn6Ib-iIX8pPBYUhGgd_Ylu2C_svXLK7K3QIyCWwcrdzS02ojEii0VC4SbsbImvSJJPKk-y43hRDBtY/s2048/20161104_154722.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1152" data-original-width="2048" height="180" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJg-81MdBcDqP3_zt7f-i9IDWctfeTdqG0dK953cPGESwKlBtkgwYoNz85CjKzwn6Ib-iIX8pPBYUhGgd_Ylu2C_svXLK7K3QIyCWwcrdzS02ojEii0VC4SbsbImvSJJPKk-y43hRDBtY/s320/20161104_154722.jpg" width="320" /></a></div><p></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Οι χορευτές με τα μάτια
τους κοίταγαν να δουν κείνον τον Θεό της μουσικής, τον Πάνα. Από αυτόν οι
πρώτοι Αρκάδες έμαθαν το τραγούδι και τον χορό. Και όσο τράβαγε η ώρα της
νύχτας, άλλοι στριφογύριζαν μέσα στο ύπνο τους πάνω στα ξυλοκρέβατα τους και
κάτω στο τριχωτό από γιδόμαλο<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>σάϊσμα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>που ήταν στρωμένο καταγής.
Έτσι κοιμόντουσαν οι οικογένειες αδερφωμένες και αγαπημένες. Όσο προχωρούσε η
νύχτα ο βοριάς δυνάμωνε μεταφέροντας με γοργούς ρυθμούς τα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>σύννεφα από την μια άκρη στην άλλη.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Άλλοτε εκείνα είχαν πολύ<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>νερό και έπεφτε πάνω στην Γή και άλλοτε
το<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>νερό <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ο βοριάς <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>το έκανε χιόνι και με δύναμη<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>το άπλωνε<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>πάνω στις στέγες στα δέντρα και παντού. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Μια τέτοια νύχτα φθινοπώρου,
μέσα από τον ύπνο του πετάχτηκε όρθιος<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ο
κυρ Ντίνος.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Σαν κάτι κακό να
συνέβαινε. Άκουσε<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>έναν δυνατό κρότο και
ένα τρίξιμο της σκεπής.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Κεραμίδια
ακούγονταν να σπάνε και σανίδια υποχώρησαν. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Ακολούθησε το ξύπνημα των
παιδιών του, φοβισμένα από ότι συνέβαινε. Τα μικρότερα έκλαιγαν και τα
μεγαλύτερα περίμεναν να σταματήσει ο θόρυβος.<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Ο αέρας που σύριζε όλο το βράδυ, νίκησε τα μεσάνυχτα, ένα μεγάλο
μισόξερο κλαδί της συκιάς<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και το έσπρωξε<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>με δύναμη πάνω στην στέγη. Το πυκνό σκοτάδι
δεν άφηνε περιθώρια στον κυρ Ντίνο να ενεργήσει για οτιδήποτε. Με το φως από
τις αστραπές <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>αναζήτησε το μέγεθος της
καταστροφής.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Η κυρά Ντίναινα ξύπνησε
αλαφιασμένη μαζί με τον άντρα της . Έβαλε το κορμί της πάνω στα δυο μικρά
παιδιά, να μην πάθουν τίποτε, τα χάιδεψε τρυφερά και καθώς πέρασε το κακό πήρε
το μικρότερο στην αγκαλιά της να το μορώσει. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Ήρθε κοντά στο τζάκι
ανακάτεψε λίγο τις στάχτες με τα κάρβουνα και κείνα έβγαλαν λίγο φως.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο ύπνος ξαναπήρε τα παιδιά και τα ταξίδευε
στην χαρά των παιχνιδιών της ημέρας.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Έλυσαν γρήγορα την απορία που
είχαν. Ο κυρ Ντίνος με την γυναίκα του και περίμεναν σκεπασμένοι στο βαρύ
σκέπασμα, το λυκαυγές , να δουν την ζημιά και να την φτιάξουν. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Η κακοκαιρία είχε τις
συνέπειές της.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Πέρασε όμως και<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τις υπόλοιπες μέρες ήταν χαρά Θεού. Μα και οι
νύχτες ήταν μαλακές και καθώς προχωρούσε το σκοτάδι, φαίνονταν καθαρά οι
κορυφογραμμές των βουνών<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>στην
Γορτυνία.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Το φεγγάρι έκανε την εμφάνισή
του πίσω από της πέτρινες κορυφές. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Τα ζούδια άρχισαν να
αναδεύονται. Η ύπαιθρος της Γορτυνίας είναι φίσκα ζωντανά λογής λογής. Αγρίμια,
αγριοπούλια σκαντζόχοιροι , αλεπούδες<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>τσακάλια λαγοί αγριογούρουνα αητοί κουκουβάγιες ….<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Όλα τούτα λουμωμένα την ημέρα στα γιατάκια
τους , στις άγριες ρεματιές μέσα στα πλάγια, το βράδυ βγαίνουν για τροφή. Αφού
αδειάσει ο τόπος από τα ήμερα ζώα και τους ανθρώπους, παίρνουν τα μονοπάτια,
διώχνουν το σκοτάδι και ψάχνουν να βρουν κάτι να φάνε.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Μόνο τα αγριογούρουνα δεν έχουν πρόβλημα.
Ξεπαστρεύουν με την μουσούδα τους καρπούς, ρίζες, ψοφίμια, χορτάρια, σκάβουν
στα αλώνια και τα χωράφια και δεν αφήνουν τίποτε. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Τα μικρά ζωάκια που είναι
αδύνατα, καλά είναι να μην συναντήσουν τα<span style="mso-spacerun: yes;">
</span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>πιο δυνατά μπροστά τους. Αρχίζει
το κυνηγητό και αλλοίμονο στο αδύνατο .<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Τρέχει και δεν φτάνει και όταν ο κίνδυνος
είναι μεγάλος γκρεμοτσακίζεται στα άγρια βράχια για να γλυτώσει.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Το κυνηγητό δεν έχει σταματημό και όσα
γλυτώνουν<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>την άλλη νύχτα ξανά αρχίζουν.
Η πείνα δεν αντέχεται. Και ο Γκιώνης και η κουκουβάγια βγάζουν λυπητερές φωνές
τις νύχτες. Οι γυναίκες της Γορτυνίας , πήραν τους ήχους της οδύνης των ζώων
και των πτηνών και έκαναν τα δικά τους μοιρολόγια και για τις χαρές τα
τραγούδια.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Οι νύχτες είναι μεγάλες
και όταν διαλύεται σιγά σιγά το σκοτάδι, τα ζούδια αφήνουν το κυνηγητό και την
οσμή των θηραμάτων και πάνε στα γιατάκια τους.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Ξημερώνει στην Γορτυνία,
Φθινόπωρο, και όσο η ώρα προχωράει και το πέπλο τους σκότους απομακρύνεται,
άνθρωποι με τα ζώα και σύνεργα οργώματος, πηγαίνουν στα χωράφια. Ακούγονται οι
φωνές των ανθρώπων των σκύλων, οι πατημασιές των ζώων, τα κουδούνια και τα σελαγίσματα.
Η Γορτυνία από άκρη σε άκρη είναι σε κίνηση.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Ένα ατίθασο μουλάρι δεν
θέλει να τραβήξει τον δρόμο , για το χωράφι . Ένα μικρό παιδάκι στην νάκα, κρεμασμένο
στον ώμο της μάνας του έχει ξυπνήσει και κλαίει γοερά. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Οι ρεματιές δεν κατεβάζουν νερό όπως με την
βροχή και άφοβα περνούν άνθρωποι και ζώα. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Αυτά τα πρωινά βλέπεις
γυναίκες που<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>κουβαλούν <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μια τέσσα στο χέρι με το μεσημεριανό φαγητό
φτιαγμένο από τις ίδιες,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τα άγρια
μεσάνυχτα.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Και οι άντρες τους που είναι
και οι αφέντες γεροδεμένοι σκληροί, εργατικοί, σε λίγο θα κομματιάσουν την γη
με τα γερά μπράτσα τους. Μα και οι γυναίκες με τα μακριά φορέματα το ευλύγιστο
σώμα τους<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>δεν υστερούν των ανδρών. Οι
εικόνες διαδέχονται η μια την άλλη και μέχρι σήμερα θα δείτε να συνεχίζεται το
τραγούδι, οι γεωργοκτηνοτροφικές εργασίες.<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Η Γορτυνία είναι ένας λαός που έκανε πολλές αποικίες. Ο τόπος της είναι
γεμάτος ενδιαφέροντα, έχει φυσική ομορφιά, πανάρχαιη<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ιστορία. Είναι γεμάτη αρχαιολογικά κατάλοιπα,
μοναστήρια ωραίες εκκλησιές. Είναι ένας τόπος που έζησαν οι περισσότεροι Θεοί με
πρώτον τον μουσικοσυνθέτη Πάνα. Οι νύχτες της είναι γεμάτες ζωή!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Αχ! Γορτυνία μου!<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Πόσες εικόνες μας πρόσφερες!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span><span style="font-size: 14pt;"> 2\11\2021</span><span style="font-size: 14pt;"> </span></p><p class="MsoNoSpacing"><o:p></o:p></p><div class="blogger-post-footer">ΛΑΔΩΝΑΣ ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΤΩΝ ΘΕΩΝ</div>Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-960118952711068931.post-62716075771203216022021-10-09T00:47:00.003-07:002021-10-09T00:51:13.151-07:00ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΞΕΣΗΚΩΜΟΥ ΤΟΥ 1821<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgwo1jMhN9lSZzuC-I95I5nh3BhsWICS-uLa_AnXo4WKoEF64x6-cciOscKQeG5bALV8uS93vBziYPjvzH0apLRaWjoTuCva-SHoW9e3q6SOBgGhFZjAZg3PaWc4KEIIc2Ib3o3bXBQcPE/s960/foto+12.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="960" data-original-width="720" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgwo1jMhN9lSZzuC-I95I5nh3BhsWICS-uLa_AnXo4WKoEF64x6-cciOscKQeG5bALV8uS93vBziYPjvzH0apLRaWjoTuCva-SHoW9e3q6SOBgGhFZjAZg3PaWc4KEIIc2Ib3o3bXBQcPE/s320/foto+12.jpg" width="240" /></a></div><p></p><div dir="auto" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; white-space: pre-wrap;"><span style="font-size: x-small;"><i> <u>Από το βιβλίο</u></i></span><u><span style="font-size: 15px;"> <b>ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΑΡΛΑΜΗ</b> <i>ο</i></span><span style="font-size: x-small;"><i>ι γυναίκες του μεγάλου</i> <i>ξεσηκωμού</i> </span><span style="font-size: 15px;">.</span></u></div><div dir="auto" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space: pre-wrap;"> Γιά τα 200 χρόνια απο την απελευθέρωση</div><div dir="auto" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space: pre-wrap;">Σε όλα τα χρόνια της σκλαβιάς οι γυναίκες συμπαρατάχθηκαν στους αγώνες και δείχτηκαν ισάξιες με τους άνδρες σε τόλμη, αντοχή, θέληση και αποτελεσματικότητα προσφοράς στην ενιαία πάλη.</div><div dir="auto" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space: pre-wrap;">Αυτές οι άγνωστες ,με τα μικρά ονόματα τα σπαρμένα σε όλη την έκταση του Ελληνικού χώρου, πολέμησαν σαν απλοί στρατιώτες του αγώνα, η καθεμιά « εφ΄ω ετάχθη». Οι ιστορικοί δεν τίμησαν όσο άξιζε και δεν τόνισαν, τόσον την ομαδική, όσον και την ατομική συμβολή της γυναίκας στην επανάσταση.</div><div dir="auto" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space: pre-wrap;">Καθεμιά ηρωίδα είχε την δική της τύχη και την δική της προσφορά στον αγώνα. Σ όλες τους αξίζει έστω κάποια υστεροφημία.<span><a name='more'></a></span></div><div dir="auto" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space: pre-wrap;">Δεν πρέπει να ξεχνιέται πως οι γυναίκες δεν υπήρξαν μόνο οι βασίλισσες του σπιτιού τους, αλλά υπήρξαν και οι μητέρες, που φύτευαν στις απλές καρδιές των παιδιών τους την πίστη και την φιλοπατρία. Δείχτηκαν έτσι ανδρείες που στον καιρό του πολεμου ήταν ατρόμητες σα μητέρες, σα σύζυγοι αγωνιστών, σαν αδερφές ανδρειωμένων και σαν ατρόμητες σα μητέρες σα σύζυγοι αγωνιστών, σαν αδερφές ανδρειωμένων και σαν ατρόμητες πολεμίστριες και παραστάθηκαν στο πλευρό των αγωνιστών με μεγαλοψυχία και απαράμιλλη αυταπάρνηση.</div><div dir="auto" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space: pre-wrap;">Τις βλέπουμε να κουβαλούν μπαρούτι και βόλια στα μετερίζια, να στέκουν αρματωμένες σα στοιχειά στις πρώρες των αρμένων και στα κελιά της περιποίησης των λαβωμένων. Δίνουν νερό στους διψασμένους πολεμιστές, πλένουν τον ιματισμό τους στο ποτάμι και εμπνέουν παντού τον ηρωισμό και την καρτερία στον αγώνα,</div><div dir="auto" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space: pre-wrap;">Σαν χρειαστεί αρπάζουν τα όπλα, το τιμόνι του μπρικιού, την λαβή του μπαρουτόμυλου, το ιερό γιαταγάνι και βγαίνουν ατρόμητες μπροστά. Δεν ψηφάνε διόλου το θάνατο.</div><div dir="auto" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space: pre-wrap;">Ποια Ελληνίδα στα χρόνια της σκλαβιάς έζησε και δεν αποδείχτηκε πραγματική ηρωίδα.</div><div dir="auto" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space: pre-wrap;">Αν ρωτούσαμε το Σούλι, το Μεσολόγγι, τα ψαρά, τη Μάνη, τα Άγραφα, την Κρήτη, τα πηλιορείτικα χωριά, το Γαλαξίδι και κάθε Ελληνική γωνιά θα είχαν να μας απαντήσουν, πως μια πλειάδα Ελληνίδες έστησαν παντού περίλαμπρα μνημεία ηρωισμού, θυσίας και δόξας.</div><div dir="auto" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space: pre-wrap;">Στα ηρωικά αυτά χρόνια η γυναίκα λάμπρυνε τα πατρικά άρματα. Μπήκε μπροστά κεφαλή και δεν άφησε τον Τούρκο σε χλωρό κλαρί. Πολλές φορές ο άντρας την άφησε στο ποδάρι του και δείχτηκε αντάξιά του,</div><div dir="auto" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space: pre-wrap;">Σαν μητέρα γνώριζε να διαπαιδαγωγεί τα παιδιά της και τις υψηλότερες αρετές και τα ευγενέστερα αισθήματα για την πατρίδα, δίνοντας πρώτη το παράδειγμα της αυταπάρνησης και της θυσίας.</div><div dir="auto" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space: pre-wrap;">Αθόρυβα η μάνα φυτεύει στις απλές καρδιές των παιδιών της την πίστη στο Θεό και την αγάπη στην πατρίδα και δίνει παιδιά ήρωες στο γένος.</div><div dir="auto" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space: pre-wrap;">Από το βιβλίο ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΑΡΛΑΜΗ οι γυναίκες του μεγάλου ξεσηκωμού .</div><div class="blogger-post-footer">ΛΑΔΩΝΑΣ ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΤΩΝ ΘΕΩΝ</div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-960118952711068931.post-12883665476445180292021-04-20T05:48:00.006-07:002021-04-25T03:47:08.425-07:00 ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΗΝ ΜΑΥΡΟΜΑΝΤΗΛΟΥ <p> </p><p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> Του Βαγγέλη Κ. Χριστοπούλου</span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;"><span style="mso-tab-count: 4;"> </span></span></p><p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;"><span style="font-size: 14pt;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_gZ_OYrzg9Gcq1u6gFdU2E7_Ao_Tl5g0AQuwdh1borl_cxcTZHbILfDuIyckHj5Da7dNXUACsOmfSw_Tg9QFCg1cCzznPK9lxG0CEknPRguaxwiIWQU8ocnzZLzLbJ6HEsyoWTFgdtpE/s2048/20201115_112200.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1533" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_gZ_OYrzg9Gcq1u6gFdU2E7_Ao_Tl5g0AQuwdh1borl_cxcTZHbILfDuIyckHj5Da7dNXUACsOmfSw_Tg9QFCg1cCzznPK9lxG0CEknPRguaxwiIWQU8ocnzZLzLbJ6HEsyoWTFgdtpE/w150-h200/20201115_112200.jpg" width="150" /></a></span>Κόντευε να βγει και ο
Νοέμβρης, οι ημέρες ήταν ηλιόλουστες και θαυμάσιες. Ο κορονοιός στις δόξες του
και ο Θεός δεν με αξίωσε για</span><span style="font-size: 14pt;"> </span><span style="font-size: 14pt;">να
επισκεφθώ, </span><span style="font-size: 14pt;"> </span><span style="font-size: 14pt;">έστω μια φορά , το</span><span style="font-size: 14pt;"> </span><span style="font-size: 14pt;">εξωκκλήσι</span><span style="font-size: 14pt;">
</span><span style="font-size: 14pt;">της Παναγίας της Μαυρομαντηλούς.</span><span style="font-size: 14pt;"> </span></p><p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Αυτή την
επιθυμία μου την είπα στον φίλο μου τον Ηλία Καρτέρη</span><span style="font-size: 14pt;"> </span><span style="font-size: 14pt;">που ήταν κοντά μου.</span><span style="font-size: 14pt;"> </span><span style="font-size: 14pt;">Είχε το κατάλληλο μεταφορικό μέσο και ποτέ
δεν μου χάλαγε το χατίρι.</span></p><span style="font-size: 14pt;"><span><a name='more'></a></span></span><p></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Αχ! Βρε Ηλία, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>πόσο θα ήθελα να πάμε στα Κερπινιώτικα
καλύβια;</span></p><p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Τι να κάνεις </span><span style="font-size: 14pt; mso-spacerun: yes;"> </span><span style="font-size: 14pt;">εκεί;</span></p><p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Να είναι το εξωκκλήσι
των Κερπινιωτών, της Μαυρομαντηλούς. Δεν έχω πάει και πολύ θα το ήθελα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Πάμε άμα θέλεις αύριο,
αλλά γιατί τόση επιθυμία; Σε τόσα άλλα μέρη μπορούμε να πάμε. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Αυτό το είπε ειρωνικά και<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>χαμογελώντας. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Γέρνει η ζωή μας και
πρέπει να προετοιμαστούμε για την αιώνια βασιλεία. Του απάντησα!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Εσύ φίλε ούτε στην πόρτα
δεν μπορείς να πλησιάσεις εκεί .<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Εγώ προσπάθεια κάνω και
ότι μπορέσω και κερδίσω. Και συ που ξέρεις πως δεν θα με δεχθεί ο Άγιος Πέτρος
στον παράδεισο;<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Ξέρω εγώ, έχεις πολλές
αμαρτίες και δεν μπορείς να τις απαλείψεις<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>με επισκέψεις σε εκκλησίες, χωρίς έργα.<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Δεν κάνεις τίποτε αγόρι μου, να το ξέρεις, για την κόλαση είσαι.<o:p></o:p></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5rI9jCKZo_gVHM8BTuilo3BJwCGz1rEp78lYgUf_o_Vw_SgRysVlynch8zHtN8zNqaMNY4zvzVXU41pwczVelvNBtW-nnvx1QP1lrsx1hNPrpp1g-h40OV9-yrIzsKqdmEqwFjudIoNY/s1440/received_1502363366821958.jpeg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1440" data-original-width="1080" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5rI9jCKZo_gVHM8BTuilo3BJwCGz1rEp78lYgUf_o_Vw_SgRysVlynch8zHtN8zNqaMNY4zvzVXU41pwczVelvNBtW-nnvx1QP1lrsx1hNPrpp1g-h40OV9-yrIzsKqdmEqwFjudIoNY/s320/received_1502363366821958.jpeg" /></a></div><br />
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Πες τουλάχιστον πως εδώ
μας έφαγε η μοναξιά με τον κορωνοιό και θέλεις να ξεφύγεις.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Είναι και αυτό Ηλία. Τις
προάλλες είδα σε ένα βίντεο που μου το έστειλε φίλος, τον παπά Γιώργη, με
Κερπινιώτες <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>εκεί , σε γιορτινή διάθεση.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Είχαν στρώσει τραπέζι με
τα χρειαζούμενα κοψίδια και κρασί και έτρωγαν ευχαριστημένοι . Το εκκλησάκι
φαινόταν όμορφο και πιστεύω πως αξίζει τον κόπο να πάμε.<o:p></o:p></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiC67QvJ2yduec05rdmaq6pI70I-uNbI3Jko3-f1gMN3vo51s72pnQL6RU5CUfr9-Rr_WAnmn76Af9-unMa27rG3UjjWeVqH4_nxSa2HWK5tacsiLOo9bpcgjWXz7C2hYhr40wbCkRiHls/s2048/20201115_111647.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="1533" data-original-width="2048" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiC67QvJ2yduec05rdmaq6pI70I-uNbI3Jko3-f1gMN3vo51s72pnQL6RU5CUfr9-Rr_WAnmn76Af9-unMa27rG3UjjWeVqH4_nxSa2HWK5tacsiLOo9bpcgjWXz7C2hYhr40wbCkRiHls/w200-h150/20201115_111647.jpg" width="200" /></a></div><p></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Εγώ παλικάρι μου, έχω
πάει εκεί όταν κυνήγαγα. Αλλά να είσαι έτοιμος αύριο πρωί<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>να πάμε.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Έτσι έγινε και την άλλη
μέρα ξεκινήσαμε για το εκκλησάκι της Μαυρομαντηλούς.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Φύγαμε δέκα η ώρα <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>από το χωριό μας Μυγδαλιά, περάσαμε από το
χωριό Κερπινή και η τυχαία συνάντηση έξω από το καφενείο, με τον παπά Γιώργη <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ήταν πολύ ευχάριστη.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Μας προέτρεψε να επισκεφθούμε το εκκλησάκι
και να προσκυνήσουμε την εικόνα της Ζωοδόχου Πηγής .<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Ο παπά Γιώργης, ποιος δεν
τον ξέρει, είναι καρδιά ανοιχτή, ξεχειλίζει από αγάπη και καλοσύνη. Είχε και το
τρίτο πόδι μαζί του, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>την μαγκούρα του
καθώς μας πλησίαζε, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>έβγαλε την μάσκα του
και <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>άγιος όπως είναι μας ευλόγησε. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Θα πιάσει καλύτερα η
ευχή σου παπά Γιώργη χωρίς την μάσκα;<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τον ρωτήσαμε<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>κι εκείνος συμφώνησε και<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>αστειευόμενος<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>φαινόταν ατόφιο το
χαμόγελό του.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__ Εκεί που θα πάτε, το
κλειδί είναι στην πόρτα, να την ξανακλείσετε.<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Αν και δεν έχει μέσα τίποτε να κλέψουν. Η φθινοπωριάτικη φύση μας
αποζημίωσε, μέχρι να φθάσουμε. Το εκκλησάκι<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>είναι μικρό , όμως κάτασπρο και φανταχτερό και βρίσκεται στις
πρόποδες<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>του καταπράσινου, με πουρναρόδεντρα
, Δρακοβουνίου.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Οι Μπαλουρδαίοι <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>βέρα Κερπινιώτες μεγαλογιατροί στην Αμερική
πρωτοστάτησαν<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και έκαναν μαζί με πολλά
άλλα έργα στο χωριό τους<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και αυτό το
εκκλησάκι . <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Αυτός ο Ηλίας οδηγούσε με
το τζιπ, τον αδιάβατο με άλλο αυτοκίνητο δρόμο και αστειευόμενος, γέλαγε
κάνοντας ακόμη χαρμόσυνη την ημέρα. Σε δυο μεριές στάθηκε με το αυτοκίνητο και
τράβηξα φωτογραφίες τα πλάγια , που είχαν δέντρα με κιτρινισμένα και ματωμένα
φύλλα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Ούτε τσοπάνη, ούτε πρόβατα
είδαμε πουθενά, ο τόπος έρημος από φωνές και τραγούδια. Κάποτε έβλεπες τον τόπο
γεμάτο ζωντανά και ανθρώπους που δούλευαν τα χωράφια. Άκουγες τραγούδια και τα
τσιοκανοκούδουνα χάλαγαν τον κόσμο. Βλέπαμε καλύβια ανοιχτά, κόσμο, πρόβατα, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>γίδια , βόδια και οι δρόμοι ήταν γεμάτοι
κίνηση.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Πολλά τέτοια ήρθαν στο
μυαλό μου, καθώς πλησιάζαμε στην Μαυρομαντηλού. Σε μια στροφή του δρόμου,
είδαμε μια βρύση, Όμορφη στο χτίσιμο, με πελεκητές και ταιριαστές<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>πέτρες , με δυο κορύτες . Εδώ έπεφταν με τα
μούτρα στο νερό και ξεδίψαγαν, τα ζωντανά και οι άνθρωποι ύστερα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Πιο κει φαίνονταν
κατάλευκο το εκκλησάκι . Κοντά του ένας πρίνος ψηλός τουφωτός έκανε συντροφιά
όλο το χρόνο στο εκκλησάκι και <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>στους
Άγιους.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Την ώρα που φτάσαμε κόντευε
μεσημέρι, η πρωινή πάχνη είχε σκορπίσει και λίγα αγριοπούλια φτεράκαγαν εκεί
γύρω, χαίρονταν τον ήλιο και τραγουδούσαν.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Πάνω ψηλά του βουνού <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>η πλαγιά ήταν κατακόρυφη, καταπράσινη,
φουντωτή, μέχρι την κορυφή που φαινόταν γυμνή και κάτασπρη από τα βράχια. Την
άλλη πάντα από το βουνό, φαινόταν ο φιδίσιος Λάδωνας, με στολισμένες τις <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>όχθες του με φθινοπωρινά χρώματα. Στο βάθος τα
χωριά <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>η Πουρναριά και<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>η Δάφνη λιάζονταν σαν αλεπούδες με τον ζεστό
ήλιο.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Πιο αλάργα απάτητες
βουνοκορφές, άδεντρες, γυμνές από πράσινο, απότομες που μόνο αποδημητικά πουλιά
πέρναγαν από πάνω τους.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Θεέ μου πόσος κόσμος
υπήρχε παλιότερα εδώ και τώρα πόση μοναξιά υπάρχει; <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Αυτή η μοναξιά σε τρελαίνει και νοιώθεις από
τώρα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ανυπεράσπιστος <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και χαμένος πάνω στην γη.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Γύρω από το εκκλησάκι
περπατούσαν οι άνθρωποι , έβλεπαν τα αστέρια , τα φώτα, άκουγαν τα βήματα, τα
τραγούδια, τα γέλια, τις χιλιάδες χαρμόσυνες<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>φωνές, ονειρεύονταν και σχεδίαζαν<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>χαρούμενα πράγματα για το αύριο και πορεύονταν σαν να ήταν αθάνατοι.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Ευτυχώς δίπλα μου ο Ηλίας
τονώνει το ηθικό μου με ιστορίες του χωριού, με τον κόσμο που έζησε και αγάπησε
και έτσι σταματάει εκεί το γλυκόπικρο ονειροπόλημα κοντά στην Μαυρομαντηλού.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Κοιτάγαμε τριγύρω μια τις
άδεντρες, μυτερές κορυφογραμμές με τον Λάδωνα, τα αντίπερα χωριά και όσο
πλησιάζαμε, το μάτι μας έπεφτε στο εκκλησάκι . Πλησιάσαμε στην είσοδο με
γρήγορα βήματα, σαν να φοβόμαστε, πως θα έφευγαν οι Άγιοι και δεν θα μας
περίμεναν. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ανοίγοντας την πόρτα, μπροστά
ο Ηλίας πίσω εγώ, μπήκαμε μέσα. Ολοχρονίς ψυχή φαίνεται πως<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>δεν πάτησε εκεί. Κανένας κυνηγός ή κανένας
τσοπάνης αν πέρασε. Αράχνες κρέμονταν<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>στις γωνιές και στα εικονίσματα, μπουχός ήταν κάτω στο δάπεδο, στο
τέμπλο και στα καθίσματα. Οι εικόνες μας κοίταγαν με χαρά και ευχαρίστηση για
την εκεί επίσκεψή μας.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Είδαμε τις εικόνες και
αυτήν της Ζωοδόχου Πηγής, που ήταν στο προσκυνητάρι και την άλλη που ήταν στο
τέμπλο και τις προσκυνήσαμε. Είδαμε και τις άλλες εικόνες του Χριστού και της Παναγίας
της Βρεφοκρατούσας. Όλες ήταν αφιερώσεις στο Ναΐσκο από<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>πιστούς.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Προσευχήθηκα και ζήτησα
από την Παναγία να με βοηθήσει να υπομονέψω <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τον Ηλία, για όσα σε βάρος μου καταμαρτυρούσε.
