Του Βαγγέλη Κ. Χριστοπούλου
Το χωριό μου η Μυγδαλιά,
είναι μέσα σε μια χούνη, χτισμένο από Λαγκαδινούς μαστόρους, με τα σπίτια του
να είναι κοντά, κοντά. Βρίσκεται σε πλαγιά του Μαινάλου και ολόγυρα είναι
πηγμένος ο τόπος από ψηλά πουρνάρια. Οι Γλανιτσιώτες ήξεραν να γιορτάζουν και
να γλεντάνε και δεν ξέρω αν τους έφταναν
τα άλλα χωριά. Άλλοτε στο χωριό, οι
άνθρωποι, είχαν ένα θρεφτάρι, όλο κι όλο και ήταν η ελπίδα όλης της χρονιάς.
Τις Χριστουγεννιάτικες ημέρες, οι γυναίκες ήταν αναστατωμένες. Πηγαινοέρχονταν στην βρύση, ζαλωμένες με νεροβάρελα, κουβάλαγαν νερό, κοσκίνιζαν αλεύρι, ζύμωναν ψωμιά, έκαναν γλυκά και πίτες. Τα ταψιά ξεχείλωναν από την οματιά και τα σπίτια μύριζαν γιορτινή ατμόσφαιρα.
