ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΠΑ ΓΙΩΡΓΗ ΤΗΣ ΚΕΡΠΙΝΗΣ

ΤΟ ΠΡΟΞΕΝΙΟ ΣΤΡΕΖΟΒΙΝΟΥ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΥ

 

Είναι μια πραγματική ιστορία, που χάνεται στον χρόνο και έχει σβήσει από την μνήμη των πολλών όπως  και τα ονόματα των πρωταγωνιστών. Την άκουσα στην πλατεία του χωριού μου κάτω από τον μεγάλο

πλάτανο από τον Βασίλη Βασιλόπουλο (Μαγαζά)

Ο Αμερικάνος Στρεζοβινός,γύρισε μετά από πολλά χρόνια στο χωριό του για να ειδή τους δικούς του. Εκεί  γνώρισε  και  αγάπησε μια Γλανιτσιώτισα  το επώνυμό της ήταν Ρουμελιώτη.  Καθόταν κοντά στον Λάδωνα ( στον Κούφιο) με την οικογένειά της.  Πήγε στην Στρέζοβα να πωλήσει ξύλα. Σαν την είδε ο Αμερικάνος την λιμπίστηκε,του άρεσε και ζήτησε τα ξύλα να τα μεταφέρει στο σπίτι του.

Η ΜΟΝΑΧΗ ΠΑΡΘΕΝΙΑ

 
Στην μνήμη Μοναχής Παρθενίας.

Κοιμήθηκε την 10/11/21 η Μοναχή Παρθενία στη Μονή Κερνίτσας  που ήταν το σπίτι της Παναγίας . Κτίστηκε το 1116 μχ. Εδώ επέλεξε από νεαρή ηλικία η κατά κόσμο Αναστασία Βασιλοπούλου ---Παρθενία--- να υπηρετεί τον Θεό.

Μέχρι τα δεκατρία  της χρόνια ζούσε στο χωριό, κάνοντας όπως όλες οι κοπέλες διάφορες οικιακές εργασίες.  Όμως έβλεπε οπτασίες, ενοχλητικά όνειρα, που δυσκόλευαν την ζωή της. Βρισκόταν μέσα σε θύελλες κακοτοπιές και ήταν σαν νεκρή.  Η μητέρα της καλή γυναίκα και χριστιανή την έφερε στο Μοναστήρι. Εδώ αφού προσκύνησε την εικόνα της Παναγίας κάθισε  και ω! του θαύματος βρήκε την λύτρωση, την ηρεμία και την ησυχία της.  Έτσι λοιπόν αποφάσισε με την συγκατάθεση και της μητέρας της και έμεινε εκεί επί επτάμηνων κοντά στην Παναγία.

Γύρισε στο χωριό όχι με δική της θέληση. Και πάλι η Παρθενία αρρώστησε και έβλεπε κακά σημάδια, σπηλιές, βάραθρα και κάθε φορά κινδύνευε η ζωή της. Βρισκόταν σε άγνωστα μέρη, αγχωμένη και κυνηγημένη από ερινύες.  Μετά από αυτά διάλεξε πλέον οριστικά ως τόπο διαμονής της το Μοναστήρι υπηρετώντας και δοξάζοντας τον Θεό.

Το μοναστήρι είχε καεί πολλές φορές από διάφορους κατακτητές και τον Ιμπραήμ . Εδώ ο Κολοκοτρώνης και άλλοι οπλαρχηγοί και προύχοντες έφεραν τις οικογένειές τους για ασφάλεια.

Εδώ έχτισε στο μυαλό της η Παρθενία  την αγάπη της για όλους  μας γνωστούς, συγγενείς και φίλους.

Εδώ βρήκε την υγεία της την σωτηρία της και βέβαια ήταν κοντά στον Θεό. Η Μονή Κερνίτσας βρίσκεται στο όρος Μαίναλο κοντά στην Βυτίνα και την Νυμφασία.  Πάνω στην κορυφή ενός λόφου και σε κατακόρυφο βράχο  500 μέτρων από τον ρου του Μυλάοντα ποταμού. Εδώ έμελε να παραμείνει η Παρθενία που η ψαλμωδία των καλογραιών, έσμιγε με την βοή των νερών και την  ψαλμωδία των πτηνών.

Εδώ τα βράδια ξέχναγε την εγκόσμια ύπαρξή της και επικοινωνούσε με τα υπερκόσμια.  Άφησε την εγκόσμια ζωή και αφοσιώθηκε στον Θεό. Παραμέρισε τα υλικά αγαθά και την καλοπέραση. Σκοπός της Μοναχής Παρθενίας ,ήταν η προσέγγιση  όσο γινόταν περισσότερο στον Θεό.Η ρίζα του κακού μου έλεγε, σαν επισκέπτης στο κελί της , είναι η αμαρτία που γίνεται είτε με λόγια είτε με έργα. Έλεγχε τον εαυτόν της και είχε την δυνατότητα της επιλογής του καλού, από το κακό.

Η Παρθενία είχε  αποβάλει την κακία από μέσα της και  ένοιωθε άλλος άνθρωπος . Πάντα άνθιζε στα χείλη της ένα χαμόγελο για όλους και ο γλυκός και ευθύς λόγος της ήταν το μέλημά της.

Έτσι την θυμάμαι!

Οι Άγιοι σεβάσμιοι πατέρες και η μοναστική κοινότητα σύσσωμη συγγενείς και φίλοι, παρευρέθηκε στην εξόδιο ακολουθία.

Καλό παράδεισο Μοναχή Παρθενία και από κει που είσαι στείλε μας την ευχή σου.

Ευάγγελος Κ. Χριστόπουλος

ΠΑΡΑΜΟΝΕΣ 15ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

 Του Βαγγέλη Κ. Χριστοπούλου

__Για να’ χουμε καλό ρώτημα, για πού το βάλατε παλληκάρια; Ρώτησε ο γέρος θαρρετά.
__Πάμε ψηλά στην κορυφή της Κουκούλας. Μας είπαν όποιος ανέβει εκεί επάνω, ζει ένα όνειρο. Σμίγει με τον Θεό και τους ανθρώπους.
__Σωστά σας το είπαν. Μακάρι να μπορούσα κι εγώ να σας ακολουθήσω, ήθελα πολύ από κι επάνω να στείλω τις ευχές μου στον κόσμο που γνώρισα.
__Γέροντα τόση ομορφιά έχει το μέρος εκεί, που τόσο πολύ το παινεύεις;

ΝΥΧΤΕΣ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ ΣΤΗΝ ΓΟΡΤΥΝΙΑ

 

                   

                                                             Του Βαγγέλη Κ. Χριστοπούλου

Φθινόπωρο στην Γορτυνία, οι νύχτες  είναι υγρές  και σκοτεινές. Κάποιοι τσοπάνηδες βοηθούν στην γέννα τα ζώα τους. Από την ημέρα είδαν πως σε κάποια από αυτά , η κοιλιά τους ήταν παραφουσκωμένη και  το σώμα τους έχει βαρύνει. Ήταν έτοιμα να γεννήσουν. Βόηθαγαν να έρθουν  στον κόσμο, τα πλάσματα που σάλευαν στην κοιλιά της μάνας τους, μια ώρα πιο γρήγορα.

 Ήξεραν πως εύκολα μπορούσε να έλθει στον κόσμο μια ζωή και εύκολα μπορούσε να χαθεί.  Και αφού τέλειωναν όλα ευχάριστα, μια απέραντη χαρά ζωγραφιζόταν στο πρόσωπο των τσοπάνηδων , τα δε ζώα με βελάσματα έστελνα τις ευχαριστίες τους.