Ο Ηλίας δεν ξέρω ακριβώς τι ζήτησε από την Παναγία, το βέβαιο όμως είναι πως
ζήτησε η εγγονή του η Ηλιάνα να είναι καλά. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Ξανά κάναμε τον σταυρό μας
, ρίξαμε μια τελευταία ματιά κατάματα στις εικόνες και βγήκαμε έξω στον
περίβολο, που άλλοτε οι άνθρωποι κρασοπίνανε και γλεντούσαν.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Αναπαράσταση για χορό που γινόταν παλιά <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>δεν γινόταν με τους δυο μας και απέφυγα να το
ειπώ στον Ηλία. Δυο κουρούνες ψηλά στον ουρανό σκούζανε κρα <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>κρα και προχωρούσαν προς την δύση. Ο Ηλίας
καθόταν στο τιμόνι και με περίμενε, να βγάλω φωτογραφίες με το πάσο μου,<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Βγές έξω από το
αυτοκίνητο<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>του φώναξα να σε βγάλω μια
φωτογραφία, τόσο δρόμο κάναμε να ρθούμε.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Δεν βγαίνω, θα με βάλεις
στο Ιντερνετ και δεν θέλω να κάνω μηνύσεις. Έτσι πήραμε το δρόμο του γυρισμού.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Μάθαμε στον γυρισμό από
έναν τσοπάνη<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>πως γινόταν παλιότερα
μεγάλο πανηγύρι , με κλαρίνα και κόσμο από όλα τα χωριά. Πήγαιναν καβάλα στα
μουλάρια και στα γαϊδούρια. Τότε είχαν και<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>άλογα οι Κερπινιώτες και συναγωνίζονταν στο δρόμο. Όταν απόλαγε η
εκκλησία άκουγες χαιρετούρες, προσφωνήσεις , χαιρετιόνταν και συστήνονταν σε
όποιους δεν γνώριζαν. Πολλά μας έλεγε ο τσοπάνης<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και δεν έχασα ευκαιρία να τον ρωτήσω.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Τον δικόν μου, τον είδες
καμιά φορά με το άλογο στην Μαυρομαντηλού;<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Ποιός είναι ο δικός σου;<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Ο μπάρμπας μου ο
Τσαγκαρόγιαννης, που είχε την Κωστούλα και τις δυο του τσιούπες , την Ελένη και
την Δέσποινα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Συγγενής σου Ε!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Ο μπαρμπα Γιάννης
Φουρνόδαυλος<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ήταν αδερφός της μάνας
μου!!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Τι λες! Καλός άνθρωπος,
όλοι τον αγαπούσαμε, για την πραότητα και τα καλαμπούρια του και βέβαια
ερχότανε με τα δύο άλογα τον καρά και τον τσίλη. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Έφερνε μαζί του και δυο τσίτσες κρασί<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>για όλους. Ευχαριστημένοι πήραμε το
πισάγναρο<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και γυρίσαμε στο χωριό γεμάτοι
από πολύχρωμες εικόνες του φθινοπώρου και τις ευλογίες των Αγίων και της
Παναγίας της Ζωοδόχου Πηγής.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">22/11/2020<o:p></o:p></span></p><div class="blogger-post-footer">ΛΑΔΩΝΑΣ ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΤΩΝ ΘΕΩΝ</div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-960118952711068931.post-15385676175961845722021-02-23T07:13:00.005-08:002021-02-23T07:31:57.525-08:00 2021 – 1821 = 200 χρόνια <p> ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟ ΞΕΣΗΚΩΜΟ </p><p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 16pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Η μνήμη του παρελθόντος
είναι απαραίτητο στοιχείο για την πορεία του Έθνους. Ο γενικός ξεσηκωμός</span><span style="font-size: 14pt; mso-spacerun: yes;"> </span><span style="font-size: 14pt;">ξεκίνησε και από</span><span style="font-size: 14pt; mso-spacerun: yes;"> </span><span style="font-size: 14pt;">την ετοιμασία της μάνας που καλλιέργησε στα βλαστάρια
της, τον σπόρο της λευτεριάς. Η προσφορά της μάνας της αδερφής, της γυναίκας,
πολύ λίγο εκτιμήθηκε στον μεγάλο ξεσηκωμό.<span></span></span></p><a name='more'></a><p></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Αυτός ο αγώνας βρήκε και
τις γυναίκες, ηρωίδες, που αγωνίστηκαν ίσες προς ίσους με τους άντρες,
καπετάνισσες, κλέφτισες στα βουνά και στα λαγκάδια.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Τέτοιες γυναίκες, ήταν
χιλιάδες , άλλες ανώνυμες και άλλες επώνυμες, όπως η Τζαβέλαινα, η Ζαχαριά, η
Μπουμπουλίνα, οι Υψηλάντησες και <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>χιλιάδες<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>ανδρείες γυναίκες. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Μάνες γκαστρωμένες , δεν
προλάβαιναν να γεννήσουν. Έπεφταν<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>θύματα
των Τούρκων, γίνονταν σκλάβες, βιάζονταν. Άλλες πάλι σκότωναν οι ίδιες τα
παιδιά τους, όπως στο Ζάλογγο. Όπως η Τρισεύγενη Δεληβοριά από την Δημητσάνα, κυνηγημένη
από τους Τούρκους, πέταξε τα παιδιά της , στον Λάδωνα ποταμό και έπεσε και ίδια
στα νερά του και πνίγηκε για να αποφύγει την ατίμωση χαρακτηριστικά στοιχεία
των γυναικών του ξεσηκωμού, ας τηυν διαβάσουμε.. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Μια μεγάλη ηρωίδα
ήταν<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>η<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>ΖΑΜΠΙΑ ΚΩΝ/ΝΟΥ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Ας τιμήσουμε τις γνωστές
και άγνωστες<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>γυναίκες του μεγάλου ξεσηκωμού.
Έχουμε ένα μεγάλο χρέος να καταθέσουμε την ευγνωμοσύνη μας στην μνήμη τους.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Στην ιστορία της θα βρούμε
πολλά κοινά στοιχεία τους, με την Καπετάνισσα Ζαμπία Κολοκοτρώνη. Καλά είναι να
διαβαστεί το κείμενο που ακολουθεί.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><o:p> </o:p></span><span style="font-size: 14pt; mso-spacerun: yes;"> </span><span style="font-size: 14pt;">ΚΑΙ Τ’ ΟΝΟΜΑ ΑΥΤΗΣ …</span><span style="font-size: 14pt; mso-spacerun: yes;"> </span><span style="font-size: 14pt;">Ζ Α Μ Π Ι Α</span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><!--[if gte vml 1]><v:shapetype id="_x0000_t75" coordsize="21600,21600"
o:spt="75" o:preferrelative="t" path="m@4@5l@4@11@9@11@9@5xe" filled="f"
stroked="f">
<v:stroke joinstyle="miter"/>
<v:formulas>
<v:f eqn="if lineDrawn pixelLineWidth 0"/>
<v:f eqn="sum @0 1 0"/>
<v:f eqn="sum 0 0 @1"/>
<v:f eqn="prod @2 1 2"/>
<v:f eqn="prod @3 21600 pixelWidth"/>
<v:f eqn="prod @3 21600 pixelHeight"/>
<v:f eqn="sum @0 0 1"/>
<v:f eqn="prod @6 1 2"/>
<v:f eqn="prod @7 21600 pixelWidth"/>
<v:f eqn="sum @8 21600 0"/>
<v:f eqn="prod @7 21600 pixelHeight"/>
<v:f eqn="sum @10 21600 0"/>
</v:formulas>
<v:path o:extrusionok="f" gradientshapeok="t" o:connecttype="rect"/>
<o:lock v:ext="edit" aspectratio="t"/>
</v:shapetype><v:shape id="Εικόνα_x0020_1" o:spid="_x0000_s1026" type="#_x0000_t75"
alt="Περιγραφή: http://farm4.static.flickr.com/3318/3341762447_772b9b76b8_b.jpg"
style='position:absolute;margin-left:1.5pt;margin-top:0;width:174pt;height:200.25pt;
z-index:251659264;visibility:visible;mso-wrap-style:square;
mso-wrap-distance-left:9pt;mso-wrap-distance-top:0;mso-wrap-distance-right:9pt;
mso-wrap-distance-bottom:0;mso-position-horizontal:absolute;
mso-position-horizontal-relative:text;mso-position-vertical:absolute;
mso-position-vertical-relative:text'>
<v:imagedata src="file:///C:\Users\1nv1\AppData\Local\Temp\msohtmlclip1\01\clip_image001.jpg"
o:title="3341762447_772b9b76b8_b"/>
<w:wrap type="through"/>
</v:shape><![endif]--><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"> Του Βαγγέλη Κ. Χριστοπούλου<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">__Και
δε μου λες σύντεκνε, από πού <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">είσαι;<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">__Από<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>πού αλλού. Από την γ-Κρήτη, το χωριό<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ρουμελή του<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Ρεθύμνου.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">__Και
τί γυρεύεις εδώ;<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">__Ήρθα
να<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>‘ρωτήξω για τα χαρθιά τση σύνταξης,
που πάνε αλλού και δεν με βρίχνουνε<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>στο
σπίτι. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Είχα ακούσει τη συζήτηση<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>που έκανε με την υπάλληλο του Ι.Κ.Α , όπου
του ζήτησε να κάνει καινούργια αίτηση με τα στοιχεία του και την διεύθυνση του
σπιτιού του. Δεν κάτεχε γράμματα ο ίδιος, η υπάλληλος δεν πρόφταινε να την
συμπληρώσει από την πολυκοσμία<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και
κείνος<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ανέμιζε την αίτηση, που είχε στα
χέρια του.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">__
Μη μπα να ‘σαι του λόγου σου γραμματιζούμενος, να τηνε<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>γράψεις;<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Και μου έδειξε μια κόλλα χαρτί, την αίτηση.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">__Ξέρω,
και θα στην φτιάξω, του είπα . Έλα μαζί μου εκεί στην άκρη στον άδειο
γκισέ.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Χάρηκε πολύ, το πρόσωπό το
φωτίστηκε και πιάσαμε κουβέντα.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">__Πού
κάθεσαι<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>σύντεκνε; τον ρώτησα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">__Έπαε<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>κάθομαι , μα ογλίγορα θα κατεβώ<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>στο χωριό μου , στη Ρουμελή, γιατί<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>έπαε στην Αθήνα θα ‘ποθάνω.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">__Όχι
και να πεθάνεις σύντεκνε! Μια χαρά είσαι.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">__Όλη
την ώρα στσι<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>γιατρούς ανεμογυρίζω, για
τα στομάχια για τσι καρδιές, για τσι κοιλιές. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Πήρα
ένα στυλό και τον ρώτησα πώς τον λένε, να συμπληρώσω την αίτηση.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">__Με
λένε Σκαράκη Νικολή<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>του Γιάννη και είμαι
από το χωριό Ρουμελή<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>του Ρεθύμνου
Κρήτης.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">__Την
μάνα σου πώς τη<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>λένε;<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">__Ζ
α μ π ί α<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μα θες την λένε. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ξαφνιάστηκα στο άκουσμα αυτού του ονόματος.
Κάτι μου θύμιζε και, ώσπου να ‘ρθει καλά στο νου μου, τον ξαναρώτησα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">__Ζαμπία
είπες; και χαμογέλασα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">__Ετόσο<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>να αστείο είναι και γελάς, μωρέ;<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">__Δεν
είναι αστείο σύντεκνε, μα είναι παράξενο τέτοιο όνομα να έχετε στην Κρήτη.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">__Στην
Κρήτη<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ίντα θέλεις, ούλα τα ονόματα
καρπίζουν από άλλους τόπους.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">__Θέλεις
του λόγου σου σύντεκνε να μου ειπείς, από<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>πού πήρε το όνομα η μάνα σου;<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">__Δεν
μπορώ σύντεκνε να σου χαλάσω το χατίρι.<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Χρόνια πολλά οπίσω μαθες<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>έφυγαν
από την Αρκαδία άνθρωποι και ήρθαν στο χωριό μου. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">__Πού
ξέρεις σύντεκνε, ότι ήρθαν στο<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>χωριό<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>σου Αρκάδες;<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">__Ήρθανε
πριν φύγουν οι Τούρκοι να πάνε στους δαιμόνους. Τόλεγε ο παππούς του αφέντη
μου, που ήταν κοπέλλι τότε.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο παππούς μου είχε έναν σύντεκνο. Μια φορά
ήρθε με<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>παρέα στο σπίτι, στο χωριό να
κουβεδιάσουν για δουλειές και τσι<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>βρίκανε<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>απάνω στο φαΐ. Τσι<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>καλωσορίσανε κι οντέ- ν- εμπήκανε μέσα,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>σηκωθήκανε<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>και τως εκάμανε τόπο να κάτσουνε στο τραπέζι. Αυτοί<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>δεν εθέλανε γιατί ήτανε φαωμένοι. Φάτε
σύντεκνε μιαολιά, είπε ο παππούς μου, να πιούμε μια<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τσικουδιά.<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Στο τέλος εφάγανε όλοι τόσο –να απού χορτασμό δεν είχανε και ντακάρανε
να τραγουδούνε.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Η
μάνα απού ήτανε μου κοπέλι τότε σας εξύπνησε και σταματημό δεν είχε, από κλάμα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">__Σύντεκνε,
θα βαφτίσω το κοπέλλι, είπε στον παππού μου, και το βάφτισε Ζ α μ π ί α<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>για τη μάνα του Κολοκοτρώνη.</span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt;">Αυτή
ήταν η αφορμή να ασχοληθώ με αυτό το κείμενο , την καπετάνισσα θυγατέρα
του</span><span style="font-size: 14pt; mso-spacerun: yes;"> </span><span style="font-size: 14pt;">Κωτσάκη από την Αλωνίσταινα, γυναίκα
του</span><span style="font-size: 14pt; mso-spacerun: yes;"> </span><span style="font-size: 14pt;">καπετάν Κωνσταντή Κολοκοτρώνη και
μάνα του θρυλικού αρχιστράτηγου Θεόδωρου Κολοκοτρώνη.</span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Μα
φαίνεται η δόξα του Κολοκοτρώνη σκέπασε την<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>ιστορία των θρυλικών<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>καπεταναίων<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και την ιστορική
μορφή της καπετάνισσας μάνας του , της Κωσταντούς, όπου διακριτικά η Ιστορία
έριξε πέπλο και ελάχιστα γραφτήκανε για τις αξιοπρόσεκτες μορφές τους.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Ο
πατέρας του Θεόδωρου, Κωνσταντής Κολοκοτρώνης, παντρεύτηκε τη μάνα του
Κολοκοτρώνη Ζαμπία Κωτσάκη, από την Αλωνίσταινα. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Ήταν
εποχή που το κίνημα των Ορλόφ απέτυχε, κι έτσι άφησε τους<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Έλληνες στην τύχη τους<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και η μανία και το μίσος των Τούρκων ξεσπούν
επάνω τους. Όλοι φεύγουν από τα σπίτια τους να γλυτώσουν το Τούρκικο μαχαίρι.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Ήταν
3/4/Ι770<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>κατατρεγμένη όπως και πολλοί
άλλοι Έλληνες , η νεαρή Ζαμπία<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>βρισκόταν
στην πλαγιά ενός βουνού<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>από κάτω από ένα
δέντρο στο Ραμοβούνι<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>της παλαιάς
Μεσσηνίας ,που την έπιασαν οι πόνοι της γέννας. Ξελεχώνεψε με την βοήθεια
συγγενών στην ύπαιθρο, έχοντας<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>κρεβάτι
και στρώμα ,κλαδιά δέντρων. Έτσι ήρθε στον κόσμο από την Κωσταντού,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>με σπαραγμό και<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>οδυνηρό πόνο, ο Θεοδωράκης. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Μετά
από κάποιες ώρες συγύρισε το παιδί και, αποσταμένη, κουρασμένη, φοβισμένη η
καημένη ,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>πήρε πάλη<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>το δρόμο για τον τελικό προορισμό της, να
κρυφτεί στα βουνά και τους λόγγους για ασφάλεια. Έπρεπε να περπατά με το μωρό
στην αγκαλιά ή στην πλάτη μερόνυχτα. Να σταματά για λίγο να το βυζάξει και
ύστερα να ξεκινά για το μακρινό ταξίδι μέσα στις ορεινές περιοχές.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Άλλα
τέσσερα παιδιά γέννησε η Ζαμπία από τότε. Το Χρήστο, το Γιάννη , τον Νικόλαο
και μια κόρη. Οι φόβοι συνεχίζονται, ο Κωνσταντής βρίσκεται συνέχεια σε πόλεμο
με τους Τούρκους και η Ζαμπία αναγκάζεται πολλές φορές να κρύβεται. Φοβάται προ
πάντων να μην κακοπάθουν τα παιδιά της, που πρέπει να μεγαλώσουν. Νιώθει πόσο
μεγάλη ανάγκη έχουν τα παιδιά της από την δική της φροντίδα και στοργή.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Το
άγριο κυνηγητό από τους Τούρκους συνεχίζεται και ο άντρας της<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>με την οικογένειά του, τ’ αδέρφια του και
τους συγγενείς και φίλους κλείνεται στους<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>πύργους της Καστάνιτσας του φίλου και κουμπάρου του Παναγιώταρου.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Έμελε
όμως οι Πύργοι αυτοί να πέσουν στα χέρια των Τούρκων. Ο άνδρας της, ο
Κωνσταντής σκοτώθηκε με τα τρία αδέρφια του, τον Παναγιώταρο<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και πολλούς συγγενείς του. Τα δυο παιδιά της
πέσανε αιχμάλωτα στα χέρια των Τούρκων! Καταστροφή!.. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Ο
Τάκης Κανδηλώρος<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>στη Γορτυνία γράφει:<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>« Κατά την έξοδο εκ του Πύργου εσώθησαν μετά
των Γορτυνίων παληκαριών του πατρός του,<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>ο Θεόδωρος, ο Νικόλαος, θηλάζον έτι νήπιον,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>η αδελφή των<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>και η μήτηρ των<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>. Τα δύο άλλα
παιδιά ηχμαλωτίσθησαν. Τον Χρήστο εξηγόρασεν αργότερα ο Κολοκοτρώνης από
κάποιον Τούρκο στο Λεωντάρι ,τον δε μικρότερον Ιωάννην έκλεψε ένας Υδραίος από
Οθωμανικό πλοίο και τον έστειλε από την Ύδρα στους συγγενείς του.»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Η
Μάνα, η ηρωική καπετάνισσα Ζαμπία,<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>ντυμένη σαν άντρας, με το σπαθί στο χέρι, με το ένα παιδί στο βυζί και
τον δεκάχρονο Θοδωρή δίπλα της, μπόρεσε να διαφύγει και έτσι έσωσε τον
αρχιστράτηγο του Μωριά!.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Μετά
την διαφυγή της εγκαταστάθηκε στο χωριό<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Μηλιά της Μάνης πάντα με την βοήθεια του κουνιάδου της και θείου του
Κολοκοτρώνη Αναγνώστη, που και κείνος είχε σωθεί στην Καστάνιτσα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Αλλά
πώς να ηρεμήσει κι εδώ η καπετάνισσα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Σκεπτόταν,
στα δώδεκα περίπου χρόνια που ήταν παντρεμένη,<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>τις πίκρες και τα βάσανε που πέρασε, τις τόσες εγκυμοσύνες που είχε και
τις δυσκολίες τους. Ανατρίχιασε σαν ήρθαν στο νου της, οι<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>πόνοι, οι αϋπνίες, οι αρρώστιες, η πείνα, το
άγριο κυνηγητό των Τούρκων και οι συχνές μετακινήσεις με φόβο, κόπο και
κούραση. Η μητρική της καρδιά μάτωνε για το σκλάβωμα των δυο παιδιών της από
τους Τούρκους, τον σκοτωμό του άντρα της και των άλλων συγγενών.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">«Πώς
θα τα καταφέρω να μεγαλώσω τους γιούς μου και να τους κάνω άντρες;»<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>διαλογίζεται. Ζήταγε προστασία, ταπεινωνόταν,
όμως είχε πίστη στο Θεό.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η Ζαμπία είχε να παλαίψει με δύσκολα καιρικά
φαινόμενα, με λιγοστά μέχρι ανύπαρκτα τρόφιμα και όσο τα παιδιά της ήταν μικρά
η δοκιμασία της ήταν μεγάλη. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Άντεξε
η Ζαμπία, στέκονταν όρθια στις αβάσταχτες στερήσεις και δεν έφτανε στην
απόγνωση. Όταν έχασε τον άντρα της δεν δευτεροπαντρεύτηκε, αλλά είχε αφιερωθεί
στο ανάθρεμμα των πέντε παιδιών της. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Στη
Μηλιά της Μάνης όπου είχε εγκατασταθεί ενέσκυψε μεγάλη πείνα. Τα αδέρφια της,
οι Κωτσακαίοι, την μετέφεραν στο χωριό της, στην Αλωνίσταινα. Εκεί ήταν
αναγκασμένη πολλές φορές να κρύβεται στα βουνά της Πιάνας, από το φόβο των
Τούρκων.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Μόλις
κατάφερνε να κερδίζει τον επιούσιο, υφαίνοντας ξένα ρούχα και στέλνοντας<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>στην Τρίπολη τον δωδεκαετή Κολοκοτρώνη με ένα
δανεικό γαϊδουράκι να πουλάει τα ξύλα που μάζευαν από τα γύρο βουνά. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Ο
Παναγιώτης Σούτσος στον επικήδειο λόγο του, στον θάνατο του Κολοκοτρώνη το 1843
λέγει : «Ο νύν περιφανής ούτος νέος ανήρ, παιδίον πενητεύον και άγνωστον
εισήρχετο μετά ταύτα περί δείλην οψίαν εις την Τριπολιτζάν φέρον ξύλα επι
ημιόνου , ότε καθ’ οδόν εραπίσθη παρ’ οθωμανού. Το παιδίον καταλιπόν και τα
ξύλα και τον ημίονον, προσέφυγεν εις τα όρη, και ώμοσε ράπισμα αντί ραπίσματος.
Και ιδού η χειρ του ασήμου τούτου παιδίου μετ’ ου πολύ θέλει κολαφίσει
Αυτοκρατορίαν ήτις δυσκόλως θέλει ανασηκωθεί μετά το κολάφισμα….» Ο αείμνηστος
συμπέθερός μου Κωνσταντίνος Δημόπουλος από το χωριό Δαβιά πρίν (20) είκοσι και
πλέον χρόνια μου έλεγε δια αυτό το περιστατικό<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>και μου έδειχνε το σημείο ξάγναντα στην Τρίπολη που συνέβει:<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>« Ο δρόμος (προς την Τρίπολη) ήταν γεμάτος
λακούβες,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>γεμάτος νερό από την πρόσφατη
βροχή. Σε κάποιο σημείο του δρόμου γλίστρησε το ζώο και πιτσίλισε έναν τούρκο.
