Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου 2016

ΗΘΕΛΑ ΝΑΜΟΥΝ ΑΗΤΟΣ


«Πως θάθελα νάμουν αητός, νάνοιγα τις φτερούγες,
να πέταγα στα σύγνεφα και στον χρυσό τον ήλιο,
για ν’ αγναντέψω από ψηλά περήφανα τον κόσμο»

Οι αητοί διακρίνονται  για την δύναμή τους, το γρήγορο φτερούγισμα και το οξύτατο βλέμμα τους. Συνεχίζουν  και σήμερα να υπερίπταται πάνω από τα’ Αρκαδικά βουνά, όπως αυτός της φωτογραφίας μας.
Η φωτογραφία  είναι τραβηγμένη  ενδιάμεσα στα βουνά  Μαίναλο και Αφροδίσιο όρος, πάνω από την Λίμνη του Λάδωνα και σε ύψος 500- 1000 μέτρων πάνω από αυτήν. Με αυτή την φωτογραφία μου ήρθε στο μυαλό μια ωραία αφήγηση του πατριώτη μου Γεωργίου Βασιλόπουλο (Μάγγα) που συνέβη πριν  πολλά χρόνια   στα ίδια βουνά στον ίδιο γεωγραφικό χώρο που ίπταται αυτός ο αητός.

Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου 2016

ΠΡΟΣ ΞΗΡΟΚΑΡΥΤΑΙΝΑ




Του Βαγγέλη Κ. Χριστοπούλου

Πηγαίναμε για την Ξηροκαρύταινα,  χωρίς πρόγραμμα,ύστερα από μια στιγμιαία απόφαση
Ο ήλιος κόντευε να χαθεί πίσω απ’τα γύρο βουνά και στη  δύση του κοκκίνιζε τις κορφές των . Οι σκιές χάνονταν από το σούρουπο που ζύγωνε.


Οι δυο μας, εγώ κι ο Πάνος, από τούτο το βουνό,  που οι γραμματιζούμενοι το λένε Αφροδίσιο όρος, καθώς ανεβαίναμε το φιδίσιο δρόμο για το χωριό, αγναντεύαμε κάτω  στους  πρόποδες, τη δαντελωτή λίμνη του Λάδωνα

Ο Πάνος μου μίλαγε για Νύμφες  που ζούσαν  άλλοτε σ’ αυτόν τον τόπο, στις  ρεματιές και μέσα σε σπηλιές , για  νεράιδες και τον θεό Πάνα που τις κυνηγούσε, τις μεθούσε και τις μάγευε με το σουραύλι του. 
 

Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2016

ΟΙ ΠΑΛΙΟΙ ΚΕΡΠΙΝΙΩΤΕΣ


Για να πάμε από την Μυγδαλιά (Γλανιτσιά) στην Κερπινή περνάγαμε μπροστά από το εικονοστάσι του Αγίου Κωνσταντίνου, κάναμε τον σταυρό μας και από ένα μονοπάτι μέσα στα χωράφια φτάναμε στο σπίτι της κυρά Μαρίας του Δημόπουλου.
Εκεί ήταν ο προορισμός μας και γιαυτό πηγαίναμε από εκεί. Το σπίτι της ήτανε κοντύτερα παρά από τον άλλο δρόμο .Αυτά μου έλεγε η αδερφούλα μου σήμερα που βρεθήκαμε στο εικονοστάσι του Αγ. Κωνσταντίνου. Σαν την ρώτησα τι ήθελαν σε αυτό το σπίτι μου διηγήθηκε ολόκληρη ιστορία.

Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου 2016

ΑΝΤΑΜΩΜΑ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΟΝΗ


Την ξενιτειά την ορφανιά, την πίκρα την αγάπη, τα τέσσερα τα ζύγισαν βαρύτερα είναι τα ξένα.


Η μοίρα των Αρκάδων από αρχαιοτάτων χρόνων ήταν  να μεταναστεύουν. Δυσκολεύονταν να επιβιώσουν στον τόπο τους και έφευγαν μακριά στα ξένα. Πολλοί έριξαν « μαύρη πέτρα» για το χωριό τους. Όχι όμως και ο δικός μας Χρόνης Πολυχρονόπουλος ο γιός του Σειρήνη.