Αυτός θύμωσε και σκαμπίλισε τον Κολοκοτρώνη! Γυρίζοντας στο σπίτι το είπε
κλαίγοντας στην μάνα του, ότι στην Τρίπολη δεν ξανά πάει. Και ορκίστηκε να
πολεμήσει τους Τούρκους, μέχρι να ελευθερωθεί ο τόπος!»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Η
Ζαμπία έκλαιγε η δύστυχη για τις συμφορές και τις δυσκολίες. Φίλαγε<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τα παιδιά της πολλές φορές και τα ρώταγε:<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">__Πότε
θα μεγαλώσετε, να κόψετε με το σπαθί τους Τούρκους, που σκότωσαν τον πατέρα
σας;<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">__Εγώ
σαν μεγαλώσω, της έλεγε ο εξαετής Χρήστος, θα σου φέρω εφτά κεφάλια Τούρκικα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">__Μπράβο
Χρήστο. Και συ Γιάννη τί θα μου φέρεις;<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">__Εγώ
μάνα, θα σου φέρω εκατό και θ’ ανάψουμε φωτιά να τα κάψουμε και θα τα
πηδήσουμε.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">__Αμ
εσύ Θεοδωράκη, πρόσθεσε η μητέρα του, που είσαι και μεγαλύτερος!</span><span style="font-size: 14pt;">__Εγώ
δε βάνω κεφάλια τούρκικα εις το ταγάρι μου, γιατί βρωμούν. Θα διώξω τους
Τούρκους από το Μοριά, όπως έλεγε ο πατέρας, για να γλυτώσουμε.</span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Η
Ζαμπία ταράχθηκε από τα λόγια του Θοδωρή! Πήρε το τέταρτο, μόλις πενταετές,
τέκνο της στα γόνατά της, το φίλησε και στενάζουσα είπε:<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">__Εσύ
Νικόλα, είσαι κουταβάκι ακόμη, δεν μπορείς να ρίξεις τουφεκιά.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">__Πώς
μάνα, εψέλισε ο μικρός, δεν μου ‘δωκες<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>τη Λαμπρή και έριξα δύο; <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Έτσι
ανέτρεφε τα τέκνα της η Ζαμπία, η χήρα του Κωνσταντή Κολοκοτρώνη.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Με χριστιανική πίστη και άμετρη φιλοπατρία.
Κάθε βράδυ εξιστορούσε τις αντρειοσύνες του πατέρα τους, τα ηρωϊκά κατορθώματά
του, και κείνα έδιναν την υπόσχεση να πάρουν εκδίκηση και να διώξουν τους
Τούρκους από την πατρίδα. Τα έμαθε να αγαπάνε το καθήκον και το γενικό καλό.
Όταν έχασε τον άντρα της έμεινε πιστή στην θύμησή του και ζητούσε, μέσω των
παιδιών της, την εκδίκηση των Τούρκων.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο Κολοκοτρώνης 15ετής διορίσθηκε<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>αρχηγός ομάδας αρματολών για να προστατεύει
την επαρχία Λεονταρίου.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Η
γλυκιά καπετάνισσα χαιρόταν που έμοιαζε του άντρα της. Τον συμβούλευε , τον
εμψύχωνε και έβλεπε ότι τα λόγια της δεν πήγαν χαμένα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Στη
Ζάκυνθο, που ξαναγκάστηκαν να καταφύγουν αργότερα , χάρισε ο Κολοκοτρώνης στην
μάνα του κάποια χρόνια άνετης ζωής. Ήρθε<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>όμως η στιγμή, που έπρεπε να φύγει, στις 13/1/1821, με καΐκι για την
Πελοπόννησο,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>να σηκώσει την σημαία της
επαναστάσεως και να βροντοφωνάξει με άλλους καπεταναίους «Λευτεριά ή θάνατος». <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Χαιρετάει
την μάνα του, την προσκυνάει και της φιλάει<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>πολλές φορές το χέρι . Εκείνη τον σφιχταγκαλιάζει, τον φιλάει, τα δάκρυα
τρέχουν και του λέει:<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">__Στο
καλό παιδί μου. Ώρα σου καλή και ο Θεός μαζί σου…<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Πίσω
από την προσωπικότητα του Κολοκοτρώνη στέκεται η μάνα του, το χάδι της , η
ορμήνεια της , η αγάπη της. Η ίδια καθοδηγεί, εμπνέει, ενδυναμώνει και στέκεται
παράδειγμα θάρρους, αντοχής και καρτερίας.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Η
Ζαμπία είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα αφοσίωσης, αγάπης και μάθησης για τα
παιδιά της. Τα έμαθε<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>να αγαπούν την
πατρίδα και να εργάζονται για το καλό του έθνους. Μα προ πάντων να πιστεύουν
και να αγαπούν το Θεό.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Ο Θεός έβαλε την
υπογραφή του, έλεγε ο Κολοκοτρώνης, να απελευθερωθούμε και την υπογραφή του δεν
την παίρνει πίσω» .<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Συχνά
εκκλησιάζεται,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>κάνει τάματα στην Παναγία
και φτιάχνει Ιερούς Ναούς στην Καρύταινα, στο Λιμποβίσι κι αλλού.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><o:p> </o:p></span><span style="font-size: 14pt;">Στην
πλατεία της Αλωνίσταινας βρίσκεται το μνημείο της Ζαμπίας</span><span style="font-size: 14pt; mso-spacerun: yes;"> </span><span style="font-size: 14pt;">Κωτσάκη-Κολοκοτρώνη να κρατάει από το χέρι
τον γυιό της Θεόδωρο Κολοκοτρώνη και ,δίπλα στην εκκλησία της Αγίας Παρασκευής,
ο Τάφος της . Μας θυμίζουν το μεγαλείο της ψυχής της, την δύναμη, και το σθένος
της αδούλωτης μάνας.</span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: 14pt; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Μένω
με σέβας καπετάνισσα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span lang="EN-US" style="font-size: 14pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">B</span><span lang="EN-US" style="font-size: 14pt; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"> </span><span lang="EN-US" style="font-size: 14pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">GIRAKAS</span><span style="font-size: 14pt; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"> 18.3.2014<o:p></o:p></span></p><div class="blogger-post-footer">ΛΑΔΩΝΑΣ ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΤΩΝ ΘΕΩΝ</div>Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-960118952711068931.post-60994125933376607322021-02-05T05:49:00.002-08:002021-02-05T05:49:23.591-08:00ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΕ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ<p></p><p></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;"><span style="mso-tab-count: 2;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;">
</span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></p><p class="MsoNoSpacing"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiFEuXd_t42KKi6AmzgjDZ9B3_kXG2hnfK2NYNVRKQdgzZUO7OmIfaNm1uOEAJ9MCvVd6bA-zRa8y35LFUV0rh2qo-uoFUoyjiNDUM9bAWF17vqp14I_EHWtu2u-ozdA05fvS_MESVS7To/s2048/5.9.2013+005.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1536" data-original-width="2048" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiFEuXd_t42KKi6AmzgjDZ9B3_kXG2hnfK2NYNVRKQdgzZUO7OmIfaNm1uOEAJ9MCvVd6bA-zRa8y35LFUV0rh2qo-uoFUoyjiNDUM9bAWF17vqp14I_EHWtu2u-ozdA05fvS_MESVS7To/w200-h150/5.9.2013+005.jpg" width="200" /></a></div><span style="font-size: 14pt;">Μετά τον ήλιο, το φεγγάρι
είναι το πιο φωτεινό<br /> λαμπερό ουράνιο σώμα της γης, που παρατηρούμε κατά την
διάρκεια της νύχτας. Ποιος δεν έχει περπατήσει με φεγγαράδα, με πανσέληνο,
θαυμάζοντας την ομορφιά του, την φωτεινότητά του. Εκείνο τρυφερά και χωρίς να
το καταλάβουμε, πέφτει το φως του πάνω στις επιφάνειες της γης, δημιουργεί
ίσκιους και άπειρα σχήματα. Τα νερά λαμπιρίζουν </span><span style="font-size: 14pt;"> </span><span style="font-size: 14pt;">και βάφονται με το χρώμα του.<span><a name='more'></a></span><br />.</span><span style="font-size: 14pt;">Μέσα στην ζωή μας έπαιξε
και παίζει σπουδαίο ρόλο. Μεγαλώνει τα όνειρά μας, τους καημούς μας, τις
δημιουργίες μας και αυξάνει τον χρόνο της ζωής μας. Μια έρχεται και φεύγει, σαν
δρεπάνι, μια γεμίζει σιγά σιγά και γίνεται μια μεγάλη φωτεινή μπάλα ,
χαρωπή,</span><span style="font-size: 14pt; mso-spacerun: yes;"> </span><span style="font-size: 14pt;">με χρώματα, με μαγικές στιγμές
για όλους μας. Και όταν</span><span style="font-size: 14pt; mso-spacerun: yes;"> </span><span style="font-size: 14pt;">φεύγει, στενοχώρια
και δάκρυα</span><span style="font-size: 14pt; mso-spacerun: yes;"> </span><span style="font-size: 14pt;">αφήνει , χωρίς να
φαίνονται,</span><span style="font-size: 14pt; mso-spacerun: yes;"> </span><span style="font-size: 14pt;">τις ασέληνες νύχτες.</span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span><!--more--></span></div><p></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Παλιότερα στα χωριά, γίνονταν
οι βεγγέρες και η γαλαζοπράσινη <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>φωταψία
του, άγγιζε τις καρδιές και τις ψυχές ιδίως των γυναικών. Τι ομορφιά που είχαν
εκείνες οι βραδιές. Οι άνθρωποι περίμεναν να βγει το φεγγάρι να ταξιδέψουν, να
κάνουν τις δουλειές τους, να αποφύγουν τα ξωτικά από τα μαύρα σκοτάδια της
νύχτας.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Να αποφύγουν τους γεμάτους
παγίδες δρόμους. Οι νύχτες ήταν δύσκολες και τυραννικές χωρίς το φεγγάρι. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Με τι ποιητικό τρόπο
εκφράζεται ο λαός μας για το φεγγάρι! Το φεγγάρι κάνει κύκλο στις αγάπης μου
τον κήπο… Και φώτα το φεγγαράκι μου να πάω στην αγάπη μου. Ποιος δεν τραγούδησε
φεγγαρόλουστες βραδιές<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τραγούδια<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>της αγάπης, του πόνου του χωρισμού, όπως: Ο
ήλιος βγήκε κόκκινος και το φεγγάρι μαύρο.<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Κάθε ένας μας έχουμε περπατήσει με το φεγγάρι, έχουμε δουλέψει, έχουμε
κλάψει, έχουμε ξενυχτίσει. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Πόσους δεν
έχει κοροϊδέψει η φωταψία. Κι εμένα καθώς πήγαινα στην Στρέζοβα στην Β΄ τάξη ξύπνησα
από βραδύς, γελάστηκα με την φεγγαράδα και περπατώντας με τα πόδια πέρασα στης κυράς
το Γεφύρι την Ποδογορά και έφτασα στην Στρέζοβα τρείς ώρες δρόμο.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Τότε άρχισε να φωτάει με
του ήλιου το φως η αυγή. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Και η ιστορία με το
φεγγάρι και τον μπάρμπα μου είναι πραγματική <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Διαβάστε την.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Είχε προχωρήσει η νύχτα,
ψηλά στ Αρκαδικά βουνά. Καταλάγιαζε η πλάση όλη και η σιωπή έκανε την νύχτα πιο
άγρια.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Η Μούργα το σκυλί του
μπάρμπα Γιώργη, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>που και που γαύγιζε και
έσπαγε το πυκνό σκοτάδι.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Πίσω από τις
κορυφές του Μαινάλου, επί τέλους ξανάφανε λαμπερό το φεγγάρι και ανέβαινε σιγά
σιγά ψηλά στον ουρανό. Φώτιζε μυστικές κοιλάδες, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>δασωμένες πλαγιές <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>κουρεμένες κορυφές<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>με τις πλάγιες και κάθετες <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ματιές του.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbYapVZWFS1SsL0A6tt5MoppjU3iTPyDDuo88fkWOnQadUkeM7jdBTeKmwFVgMHxiJDcEQTBoFF_DrD2mMLatXGBfi1THlux-liD2FozHVWPy73ozzMC0NKTnEsFzXZY3vl4TLFjv7FQY/s720/20210131_184335.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="716" data-original-width="720" height="199" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbYapVZWFS1SsL0A6tt5MoppjU3iTPyDDuo88fkWOnQadUkeM7jdBTeKmwFVgMHxiJDcEQTBoFF_DrD2mMLatXGBfi1THlux-liD2FozHVWPy73ozzMC0NKTnEsFzXZY3vl4TLFjv7FQY/w200-h199/20210131_184335.jpg" width="200" /></a><span style="font-size: 14pt;">Ο μπάρμπα Γιώργης από
νωρίς βόηθησε την γυναίκα του την Κατερίνη και<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>γέμισαν το μεγάλο κοφίνι, με τραχανά χυλοπίτες, τυρί και σε ένα δοχείο
παστό από<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>το γουρούνι τους. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Πάνω πάνω έβαλαν αφράτο,
καλοψημένο καθάριο ψωμί.</span><span style="font-size: 14pt;">Μπονόρα θα ερχόταν στο χωριό
το λεωφορείο, να το έστελνε </span><span style="font-size: 14pt;"> </span><span style="font-size: 14pt;">για τα
παιδιά του στην Αθήνα. Με πολύ λαχτάρα το ετοίμασαν και μέσα έβαλαν</span><span style="font-size: 14pt;"> </span><span style="font-size: 14pt;">την αγάπη τους και την ψυχή τους ακόμη.</span><span style="font-size: 14pt;"> </span><span style="font-size: 14pt;">Έγραψαν και ένα γράμμα και το έβαλαν ενδιάμεσα
να μην τσαλακωθεί και τους έλεγαν πως είναι καλά και όποτε μπορούν, </span><span style="font-size: 14pt;"> </span><span style="font-size: 14pt;">να έρθουν στο χωριό. </span><span style="font-size: 14pt;"> </span><span style="font-size: 14pt;">Σαν τελείωσαν το γέμισμα</span><span style="font-size: 14pt;"> </span><span style="font-size: 14pt;">του κοφινιού, είπε στην γυναίκα του.</span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Άιντε Κατερίνη, κόψε την
σακούλα που είχε αλεύρια μέσα, γερή είναι <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και ράφτη επάνω , για να έχουν ασφάλεια τα
πράγματα. Είκοσι<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>χέρια θα το πιάσουν.
Μην ανοίξει και δεν φτάσουν<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τα πράγματα
στα παιδιά.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Ξέρω γω του είπε εκείνη.
Θα το φτιάξω. Πάρε μια μπουκιά αν θέλεις και κοιμήσου. Αύριο δεν θα σηκώνεσαι.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Με το φώτιμα θα πρέπει να είσαι στην αγορά,
που θα έρθει το λεωφορείο, να δώσεις το κοφίνι στον εισπράκτορα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Καλά λες Κατερίνη της
είπε. Ο μπάρμπα Γιώργης ο Αρκάς, ξάπλωσε νωρίς, στο αχυρένιο στρώμα του και τον
πείρε ο ύπνος νωρίς. Η κούραση της ημέρας βόηθησε να ασφαλίσουν οι κόγχες των
ματιών του. Η Μούργα, στην αυλή κοντά στην καγκελόπορτα, γαύγιζε
ασταμάτητα.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο μπάρμπα Γιώργης ξύπνησε
άθελά του και έριξε έξω μια φευγαλέα ματιά από το <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>παράθυρό. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Πω ! Πω! Φώναξε. Φώτισε.
Άνιφτος , πρόλαβε έβαλε τα παπούτσια<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>στα
πόδια του, πήρε το μεγάλο καλάθι γεμάτο με τις προμήθειες και τα καλούδια, και
το έβαλε στον ώμο.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η Μούργα με έσωσε
είπε μέσα του. Όταν γυρίσω θα σου ρίξω μωρή, ένα κομμάτι ψωμί της είπε, όταν
τον πλησίασε κουνώντας την ουρά της. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Δεν είχε αμφιβολία πως
είχε φωτίσει και το λεωφορείο δεν θα το πρόκανε. Τα κουδούνια από τα γίδια στο
απέναντι βουνό, χτύπαγαν, είχαν σκαρίσει από τον βραδινό ύπνο. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Τώρα σκεπτόταν <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ότι <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τα
παιδιά δεν θα έπαιρναν το κοφίνι και θα είχε μεγάλο πρόβλημα <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>με την γυναίκα του την Κατερίνη. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Προσπέρασε το σκυλί και
έφτασε αγκομαχώντας και κουρασμένος στην πλατεία, στον πέρα πλάτανο κοντά στου
παπά το σπίτι.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Φως είδε μέσα και χάρηκε.
Θα ταξιδέψει κάποιος με το λεωφορείο σκέφτηκε. Υπομονετικά περίμενε να έρθει το
λεωφορείο. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Κοίταξε δυο τρεις φορές το
φεγγάρι σαν να ήθελε να συνεννοηθεί, μην τον κορόιδεψε. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Να! Είδε πως <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>κάποιος έβγαινε από το φωτισμένο σπίτι του
παπά. Θα είναι ο ταξιδιώτης και θα έχει κάποιον να ειπεί μια κουβέντα να
περάσει η ώρα.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Θα του έλεγε και για το
κοφίνι να το προσέξει.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Εκείνος γνώρισε τον
μπάρμπα Γιώργη στο μισοσκόταδο κάτω από τον ίσκιο του πλάτανου. Και του φώναξε.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Ε! Ξάδερφε τι κάνεις
τέτοια ώρα εδώ; Μην σε έκλεισε η Κατερίνη έξω; Ένα βαθύ γλυκό γέλιο αντήχησε
κάτω από τον πλάτανο. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Δεν με έκλεισε καημένε
Γιάννη η Κατερίνη έξω, αλλά περιμένω το λεωφορείο. Είμαι πόση ώρα εδώ, φώτισε
και δεν φαίνεται πουθενά.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Ξάδερφε τέτοια ώρα δεν
έρχεται.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Γιατί έμαθες τίποτε!
Χάλασε και δεν έρχεται;<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Ξάδερφε, πήγαινε στο
σπίτι και κοιμήσου, είναι δώδεκα η ώρα, σε γέλασε η χαραυγή σε γέλασε η πούλια
και το φεγγάρι.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Τι λες Γιάννη είναι
αλήθεια;<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Μην το ειπείς πουθενά Γιάννη
μου το πάθημά μου, χάρη στο ζητώ <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>. Δεν
θα έχω στασιό στο χωριό. Θα με πάρουν στις κοροϊδίες.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Σώπα ξάδερφε, πια
λέγονται αυτά!!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Την άλλη ημέρα<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>το πάθημά του το διηγιόταν μόνος του στο καφενείο.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Που λέτε παιδιά εχθές το
βράδυ το και το έπαθα…..<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Μπάρμπα Τσιότσιολα, ημέρες
που είναι σε θυμάμαι και θέλω να σε μνημονεύσω και οι χωριανοί θα χαρούν ακούγοντας
το όνομά σου για την όμορφη ιστορία και το πάθημά σου. Αλλά θα θυμηθούμε και τις
δεκάδες άλλες ιστορίες που έδινες ζωντάνια στο χωριό μας.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Άλλωστε δεν έφταιγες <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>εσύ, την ώρα την μέτραγες με τον ήλιο, με το πόσο
ψηλά ήταν. ( Το περιστατικό μου το διηγήθηκε ο Μπρουκλόγιαννης)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>6.1.2021<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>των Φώτων.<o:p></o:p></span></p><div class="blogger-post-footer">ΛΑΔΩΝΑΣ ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΤΩΝ ΘΕΩΝ</div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-960118952711068931.post-36359362214598348032021-01-29T03:41:00.004-08:002021-01-29T05:22:18.079-08:00 ΓΙΑ ΓΕΛΙΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΚΛΑΜΑΤΑ<p> </p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;"> <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;"> <span> </span><span> Του Βαγγέλη Κ. Χριστοπούλου</span></span></p><p class="MsoNoSpacing"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWhhXRcmcTIglzTMBzvlP74khFzcdGdap5uZhtTYo_KrAV8_MAozphJKjJxTQHlu7ub11yX1u9rUcPXIEiGUji-x4aSVC0k-QwXOkqYVY5PxI2LmxW3I9DlAIL4uDp9nQmHnIFGrHcH8o/s2048/20210126_120843.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1533" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWhhXRcmcTIglzTMBzvlP74khFzcdGdap5uZhtTYo_KrAV8_MAozphJKjJxTQHlu7ub11yX1u9rUcPXIEiGUji-x4aSVC0k-QwXOkqYVY5PxI2LmxW3I9DlAIL4uDp9nQmHnIFGrHcH8o/w150-h200/20210126_120843.jpg" width="150" /></a></div><span style="font-size: 14pt;"><span>Είναι πραγματικά για κλάματα!!!!!!!!!!!!!!!!</span></span><p></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Τι είναι και τούτο το
κακό που μας βρήκε παιδάκι μου. Κάθε χρόνο τέτοια εποχή να έχουμε τα ίδια.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__ Τι έπαθες γιαγιά;<br /><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;"></span></p>__Να! Δεν βλέπεις παιδάκι
μου, την θολούρα που έχει το νερό, στις βρύσες μας; Λέρωσα τα ρούχα μου, που
έβαλα στο πλυντήριο. Που να ήξερα πως θα έβγαινε το νερό κόκκινο. Τώρα τι να
κάνω, μου λες;<span><a name='more'></a></span><o:p></o:p><p></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Δεν ξέρω γιαγιά τι να
σου πω! Ήταν τα γιορτινά ρούχα σου;<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Ήταν από την προίκα μου,
μια αλατζά, υφασμένη στον αργαλειό και την φόραγα, σε όλα τα πανηγύρια που
πήγαινα με τον μακαρίτη. Εκείνο όμως που με πείραξε ήταν το κατωσέντονο.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Σεντόνια με την οκά
πουλάνε τώρα γιαγιά, σκας και γι αυτά;<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Αυτό το σεντόνι το
είχαμε στρώσει την πρώτη νύχτα του γάμου. Φαινόταν ζωγραφιστή πάνω του, ολόκληρη η τιμή μου.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;"> Αυτή την είχα στο κούτελο, το έλεγα και την
έδειχνα με το σεντόνι για όποιον δεν με πίστευε. Ήταν ολόκληρη στάμπα . Τώρα χάλασε η ζωγραφική της ηθικής μου, δεν
φαίνεται καθαρά και δεν θα με πιστεύουν. Το κατάλαβες παιδάκι μου. Τώρα δεν είναι τα ρούχα μόνο!<o:p></o:p><br /></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjlnYEw8sxee-RmDUinarHRu847RoWr3K0uRin1bhrSiq0Bbm_duVenmZE0UKoBfBnwuaZ92C8W90-cEhKMEC2Rn2OXRZiJhHafAfq7fZ_JDcBXk6v44fBZMfMNp4gu9H5IWgmcGYi9Wnc/s2048/20210127_101331.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="1533" data-original-width="2048" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjlnYEw8sxee-RmDUinarHRu847RoWr3K0uRin1bhrSiq0Bbm_duVenmZE0UKoBfBnwuaZ92C8W90-cEhKMEC2Rn2OXRZiJhHafAfq7fZ_JDcBXk6v44fBZMfMNp4gu9H5IWgmcGYi9Wnc/s320/20210127_101331.jpg" width="320" /></a></div><p></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Χθες κάποιος μου έφερε δυο
φαρμακουλίθρες να μαγειρέψω, Εγώ όπως
ξέρεις δεν μπορώ να βγω έξω και τώρα θέλουν πλύσιμο. Το νερό είναι θολό πώς να
τις πλύνω; Και στον τέντζερη με τι νερό
να τις μαγειρέψω. Κρίμα στον κόπο που έκανε ο άνθρωπος, θα μου χαλάσουν!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Με το νερό που έχουμε,
σιχαίνομαι να βάλω στα μούτρα μου έστω και μια στάλα, ν
ανοίξουν τα μάτια μου. Θα γίνουν σα δαύτο. Ξέρεις ούτε τα ζωντανά δεν το
πίνουν, το αγναντεύουν και ύστερα φεύγουν.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Μη στενοχωριέσαι γιαγιά,
σε είκοσι ημέρες , αν ο καιρός κρατήσει, θα ξαστερώσει. Και τότε πολλές χαρές θ
έχουμε και θα κάνουμε όλες τις δουλειές μας.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Και νερό θα έχουμε να
πίνουμε και μπάνιο θα κάνουμε και τα καζανάκια με την τουαλέτα θα είναι καθαρά
και τα πλυντήρια δεν θα χαλάνε. Το κατάλαβες τώρα;<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Ναι παιδάκι μου θα
παρακολουθώ τον Αρνιακό , όταν λέει από τα βορειοδυτικά της Πελοποννήσου δεν
έρχονται σύννεφα προς την Αρκαδία , τότε θα ξέρω πως θα ξαστερώσει και το νερό το δικό μας. Ζήσε
μαύρε μου, να φας τον Μάι τριφύλλι. Έτσι θα γίνεται κάθε χρόνο παιδάκι μου;<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Δεν μπορεί να γίνει
αλλιώς γιαγιά . Έχουν καταραστεί όλοι
εδώ το χωριό μας , την Αμυγδαλιά. Από
τους Δημαρχεύοντες τόσα χρόνια, τους συμβούλους , τους περιφερειάρχες και
άλλους υπεύθυνους παράγοντες.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Όταν μιλήσεις για το
πρόβλημα σε έναν, αποφεύγει να πάρει
θέση. Η δουλειά πρέπει να γίνεται σιγά
σιγά. Να ρωτούνται τα ζώα πρώτα , οι άνθρωποι του χωριού, οι πρόεδροι, οι
σύμβουλοι και βάλε σιαπάνου σιαπάνου. Ένα γρανάζι της ιεραρχίας όταν σταματήσει
δεν προχωρεί η δουλειά. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Εγώ σου λέω άμα πάμε
στον Υπουργό εσωτερικών θα μας βοηθήσει.<o:p></o:p></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKuJOSLjsANdMH6sPClvwLkp0VaEVAztrxOL2adI-xOnLLNA7Bw73Al8sJFPlGeDb73RozjIPVinN_YkLoF5sQvmu0E1LC6JzctuqYs0krIU4S8iXRaR8maXcYhHcEchspOH6vkXGanvA/s2048/20210126_124250.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1533" data-original-width="2048" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKuJOSLjsANdMH6sPClvwLkp0VaEVAztrxOL2adI-xOnLLNA7Bw73Al8sJFPlGeDb73RozjIPVinN_YkLoF5sQvmu0E1LC6JzctuqYs0krIU4S8iXRaR8maXcYhHcEchspOH6vkXGanvA/s320/20210126_124250.jpg" width="320" /></a></div><p></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Είναι απασχολημένος γιαγιά όπως και όλοι τους με τον κορωνοιό και
τον εγκλεισμό των ανθρώπων στα σπίτια τους, με το νερό το δικό μας θα σκάσουνε. Ώσπου να το μάθει γιαγιά ο Υπουργός θα
περάσουν μήνες, θα ξαστερώσει το νερό και το θέμα θα έχει λυθεί και θα ξεχαστεί. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Και τι θα κάνουμε
παιδάκι μου, μου λες;<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Έχουμε γιαγιά να
κάνουμε. Να γεμίζουμε τα ποτήρια και να
τα σηκώνουμε ψηλά και να ευχόμαστε υπέρ υγείας τους. Να ευχόμαστε να
καλοπερνούν οι άχρηστοι και να χαίρονται την εξουσία τους και την ζωή τους. Οι δικοί τους άνθρωποι να είναι καλά,<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Με τέτοιες ευχές παιδάκι
μου, δεν θα νοιαστούν καθόλου για μας.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Γιαγιά, ποια άλλη λύση
προτείνεις;<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Έχω παιδάκι μου δυο λύσεις
να προτείνω. Η μία είναι να ζητήσουμε
από τον Θεό την βοήθειά του, να μην μας πιάσει κόψιμο και πεθάνουμε . Και η
άλλη να πάμε στον Εισαγγελέα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Πάρτε παιδάκι μου και την
υγειονομική υπηρεσία μήπως ενδιαφερθούνε και μετρήσουν το νερό για βακτηρίδια του
Κώλου.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Κολοβακτηρίδια τα λένε γιαγιά<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Ναι τέτοια ήθελα να ειπώ
και για άλλα μικρόβια να ψάξουν στο νερό , μήπως και βρουν. Ξέρουν
αυτοί. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Και κάνε μου μια χάρη γιόκα
μου. Στον καθέναν ξεχωριστά, στους παλιούς και νέους δημάρχους, συμβούλους, περιφερειάρχες
και να φθάσεις μέχρι κυβερνητικούς αξιωματούχους να τους γράψεις:<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Πλύς, ντύς και τσακίς , να
έρθεις στην γιαγιά, σας θέλει, να σας κεράσει θολόπιοτο νερό, μια και δυο
κούπες, για την υγειά σας. Να μην πάθετε τίποτε όλο το χρόνο, να μπορείτε να
κυβερνάται και να μην χάσετε το μισθό σας.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Μπορούν να έρθουν και
μαζεμένοι με πούλμαν, έχει χρωματιστό νερό για όλους, να πάρουν μαζί τους και
μπουκάλια για τις οικογένειές τους. Πες
τους ,εδώ στην μεγάλη αίθουσα του παλιού Δημαρχείου ,μπορούν να αποφασίσουν για την εμφιάλωσή του. Όλο το νερό προσφέρεται
δωρεάν.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Γράψε από κάτω πως η Γιαγιά το κάνει αυτό, από σεβασμό και αγάπη και αυτοί δεν πειράζει
που δεν με σέβονται!! Μεγάλη είμαι δεν
θέλω και πολλά. Και να πεθάνω τα έφαγα τα ψωμιά μου. Για τις εκλογές που με
θέλουν αργούν να έρθουν. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Ετοιμάζω την ειδοποίηση
γιαγιά όπως έκανα και άλλα χρόνια να την
στείλω και ο Θεός βοηθός. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Σ ευχαριστώ γιαγιά που με
βοήθησες και με ορμήνεψες , τι να κάνω. Και
πρόσεξε αν με χρειαστείς εδώ
είμαι στην Γλανιτσιά. <o:p></o:p></span></p>
<span face=""Calibri","sans-serif"" style="font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">27.1.2021 <br /></span><div class="blogger-post-footer">ΛΑΔΩΝΑΣ ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΤΩΝ ΘΕΩΝ</div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-960118952711068931.post-41150721400068755892021-01-29T03:05:00.002-08:002021-01-29T05:22:50.804-08:00Ο ΓΥΜΝΑΣΤΗΣ ΜΟΥ<p> </p><p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> <br /></span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Του Βαγγέλη Κ. Χριστοπούλου<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjEyTacvGgqF0leyqb40HCf1tEbisam2inFpb9SShic-EVjAnUEYy4EJRg0nQQeOPe8mVmOimYs1LsyWHtM5Ck-JTwX8K1nttOfyReaOn7RRu0uVbVVoE6FcRFPfzstRJi3CrB2gwRdRZU/s1600/IMG-4f1d2326c52e2bbfaddbe3b962236fd7-V.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1200" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjEyTacvGgqF0leyqb40HCf1tEbisam2inFpb9SShic-EVjAnUEYy4EJRg0nQQeOPe8mVmOimYs1LsyWHtM5Ck-JTwX8K1nttOfyReaOn7RRu0uVbVVoE6FcRFPfzstRJi3CrB2gwRdRZU/w150-h200/IMG-4f1d2326c52e2bbfaddbe3b962236fd7-V.jpg" width="150" /></a></div><span style="font-size: 14pt;">Σήμερα περπάτησα πάλι τους
δρόμους της Δάφνης<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και μάζεψα στην σκέψη
μου, σκιές κάποιων<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>από τους ανθρώπους <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>που <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>είχα γνωρίσει παλιά. Πριν επιστρέψω στο χωριό
μου, ήθελα ν ακούσω έστω νοερά, πολλών τις φωνές , γιατί δεν πρόκειται να τους
δω μπροστά μου. Γιατί είναι φευγάτοι<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>στον άλλο κόσμο.<o:p></o:p></span><p></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Ένας από αυτούς είναι ο
καθηγητής μου της Γυμναστικής.<br /> <o:p></o:p></span></p><p></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Περπατώντας στο καλντερίμι
από την πλατεία για το επάνω χωριό , <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>έφθασα χωρίς να το καταλάβω κοντά στο σπίτι
του. <span></span></span></p><a name='more'></a><span style="font-size: 14pt;">Ο πειρασμός ήταν μεγάλος. Ήθελα να<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>το δω, να <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ψηλαφίσω τους
εξωτερικούς χώρους του, να <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>νοιώσω έστω
νοερά<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>την ματιά εκείνου που χρόνια
σμίλευε ψυχές <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και σώματα. Ανεβαίνοντας
τα σκαλάκια, πλησιάζοντας προς το σπίτι<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>με έπιασε μια αισιοδοξία. Κλείνοντας τα μάτια, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>θα τον έβλεπα όπως παλιά. Σαν είδα αμπαρωμένα
παράθυρα, πόρτες κλειστές μια ανατριχίλα πέρασε το κορμί μου, ένα σφίξιμο στην
καρδιά ένοιωσα . Βέβαια το περίμενα και πέρασε ανώδυνα.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span><p></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Το σπίτι του, βρίσκεται
κάτω από τον Άγιο Χαράλαμπο.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Το βρήκα
περιποιημένο, περιφραγμένο με κάγκελα, με ωραία αυλή και μια ωραία βεράντα, στα
ανατολικά, που όποιος βρίσκεται εκεί κατοπτεύει, το μεγαλύτερο μέρος της
Δάφνης. Πρόκειται για το σπίτι του<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Γυμναστού<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μου,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>αείμνηστου Γεωργίου Κοροντζή. Έρημο όμως από
ανθρώπους και κάποιους της οικογένειας φευγάτους, ολότελα από την ζωή.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Αχ! Τι κρίμα!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Ο Γεώργιος Κοροντζής ήταν
για πολλά χρόνια ο καθηγητής στο μάθημα της γυμναστικής , αλλά μας έκανε και <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μαθήματα, Ιστορίας και φυτολογίας.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Δεν ξέρω πολλά για την ζωή
του και οι πληροφορίες, είναι αυτές που περισσότερο ήξερα στα γυμνασιακά
χρόνια. Τελειώνοντας το γυμνάσιο γίναμε σαν του « λαγού τα παιδιά» και η
επικοινωνία ήταν δύσκολη. Για τον λόγο αυτόν δεν θα αναφερθώ σε βιογραφικά του
στοιχεία .<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Αν θέλετε, με τα σχόλια σας
συμπληρώστε, για την ζωή του, το έργο του και τον χαρακτήρα του όσοι τον
ξέρατε..<o:p></o:p></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjfQ1Mw9aOdfXKOwql1bnukaeopfibIMQ-ewm0MM9zot3hup60RFrwjiwMWUWYu9_IYv4jabTsnLDFmg6WgjWdaMCgWUn7HwEXZ_KkxaC2UuIv3gfhFYT5onZ5uJbKxLjsMSOoRkof0CYQ/s2048/20201018_165144.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1533" data-original-width="2048" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjfQ1Mw9aOdfXKOwql1bnukaeopfibIMQ-ewm0MM9zot3hup60RFrwjiwMWUWYu9_IYv4jabTsnLDFmg6WgjWdaMCgWUn7HwEXZ_KkxaC2UuIv3gfhFYT5onZ5uJbKxLjsMSOoRkof0CYQ/w200-h150/20201018_165144.jpg" width="200" /></a></div><p></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Οι αναμνήσεις αποτελούν
ένα κομμάτι της ζωής μας, που έγιναν και δεν επαναλαμβάνονται, στον ίδιο χρόνο,
στο ίδιο περιβάλλον και με τις ίδιες συνθήκες, όπως οι αναμνήσεις μου στην
Δάφνη, τότε το 1958 και λίγα χρόνια μετά.<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Σε αυτές θα αναφερθώ.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Την πρώτη χαρά που μου
έδωσε ο Κοροντζής , ήταν<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>στις εξετάσεις
που έδωσα το 1958 για την εισαγωγή μου στο Γυμνάσιο. Μας πληροφόρησε εμένα και
του Πατέρα μου, μέσω συγγενούς του και φίλου μας, την εισαγωγή μου στο
Γυμνάσιο, πριν φύγουμε για το χωριό και προτού ανακοινωθούν και τοιχοκολληθούν
τ αποτελέσματα. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Ποιος δεν θυμάται, στον
προαύλιο χώρο του Γυμνασίου τα παραγγέλματά του, με την χαρακτηριστική γλυκιά
φωνή του :<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Γυμνάσιο! Προοοσοχή!
Ημιανάπαυσης! Προοοσοχή!<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ανάπαυσης!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Τώρα που γράφω, κατά
περίεργο τρόπο, νοιώθω, πως ακούω την φωνή του, όχι μόνο στο μάθημα της
γυμναστικής και στον προαύλιο χώρο, μα και στις παρελάσεις, πηγαίνοντας στην
εκκλησία, στις γυμναστικές επιδείξεις και παντού. Βλέπω το όμορφο παρουσιαστικό
του, τα γκρίζα μαλλιά του, το σοβαρό πρόσωπό του. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Στο ημιτελές γήπεδο κάναμε
γυμναστική και<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>με φωνή καθάρια μας
έλεγε.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Ελάτε, μην αργούμε άλλο.
Τρόπον τινά, κάντε τριάδες να κάνουμε κάποιες ασκήσεις. Τάξις προσοχή,
ημιανάπαυσης. Εκεί κάτω δεν ακούτε εσείς;<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Μπέστε στην σειρά επιτέλους ν αρχίσουμε. Με τα χέρια στην έκταση και
αραιώστε… Σημειωτόν μαρς. ¨ένα δύο, ένα δύο ένα δύο…<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Ξέρεις τι σημαίνει να
ανασηκώνεις τα πόδια σου και να μένεις στο ίδιο σημείο απλά και μόνο να
κουράζεσαι.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Και από τα γύρω χωριά
έρχονταν κάθε πρωί οι περισσότεροι μαθητές<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>κάνοντας ολόκληρα χιλιόμετρα. Πώς να υπακούσουν στα παραγγέλματα ; Και
συνέχιζε.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Τά χέρια στην έκταση ένα,
πρόταση δύο, ανάταση τρία κάτω τέσσερα. Επανάληψις ένα, δύο ,τρία τέσσερα…
Εσείς εκεί κάτω, τεντώστε τα χέρια σας περισσότερο, μπορείτε καλύτερα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Τα χέρια στην έκταση,
ανασηκώστε τα πόδια το κορμί πίσω και πάρτε βαθειά ανάσα να γεμίσουν αέρα οι
πνεύμονες. Ελάτε από την αρχή. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Πάμε ένα, δύο τρία. Εσείς
εκεί κάτω γιατί δεν κάνετε την άσκηση;<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Για να μάθετε να μην
κοροϊδεύετε, τροχάδην μαρς. Ένα, δύο, ένα δύο………… <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Μέσα στην αίθουσα έβλεπες ένα χαρωπό πρόσωπο,
να διδάσκει φυσική ιστορία. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>__Να ξέρετε « Τρόπον τινά» έχουμε τα
μονοκοτυλήδονα και δικοτυλήδονα όπως είναι ο φασίολος. Ο φασίολος, κοινός
φασόλι είναι φυτό που καλλιεργείτο στην Ελλάδα από τους αρχαίους χρόνους . Ήταν
χαρακτηριστική η έκφρασή του «τρόπον τινά» και το ξύσιμο του κεφαλιού του με το
μεσαίο δάκτυλο. Τον θυμάμαι πάντα περιποιημένο και χαρούμενο καθηγητή. Και αν
καμιά φορά θύμωνε, του πέρναγε σύντομα και δεν ήταν τιμωρός, στους μαθητές και
που πάντα μας αγαπούσε. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Το γυμναστήριο
θυμάμαι ήταν ανέτοιμο για την γυμναστική μας και πάντα υπήρχαν <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>στον χώρο σκαπτικά εργαλεία. Οι πιο δυνατοί,
οι πιο σκληραγωγημένοι μαθητές κάναμε βελτιωτικές εργασίες και η χαρά του ήταν
μεγάλη. Η ζωή του και η συμπεριφορά του, φανέρωνε μια ξεχωριστή αγάπη σε όλους
τους Δαφναίους και την αγαπημένη<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>του
πόλη την Δάφνη, που υπήρξε το λιμάνι του, για πολλά χρόνια.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Ένοιωθε για το χωριό του
και για τους μαθητές του, μια κρυφή φωτιά αγάπης . Τα ξεροχώραφα της Δάφνης
άγονα, γεμάτα βράχια απλώνονταν<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>σε όλη
την περιφέρεια της, σε πλαγιές και μέχρι τις βουνοκορφές. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Δεν προσφέρονταν, για μια έστω υποφερτή ζωή
των παιδιών της.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Γνώριζε τα προβλήματα του χωριού του, τις
δυσκολίες και τις ανάγκες των χωριανών, τις ιδιοτροπίες των και βόηθησε, όσο
μπορούσε δίνοντας συμβουλές , τα παιδιά να σπουδάσουν.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Για κάθε άνθρωπο νομίζω,
πως από τον τόπο που γεννήθηκε, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>δεν
διώχνει τις σκέψεις του από κει. Το ίδιο έκανε και ο Κοροντζής για το χωριό του
και τους ανθρώπους του. Το πνεύμα δεν μπορεί ν απαλλαγεί<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>από τις αναμνήσεις του χωριού του.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Ήθελα φίλοι μου, εμείς που
τον είχαμε καθηγητή και οι υπόλοιποι που τον είχατε χωριανό ή φίλο, να φέρετε
την μνήμη σας, κοντά του, στο σπίτι του, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>στην πλατεία του χωριού, στον δρόμο προς το
γυμνάσιο, στις αίθουσες διδασκαλίας, στο γυμναστήριο και αλλού. Στον άνθρωπο
που μόχθησε για μας. Μπορεί να έφυγε σωματικά από κοντά μας, αλλά η εικόνα του
με την προσφορά του, το ήθος του, την αγάπη του για την Στρέζοβα, σε εμάς τους
μαθητές, πιστεύω και στους υπόλοιπους, είναι παρόν. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Βόηθησε να γίνει το νέο γυμνάσιο, το γήπεδο
στην θέση που είναι τώρα και ο ίδιος καθιέρωσε με βραβείο που αθλοθετούσε , το
δρόμο 1821 μέτρων,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>της 25ς Μαρτίου. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Μπορώ να σας πω, πως ήταν
πρόσχαρος άνθρωπος, ήρεμος και δίκαιος. Ήταν ένας ξεχωριστός άνθρωπος και μια
πλούσια<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>προσωπικότητα. Αγαπούσε
ιδιαίτερα τους καλούς μαθητές, τους ενθάρρυνε τους πρόσεχε και χαιρόταν να
κουβεντιάζει μαζί τους. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Η Δάφνη του ήθελε να
προκόβει, να γίνει δυνατός εκπαιδευτικός χώρος<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>για την περιοχή, όπως και έγινε και με τις δικές του προσπάθειες.
Πιστεύω πως πολλοί αν ζούσαν θα ήθελαν να πουν έναν καλό λόγο και ένα ευχαριστώ
σε αυτόν τον καλόν άνθρωπο και καθηγητή. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Σε μια εκδρομή ενθυμούμαι
τραγούδαγαν οι μεγάλοι μαθητές το τραγούδι:<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>« Ο Γιώργος είναι πονηρός… όπου Γιώργος και μάλαμα..<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Οι μαθητές για να τον
πειράξουν έλεγαν όπου Γιώργος και κάθαρμα»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Η αντίδρασή του ήταν:
Βρήκαν τραγούδι τρόπον τινά να με πειράξουν, σαν δεν ντρέπονται τα γαιδούρια.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Τις προάλλες συνάντησα τον
παλιό συμμαθητή μου και φίλο, τον Κώστα. Ήταν χαρούμενος και ενθουσιασμένος που
με είδε .Είχαμε καιρούς να τα πούμε.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Πες μου κανένα νέο από
την Στρέζοβα. Εγώ έχω χρόνια να πάω, ενώ μαθαίνω , πως εσύ πηγαίνεις. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Και αυτού η σκέψη, γύρισε στα παιδικά και
μαθητικά χρόνια. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Δεν έχω τίποτε να σου
πω. « Ερημιά, νερό, σκοτάδι»!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__ Είδες την βίλα του
κρόταλου; Το σπίτι της Αστέρος; Τα σπίτια τα κοροτζαίικα στέκονται; <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Τα σπίτια δεν φεύγουν
του απάντησα. Αυτό των δυο αδελφιών Κοροτζή έπεσε, φαίνονται μέσα <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τα σωθικά του.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Που να στα λέω ποιόν
είδα προχθές. Το πρόσωπό του στην αρχή ήταν λυπημένο, ύστερα φώτισε και
γαλήνεψε και πήρε μια χαρούμενη έκφραση και χαμογέλασε.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Τι έπαθες τον ρώτησα που
χαίρεσαι έτσι; Είδες κανέναν συμμαθητή, καμιά συμμαθήτρια;<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Α! Όχι κάτι καλύτερο.
Είδα στον ύπνο μου τον γυμναστή μας τον Γιώργη τον Κοροντζή. Τον θυμάσαι
φαντάζουμε καλά!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Αυτό μου έλλειπε να μην
θυμάμαι τον γυμναστή μας. Και λοιπόν.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Ενθουσιάστηκε σαν του
είπα πως έγινα δάσκαλος.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Μιλούν οι πεθαμένοι
Κώστα; <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__ Μην το λες αυτό! Είναι
στην μνήμη μας και κάποτε για κάποια αιτία επανέρχονται κοντά μας<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μιλούν, μας μαλώνουν και δείχνουν την αγάπη
τους την χαρά μα και την λύπη τους. Παρουσιάστηκε σε άγνωστο δρόμο ξαφνικά
μπροστά μου. Ούτε καν χαιρετηθήκαμε.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__ Και τι <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>άλλο σου είπε;<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Το περίμενα πως θα
πρόκοβες, στην ζωή σου , ήσουν καλός. Και οι άλλοι Γλανιτσιώτες τι κάνουν; Από
κει είχαμε στο γυμνάσιο τους περισσότερους αριστούχους.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Του είπα για όσα ονόματα
με ρώτησε. Τα περισσότερα ήταν άγνωστα ούτε καν τα είχα ακούσει στο σχολείο. Ήταν
λίγο βιαστικός, δεν είπαμε πολλά, χάθηκε άξαφνα σε άγνωστο μέρος.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Άκουσε φίλε μου τι είδα στον ύπνο μου!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Όμως εγώ το ευχαριστήθηκα που τον είδα. Δεν
είχε αλλάξει καθόλου. Ήταν όπως τον ξέραμε στο γυμνάσιο, ψηλός χαρούμενος,
ομιλητικός . Αυτά θυμάμαι. Ύστερα ξύπνησα<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>και<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>έχω την φωτογραφία του μέσα
μου, στο μυαλό μου και τις κουβέντες που λέγαμε.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Μετά από αυτό ανατρέξαμε στο παρελθόν.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Θυμάσαι Κώστα που μπαίναμε
στην τάξη για μάθημα στην φυσική ιστορία. Έβγαζε τον κατάλογο και ρώταγε.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Ποιος θέλει να ειπεί
μάθημα . Εσύ Λάππα, εσύ Κουτσιουρή, μήπως θέλεις εσύ Δεσινιώτη.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Τέλος πάντων ποιος θα μας πει μάθημα παιδιά;
Ρώταγε. Σήκω επάνω συ Πολύδωρα. Έτσι περνάγαμε στην τάξη χαρούμενα. Μια φορά
ρώτησε αν έχουμε παράπονο με την βαθμολογία.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Εγώ. Σήκωσα το χέρι και
απάντησα! <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Ν΄ ακούσω το παράπονό
σου.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Κύριε Καθηγητά μου
χρωστάτε εφτά βαθμούς.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Τι κουταμάρες λες και
μιας και δεν άκουγε καλά έβαζε το χέρι στο αυτί να μαζέψει τον ήχο.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Στην γυμναστική με
βαθμολογήσατε με δέκα τρία, πολύ χαμηλό βαθμό.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Τρείς φορές
απουσίαζες<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>από το μάθημα της γυμναστικής
και άλλες τόσες κορόιδευες και πήρες έξι και έτσι μειώθηκε. Είναι πολύ καλός ο
βαθμός που έχεις.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Εμάς του Γλανιτσιώτες
μας κράταγε χαμηλά στην βαθμολογία, είμαστε και από χωριό παινεμένο. Μικρή
Μόσχα το λέγανε και αυτό ίσως το ελάμβανε υπ όψιν του. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Κώστα, θυμάσαι στην
Λαγκαδιά, που ήταν ο μύλος και το πλεκτήριο; Με το σούρουπο γυρνούσαμε από εκδρομή,
που καπνίζαμε, κι ερχόταν κοντά μας χέρι πόδι και μας έπιασε; Τι μας είπε; <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Θυμάμαι! Το μάλωμά του
ήταν συνηθισμένο για κάτι που τον στενοχωρούσαμε. Α! να χαθείτε<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>γαϊδούρια! Ε! γαϊδούρια, μεγαλώσατε και
θέλετε τσιγάρο, χωρίς <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>να το αναφέρει την
άλλη ημέρα στο Γυμνασιάρχη για να τιμωρηθούμε.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Ήταν καλός , δεν ήθελε το
κακό μας, όπως το είπες και συ προηγουμένως. Εκεί στην Λαγκαδιά θυμάσαι με το
εν δύο, εν δύο, ένα στα αριστερό, ένα στο αριστερό, που κάποιοι μπέρδεψαν τα
βήματά τους. Σταμάτησε ολόκληρο γυμνάσιο και μάλωνε κανά δυο που έκαναν λάθος
στο βήμα τους.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__ Σε κάποια παρέλαση,
έγινε αυτό. Που να μάθουμε να περπατάμε<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>οι μπαστουνόβλαχοι . Ότι έκανε καλά το έκανε. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Τρακόσια παιδιά πηγαίναμε τότε στο γυμνάσιο,
πώς να τα βγάλει πέρα. Ναι! Έβριζε κάποιες φορές σοφά το γαιδουράκι και την
άλλη ώρα ξέχναγε τα πάντα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Τρόπον τινά «Νους υγιής,
εν σώματι υγιή» μας το έλεγε πολλές φορές και μέσα στην τάξη και στο μάθημα της
γυμναστικής.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Όταν πηγαίναμε στην
εκκλησία τις γιορτές 28<sup>η</sup> Οκτωβρίου, 25<sup>η</sup> Μαρτίου μας ήθελε
άψογους. Έβαζε μεγάλη προσπάθεια. Τον ένοιαζε η δική μας καλή παρουσία. Κι
ερχόμαστε τώρα, στην μεγάλη γιορτή των γυμναστικών επιδείξεων.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Προς το τέλος της σχολικής
χρονιάς, γίνονταν έντονα ασκήσεις της γυμναστικής, μαθητριών και μαθητών από
τις οδηγίες και εντολές<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>του καθηγητού
μας Γεωργίου Κοροντζή.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Έπρεπε να έχουμε
συγχρονισμό και ομαδική συνεργασία , στο βάδην και στις<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ασκήσεις<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>την ημέρα των γυμναστικών επιδείξεων. Όλες οι αρχές της πόλης ήταν
καλεσμένοι και πλήθος κόσμου μας<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>παρακολουθούσαν,
γιατί ήταν πολύ ωραίο θέαμα για την εποχή.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Γίνονταν ομαδικές<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ασκήσεις, αγώνες στίβου, χορός και στο τέλος
υποστολή της σημαίας και τραγουδάγαμε<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>τον Εθνικό ύμνο.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Το γαλανό χρώμα και το
άσπρο επικρατούσε. Θυμάμαι δάφνινα στεφάνια στο κεφάλι των νικητών, μετά το
πέρας των γυμναστικών επιδείξεων. Ζωντανές οι μνήμες είναι ακόμη από τις
γυμναστικές επιδείξεις, με τα ακροβατικά, και τις άλλες ασκήσεις από τον
καθηγητή μας αείμνηστο Γεώργιο Κοροντζή.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Η φωνή του καθάρια ακόμη σεργιανά<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>πάνω από το κεφάλι μας. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Μας έφερε ψυχικά κοντά, τον έναν μαθητή με τον
άλλον.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Η δουλειά του ήταν
τεράστια, αλλά ήταν άνθρωπος με πείρα και αντοχή και τα κατάφερνε καλά σε όλα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Περπατήσαμε αρκετά με τον
Κώστα και φέραμε στην μνήμη μας και την οικογένειά του. Με ρώτησε ο Κώστας.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Πως την λέγανε την
γυναίκα του; Θυμάσαι;<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Νομίζω Βασιλική Κώστα,
Βάσω την φωνάζανε και ήταν αρχοντογυναίκα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Ναί αυτή ήταν στύλος
στην οικογένεια. Αυτή πολύ τον βοηθούσε. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Είχαν δυο παιδιά, ο
αγαπημένος τους<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Λάκης, που ήταν
μεγαλύτερός μας στο Γυμνάσιο.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ευγενής
και καλός μαθητής, όμοιος και ίσως καλύτερος από τον πατέρα του. Έφυγε και
αυτός τελευταία. Και την Αγλαΐα την κόρη τους, συμμαθήτριά μας, πολύ χαμηλών
τόνων, που της ευχόμαστε να είναι καλά.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Τούτες τις μέρες ήρθα
κοντά στην οικογένεια Κοροντζή και ιδιαίτερα στον πατέρα ΓΕΩΡΓΙΟ ΚΟΡΟΝΤΖΗ<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>γυμναστή μας για πολλά χρόνια στο Γυμνάσιο
ΔΑΦΝΗΣ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ, να εκφράσω την αγάπη μου και να πω πόσο καλός ήταν, για μας
τους μαθητές, και στην Δάφνη την αγαπημένη του <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ιδιαίτερη πατρίδα.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Γλανιτσιά<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>12.1.2021<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;"><o:p> </o:p></span></p><div class="blogger-post-footer">ΛΑΔΩΝΑΣ ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΤΩΝ ΘΕΩΝ</div>Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-960118952711068931.post-81817845050241509322021-01-24T06:06:00.006-08:002021-01-24T09:20:12.083-08:00ΔΥΟ ΖΑΛΙΕΣ ΚΛΑΡΙ<p><br /></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-size: 14pt;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhOVeNegcDpT2cOhke_LH49CY7NWRCVwwAq0ITYp5PylwkB7Ub-5Gw-qewnhclUV4kW_E4Tq52TAJYp4jwj9WVk8fajVyVqW_0EciYuSgtK4QpadAdtshTg7f_nEu8c8J0yYkJFMC9CEQs/s2048/20210116_080916.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1533" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhOVeNegcDpT2cOhke_LH49CY7NWRCVwwAq0ITYp5PylwkB7Ub-5Gw-qewnhclUV4kW_E4Tq52TAJYp4jwj9WVk8fajVyVqW_0EciYuSgtK4QpadAdtshTg7f_nEu8c8J0yYkJFMC9CEQs/w150-h200/20210116_080916.jpg" width="150" /></a></span></div><span style="font-size: 14pt;">Στοιβαγμένοι στα δυο <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>παραγώνια και σε όλο το σπίτι, οχτώ νοματαίοι
κοιμόμαστε . Πως και που κοιμόμαστε σε<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>είκοσι τετραγωνικά μέτρα σπίτι , ένας Θεός το ξέρει. Είχε φωτίσει για τα
καλά. Όλοι σχεδόν είμαστε στο πόδι. Η φωτιά έκαιγε στην γωνιά και ο καπνός
ανέβαινε μισός στον αυλακωμένο τοίχο και ο άλλος σκορπίζονταν μέσα στο σπίτι.
Έβραζε και ο τέντζερης<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τον τραχανά.<br /> <o:p></o:p></span><p></p><p></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Στο μικρό παραθυράκι,
μέχρι την μέση είχαμε βάλει ένα προσκέφαλο, να μην σοδιάζει όλο το κρύο μέσα.
Αλλιώς έπρεπε να κλείσουμε το μονόφυλλο παντζούρι και μέσα θα είχαμε σκοτάδι.<span></span></span></p><a name='more'></a><span style="font-size: 14pt;"> <o:p></o:p></span><p></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Έξω ο τόπος είχε δυο
στρώματα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>χιόνι. Το πρώτο<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>έπεσε πριν τρείς ημέρες. Ο έρμος ο βοριάς και
το κρύο το πάγωσε. Ένα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ενιαίο κάτασπρο
πάπλωμα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ήταν απλωμένο πάνω στην Γή και
τις στέγες. Δεν τόλμαγες ούτε στην βρύση για νερό να πάς. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Απόψε πάνω στο παλιό χιόνι έπεσε φρέσκο,
σπειρωτό, μαλακό και καλοπάτητο.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Το
ύψος πλησίαζε στο γόνατο, τόπους τόπους που το είχε μαζέψει <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ο αέρας.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Έγινε και ο τραχανάς, πήραμε
και από μια φτενή <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>φέτα ψωμί ο καθένας
και τρώγαμε.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Οι δυο τσιούπες <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ανεμόχαβαν <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>γρήγορα τον τραχανά. Γιόμιζαν τα ξύλινα
χουλιάρια και χαπ χουπ<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>προσπαθούσαν να
τελειώσουν το φαί τους πιο γρήγορα. Είκοσι σφαχτά ήταν κλεισμένα νηστικά στο
κατώι και βέλαζαν, με τα μικρά τους.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Είχε κρατήσει για λίγο και
έπρεπε να πάνε να φέρουν κλαρί για τα πράματα, να μην ψοφήσουν ολότελα της
πείνας. Ο πατέρας φώναζε που αργούσαν να φάνε. Ήταν έτοιμος ο καιρός για
καινούργιο χιόνι.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Άστε παιδάκι μου να
φέρτε λίγο μαλακό πουρναρίσιο κλαρί για τα πράματα. Βιαστείτε, ετοιμαστείτε ο
καιρός είναι έτοιμος να πιάσει.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Και ο
γείτονας τα <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>έβαλε με την μεγάλη του
τσιούπα που δεν ήθελε να πάει για κλαρί.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Η μικρή τσιούπα ήταν
σχεδόν ξυπόλητη, με το μεγάλο δάχτυλο του ποδιού έξω. Που να πάει και δίκιο
είχε. Στο τέλος φόρεσε τις πλεχτές κάλτσες, τις γύρισε μπροστά στα νύχια που
και αυτές ήταν τρύπιες<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και ύστερα φόρεσε
τις σπίγες της. Κάτι παπούτσια με καουτσούκ από κάτω.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Από πάνω είχαν<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>βακέτα, και ψίδι γύρω γύρω με καρφιά
καρφωμένα.<o:p></o:p></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNUq022pB3HYW3SUbkGMAbmu-yvKnSaYbPJCt1XxQL3Euk-h-Xn5oYe1IbzdLHpPIfuv9NTdN5J8ryp8kc2v0mXrhL85SMizknJSsSn5agl8JyChf04pHSaoyGioZ08cl0z2RMqWmv7Ok/s720/FB_IMG_1609302338289.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="405" data-original-width="720" height="180" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNUq022pB3HYW3SUbkGMAbmu-yvKnSaYbPJCt1XxQL3Euk-h-Xn5oYe1IbzdLHpPIfuv9NTdN5J8ryp8kc2v0mXrhL85SMizknJSsSn5agl8JyChf04pHSaoyGioZ08cl0z2RMqWmv7Ok/w320-h180/FB_IMG_1609302338289.jpg" width="320" /></a></div><p></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Τα καρφιά είχαν κοπεί στα
πλάγια του δεξιού ποδιού<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και καθώς
πάταγε στα χιόνια, εκείνα έμπαιναν μέσα στο πόδι και έβγαινε από την άλλη , λειωμένο
νερόχιονο. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Η μεγάλη τα είχε βολέψει
από την Βαλτεσινιώτισα Νουνά της. Δεν ζει συγχωρεμένη να είναι, με τόσα καλά
που μας έκανε.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Πήραν δυο σκοινιά, το
πριόνι και κάνανε τον ανήφορο, για το πλάι στης Κουτσοδημητρούς ,να βρούνε καλό
πουρνάρι, μαλακό, καμιά γλαντζινιά, να το μασούν <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>εύκολα τα πράματα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Είδαν και άλλα πατήματα
στο χιόνι. Εκεί πάταγαν και προχωρούσαν αργά, να μην γλιστρήσουν και πέσουν. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Το αθέατο παγωμένο χιόνι
κορόιδεψε την μικρή τσιούπα και σε μια αλλαγή του ποδιού της έφυγε το άλλο πόδι
και φαρδιά πλατιά έπεσε κάτω.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Να μην έσωνε η ώρα και η
στιγμή που το πάγωσε φώναξε αγανακτισμένη . Το χέρι της στράβωσε από το
πέσιμο.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Βόηθησε και η μεγάλη και
σηκώθηκε, μα το παπούτσι έλλειπε από το πόδι. Ευτυχώς ήταν γερό <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>το πόδι για να γυρίσει στο σπίτι. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο πατέρας έφταιγες δεν έφταιγες μάλωνε, πώς να
γυρίσει πίσω Δεν μπορούσε να κάνει κι αλλιώς.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Γύρισε κρατώντας το χέρι
που όσο κρύωνε, πόναγε.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__ Κάτσε στην φωτιά να
ζεσταθείς λίγο παιδάκι μου της είπε ο πατέρας, Σε λίγο η θεία Καλλιόπη η
πρακτική, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>το έφτιαξε και το έβαλε στη
θέση του. Ήταν μικρή η ζημιά.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">__Να προσέχεις τσιουπίτσα
μου της είπε χαϊδευτικά<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και της
ευχήθηκε<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>περαστικά.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Και συ είπε στον πατέρα, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>που στέλνεις, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>με μισό μέτρο χιόνι ξυπόλυτα τα παιδιά!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Η μεγάλη τσιούπα, τράβηξε
τον ανήφορο, έκοψε δυο ζαλιές κλαρί, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>φορτώθηκε την μία και με ένα ραβδί για
αποκούμπι<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>γύριζε στο χωριό. Καθώς
κατηφόριζε ζαλωμένη είδε και άλλα πατήματα<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>και στάλες κατακκόκινες αίμα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>πάνω
στο χιόνι. Κατάλαβε κάποιος λαθροκυνηγός ιχνηλάτης ήταν. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Πρόλαβε τον καιρό και
κουβάλησε και την άλλη ζαλιά της αδερφής της, χωρίς να κακοκαρδίσει, αλλά
ένοιωθε <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ευτυχισμένη που έκανε το χρέος
της. Φτάνει που είδε τα μάτια των ζώων να λάμπουν<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και το χαρούμενο βέλασμά τους.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 14pt;">Βαγγέλης Κ
Χριστόπουλος<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Γλανιτσιά 22.1.2021<o:p></o:p></span></p><div class="blogger-post-footer">ΛΑΔΩΝΑΣ ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΤΩΝ ΘΕΩΝ</div>Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-960118952711068931.post-51622260769065970962021-01-13T09:01:00.002-08:002021-01-24T09:06:33.057-08:00ΤΟ ΚΑΚΟ ΜΕΤΑ ΤΟΥ ΤΕΡΠΝΟΥ
<p> </p>
<p><span style="mso-tab-count: 3;"> </span></p>
<p><span style="font-size: 14pt;"> </span></p>
<p><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUMpGFovaw1V_OB8MEMfmNm6N3lNaVYZbwhiDeYL8VybgvK2oGOKKFR-uQS9xjbr9rusQTRgg5lXtk-C9SJKAidt4948kY_qeKDqS-GLE_bIent_9sHqcKUplqZsL4hWoSkMeOjHolyk4/s2048/20210113_154020.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1533" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUMpGFovaw1V_OB8MEMfmNm6N3lNaVYZbwhiDeYL8VybgvK2oGOKKFR-uQS9xjbr9rusQTRgg5lXtk-C9SJKAidt4948kY_qeKDqS-GLE_bIent_9sHqcKUplqZsL4hWoSkMeOjHolyk4/w150-h200/20210113_154020.jpg" width="150" /></a><span style="font-size: 14pt;">Σήμερα 13/1/ είχα δυο
προβλήματα να λύσω και το σκευόμουνα από χθές το βράδυ. Το πρώτο ήταν τι να
μαγειρέψω για να φάω. Στην αρχή, έλεγα να κάνω χυλοπίτες με μυτζήθρα, με φέτα
και καψαλιστό ψωμί, καλά θα ήταν. Ύστερα άλλαξα γνώμη. Ήθελα να φτιάξω μοσχάρι
κοκκινιστό, ντόπιο, που πήρα στα Σβόρνα από τον Ηλία . Είχα καιρό να φάω
κόκκινο κρέας. Με κρεμμυδάκια και ντοματούλα με τα μυριστικά του, θα ήταν
τρέλα. Μάλιστα εκεί που το σκευόμουνα άρχισαν να τρέχουν τα σάλια μου.</span></p>
<p><span style="font-size: 14pt;">Τελικά βρήκα πιο εύκολη
λύση και γρήγορο<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τρόπο παρασκευής του,
να βάλω στον φούρνο σαρδέλα, που ήταν καθαρισμένη και έτοιμη στην κατάψυξη. Με
ντομάτες και κρεμμύδια σε φέτες κομμένα επάνω,<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>με λαδάκι και μαϊντανό και ρίγανη , θα μοσκοβόλαγε η γειτονιά.<span></span></span></p><a name='more'></a><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEix1_76qpVwU0YGpqL6FK7sfgJ9C_fjScO_EJPN-lCBekJ9NPk072GwFgUKeWyl4sy4Ld3As0GYZDO2LgnX99u7ETFlFIYW0JPqqnWTAM0chcd9VjB7GyBdKb6GKTgV8ghDCw3L3BQ3iv4/s2048/20210113_153020.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="1533" data-original-width="2048" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEix1_76qpVwU0YGpqL6FK7sfgJ9C_fjScO_EJPN-lCBekJ9NPk072GwFgUKeWyl4sy4Ld3As0GYZDO2LgnX99u7ETFlFIYW0JPqqnWTAM0chcd9VjB7GyBdKb6GKTgV8ghDCw3L3BQ3iv4/w200-h150/20210113_153020.jpg" width="200" /></a></div><p></p>
<p><span style="font-size: 14pt;">Έτσι λοιπόν<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>όταν ξάπλωσα , είχε λυθεί το πρόβλημα του
φαγητού.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Για κρασί δεν το σκεπτόμουν έχω
μια τραμουντάνα γεμάτη.<br /></span></p>
<p><span style="font-size: 14pt;">Το δεύτερο πρόβλημα πιο
σοβαρό από το πρώτο, μου τελείωσε το νερό. Καλά ακούτε. </span></p>
<p><span style="font-size: 14pt;">Το 2021 δεν άλλαξε στο
χωριό<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μου από το 1960 που φέρναμε το νερό
από μακριά. Σήμερα είδα τρείς ανήμπορους και ηλικιωμένους άντρες να φέρνουν
στον ώμο δοχεία με νερό. Σαν δεν ντρεπόσαστε οι υπεύθυνοι του κρατικού
κορβανά………..</span></p>
<p><span style="font-size: 14pt;">Το χωριό μου για μεγάλο
διάστημα, τον χειμώνα έχει θολωμένο νερό</span></p>
<p><span style="font-size: 14pt;">Έρχεται από την πηγή
μπουλουμάτσα, κατακόκκινο, όταν βρέχει πολύ και τα μπάνια, οι τουαλέτες, οι
νεροχύτες αλλάζουν χρώμα.</span></p>
<p><span style="font-size: 14pt;">Τα πλυντήρια δεν
λειτουργούν και έχω βολευτεί με σκούρα ρούχα,<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Ξέρεται γιατί!<span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></p>
<p><span style="font-size: 14pt;">Οι αξιότιμοι<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>κ.κ Πρώην και νυν και αεί Δήμαρχοι προτού
εκλεχτούν Δήμαρχοι μας έδιναν λύσεις για το νερό. Θα μας έλυναν το πρόβλημα
είτε με γεώτρηση , είτε με μεταφορά νερού από κοντινό διαμέρισμα Δήμου. </span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi56hboLAgGrFAAeCK53zKbqk5YeekJEuXX14VCUUTiVQA8GXW0wRkS9wJ8o6USPxD3NgHSyFhw-rH9i3jkOXzVUlGFNgV1PqALTT5AMShj1yMhnGWZmf4RpxkcUwml2QiZnluKQ77EFyg/s2048/20210113_154440.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1533" data-original-width="2048" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi56hboLAgGrFAAeCK53zKbqk5YeekJEuXX14VCUUTiVQA8GXW0wRkS9wJ8o6USPxD3NgHSyFhw-rH9i3jkOXzVUlGFNgV1PqALTT5AMShj1yMhnGWZmf4RpxkcUwml2QiZnluKQ77EFyg/w200-h150/20210113_154440.jpg" width="200" /></a></div><p></p>
<p><span style="font-size: 14pt;">Δεν έκαναν τίποτε για το
χωριό μου, απεναντίας η έδρα του Δήμου για πολλά χρόνια ήταν στο χωριό μου. Οι
λεγόμενοι Δήμαρχοι έπιναν εμφιαλωμένο νερό και εμείς οι υπόλοιποι θολό. Αν μου
επιτρέπατε θα τους έβριζα Γαιδούρια και γουρούνια και ας κακοκαρδίσω αυτά τα
άκακα ζώα άδικα.</span></p>
<p><span style="font-size: 14pt;">Ξέρω όμως πως δεν μου
επιτρέπεται να τους βρίσω , ούτε μουλάρια.</span></p>
<p><span style="font-size: 14pt;">Ας είναι!<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Δεν ελεεινολογώ<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>σε βάρος τους.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ήθελα να ξέρω αν έχουν την <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>συνείδηση τους ήσυχη.</span></p>
<p><span style="font-size: 14pt;">Εγώ σήμερα πήρα το
αυτοκίνητό μου, άλλοτε είχαμε γαιδουράκια<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>και πήγα στην Κρυάβρυση να πάρω νερό. Όχι σε βαρέλες και βαρέλια αλλά σε
πλαστικά δοχεία. Ένα ταξίδι μικρό και ωραίο. </span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSTcU2-oE-CeXjtybILOmu4LSFYRCPefb1kqHPgfgSFhLuSEuDDBiTcUZklQrIVrPFsbZsctSDYrX7Hoh0X8bSIP5tlK42pMvm1adl6C5W1QHQt-d6zLVSG46a-58CI088O6sPg-4mES0/s2048/20210113_154113.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="1533" data-original-width="2048" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSTcU2-oE-CeXjtybILOmu4LSFYRCPefb1kqHPgfgSFhLuSEuDDBiTcUZklQrIVrPFsbZsctSDYrX7Hoh0X8bSIP5tlK42pMvm1adl6C5W1QHQt-d6zLVSG46a-58CI088O6sPg-4mES0/w200-h150/20210113_154113.jpg" width="200" /></a></div><p></p>
<p><span style="font-size: 14pt;">Μετά το ωραίο φαγητό που έφαγα
και το λίγο κρασί που ήπια, ανηφόρισα τον Βαλτεσινιότικον κάμπο. Στο βάθος φαίνονται
τα πανύψηλα έλατα που βάφουν καταπράσινες <br />τις πλαγιές. Συνάντησα κοπάδια<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>πρόβατα και γίδια και κάτι σκυλιά αλλόκοτα,
θεριά και επικίνδυνα.</span></p>
<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><span style="font-size: 14pt;">¨η ώρα ήταν τέσσερες που έφτασα
στην πηγή, η θερμοκρασία έξι βαθμούς και ψιχάλιζε, λες και πήγαινα στην αγάπη
μου. «Σιγαλά βρέχει ο Θεός σιγαλός ψυχαλισμός, σιγαλά πάω κι εγώ στην αγάπη που
αγαπώ.» Το δάσος πράγματι είναι η αγάπη μου.</span><p></p>
<p><span style="font-size: 14pt;">Τα βουνά είναι
ανταριασμένα και καθώς ανέβαινα στα 1200 υψόμετρο, τα χέρια μου παγώσανε δεν τα
όριζα. Στο δρόμο έβλεπα βαριά τα σύννεφα και στις κορυφές έπεφτε χιόνι.</span></p>
<p><span style="font-size: 14pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Παράλληλα σκεπτόμουν τους ηλικιωμένους
ανθρώπους του χωριού μου, που δεν μπορούν να μετακινηθούν να φέρου νερό για να
πιούν.</span></p>
<p><span style="font-size: 14pt;">Κι εγώ από φόβο δεν ρωτάω
αν έχουν νερό.</span></p>
<p><span style="font-size: 14pt;">Πρώην Δήμαρχοι δεν ξέρω
και ο τωρινός τι θα κάνει, βγάλατε το άχτι σας, στους ανήμπορους του χωριού
μου. Δεν θα σας βρίσω<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>όπως σας αξίζει…….</span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjM_inirLTz8r7taE4snS0VswRxuQpeJn2Ifwz5bhBAbIml8n9_W87k8FSOx4MrJ2v3Ex3n4S6KcPvXFqFv37MZ4wLCxXwQcPOGptv_A4FVoNoGBkrKdbOsCJm2VP-geN9rSPwWYQYF1EQ/s2048/20210113_154538.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1533" data-original-width="2048" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjM_inirLTz8r7taE4snS0VswRxuQpeJn2Ifwz5bhBAbIml8n9_W87k8FSOx4MrJ2v3Ex3n4S6KcPvXFqFv37MZ4wLCxXwQcPOGptv_A4FVoNoGBkrKdbOsCJm2VP-geN9rSPwWYQYF1EQ/w200-h150/20210113_154538.jpg" width="200" /></a></div><p></p>
<p><span style="font-size: 14pt;">Φόρτωσα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>το νερό που μάζεψα από την πηγή και ξεκίνησα
την επιστροφή. Θα είναι πέντε χιλιόμετρα μακριά. Κάθισα κάπου να απολαύσω τα
έλατα και την γύρω περιοχή.</span></p>
<p><span style="font-size: 14pt;">Το κακό μετά του τερπνού
κύριοι πρώην Δήμαρχοι. Καληνύχτα σας, </span></p>
<p><span style="font-size: 14pt;">Με όνειρα ζήσατε, όχι με
αλήθειες.</span></p>
<p>13.1.2021<br /></p>
<div class="blogger-post-footer">ΛΑΔΩΝΑΣ ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΤΩΝ ΘΕΩΝ</div>Unknownnoreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-960118952711068931.post-32725001317609630392021-01-06T06:41:00.008-08:002021-01-24T09:21:35.461-08:00 ΟΙ ΚΟΥΤΣΟΥΡΕΣ ΚΑΙ Η ΠΡΩΤΑΓΙΑΣΗ
<p style="margin-right: 46.75pt; tab-stops: 382.75pt;"> </p><p style="margin-right: 46.75pt; tab-stops: 382.75pt;"><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> <span style="font-size: medium;"> </span></span><span style="font-size: medium;">Του Βαγγέλη Κ. Χριστοπούλου<br /></span></p><p style="margin-right: 46.75pt; tab-stops: 382.75pt;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgjELQCqAq1pXhpny8nxIVVJg8YQ5vw14gB3R6_abEDPVPedEQu1Gim02hIclV6e1W_UedS8BfRPxk6V2Kj3FJ7yNjFkWSWKSelETW60xrUvV0SuLubfDvYnjp2JUMrTQsVHNbW0BSp62c/s2048/20201218_130807.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-size: medium;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1533" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgjELQCqAq1pXhpny8nxIVVJg8YQ5vw14gB3R6_abEDPVPedEQu1Gim02hIclV6e1W_UedS8BfRPxk6V2Kj3FJ7yNjFkWSWKSelETW60xrUvV0SuLubfDvYnjp2JUMrTQsVHNbW0BSp62c/w150-h200/20201218_130807.jpg" width="150" /></span></a></div><span style="font-size: medium;">Ξύλο με ξύλο
δεν μέλεβε ,ούτε σειρήνα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ούτε κούτσουρο,
παρά λίγα πουρνάρια<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>στιβαγμένα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>κοντά στην<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>συκιά προς το γαλάρι. Η κυρά Διαμάντω με ένα σχοινί στο χέρι<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>έφθασε στο πάνω μέρος της κουτσοδημητρούς και
άρχισε να μαζεύει κουτσούρες , σύγχοντρα ξύλα και πουρνάρια. Ξύλα που πριν
λίγες ημέρες είχε κόψει ο πατέρας. Δεν άργησε να ετοιμάσει μια βαριά ζαλιά. Σε
λίγο κουβαλούσε το βαρύ δεμάτι στην πλάτη της. </span><p></p>
<p style="margin-right: 46.75pt; tab-stops: 382.75pt;"><span style="font-size: medium;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Πόνους ένοιωθε η φτωχιά από το σχοινί , που
είχε δέσει στους ώμους της τα ξύλα. Δεν έφτανε την κούραση που τράβηξε,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>την προηγούμενη ημέρα, με το καθάρισμα του
σπιτιού. Με όλη την δύναμή της κουβάλαγε<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>το βαρύ φόρτωμα.<span></span></span></p><a name='more'></a> <p></p>
<p style="margin-right: 18.4pt; tab-stops: 382.75pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> <span style="font-size: medium;"> </span></span><span style="font-size: medium;">Ο δρόμος δύσβατος<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μόλις μπορούσε να δρασκελίσει.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Σε μια σκάλα διπλώθηκαν τα πόδια της και
έπεσε, ευτυχώς πάνω σε δυο τούφες, που την συγκράτησαν <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>να <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μην κατρακυλήσει <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>στο<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>ρέμα. Ήταν<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τόσο αποκαμωμένη που
δεν μπορούσε να λύσει το σχοινί <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>από το
φορτίο για να σηκωθεί. Μια κουτσούρα με το παραμικρό κούνημα της κένταγε τα
πλευρά και ο πόνος ήταν δυνατός. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Μπροστά
στην φτώχεια της στην δυστυχία<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>της δεν
είχε ποτέ αντικρύσει τέτοιον κατατρεγμό. Μια φορά που έπεσε ,φορτωμένη <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>με ένα πλευρό βελάνι, ήταν μικρό το πρόβλημα. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></p>
<p style="margin-right: 18.4pt; tab-stops: 382.75pt;"><span style="font-size: medium;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ήταν Κυριακή που άλλη αναπαύονται και ευλογούν
το όνομα του Θεού. Σε δυο ημέρες ήταν παραμονή της<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Πρωτάγιασης. Άστραψε και μπουμπούνιξε ο
ουρανός, και άστραψε και στο μυαλό της. Λές ο Θεός να με τιμωρεί; Σκέφθηκε. Ο
Θεός <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>παρήγγειλε έξι<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ημέρες να δουλεύεις<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και την έβδομη να τον προσκυνάς, είπε και
προσπάθησε να φωνάξει βοήθεια και ας μην την ακούει κανείς στην ερημιά που
ήταν.</span></p>
<p style="margin-right: 18.4pt; tab-stops: 382.75pt;"><span style="font-size: medium;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Τι ήταν μπρός σε αυτό το κακό, η πείνα ,η
φτώχεια και η γκρίνια του πατέρα της <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Γεμάτη<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>απελπισία εφώναζε,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και
έκλαιγε,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>αλλά οι φωνές,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και τα δάκρυα δεν ωφελούσαν. Ώσπου μια φωνή
ακούστηκε, Διαμάντω, Διαμάντω<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>παιδάκι
μου που το έβαλες τόσο βάρος; Άιντε<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>να
χαθείς, να χαθείς, της<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>είπε η γυναικεία
φωνή και έτρεξε<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>να την βοηθήσει να
απελευθερωθεί<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>από το βαρύ φορτίο. Δεν
ήταν άλλη από την <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Θειά Πατσιεύω. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Με τα ξύλα πρόβλεπε να ανάψει μεγάλη φωτιά, να
ζεσταθεί η οικογένεια και να καλοδεχτεί τον Παπά, που πρωί ,πρωί<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>θ’ αρχόταν<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>να αγιάσει το σπιτικό.</span></p>
<p style="margin-right: 18.4pt; tab-stops: 382.75pt;"><span style="font-size: medium;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Όλη η οικογένεια<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>σηκώθηκε πρωί , πρωί , νίφτηκαν<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>όλοι<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>με την σειρά , και με πουρνάρια και τις κουτσούρες της Διαμάντως<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>άναψαν <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μεγάλη φωτιά. Η κυρά Διαμάντω καμάρωνε, για
την προσφορά της , παρ΄ όλον<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ότι η πλάτη
της την πονούσε, και μικρές γραντζουνιές στο πρόσωπό της και τα χέρια της
θύμιζαν την περιπέτειά της. Στα δυο ξύλινα σκαμιά , κοντά στο τζάκι, είχαν<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μπεί <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>κεντηστά μαξιλάρια του αργαλειού<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και στο παραγώνι ηταν απλωμ΄ενο<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ένα προσκέφαλο..</span></p>
<p style="margin-right: 18.4pt; tab-stops: 382.75pt;"><span style="font-size: medium;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο κυρ Ντίνος ήθελε την εξ ουρανού θεία
φώτιση όλης της οικογένειας, και την δική του. Πίστευε με το αγιασμό θα
σταμάταγε τις φωνές, και θα έκανε<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>καλό
ξεκίνημα για τον καινούργιο χρόνο. Δέχτηκε με ευχαρίστηση να ακούσει τα κάλαντα
από τα παιδιά του και συμμετείχε και ο ίδιος.</span></p>
<p style="margin-right: 18.4pt; tab-stops: 382.75pt;"><span style="font-size: medium;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ήρθανε τα φώτα και ο φωτισμός, και
χαρές μεγάλες των αφεντών……..</span></p>
<p style="margin-right: 18.4pt; tab-stops: 382.75pt;"><span style="font-size: medium;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Συριανά κυρά μου μπηγής ,μπηγής, σπάργανα
μαζεύω<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>κεριά βαστείς,</span></p>
<p style="margin-right: 18.4pt; tab-stops: 382.75pt;"><span style="font-size: medium;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>αύριο θ’ ανεβούμε<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>στους ουρανούς, να ρίξουμε δρόσους και<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>λιβανούς,</span></p>
<p style="margin-right: 18.4pt; tab-stops: 382.75pt;"><span style="font-size: medium;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>να <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>αγιαστούν οι βρύσες και τα νερά, να αγιάσει κι
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ο αφέντης με την κυρά……</span></p>
<p style="margin-right: 18.4pt; tab-stops: 382.75pt;"><span style="font-size: medium;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο παπάς δεν άργησε να ακουστεί με την
συνοδεία δυο μικρών παιδιών, κάτω στα παραθύρια του κυρ Μήτσου. Έπρεπε να
γυρίσει<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>με την σειρά τα γειτονικά σπίτια
πρώτα .Όταν ήρθε η ώρα ακούστηκαν βήματα στην πέτρινη αυλή του σπιτιού, και η
μαύρη σιλουέτα του παπά ξανάφανε. Μπαίνοντας στο σπίτι, καλημέρισε είπε χρόνια
πολλά και αμέσως με την<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>καλλίφωνη <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μουσική του , έψελνε: <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">E</span>ν Ιορδάνη βαπτιζόμενός σου Κύριε, η της
Τριάδος εφανερώθη<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>προσκύνησις του γαρ
γενήτορος……… </span></p>
<p style="margin-right: 18.4pt; tab-stops: 382.75pt;"><span style="font-size: medium;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Με παρατεταμένο τον<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Σταυρό και με ένα κλωνί βασιλικό που είχε
στην αγιαστούρα ,αγιάζει<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>με το φίλημα
του Σταυρού όλη την<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>οικογένεια, πρώτα, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και ύστερα το εικονοστάσι, και συνέχεια όλους
τους χώρους του σπιτιού. Ο παπάς δέχθηκε το φίλεμα της οικογένειας ,σταφίδες,
μύγδαλα, και γλυκά. Και προτού φύγει<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ένα
με δυό σαγάνια σιτάρι από το κασόνι μπαίνουν στο δισάκι που κρατούν τα παιδιά.
Αφήνει λίγο αγιασμό σε μια αλουμινένια κανάτα, εύχεται χρόνια πολλά ,χαιρετά
και φεύγει για καινούργια σπιτικά. Ο κυρ Ντίνος χαρούμενος ξεπροβοδίζει τον
παπά και του λέγει μπράβο παππά……μας ευχαρίστησες. </span></p>
<p style="margin-right: 18.4pt; tab-stops: 382.75pt;"><span style="font-size: medium;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η κυρά Διαμάντω χύνει τον περσυνό αγιασμό ,
και<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>βάζει<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τον καινούργιον σε ένα μπουκαλάκι.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η φωτιά με τις κουτσούρες της Διαμάντως καίει
ακατάπαυστα και ζεσταίνει τα σώματα και τις ψυχές της οικογένειας. Παιδιά ε
παιδιά, αύριο είναι <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ο μεγάλος αγιασμός,
σήμερα δεν θα αρτυθεί κανένας, ούτε λάδι θα φάτε , είπε η Διαμάντω. Θα πάμε
στην εκκλησιά, είναι τα Θεοφάνεια. Θα πάρουμε αγιασμό για να πιούμε, όποιος δεν
νηστέψει δεν θα πιεί αγιασμό, να το ξέρετε, αύτές <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τις οδηγίες έδωσε. Θα πρέπει ν’ αγιάσουμε τα
ζωντανά μας, τα γαϊδούρια μας, τα πρόβατά μας, τα χωράφια μας. Μα γιατί θα
πρέπει να αγιασθούν όλα αυτά που λές Διαμάντω ; την ρωτήσαμε. Ακούτε:<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Τα χωράφια θα κάνουν πολλά γεννήματα, τα
ζωντανά και αυτά θα είναι<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>παραγωγικά,
και δεν <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>θα ψοφήσουν. Ενώ εμείς θα
φωτιστούμε και θα είμαστε δίκαιοι και καλοί <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>άνθρωποι<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>και οι καλικάντζαροι θα φύγουν από κοντά μας. </span></p>
<p style="margin-right: 18.4pt; tab-stops: 382.75pt;"><span style="font-size: medium;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">B<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Girakas<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>5.1.2011</span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></p>
<p style="margin-right: 18.4pt; tab-stops: 382.75pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> <br /></span></p>
<div class="blogger-post-footer">ΛΑΔΩΝΑΣ ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΤΩΝ ΘΕΩΝ</div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-960118952711068931.post-35524046958616296832021-01-03T04:25:00.003-08:002021-01-24T09:17:55.232-08:00ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΠΑΣΤΟ
<p><span style="font-size: 14pt;"><br /></span></p>
<p><span style="font-size: 14pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Του Βαγγέλη Κ. Χριστοπούλου</span></p>
<p><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgG8EUIEZYOWbbRNrT4boHMlYLfsAeDSjHPTtMMHQWI1BS0_NmPNUOGxEJITk3Z0QqmGmNOdJr_FWSsnVuHFbHmO4MOzDccDGQ_0tOZzy2G5cL36EyI-Jqr2btLYf65F-p1xIPENpCg9F4/s2048/20201224_125854.jpg" style="-webkit-text-stroke-width: 0px; clear: left; color: #0066cc; float: left; font-family: "Times New Roman"; font-size: 16px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: 400; letter-spacing: normal; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em; orphans: 2; text-align: center; text-decoration: underline; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; word-spacing: 0px;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1533" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgG8EUIEZYOWbbRNrT4boHMlYLfsAeDSjHPTtMMHQWI1BS0_NmPNUOGxEJITk3Z0QqmGmNOdJr_FWSsnVuHFbHmO4MOzDccDGQ_0tOZzy2G5cL36EyI-Jqr2btLYf65F-p1xIPENpCg9F4/w150-h200/20201224_125854.jpg" style="cursor: move;" width="150" /></a><span style="font-size: 14pt;">Το χωριό μου η Μυγδαλιά,
είναι μέσα σε μια χούνη, χτισμένο από Λαγκαδινούς μαστόρους, με τα σπίτια του
να είναι κοντά, κοντά. Βρίσκεται σε πλαγιά του Μαινάλου και ολόγυρα είναι
πηγμένος ο τόπος από ψηλά πουρνάρια. Οι Γλανιτσιώτες ήξεραν να γιορτάζουν και
να γλεντάνε και δεν ξέρω αν τους<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>έφταναν
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τα άλλα χωριά. Άλλοτε στο χωριό, οι
άνθρωποι, είχαν ένα θρεφτάρι, όλο κι όλο και ήταν η ελπίδα όλης της χρονιάς.</span></p>
<p><span style="font-size: 14pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Τις Χριστουγεννιάτικες ημέρες, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>οι γυναίκες ήταν αναστατωμένες.
Πηγαινοέρχονταν στην βρύση, ζαλωμένες με νεροβάρελα, κουβάλαγαν νερό,
κοσκίνιζαν αλεύρι, ζύμωναν ψωμιά, έκαναν γλυκά και πίτες. Τα ταψιά ξεχείλωναν
από την οματιά και τα σπίτια μύριζαν γιορτινή ατμόσφαιρα. <span style="mso-spacerun: yes;"> <span></span></span></span></p><a name='more'></a><span style="font-size: 14pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span><p></p>
<p><span style="font-size: 14pt;">Από τις κασέλες, έβγαζαν
τα γιορτινά τους ρούχα να τα φορέσουν και τα δαντελένια τραπεζομάντηλα, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>να τα στρώσουν στα τραπέζια.</span></p>
<p><span style="font-size: 14pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Οι ανύπαντρες φόραγαν τα καλά τους και στην
εκκλησία που πήγαιναν, πάσκιζαν να δείξουν τα κάλλη τους.<span></span></span></p><!--more--><p></p>
<p><span style="font-size: 14pt;">Τι καιρός κι εκείνος!</span><span style="font-size: 14pt;">Φέτος στο χωριό μου ο
πάτερ Χριστοφόρος, γλυκά και χαρούμενα χτύπησε την καμπάνα την νύχτα. Δεν
είχαμε κρύα βροχές και χιόνια όπως παλιά. Ήρθε στην εκκλησία λίγος κόσμος και
οι περισσότεροι είμαστε με φίμωτρα. Μάσκες τις λένε, αλλά όχι σαν του
Αγαμέμνονα όμορφες και χρυσές, αλλά κακόγουστες, πολύχρωμες<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και καρναβαλίστηκες.</span></p>
<p><span style="font-size: 14pt;">Τούτες τις μέρες ξεχείλισε
πίκρα στην ψυχή μου. Και να γιατί! <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Μικρός που ήμουν στο χωριό , όλοι έσφαζαν τα
γουρούνια. Τα κρέμαγαν κατουκέφαλα από το πατερό και ύστερα κόβανε κρέας το
ψήνανε<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>στην φωτιά και τρώγαμε.</span></p>
<p><span style="font-size: 14pt;">Φέτος, ούτε για τα μάτια
δεν είδαμε<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και δεν ακούσαμε<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>σκουμάρι γουρουνιού.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Καπνό σε αυλή και λεβέτι να βράζει νερό, για
να μαδήσουν γουρούνι, δεν είδαμε σε άλλο σπίτι, εκτός από του Γούνη.</span></p>
<p><span style="font-size: 14pt;">Ο Ηλίας μας έκανε την
χάρη, έφερε μισό<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>γουρούνι , μέχρι
πενήντα οκάδες. Ήταν απόφαση των τριών, δική μου του Ηλία και του Μηνά</span></p>
<p><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiLqfkLAx0zR1YTeB6LdvlhU-KoyAh9z7vxPEF3bHDL254Rem0542N8wGAGfNtRir5WaVFmtTrwgNwQKAxHuNWn8LvxUdtceybqklvvmCOu_G6hO2jUjBWu8EQIAR1siuQbBGMsid9IaLw/s2048/20201224_132800.jpg" style="-webkit-text-stroke-width: 0px; clear: right; color: #0066cc; float: right; font-family: "Times New Roman"; font-size: 18.66px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: 400; letter-spacing: normal; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em; orphans: 2; text-align: center; text-decoration: underline; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; word-spacing: 0px;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1533" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiLqfkLAx0zR1YTeB6LdvlhU-KoyAh9z7vxPEF3bHDL254Rem0542N8wGAGfNtRir5WaVFmtTrwgNwQKAxHuNWn8LvxUdtceybqklvvmCOu_G6hO2jUjBWu8EQIAR1siuQbBGMsid9IaLw/w150-h200/20201224_132800.jpg" style="cursor: move;" width="150" /></a><span style="font-size: 14pt;">Να μην αφήσουμε το χωριό
ατσίκνηστο,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>να μην αφήσουμε τέτοιες
ημέρες την κοιλιά μας χωρίς να φάμε γουρούνι<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>και θέλαμε να τσουγκρίσουμε τα ποτήρια<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>και να θυμηθούμε τα παλιά. </span></p>
<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><span style="font-size: 14pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Θα φτιάναμε παστό.</span><p></p>
<p><span style="font-size: 14pt;">Η δουλειά θα γίνει σε δυο
μέρες , πρότεινε ο Μηνάς. Την παραμονή θα λειώσουμε το λίπος και ανήμερα του
Χριστού θα φτιάξουμε το παστό. Τις δυο μέρες σφάζαμε τα γουρούνια και είχαμε
γιορτή και φαί. Ο Ηλίας κι εγώ άλλο που δεν θέλαμε, θα είχαμε γιορτή δυο μέρες.
Ο Μηνάς καλοπροαίρετος και γνώστης <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>με
επίκουρο βοηθό την μάνα του την Αλέξω, θα έκαναν την δουλειά. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Θα βοηθάγαμε και εμείς στο αγνάντεμα, στο
ανακάτωμα του λεβετιού και στο φαγοπότι. </span></p>
<p></p><span style="font-size: 14pt;">Δεν βιαστήκαμε την
παραμονή είχαμε μαζευτεί στο σπίτι του Μηνά. Το λεβέτι με λίπος και με νερό
έβραζε<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και εκείνος ξεδιάλεγε, από το
κρεμασμένο γουρούνι, με το κοφτερό μαχαίρι του λίπος, που ακόμη υπήρχε επάνω
του και το έριχνε μέσα στο άλλο. Μαζί έπεφτε και λίγο ψαχνό κρέας. Έκοψε και
κομμάτια κρέας να ψηθεί για να φάμε και να πιούμε κρασί.. Όσο έβραζε και
τέλειωνε <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>το νερό, άρχισε και το λίπος
του γουρουνιού να λειώνει.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η μάνα του η
Αλέξω έστρωσε το τραπέζι και τα μάτια της δεκατέσσερα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ορμήνευε τον Μηνά<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>να ανακατώνει να μην κολλήσει το λεβέτι. Ύστερα
ο Μηνάς έβγαλε τα λίγα κομμάτια κρέας βρασμένα που ήταν στο λεβέτι, τα έκοβε
στην πιατέλα κι εμείς ολόγυρα, με γουρλωμένα μάτια από την λιγούρα, αρπάζαμε με
τα χέρια και τρώγαμε. Πέσαμε όλοι στο μεζέ. Τα ποτήρια γέμιζαν και άδειαζαν στο
πη και φη. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Τώρα στο Γουναίικο σπίτι, η
χαρά ήταν μεγάλη, με την ευθυμία του κρασιού, το νταραβέρι με το φτιάξιμο του
παστού και το φαί. Μέσα στην καλοπέραση θυμόμαστε,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ανθρώπους μοναχικούς, φτωχούς μελαγχολικούς
που δεν έχουν να φάνε κάτι. <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFvEu9X6qey-K3-UUXSwUj4zPqUK2EdVcwZSO9Xs6Kc8yejrzayh9M1EX9d9sO7J4rLWWFIM4orWZfKTJZ_VJzk1snTdAtmUcpQGSSH1ockEWnNYZfhEOMKifrOCPYgxqeLNPeit0m3j0/s2048/20201225_122402.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1533" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFvEu9X6qey-K3-UUXSwUj4zPqUK2EdVcwZSO9Xs6Kc8yejrzayh9M1EX9d9sO7J4rLWWFIM4orWZfKTJZ_VJzk1snTdAtmUcpQGSSH1ockEWnNYZfhEOMKifrOCPYgxqeLNPeit0m3j0/s320/20201225_122402.jpg" /></a></div></span><p></p>
<p><span style="font-size: 14pt;">__Καλώς σας βρήκαμε είπε ο
Ηλίας , ο Θεός να μας έχει καλά. Όλοι σηκώσαμε τα ποτήρια και τα τσουγκρίσαμε ,
είπαμε όλοι τις ευχές μας , καλή αυριανή και αδειάζαμε τα ποτήρια άσπρο πάτο.</span></p>
<p><span style="font-size: 14pt;">Ένας<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>γέμιζε τα ποτήρια και όταν ένας σήκωνε ο
ποτήρι να πιεί, τον ακολουθούσαμε όλοι σαν συνεννοημένοι και τα στραγγίζαμε. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Το λίπος έλειωσε , το ρίξαμε σε ένα μεγάλο
τέντζερη<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>θα χρειαζόταν <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>αύριο που θα κάναμε το παστό. Τα μικρά
κομμάτια κρέας που ήταν στο λίπος έμειναν στο λεβέτι ξεροψήθηκαν ακόμη λίγο.
Αυτή ήταν η τσιγαρίδα τα μικρά κομμάτια κρέας που είχε το λίπος καλοψημένη,
ροδισμένη που μοσχοβόλαγε ο τόπος.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Σε
λίγο μπήκε πάνω στο τραπέζι λαχταριστή η τσιγαρίδα με το κρέας <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και τρώγαμε.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο μηνάς φώναζε, φάτε , φάτε να ρίξω κρασί στα
ποτήρια να βρέξουμε τα λαρύγγια μας . Κι εμείς μια με τα χέρια μια με τα πιρούνια
αρπάζαμε μεζέδες και τα χώναμε στο στόμα. Η ημέρα πέρασε γρήγορα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και θέλαμε και άλλον χρόνο να χορτάσουμε
καλαμπούρια και φαγοπότι.</span></p>
<p><span style="font-size: 14pt;">Πάντα ο Μηνάς μπροστά
χαράμι το φαί και το κρασί που ήπιαμε<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>εμείς οι υπόλοιποι.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Με την
μαχαίρα κομμάτιασε το κρέας σε μεγάλα κομμάτια και με τα κόκκαλα το έριξε στο
λεβέτι που είχε νερό.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Με το κόκκαλο
γίνεται πιο νόστιμο μας είπε. Καθαρίσαμε κρεμμύδια μπόλικα και <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>με τον τρίφτη παίρναμε τριμμένη την κίτρινη
φλούδα του πορτοκαλιού. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Τα μπαχαρικά
τριμμένα ήταν και αυτά έτοιμα για αύριο. Αύριο μετά την εκκλησία, μάζεψη εδώ
είπε ο μηνάς<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>για το παστό.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Τελειώσαμε με ευχές. Καλή αυριανή, καλά
Χριστούγεννα να φωτίσει ο Θεός και αύριο μετά την εκκλησία, θα μαζευόμαστε εδώ,
στο Γουναίικο <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>σπίτι.</span></p>
<p><span style="font-size: 14pt;">Νύχτα ο γλυκός ήχος της
καμπάνας, μας ξύπνησε, πήγαμε στην εκκλησία και σαν τελείωσε το λεβέτι με το
κρέας μας περίμενε πάνω στην φωτιά.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Το
νερό με το κρέας άρχισε να βράζει και τον<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>αφρό που γινόταν<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>στην επιφάνεια <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>με μια τρυπητή τον πετάγαμε, μέχρι που
σταμάτησε να βγαίνει άλλος. Χύσαμε το ζουμί και πλύναμε το κρέας και το λεβέτι
και με καθαρό κρασομένο<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>νερό βάλαμε το
κρέας να βράζει.</span></p>
<p><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiLqfkLAx0zR1YTeB6LdvlhU-KoyAh9z7vxPEF3bHDL254Rem0542N8wGAGfNtRir5WaVFmtTrwgNwQKAxHuNWn8LvxUdtceybqklvvmCOu_G6hO2jUjBWu8EQIAR1siuQbBGMsid9IaLw/s2048/20201224_132800.jpg" style="-webkit-text-stroke-width: 0px; clear: left; color: #0066cc; float: left; font-family: "Times New Roman"; font-size: 18.66px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: 400; letter-spacing: normal; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em; orphans: 2; text-align: center; text-decoration: underline; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; word-spacing: 0px;"><br /></a><span style="font-size: 14pt;">Από το κρέας ανέβαινε στα
ρουθούνια μας μια μοσχοβολιά κρασιού και κρέατος. Γουργούριζε το έντερο
μας<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και μας ξελίγωνε από την πείνα.</span></p>
<p><span style="font-size: 14pt;">Το τραπέζι δεν είχε φύγει
, ήταν στο χτεσινό σημείο, στημένο με τα ποτήρια του, με τα μαχαιροπήρουνα και
μπουκάλια<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>με κόκκινο κρασί.</span></p>
<p><span style="font-size: 14pt;">Έκανα έτσι και έβαλα ένα
δάχτυλο κρασί να φύγει η λιγούρα. Ο Ηλίας ήταν εκεί και αποκοντά ήρθε ο
Διαμαντής και ο Φώτης. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></p>
<p><span style="font-size: 14pt;">Η Αλέξω μας καλωσόριζε
πρώτη και μας κέρναγε καφέ, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>γλυκό ότι
θέλαμε.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Το φρεσκοψημένο κρέας <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>λίγο άψητο ακόμη σιγά σιγά έμπαινε σε μια
πιατέλα πάνω στο τραπέζι<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>όλη η παρέα ήμαστε <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ολόγυρα<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>όρθιοι και καθιστοί και το δοκιμάζαμε τρώγοντας. </span></p>
<p><span style="font-size: 14pt;">Σε λίγη ώρα το βγάλαμε σε
μεγάλες λεκάνες και το ξεκοκαλίσαμε. Τά μάτια ήταν καρφωμένα εκεί. Διάλεξε η
κυρά Αλέξω κομμάτια κρέας σε πιατέλες και εκ νέου το έβαλε στο τραπέζι. Το
φαγοπότι συνεχίζετε.</span></p>
<p><span style="font-size: 14pt;">Με το πόδι μου σκούντηξα
τον Φώτη κάτω από το τραπέζι και του είπα σιγανά να μην με καταλάβουν οι άλλοι.</span></p>
<p><span style="font-size: 14pt;">__Ορμά Τζάκ!</span></p>
<p><span style="font-size: 14pt;">__Τί! Σκύλος είμαι;</span></p>
<p><span style="font-size: 14pt;">__Ο σκύλος παίρνει ένα
μεζέ και το βάζει στα πόδια του απάντησα. Εμείς πρέπει να φάμε. Και ο Μηνάς με
πήρε είδηση με κοίταξε γελώντας και<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>είπε</span></p>
<p><span style="font-size: 14pt;">__Μην τον πιέζεις, να φάει
πολύ, θα θέλει και αύριο. Πήρα ένα μεζέ το ποτήρι<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και μπούκωσα το στόμα και δεν έδωσα απάντηση.
Το πειραχτήρι ο Διαμαντής συμπλήρωσε.</span></p>
<p><span style="font-size: 14pt;">__Μετοίκησες στο χωριό και
μας πειράζεις όλους. Μη μιλάς καθόλου καλά περνάμε. Στην συνέχεια γεμίσαμε και
τα ποτήρια οίνο και πρώτος σήκωσε το ποτήρι <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ο Ηλίας και καλοχαιρέτησε.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></p>
<p><span style="font-size: 14pt;">__Καλώς σμίξαμε, σήμερα η
γέννηση του Χριστού, βοήθειά μας, χρόνια πολλά, καλοφάγωτο το παστό και του
χρόνου να κάνουμε τα ίδια.</span></p>
<p><span style="font-size: 14pt;">__Καλώς ορίσατε, χρόνια
πολλά την σημερινή, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>είπε με ένα στόμα η
Αλέξω, ο Μηνάς και ο Ανδρέας, ο Θεός να τα φέρνει δεξιά. Και μείς οι υπόλοιποι,
είχαμε σηκώσει τα ποτήρια και είπαμε τις δικές μας ευχές σαν μουσαφιραίοι που
είμαστε.</span></p>
<p><span style="font-size: 14pt;">__Καλώς σας βρήκαμε ,πάντα
για καλό να σμίγουμε και τσουγκρίσαμε τα ποτήρια.</span></p>
<p><span style="font-size: 14pt;">__Στις χαρές σας οι
ανύπαντροι φώναξε και ο κυρ Γιώργης πατέρας Γούνης χαρούμενος. Κοίταγε τα τρία παλληκάρια,
που δεν είχαν βάλει κουλούρα στο κεφάλι τους ακόμα. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Και τους είπε του χρόνου διπλοί.</span></p>
<p><span style="font-size: 14pt;">Εγώ ξέχασα, πως είμαι
παντρεμένος και τον ευχαρίστησα.</span></p>
<p><span style="font-size: 14pt;">__Δεν σε φτάνει αυτή που
έχεις, μου απάντησε ο Ηλίας θέλεις και άλλη.<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Κι εγώ δεν έδωσα σημασία στα λόγια του, το νερό στο λεβέτι κόντευε να
σωθεί και βόηθησα τον Μηνά. Πήρα το τέντζερη με το λίπος που ήταν κάτασπρο και γινωμένο
αλοιφή από χθες και ρίξαμε λίγο στο λεβέτι . Ρίξαμε και το κρέας μέσα και το
νερό κόντευε να σωθεί και το κρέας σχεδόν ήταν<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>βρασμένο.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ρίξαμε μέσα τα
χοντροκομμένα κρεμμύδια. Ο τρίφτης δούλευε για τα καλά να μην κωλύσει το
λεβέτι. Άλλη μυρουδιά πλανάτε γύρω μας και σαν έπεσαν<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μέσα οι τριμμένες φλούδες των πορτοκαλιών, τα
αιθέρια έλαια λέμε<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>χάλαγαν τον<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τόπο από μυρουδιά. </span></p>
<p><span style="font-size: 14pt;">Η τσίκνα ανέβαινε στον
ουρανό σαν θυμίαμα.</span></p>
<p><span style="font-size: 14pt;">Καιρός να πέσει και το
υπόλοιπο λίπος. Γρήγορα έλειωσε και άρχισε το κρέας να ροδίζει και να παίρνει
την τελική του όψη.</span></p>
<p><span style="font-size: 14pt;">__Ε! Μηνά φωνάζει η Αλέξω,
το παστό έγινε, σβήσε την φωτιά, βγάλτε το λίπος από μέσα και ρίχτε τα
μυριστικά. Έτσι και έγινε. Ρίξαμε μέσα στο λεβέτι σε όλη την επιφάνεια το
πιπέρι, την κανέλλα, το γαρύφαλλο και την ρίγανη.</span></p>
<p><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEilC3qItt2SUcxc1SjSJU1yJ4jAgSMRmzqgzT6aYKa5n6I5f5sGAgFcEKZ7GsfrYsOsk1V7pFN6Ce97rJh_IadQgKO80zj9lHy4XsZZSocPDWic_4tZAUj-_ubbeXcn7EUNoZP1Ss24Vks/s2048/20201225_104034.jpg" style="-webkit-text-stroke-width: 0px; clear: left; color: #0066cc; float: left; font-family: "Times New Roman"; font-size: 16px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: 400; letter-spacing: normal; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em; orphans: 2; text-align: center; text-decoration: underline; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; word-spacing: 0px;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1533" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEilC3qItt2SUcxc1SjSJU1yJ4jAgSMRmzqgzT6aYKa5n6I5f5sGAgFcEKZ7GsfrYsOsk1V7pFN6Ce97rJh_IadQgKO80zj9lHy4XsZZSocPDWic_4tZAUj-_ubbeXcn7EUNoZP1Ss24Vks/s320/20201225_104034.jpg" style="cursor: move;" /></a><span style="font-size: 14pt;">Θεέ και Κύριε! Μεθύσαμε με
τις μυρουδιές και όταν μυρωδάτους μεζέδες βάζαμε στο στόμα μας χαιρόμαστε και η
γλώσσα και το στομάχι δεν χόρταιναν . <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Οι
ευχές μας ήταν καλοφάγωτο και του χρόνου, να ζήσουν οι νοικοκυραίοι.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ζήτω στην Αλέξω , να μας ζήσει.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Το βαγένι του Μηνά είχε κρασί όσο θέλαμε και
τα ρουθούνια μας έσπαγαν από τις μυρουδιές<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>και δώσε του φαί και κρασί ίσαμε το απόγιομα.</span></p>
<p><span style="font-size: 14pt;">__Ρε παιδιά φώναξε ο
Φώτης, να μην φάμε άλλο. Να έχουμε και για άλλη μέρα.</span></p>
<p><span style="font-size: 14pt;">__Καλά τα λές<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μην τρώμε άλλο και να μην πιούμε θα κάνουμε
κοιλιά σαν το γουρούνι είπε ο Διαμαντής. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Όσο έμεινε το πήραμε στα σπίτια μας να τρώμε
και να φιλέψουμε και κανέναν ξένο.</span><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">Προτού αποχαιρετιστούμε
συμφωνήσαμε να κάνουμε πάλι παστό και επιθυμία μας ήταν να φτιάξουμε και
οματιά.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Είπαμε μεταξύ μας χρόνια πολλά
και η Χριστουγεννιάτικε ημέρα πέρασε ευχάριστα και χαρούμενα.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Φεύγοντας<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>με τα πόδια για το σπίτι μου, εγώ δεν έβλεπα μπροστά μου και η κυρά
Θανάσω μου έκλεισε το δρόμο. Ούτε το χέρι μου άπλωσα στο δικό της χέρι που
ήθελε να μου ευχηθεί. Άντε να μην στα πώ της είπα, μέριασα από δεξιά και έφυγα.
Εκείνη γέλαγε, κι εγώ γύρισα στο σπίτι μου. Σε όλους τους πατριώτες και
φίλους<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τους εύχομαι τώρα με ξεκάθαρο
μυαλό χρόνια πολλά. ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!</div><p></p>
<span style="font-size: 14pt;"><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div>Εγώ να ευχαριστήσω την
οικογένεια, γονείς και παιδιά που συνεχίσαμε το έθιμο και φτιάξαμε παραδοσιακά
το παστό και<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μου έφεραν<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>στην μνήμη μου τόσες παιδικές εικόνες και να
τους ευχηθώ καλή χρονιά<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEilC3qItt2SUcxc1SjSJU1yJ4jAgSMRmzqgzT6aYKa5n6I5f5sGAgFcEKZ7GsfrYsOsk1V7pFN6Ce97rJh_IadQgKO80zj9lHy4XsZZSocPDWic_4tZAUj-_ubbeXcn7EUNoZP1Ss24Vks/s2048/20201225_104034.jpg" style="-webkit-text-stroke-width: 0px; clear: left; color: #0066cc; float: left; font-family: "Times New Roman"; font-size: 16px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: 400; letter-spacing: normal; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em; orphans: 2; text-align: center; text-decoration: underline; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; word-spacing: 0px;"><br /></a></div></span><p>31/12/2020</p><p></p>
<div class="blogger-post-footer">ΛΑΔΩΝΑΣ ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΤΩΝ ΘΕΩΝ</div>Unknownnoreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-960118952711068931.post-3676536471927983082020-12-26T12:28:00.005-08:002021-01-24T09:18:57.735-08:00 ΤΑ ΚΑΛΑΝΤΑ
<p><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"> </span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-tab-count: 2;"> </span></span></p>
<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKvPq9FEJJdCmNr8-3X4eNvoyfDHkSJx1wG29BNCkWSf4Dr0vXvaGOGFtvDKf6AwbdtPX551yma20KZBXRtfG_ml-bdT07UamgzWtUWS98UjaT0T1SEmdZhyKT-UEa4sQDfycF8zvKbQA/s960/%25CF%2587.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="720" data-original-width="960" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKvPq9FEJJdCmNr8-3X4eNvoyfDHkSJx1wG29BNCkWSf4Dr0vXvaGOGFtvDKf6AwbdtPX551yma20KZBXRtfG_ml-bdT07UamgzWtUWS98UjaT0T1SEmdZhyKT-UEa4sQDfycF8zvKbQA/w200-h150/%25CF%2587.jpg" width="200" /></a></div><span style="font-size: medium;">Με το φώτισμα ξεκινήσαμε
οι τρείς μας, ο Σωτήρης, ο Γιώργης κι εγώ. Θα λέγαμε πρώτα τα κάλαντα στην
απάνου γειτονιά και ύστερα στο κέντρο του χωριού και περιμετρικά. </span><p></p>
<p><span style="font-size: medium;">__Μπάρμπα να τα ειπούμε;</span></p>
<p><span style="font-size: medium;">__Πέστε τα, αλλά τι να σας
δώσω που δεν έχω δεκάρα τσακιστή!</span></p>
<p><span style="font-size: medium;"></span></p><span style="font-size: medium;">__Ότι έχεις μπάρμπα δώσε
μας. Να κάνουμε το ξεκίνημα θέλουμε. Έτσι ξεκινήσαμε <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>οι τρείς μας να τα λέμε:<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Καλή ημέρα άρχοντες , αν είναι ορισμός σας
Χριστού την θεία γέννηση να μπώ στ αρχοντικό σας…</span><span><a name='more'></a></span><p></p>
<p><span style="font-size: 14pt;">__Φτάνει φώναξε ο μπάρμπα
Αγγελής. Δεν έχω λεφτά για τον κόπο σας. Να! Πάρτε το πορτοκάλι και άστε στο
καλό.</span></p>
<p><span style="font-size: 14pt;">__Καλό προφαντό είναι,
είπε ο Γιώργος, έφερε και μένα ο πατέρας μου χτες από το Αίγιο. Σε μένα το
έδωσε και έπεσε ο κλήρος να το κρατάω στα χέρια μου, γιατί δεν χώραγε στις
τσέπες μου.</span></p>
<p><span style="font-size: 14pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ύστερα χτυπήσαμε το σπίτι της κυρά Διαμάντως
και της τα είπαμε. Εκείνη έφερε δυο αυγά. Αν θέλαμε και το τρίτο, μας
είπε,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>να περάσουμε το μεσημέρι να το
πάρουμε. Άκουσε μια κότα που κορκολογιόταν, για να πάρουμε ο κάθε ένας, από ένα
και<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>να τα πάμε στο μαγαζί να πάρουμε ότι
θέλαμε. </span></p>
<p><span style="font-size: 14pt;">Περάσαμε από πολλές πόρτες
και πήραμε πενηνταράκια , με τον Βασιλιά Παύλο από την μια τους όψη και είχαμε
χορτάσει από κουραμπιέδες και δίπλες. Φτάσαμε και στο σπίτι της<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Θανάσαινας,<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>ανύπανδρης και παράξενης να την πειράξουμε .<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Εκείνη ήθελε το πορτοκάλι και μιας και δεν
της το δίναμε<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>άρπαξε την μαγκούρα και
μας φοβέριζε.</span></p>
<p><span style="font-size: 14pt;">Ύστερα κατηφορίσαμε τον
δρόμο για την κάτω γειτονιά. Εκεί ήταν το σπίτι του νουνού του Γιώργη. Εκείνος
άκουσε τα κάλαντα με την μεγάλη του κόρη την Δήμητρα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και έβγαλε δυο δρχ. Αυτός <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τις έδωσε εις τον βαφτισιμιό του<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και σε μας έφερε η κόρη του μια χούφτα
καρύδια με σταφίδες και τσαπελόσυκα.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο
Γιώργος δεν έβαλε το δίφραγκο στην τσέπη που ήταν το κοινό ταμείο. Και δεν
συμφωνούσε να το μεταφέρει, ισχυριζόμενος πως αυτό ήταν έξτρα, μόνο για τον
ίδιον. </span></p>
<p><span style="font-size: 14pt;">Είπαμε με τον Σωτήρη, πως
θα τον πείθαμε, στο τέλος να το βάλει σε κοινή μοιρασιά το δίφραγκο. </span></p>
<p><span style="font-size: 14pt;">Εμείς είμαστε και
καλλίφωνοι , σε σχέση με τον Γιώργη και η πλειοψηφία της παρέας. Αυτό μόνο
έπρεπε να λάβει υπ όψιν<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>του και να
συμμορφωθεί.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></p>
<p><span style="font-size: 14pt;">Ήταν και άλλα παιδιά,
μεγαλύτερα από μας<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>που διάλεγαν τα
σπίτια και έλεγαν τα κάλαντα. Αν κάποιος δεν τους έδινε δραχμή τουλάχιστον για
τον κόπο τους, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τους φοβέριζαν με το
δίστηλο που έλεγαν μεγαλόφωνος δύο και τρείς φορές: </span></p>
<p><span style="font-size: 14pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Σε τούτο σπίτι
πού<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ήρθαμε</span></p>
<p><span style="font-size: 14pt;"><span style="mso-tab-count: 2;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Η <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>πέτρα να ραΐσει</span></p>
<p><span style="font-size: 14pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-tab-count: 2;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Και ο νοικοκύρης του σπιτιού</span></p>
<p><span style="font-size: 14pt;"><span style="mso-tab-count: 2;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Λίγους χρόνους να ζήσει .</span></p>
<p><span style="font-size: 14pt;">Ξινό βγήκε σε ένα ζευγάρι,
που είχε μανταλώσει το σπίτι και δεν δέχονταν να τους πουν τα κάλαντα, με την
πρόφαση, πως άλλα παιδιά τα είχαν λίγο πριν ειπεί.</span></p>
<p><span style="font-size: 14pt;">Έπιασαν δυο κότες , τις
κρέμασαν στην μυγδαλιά<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>κατουκέφαλα <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και εκείνες άρχισαν φοβισμένες να σκούζουν.
Γέλαγαν όλοι οι γείτονες με το πάθημα και η γυναίκα έγινε υστερική<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>φωνάζοντας πως θα φέρει την Αστυνομία αν οι
κότες της πάθουν κάτι.</span></p>
<p><span style="font-size: 14pt;">Την έπαθε για μια δραχμή η
τσιγκούνα έλεγε ο Σωτήρης, σαν άκουσε το κακάρισμα και η άλλη παρέα να φεύγει
διασκεδάζοντας.</span></p>
<p><span style="font-size: 14pt;">Συνεχίσαμε την πορεία μας
σε άλλους χωριανούς.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Οι αυλές γέμιζαν
κόσμο. Είχε πάρει η ημέρα παντού, ο ουρανός ελαφρά συννεφιασμένος με τον ήλιο
να γελάει ώρες ώρες.</span></p>
<p><span style="font-size: 14pt;">Καπνοί πολλοί ανέβαιναν
στον ουρανό. Πολλοί ετοίμαζαν μεγάλες φωτιές , έβαζαν τα λεβέτια επάνω για να
κάνουν καυτό νερό να μαδήσουν τα γουρούνια. Ήταν ημέρα που έσφαζαν οι
περισσότεροι τα γουρούνια. Παντού ακούγονταν σκουξίματα και ευχές καλοφάγωτο
χρόνια πολλά..</span></p>
<p><span style="font-size: 14pt;">Στου μπάρμπα Αντρέα ήταν
εφτά σφάχτες με κάτι μαχαίρες που έλαμπαν στα ζωνάρια και στα χέρια τους. Στην
φωτιά κάτω από το λεβέτι που είχε κάρβουνα, είχαν ρίξει το συκώτι<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και μοσχοβόλαγε ο τόπος κρέας και ρίγανη .</span></p>
<p><span style="font-size: 14pt;">Ευτυχώς μας δώσανε από
έναν μεζέ και φάγαμε, εισπράξαμε και πενηνταράκια και φώναξε ο μπάρμπα
Νίκος<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>την σπιτονοικοκυρά να φέρει
ποτήρια να πιούμε κρασί. Εκείνη δεν τον άκουσε, μας είπε να περιμένουμε να
φέρει δίπλες. </span></p>
<p><span style="font-size: 14pt;">Εμείς δεν κάτσαμε είχαμε
πολλά σπίτια να περάσουμε, της μοδίστρας της Βγένως , του Φλεβάρη, του Λάμπρου
και του Ξούρια.</span></p>
<p><span style="font-size: 14pt;">Η Βγένω σαν της τα είπαμε,
έφερε δύο<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>κυδώνια και καρύδια με
σταφίδες.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>‘Ήταν δική μου συγγενής και
μου έβαλε στην τσέπη ένα δίφραγκο. Το είδε ο Γιώργης και το ζήτησε να μπει στο
κοινό ταμείο. Εγώ δέχτηκα αν έβαζε και εκείνος το δικό του στην άλλη τσέπη.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Έτσι έβαλε κι εκείνος το δίφραγκο της άλλης
τσέπης<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και έγινε συμφωνία ταμίας να γίνει
ο Σωτήρης. </span></p>
<p><span style="font-size: 14pt;">Περάσαμε από ένα
φτωχόσπιτο και η γυναίκα που φόραγε μαύρα δεν είχα να μας δώσει κάτι. Ο
Σωτήρης<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ήξερε το σπίτι πως δεν είχε
πατέρα και συμφωνήσαμε να δώσουμε το πορτοκάλι και <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τα δύο κυδώνια, με ένα δίφραγκο για τα δυο
μικρά κοριτσάκια της.</span></p>
<p><span style="font-size: 14pt;">Ήταν μεσημέρι και τα
γουρούνια ακούγονταν στις γειτονιές ακόμη να φωνάζουν, εμείς καθίσαμε στα
τουράκια της εκκλησίας και χωρίς μάλωμα μοιράσαμε, πρώτα τις δραχμές.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Από δώδεκα δρχ. πήραμε εγώ και ο Σωτήρης και
δωδεκάμισι ο Γιώργης.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Χωρίσαμε και τα
καρύδια με τα μύγδαλα και τις σταφίδες στα τρία και τα βάλαμε στις τσέπες.</span></p>
<p><span style="font-size: 14pt;">Έτσι χωρίσαμε και
πηγαίναμε σπίτια μας τρώγοντας. </span></p>
<p><span style="font-size: 14pt;">Β.Χ<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>26\12\2020<br /></span></p>
<div class="blogger-post-footer">ΛΑΔΩΝΑΣ ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΤΩΝ ΘΕΩΝ</div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-960118952711068931.post-66994547702171139112020-12-19T06:04:00.005-08:002021-01-24T09:27:26.027-08:00ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΟΡΜΗΝΙΕΣ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ ΜΟΥ
<p><br /></p>
<p><span style="font-size: 16pt;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-size: 16pt;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgdmyBc28BtYUPPKU9D58sOKNcwzK921pGtq7-mdtIkE34gZch7RhJ9prIW7za7YP-LbxP-MJTQkj8eAU4s9n6k9K6-xvdt3ZqcUBXc4B3IVTjxLpyJKJK7NtjSev7NiLEQR4Es-lRwvpo/s2048/%25CE%2593%25CE%2599%25CE%2591%25CE%2593%25CE%2599%25CE%2591+%25CE%2594%25CE%2595%25CE%25A3%25CE%25A0%25CE%25A9.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1682" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgdmyBc28BtYUPPKU9D58sOKNcwzK921pGtq7-mdtIkE34gZch7RhJ9prIW7za7YP-LbxP-MJTQkj8eAU4s9n6k9K6-xvdt3ZqcUBXc4B3IVTjxLpyJKJK7NtjSev7NiLEQR4Es-lRwvpo/w164-h200/%25CE%2593%25CE%2599%25CE%2591%25CE%2593%25CE%2599%25CE%2591+%25CE%2594%25CE%2595%25CE%25A3%25CE%25A0%25CE%25A9.jpg" width="164" /></a></span></div><span style="font-size: medium;">Προσπαθώ να θυμηθώ σαν την
σημερινή ημέρα, πριν 63 ακριβώς χρόνια το 1957. </span><p></p>
<p><span style="font-size: medium;">Μελανιασμένος ο ουρανός
από τα άγρια σύννεφα και ο άγριος βοριάς, περόνιαζε τα κόκκαλα, μέχρι το
μεδούλι. Κρύο, χιόνια, βροχές με κοκοσιάλια , στραβοί της πείνας οι
περισσότεροι και μπόλικη ξυπολησιά ήταν το<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>καθημερινό σκηνικό.</span></p><p></p>
<p></p><span style="font-size: medium;">Οι τσοπάνηδες τυλιγμένοι
με ότι πανοφόρια είχαν μαζί τους και με τριμμένα ρούχα, έβγαζαν τα πρόβατα σε
κανένα απαγκερό χωράφι, να αρπάξει το στόμα τους κάτι να μην ψοφήσουν της
πείνας.<span style="mso-spacerun: yes;"> <span><a name='more'></a></span> </span></span><p></p>
<p><span style="font-size: medium;">Δεν ήταν μόνο το τσουχτερέ
κρύο , ήταν και το βάσανο, που είχε η μάνα μου τέσσερα χρόνια κατάκοιτη στο
κρεβάτι του πόνου.</span></p>
<p><span style="font-size: medium;">Κείνη την μέρα πόναγε
ανυπόφορα.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Το έβλεπα μέσα στα μάτια της,
στις συσπάσεις του προσώπου της, στις άναρθρες κραυγές και στην επίκληση προς
την Παναγία. Μαζεύτηκα κοντά της φοβισμένος μα και πολύ στενοχωρημένος και
κείνη, η καρδιά της σφιγμένη, λυγισμένη, αφημένη στον ανείπωτο πόνο και με τα
μάτια δακρυσμένα</span></p>
<p><span style="font-size: medium;">__Σώπω, σώπα μάνα μην
κλαίς ; Θα περάσεις. Θα το δεις. Θα φέρω και<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>ελιές να φας<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>που μου ζήτησες από
τον μπακάλη να αλμυρίσει το στόμα σου.</span></p>
<p><span style="font-size: medium;">Είδα τα πράγματα άσχημα,
βγήκα έξω, από το σπίτι και έκλαψα. Όχι πολύ, έπρεπε να τελειώσω την αποστολή
μου, να φέρω<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>της ελιές. Σύμπησα την
φωτιά πήγα στο μπακάλη και σε λίγο γύρισα. Έφαγε δύο ή τρείς ελιές με λίγο
ψωμί, με κοίταξε με αγάπη πολύ, με ευχαρίστησε. Ήταν το τελευταίο μου δώρο<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>που της πρόσφερα. Ήταν μεσημέρι.</span></p>
<p><span style="font-size: medium;">Στις επικλήσεις<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>της, την κοίταξα χαμογελαστά, όχι γιατί είχα
διάθεση, αλλά να της δημιουργήσω ευχάριστο κλίμα και να της δώσω κουράγιο, πως
όλα πηγαίνουν καλά.</span></p>
<p><span style="font-size: medium;">Την πλησίασα στο νεύμα της
κι εκείνη ήρθε όσο μπορούσε προς το μέρος μου και με φίλησε τρυφερά στο ένα μου
μάγουλο. Στο άλλο δεν μπορούσε μια ο πόνος και μια η θέση της πάνω στο κρεβάτι
,ήταν δύσκολα.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Μέχρι τώρα με λείπει αυτό
το φιλή.</span></p>
<p><span style="font-size: medium;">__Μην γελάς μου είπε σοβαρά
. Τα μάτια της ήταν θολωμένα και γεμάτα καυτά δάκρυα. Εγώ σήμερα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>θα φύγω!!</span></p>
<p><span style="font-size: medium;">Τελευταίες μέρες το είχε ξανά
ειπεί, δύο τρείς φορές . Μα εγώ δεν την πίστευα. Ο λόγος της όμως πιστικός αυτή
την φορά δεν μου έμενε αμφιβολία. Προσποιούμενος πως έχω δουλειά έβγαινα έξω
και έκλαιγα, Το είχα πιστέψει πως χάνω την μάνα μου. Σήμερα θέλω να κουβεντιάσω
μαζί σου . Μου είπε.</span></p>
<p><span style="font-size: medium;">__Λέγε μου μάνα τι θέλεις
να μου πεις;</span></p>
<p><span style="font-size: medium;">__Στο είπα σήμερα θα φύγω!</span></p>
<p><span style="font-size: medium;">__Μην λες κουταμάρες μάνα.
Άκου θα φύγει σκεπτόμουν .</span></p>
<p><span style="font-size: medium;">__Άκουσε Βαγγελάκο μου.
Θέλω από σένα , να είσαι καλό παιδί και να ακούς τον πατέρα σου. Να διαβάζεις
και να τελειώσεις το σχολείο. Τις μικρές τσιούπες να μην της βαράς να τις
προσέχεις και να είσαι ο προστάτης τους. Να τις αγαπάς<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και να τις βοηθάς. Όταν πηγαίνουν κάπου, να
μην τις αφήνεις μόνες τους, ούτε με συγγενείς. Ο κόσμος είναι κακός. Γινόταν
τακτικά διακοπή. Καθώς λαμπίριζε η φωτιά τα δάκρυα στα μάτια μου σχημάτιζαν
ακτίνες με τις φλόγες της.</span></p>
<p><span style="font-size: medium;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο έρμος ο πόνος, την περόνιαζε και κοβόταν η
αναπνοή της. Μου είπε και άλλα κατά διαστήματα, μα τώρα επέμενε να
αντικαταστήσω τον πατέρα στα πρόβατα, να τα ειπεί<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>για μια φορά ακόμη και σε κείνον.</span></p>
<p><span style="font-size: medium;">Αχ! Δεν θα ιδώ τα παιδάκια
μου, που λείπουν στα ξένα και φώναζε τα ονόματά τους.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></p>
<p><span style="font-size: medium;">Θεέ μου, που να πάω με
τέτοιον καιρό, έλεγα μέσα μου, καθώς βράδιαζε και ο πατέρας σε λίγο ήρθε με τα
πρόβατα να βελάζουν για τα παιδιά<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>τους<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και η δική μου μάνα θα άφηνε
τια δικά της ορφανά. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο πατέρας κι
εκείνος στενοχωρημένος και απογοητευμένος άκουσε τις δικές του ορμήνιες . Δεν
ξέρω πόσες. Κείνο το βράδυ ήρθε αρκετός κόσμος στο σπίτι και μας έδινε δύναμη
και κουράγιο.</span></p>
<p><span style="font-size: medium;">Η μάνα μου έφυγε όρθια ,
αφήνοντας ορμήνιες , παρακαταθήκες και αβάσταχτο πόνο.</span></p>
<p><span style="font-size: medium;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Από τότε</span></p>
<p><span style="font-size: medium;">Κόπηκαν τα παιδικά όνειρα
και σαν νιός και σαν γέρος μάνα φωνάζω σε κάθε μέρος.</span></p>
<p><span style="font-size: medium;"> </span></p>
<p>ΒΧ<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>19\12\2020</p>
<p><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Σ α ν<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>σ ή μ ε ρ α</p>
<p>Έφυγες και αισθάνομαι ακόμη το ευεργετικό το χάδι με το
χέρι σου ,στο κεφάλι μου.</p>
<p><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ακούω τις
ορμήνιες<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>σου στα αυτιά μου που μου
έλεγες: "Να αγαπάς τους ανθρώπους. Όλοι είναι καλοί σαν είσαι και συ
καλός". Θυμάμαι όλα ήταν όμορφα κοντά σου, και την ημέρα και τα βράδια και
το χειμώνα και το φθινόπωρο και στις γιορτές και στις λύπες. </p>
<p>Χαμογελούσες και στο χαμόγελό σου ζωγραφιζόταν η έγνοια
και η αγάπη σου για όλους μας. Τότε γιόρταζε όλο το σπίτι και αντηχούσε το
χαρούμενο γέλιο. Κανείς δεν περίμενε πως θα έφευγες τόσο γρήγορα.</p>
<p>Σήμερα έφερα στο νου μου το κουρασμένο βλέμμα σου το
θλιμμένο χαμόγελο στο χλωμό πρόσωπό σου που έχει μείνει σφραγίδα πόνου στην
ψυχή μου και ας έχουν περάσει 60 χρόνια ακριβώς από τότε που έφυγες.</p>
<p>Η αγάπη μας είναι κοντά σου......<br /></p>
<div class="blogger-post-footer">ΛΑΔΩΝΑΣ ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΤΩΝ ΘΕΩΝ</div>Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-960118952711068931.post-75130733228432247342020-11-08T06:09:00.005-08:002021-01-24T09:23:37.173-08:00Η ΑΠΑΝΩ ΒΡΥΣΗ ΤΗΣ ΣΤΡΕΖΟΒΑΣ
<p><span style="font-size: 14pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span><br /></p><span style="font-size: 14pt;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhoIRbNvr2h8WMpqxx_OE3I_rdGms-W-0cbw81ehG3actuJrC46-o6AQwqUhXjX2pV8-rPqUFM3bINv4qxwyJvfMOx98vxc8T0ZoktZa-8ABmaTnQoGdtTd4OfvDc_F-3O6dbeZtmAqjq4/s2048/20201018_184917.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1533" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhoIRbNvr2h8WMpqxx_OE3I_rdGms-W-0cbw81ehG3actuJrC46-o6AQwqUhXjX2pV8-rPqUFM3bINv4qxwyJvfMOx98vxc8T0ZoktZa-8ABmaTnQoGdtTd4OfvDc_F-3O6dbeZtmAqjq4/w150-h200/20201018_184917.jpg" width="150" /></a></div><p>
</p><p><span style="font-size: 14pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Του Βαγγέλη Κ Χριστοπούλου</span></p><p>
</p><p><span style="font-size: 14pt;">Περπατώντας μετά το Ηρώων
τον ανηφορικό δρόμο με το καλντερίμι , χωρίς να το καταλάβω, έφτασα στους
πρόποδες του Αγίου Χαραλάμπους με <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τον
επιβλητικό Ναό και με το κομψό καμπαναριό, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>με την απέραντη θέα.</span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div></span><p></p><p>
</p><p></p><span style="font-size: 14pt;">Κάποτε ανέβαινα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>καθημερινά για έξι<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ολόκληρα χρόνια αυτόν τον δρόμο με συμμαθητές
και συμμαθήτριες. <span><a name='more'></a></span>Αφημένος στις σκέψεις μου πλησίασα την απάνω<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>βρύση, που είναι φτιαγμένη με μεράκι και
τέχνη από παλιούς τεχνίτες της πέτρας. Είναι κτισμένη με καλοδουλεμένες πελεκητές
πέτρες και είναι <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ένα κομψό, καλαίσθητο και γοητευτικό κτίσμα.
Πλησίον της πολλά τα ομορφοχτισμένα, ψηλά με παραδοσιακές βεράντες, σπίτια. </span><p></p><p>
</p><p><span style="font-size: 14pt;">Και καθώς η βρύση βρισκόταν
τυλιγμένη στην σιωπή και την μοναξιά της κι εγώ <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>αποτραβηγμένος σε παλιές αναμνήσεις, μου
<span></span></span></p><!--more--><span style="font-size: 14pt;">φάνηκε πως έβλεπα ψηλόκορμες μαθήτριες με την γαλάζια ποδιά τους να πίνουν
νερό. Τα μεγάλα μαύρα και γαλάζια μάτια τους τα δροσερά<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ασπροκόκκινα πρόσωπά τους, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>έδιναν άλλη διάσταση στο χώρο με τα πειράγματά
, την ομορφιά και το χαμόγελο τους. Όπως τότε παλιά!</span><p></p><p>
</p><p><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhWth3GOsMOTmJGjkmtj97T6RKBkv4SssSn2Dc1nOza-7s8Fg0-kiJ7DlTInp0HeEWN7-0bL4_a0vzKV0K3D33hKVWm4v3ljl-JaVPNL5aaLifMAMTgo-HbtuCJtG-dhGHdAOA5qqX-nag/s2048/20201018_185230.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1536" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhWth3GOsMOTmJGjkmtj97T6RKBkv4SssSn2Dc1nOza-7s8Fg0-kiJ7DlTInp0HeEWN7-0bL4_a0vzKV0K3D33hKVWm4v3ljl-JaVPNL5aaLifMAMTgo-HbtuCJtG-dhGHdAOA5qqX-nag/s320/20201018_185230.jpg" /></a><span style="font-size: 14pt;">Μου φάνει πως άκουσα ποδοβολητό
και χλιμίντρισμα αλόγων που έρχονταν να πιούν νερό. «Απόηχος ήταν άλλων εποχών»,
έτσι<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ξαφνιάστηκα και συνήλθα από τις
σκέψεις μου. </span></p><p>
</p><p><span style="font-size: 14pt;">Τρέχει από τα
σουληνάρια<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>το λιγοστό νερό της λόγω εποχής, στο δάπεδο,
δημιουργώντας με τον ήχο ένα πένθιμο εμβατήριο, της μοναξιάς και της
εγκατάλειψης.</span></p><p>
</p><p><span style="font-size: 14pt;">Αυτοσυγκεντρώθηκα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και άκουσα το νερό, να κατρακυλά ήρεμα,
μονότονα στα βάθη της γης<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>αποχαιρετώντας
τον απάνω κόσμο.</span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgs0e1Fr4X87LNEZo3t9wwJ47q64JzSaB1DNejBa5L9wbgpG0GAOpcvkjaPZHAOhfIMJFFLijNJi1kh_e71Kd_QsGnx3sHkszTuY1eCjjB3yyi9UAdhgY7onWppYqtWGBZZiAHwHHp9Rcc/s2048/20201018_192339.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><br /></a></div><p></p><p>
</p><p><span style="font-size: 14pt;">Μια λύπη και ένας φόβος με
έπιασε, καθώς άκουσα μια φωνή.</span></p><p>
</p><p><span style="font-size: 14pt;">__Καλά που ήρθες! Για ζύγωσε
κοντά. Δεν θέλεις να πιείς το νερό μου και να δροσιστείς; <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Και κάτι άλλο. Που είναι ο κόσμος που
ρχόταν<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>πρωί πρωί, το μεσημέρι και με το
σούρουπο κοντά μου.</span></p><p>
</p><p><span style="font-size: 14pt;">__ Αχ! Βρύση μου, σώθηκαν
οι άνθρωποι στα χωριά και αυτοί που είναι εδώ έχουν νερό από άλλη πηγή στα
σπίτια τους.</span></p><p>
</p><p><span style="font-size: 14pt;">__Γιαυτό με ξεχνούνε και
περνάνε απόμακρα χωρίς να μου τραγουδούν και να γελούν όπως παλιά! Κι εσύ ξένος
είσαι ή δικός, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>που με επισκέφθηκες ;</span></p><p></p><p>
</p><p><span style="font-size: 14pt;">__ Και ξένος και δικός σου
είμαι βρυσούλα μου.</span></p><p>
</p><p><span style="font-size: 14pt;">__Αν είσαι δικός μου και
με αγαπάς, στείλε μήνυμα, πως πονάω και έχω ανάγκη , παρουσίας ανθρώπων<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και προστασίας. Ξεδίψασα γενιές και γενιές,
πότισα τα ζώα τους και έδωσα την ψυχή μου και την αγάπη μου χρόνια και χρόνια.</span></p><p>
</p><p><span style="font-size: 14pt;">Στείλε και μήνυμα στο
σύλλογο των Δαφναίων αν με αγαπάς, οι βρύσες κι εγώ θέλουμε συντήρηση. Ότι καλό
μου κάνουν εγώ θα το ξεπληρώσω. Βρυσούλα μου άκουσα το παράπονό σου και τον καημό
σου , εγώ θα το μεταφέρω και ήδη αυτό κάνω τώρα. </span></p><p>
</p><p><span style="font-size: 14pt;">Ψηλά από τις δασωμένες,
καταπράσινες βουνοπλαγιές των Αφροδισίων ορέων το νερό από τις βροχές και το
λιώσιμο του χιονιού, μπαίνει μέσα στην γη, σούρνει μέσα στα σπλάχνα της και
μουρμουρίζοντας<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>βγαίνει στην απάνω βρύση,
σε αυτήν της Αγίας Μαρίνας και αλλού.</span></p><p>
</p><p><span style="font-size: 14pt;">Η βρύση παραμένει ένα
στολίδι του χωριού. Στο κέντρο είναι η μεγάλη βαθουλωτή κορύτα, που μέσα
καταλήγει ένα σωληνάρια και έπιναν τα ζώα νερό. Δεξιά και αριστερά επίσης
υπήρχαν δυο σωληνάρια που γέμιζαν οι γυναίκες τις βαρέλες και τα βαρέλια νερό.</span></p><p>
</p><p><span style="font-size: 14pt;">Πόσες και πόσες γυναίκες
δεν βρέχονταν και τις περόνιαζε το κρύο το χειμώνα <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και άλλες δροσίζονταν στην κάψα του καλοκαιριού.
Όλες που έκαναν χρήση της βρύσης έχουν να θυμούνται όμορφες και χαρούμενες
στιγμές που χάθηκαν ανεπίστρεπτη. </span></p><p>
</p><p><span style="font-size: 14pt;">Στο κέντρο και προς τα
πάνω είναι το παράθυρο<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>χρήσιμο για την
υπερχείλιση και τον καθαρισμό του αποθηκευτικού χώρου του νερού. Δεξιά και
αριστερά οι ζαλώστρες<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ή τουράκια. Εδώ οι
γυναίκες ακούμπαγαν τα βαρέλια που χώραγαν 20-25 οκάδες νερό να τα ζαλωθούν ή
να τα φορτώσουν στα ζώα. Όλοι θυμόμαστε και αναγνωρίζουμε τις παλιές
ευεργετικές διευκολύνσεις .</span></p><p>
</p><p><span style="font-size: 14pt;">Εδώ ακούγονταν γλυκές
φωνές, καλημέρες ευχές , γέλια χαρές από γριές και νιές.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Γίνονταν συναντήσεις, λέγονταν ειδήσεις,
κουτσομπολιά , ασημώματα και δίνονταν φιλιά.</span></p><p>
</p><p><span style="font-size: 14pt;">Τώρα κάθεται παραπονεμένη,
περιθωριοποιημένη και εκπέμπει ΣΟΣ για καθαριότητα, σεβασμό και ευπρέπεια.
Μούσκλια καλύπτουν την άλλοτε πεντακάθαρη<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>επιφάνειά της και γύρο της χαμόκλαδα και φύλλα είναι σκορπισμένα.</span></p><p>
</p><p><span style="font-size: 14pt;">Κοίταξα και τους τρείς
δρόμους , κανένας άνθρωπος δεν ερχόταν στην πολύβουη γειτονιά με την πάνω
βρύση. Βράδιαζε ένα φως έκαιγε στου Μαμάκου και στου Ασημακόπουλου τα σπίτια.
Άφησα την βρύση να τρέχει νερό και δάκρυα. Ανέβηκα τον ανήφορο μέχρι το σπίτι του
Ασημακόπουλου. Ένας κύριος έβγαινε εκείνη την ώρα από την εξωτερική
καγκελόπορτα. Με κοίταξε και ανταλλάξαμε μια καλησπέρα. Δεν άντεξα στον
πειρασμό και το ρώτησα.</span></p><p>
</p><p><span style="font-size: 14pt;">__Εσύ δεν είσαι ο
Μέλλιος.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ήρθε στην επιφάνεια του μυαλού
μου το όνομά του μετά <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>από 63 ολόκληρα
χρόνια.</span></p><p>
</p><p><span style="font-size: 14pt;">__Ναί μου είπε. Εσύ ποιος
είσαι;</span></p><p>
</p><p><span style="font-size: 14pt;">__Δεν με θυμάσαι; Τάχα μου
πως εγώ τον ήξερα από την καλή. Ήταν συμμαθητής μου στην πρώτη τάξη του
Γυμνασίου, έκτοτε χαθήκανε οι δρόμοι μας.</span></p><p>
</p><p><span style="font-size: 14pt;">Βράδιαζε, το σκοτάδι
έπεφτε βαθύ και η νύχτα γινόταν στενόχωρη.<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Άφησα το φίλο μου τον Μέλλιο, που ήθελα πολύ την παρέα του και ή βρύση
ήταν πάλι μπροστά μου. Κι εκείνη καθόταν λυπημένη , που λείπουν οι άνθρωποί της
και είναι σκόρπιοι στα πέρατα της γης<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>και αλλού +++</span></p><p>
</p><p><span style="font-size: 14pt;">Μαζί με τα μάτια μου
έκλεισα μέσα μου την εικόνα της, άκουσα τον αναστεναγμό της , είδα ατέλειωτες
σειρές γυναικών να περιμένουν στην σειρά να πιάσουν νερό και μια ανατριχίλα
πέρασε επάνω μου από τον λυγμό του νερού την τελευταία στιγμή.</span></p><p>
</p><p><span style="font-size: 14pt;">Την αποχαιρέτησα σιωπηλά
και κατέβηκα το καλντερίμι<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>για την
πλατεία. Έριξα μια ματιά στο πεσμένο σπίτι των δυό<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>αδελφιών Κοροντζή και έτσι τελείωσε η μικρή,
σύντομη επίσκεψη. Δε έμαθα τους κτίστες και τον χρόνο κατασκευής της. </span></p><p>
</p><p><span style="font-size: 14pt;">Η πάνω βρύση, ζωντάνεψε
μνήμες, μου θύμισε ανθρώπους, εικόνες παλιές, συγκινήσεις και προ πάντων το
κρύο και πεντακάθαρο νερό της.</span></p><p>
</p><p><span style="font-size: 14pt;">Πάντα η πάνω βρύση θα έχει
θαυμαστές, αρκεί να την προσέχουμε!</span><span style="font-size: 14pt;"><br /></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><u><span style="color: #000120;"></span></u><br /></div><br /><p></p>
<div class="blogger-post-footer">ΛΑΔΩΝΑΣ ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΤΩΝ ΘΕΩΝ</div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-960118952711068931.post-69710244683071061752020-10-25T08:29:00.001-07:002021-01-24T09:05:04.050-08:00Ο ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΤΗΣ ΚΕΡΠΙΝΗΣ
<p><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"><br /> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></p>
<p><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;"><span style="mso-tab-count: 5;"> </span>Του
Βαγγέλη κ. Χριστοπούλου</span></p>
<p><span style="font-size: 14pt;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXajirvD8-H2XnRb8TlZEg-WeQIeNuxA6al974Pkkjn1qVSdCY33OKU8wercHE7FEdrex4NCeK9GzpPtKIrEAzeIYzQy_LlNKsYGwre0UvEGTtSR-G8aIPuEejE65AuwLpJFhMGPjDHGY/s2048/20201022_150156.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1533" data-original-width="2048" height="153" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXajirvD8-H2XnRb8TlZEg-WeQIeNuxA6al974Pkkjn1qVSdCY33OKU8wercHE7FEdrex4NCeK9GzpPtKIrEAzeIYzQy_LlNKsYGwre0UvEGTtSR-G8aIPuEejE65AuwLpJFhMGPjDHGY/w204-h153/20201022_150156.jpg" width="204" /></a></span><span style="font-size: 14pt;">Ήταν Πέμπτη 22 του μήνα,
προς το μεσημέρι. Η πρεσβυτέρα κ. Παγώνα , πήρε την σκούπα, ξεσκονόπανα και ένα
μεγάλο καλάμι και κατευθύνθη μέσω στενού δρόμου στον μικρό Ναΐσκο του Αγίου Δημητρίου. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></p><p><span style="font-size: 14pt;">Ο Ναός<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>βρίσκεται πλησίον του όμορφου χωρίου της <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Κερπινής, είναι πάλλευκος και ο τρούλος<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>με τα οκτώ παράθυρα φαντάζει από μακριά και
αφήνει άπλετο φως να περάσει μέσα του. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Έγινε με δαπάνες <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>του αείμνηστου<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Βαγγέλη Νταλιακούρα.</span></p>
<p><span style="font-size: 14pt;">Για όσους δεν το ξέρουν
βρίσκεται πλησίον τεράστιου δέντρου που θέλει δύο και τρείς ανθρώπους, να το
αγκαλιάσουν.</span></p><p><span></span></p><a name='more'></a><span style="font-size: 14pt;"><br />Ο δέντρος άλλοτε
προφυλάσσει τους προσκυνητές και το εκκλησάκι από τον καυτερό ήλιο και
τους<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>αέρηδες και άλλοτε δέχεται τα άγρια
πουλιά να υμνούν στην χάρη του.</span><p></p>
<p><span style="font-size: 14pt;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><span style="font-size: 14pt;">Η Πρεσβυτέρα εκάθησε
ολίγον μακριά της εκκλησούλας , στην άκρη του δρόμου να ξεκουραστεί και να
ανταλλάξει ολίγας κουβέντας με καλοκάγαθο βοσκό εκ του χωρίου της.</span><p></p>
<p><span style="font-size: 14pt;">Αυτός καταγόμενος εκ
Αμυγδαλιάς πήγε σώγαμπρος , πριν πολλά χρόνια και έκτοτε ασκών το επάγγελμα του
Γεωργού και βοσκού παρέμεινε εκεί. Πρόκειται γα καλόν, τίμιο και σωστό
οικογενειάρχη με αγάπη στους ανθρώπους και τα ζώα του.</span></p>
<p><span style="font-size: 14pt;">Πλησιάζοντας<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>διέκοψα την συζήτησή τους<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>με τον χαιρετισμό μου, που δεν ήταν άλλη από το
όργωμα των χωραφιών που η γη άλλαξε και πήρε το καφέ χρώμα όπως παλιά και τον
καλό καιρό που επικρατεί. Χωρίς χρονοτριβή ρώτησα για πού το έβαλαν.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></p>
<p><span style="font-size: 14pt;">Τον Αντώνη τον ήξερα καλά
γιατί ήταν χωριανός μου και έχει παντρευτεί εξαδέλφη μου, ο οποίος μου σύστησε
την γυναίκα..</span></p>
<p><span style="font-size: 14pt;">__ Δεν γνωρίζεις την
παπαδιά μου είπε. Παλιότερα την είχα συναντήσει και κείνη που έβοσκε τα πρόβατά
της, είχε όμως παρέλθει πολύς καιρός και δεν την γνώρισα. Δεν καμώθηκα πως την
ξέρω και την ρώτησα πως την λένε<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και που
πηγαίνει.</span></p>
<p><span style="font-size: 14pt;">__Παγώνα με λένε και
πηγαίνω στον Άγιο Δημήτριο, να ετοιμάσω την εκκλησία, μεθαύριο είναι η γιορτή
του. Κάθε χρόνο και με άλλες γυναίκες της Κερπινής, πήγαιναν τέτοιες ημέρες στο
εκκλησάκι, το καθάριζαν, έπλεναν τα ολοκέντιτα στρωσίδια, τάματα των πιστών,
ξεσκόνιζαν τις εικόνες και το εκκλησάκι έλαμπε και μοσχοβόλαγε.</span></p>
<p><span style="font-size: 14pt;">Τώρα μόνη η αγαθή
πρεσβυτέρα, με αγάπη και καλοσύνη στο πρόσωπο πήγαινε μόνη στον Ναΐσκο. Όταν
μετά ώρας έφτασα κοντά της, εκείνη είχε σκουπίσει<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>την εκκλησία, είχε τινάξει τα στρωσίδια, που
βρίσκονταν μαζί με τα καθίσματα έξω από τον Ναό πάνω στο πράσινο χορτάρι. Οι
εικόνες έλαμπαν και αυτή του Αγίου Δημητρίου ολόχαρη για την τιμή που του έκανε
η πρεσβυτέρα σαν να χαμογελούσε και να της έστελνε την ευλογία του.</span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjEM7nbTVztvHQCSs4Hr-tCemZGLvphrewNctG_J2sOqzzcGvD-zt9enCnFASzBHTDsc7t-2CIOLsjfOEo_1a8jRodes1bc86AP8jYIObvpkl2OgH7OPNlMndirPCRS3HIXjVFTxWN2KDo/s2048/20201022_144701.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1533" data-original-width="2048" height="172" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjEM7nbTVztvHQCSs4Hr-tCemZGLvphrewNctG_J2sOqzzcGvD-zt9enCnFASzBHTDsc7t-2CIOLsjfOEo_1a8jRodes1bc86AP8jYIObvpkl2OgH7OPNlMndirPCRS3HIXjVFTxWN2KDo/w230-h172/20201022_144701.jpg" width="230" /></a></div><p></p>
<p><span style="font-size: 14pt;">__Άργησα να έρθω
πρεσβυτέρα της είπα, θα μπορούσα να βοηθήσω περισσότερο.</span></p>
<p><span style="font-size: 14pt;">__Δεν πειράζει τα
καταφέρνω ακόμη μου απάντησε, είναι μικρό το εκκλησάκι και δεν με κουράζει ο
Άγιος. Βόηθησα και βάλαμε τα πράγματα μέσα,<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>το Σαββατοκύριακο θα έκανε το σφουγγάρισμα και θα τελείωνε<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>με τις τελευταίες λεπτομέρειες.</span></p>
<p><span style="font-size: 14pt;">Καθώς την είδα κουρασμένη
αλλά και χαρούμενη με το αυτοκίνητο την μετέφερα στο σπίτι της, προσκαλώντας
με, να πιούμε καφέ με τον σεβάσμιο σύζυγό της παπά Γιώργη.</span></p>
<p><span style="font-size: 14pt;">Πολλές οι ευχές μας για
υγεία, δύναμη και μακροημέρευση τόσον στην πρεσβυτέρα, όσον και στον παπά
Γιώργη και να μας δίνει την ευλογία του .</span></p>
<div class="blogger-post-footer">ΛΑΔΩΝΑΣ ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΤΩΝ ΘΕΩΝ</div>Unknownnoreply@blogger.com0