Τρίτη 20 Δεκεμβρίου 2016

ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΦΙΛΟΙ


Εύχομαι το μήνυμά μου να  βρεί εσάς και τις οικογένειές σας  υγιείς  και χαρούμενους.  Είναι ευχάριστο που γνωριστήκαμε  μέσω του  F/B και μοιραζόμαστε πολλά πράγματα. Ανταλλάσουμε σκέψεις, ιδέες , εικόνες , ειδήσεις και πολλά πράγματα που συμβαίνουν στην ζωή μας , γύρω μας στα χωριά μας, στην Πατρίδα μας.
Με τους πολλούς έχουμε γίνει μια οικογένεια και πιστεύω πως ο ένας νοιάζεται πλέον για το καλό του άλλου.
Αυτή η αλληλοεκτίμηση, η αγάπη η διαρκής ευχολόγια  μεταξύ μας ,  μου δίνει χαρά , με προτρέπει  και θέλω να ευχηθώ σε όλους ολόψυχα  καλές γιορτές  και

                                                   Κ Α Λ Α   Χ Ρ Ι Σ ΤΟ Υ Γ Ε Ν Ν Α

Και κάτι ακόμη:
Τις ευχές  από το χωριό μου, κι εμένα , παρακαλώ να μεταφέρετε και στους δικούς σας ανθρώπους  και πολλά χαιρετίσματα.



                                                                 Με εκτίμηση και αγάπη

                                                 Μυγδαλιά Γορτυνίας  -  Βαγγέλης Χριστόπουλος


Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2016

ΣΤΡΕΖΟΒΙΝΕΣ ΦΙΛΙΕΣ



Εδώ και κάμποσα χρόνια που έρχομαι στο χωριό μου, την Μυγδαλιά (Γλανιτσιά) Γορτυνίας, αγναντεύω με νοσταλγία απέναντι την  Δάφνη  (Στρέζοβα) Καλαβρύτων.  Έζησα  εκεί τα γυμνασιακά μου χρόνια  και η μνήμη μου για αυτή την πολιτεία είναι αγέραστη και ακατάλυτη.

Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2016

ΟΙ ΜΑΟΥΝΙΕΡΗΔΕΣ ΣΤΗ ΛΙΜΝΗ ΤΟΥ ΛΑΔΩΝΑ

Του Βαγγέλη Κ. Χριστοπούλου




Κάποιοι σκέφθηκαν και έχτισαν της Κυράς το Γιοφύρι με χρήματα, κόπο και με.. θυσία αίματος στα θεμέλιά του . Αιώνες στεκόταν πάνω από το Λάδωνα ποταμό και προσέφερε τις πολύτιμες υπηρεσίες του σε ανυπολόγιστον  αριθμό γενεών ανθρώπων!

 Κάποιοι άλλοι, πολύ αργότερα, σκέφθηκαν και έφτιαξαν την Λίμνη του Λάδωνα για  να ποτίζονται οι κάμποι στην Ηλεία και να φωτίζονται με, την παραγωγή  ηλεκτρικού  ρεύματος, χωριά και πολιτείες.


Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2016

Στην μνήμη του Εκπαιδευτικού Παναγιώτη Α. Κωνσταντινόπουλου


Αξέχαστε Πάνο,

Ένας χρόνος πάει που έφυγες τόσο παράταιρα και τόσο αναπάντεχα και μας ξάφνιασες. Άφησες στους δικούς σου ανθρώπους, στη γυναίκα σου και τα παιδιά σου, στα αδέρφια σου, αλλά και σε μας τους φίλους και τους χωριανούς σου ένα μεγάλο κενό.
Αλλά και στο χωριό σου, τη Μυγδαλιά, που σε καρτερούσε, γιατί βλέπεις ερχόσουν ταχτικά και όταν βλέπαμε την πόρτα και τα παράθυρα του σπιτιού σου ανοιχτά, περιμέναμε να σε ιδούμε με αυτό το γλυκό γνώριμο χαμόγελό σου, να ειπούμε καλημέρα.
Θυμάμαι στην Στρέζοβα, που πηγαίναμε στο γυμνάσιο μαζί,  τον αγώνα που έκανες για μάθηση και προκοπή και ήσουν  παράδειγμα προς μίμηση με τον τρόπο σου, με τον  καλό σου λόγο,  με κείνες τις ορμήνιες  που μας έλεγες και κείνο το αθώο χαμόγελο που το διατήρησες μέχρι χθες.
Ξέρω από τότε που βγήκες δάσκαλος και διορίστηκες στο χωριό μας , μαζί με την αγαπημένη σου γυναίκα, εργάστηκες υποδειγματικά με ανιδιοτέλεια, φιλοτιμία και ξεχωριστή ευαισθησία , ακούραστα και στοργικά. Δίνοντας όλες τις ώρες του 24ώρου, σαν δροσιστική βροχή, την εκπαιδευτική σου γνώση . Με την ηθική σου υπόσταση, με την ακεραιότητα του χαρακτήρα σου και με την γενική σου δραστηριότητα, σε κάθε πλευρά της ζωής του χωριού μας, γέμισες τον ψυχή και τον νου των συγχωριανών μας με ικανοποίηση και υπερηφάνεια.

 Σε ευχαριστούμε Πάνο!

Πάνο αγαπημένε, σε ευχαριστούμε γιατί τότε σαν δάσκαλος στο χωριό είχες αγκαλιάσει στοργικά  το χωριό μας, τους γέρους μας  και τον δικό μου γέρο πατέρα, με την παρέα σου, με την κουβέντα σου, με τις εκδρομές που ζητούσες τότε να σε ακολουθούνε με τους μαθητές σου.
Έδωσες, όχι μόνο στο χωριό σου, αλλά παντού όπου υπηρέτησες τον παλμό της ανέλιξης στο παιδί και, παρά τις αντιξοότητες, δεν έλλειψε το χαμόγελό σου, που έδινε χαρά στα παιδιά και σε όλους εμάς, όσο λειτουργούσες και πρόσθετες τις δυνάμεις σου στο ποιοτικό ανέβασμα της ζωής μας. Ήσουν πάντα πρόθυμος, δίκαιος , ευγενής με ήθος και ύφος που σε συνόδευε πάντα στην ζωή.
Έτσι σε νοιώθω και θα σε νοιώθουμε κοντά μας, όσα χρόνια και αν περάσουν:  Έναν αγνό φίλο, υπεύθυνο και σπουδαίο πατριώτη . Ήσουν ακαταπόνητος με κορυφαία χαρίσματα, αρετή και ζεστή καρδιά, που την έδινες σε όλους τους πατριώτες, σε όλους τους ανθρώπους όλων των επιπέδων. Ήσουν ένας αληθινός δημιουργός γιατί είχες σφαιρική μόρφωση, πληρότητα για το σχολείο και τα παιδιά. Γιαυτό και η συνεισφορά σου στην μαθητιώσα νεολαία  μας ήταν φωτεινή .
Αγαπητέ Πάνο, να είσαι βέβαιος πως  η Γλανιτσιά, το αγαπημένο σου χωριό, θα σε θυμάται για πάντα.
 Σε χαιρετούμε  ακριβέ μας πατριώτη Παναγιώτη…
Βαγγέλης Κ. Χριστόπουλος


Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2016

ΟΙ ΓΕΛΑΔΑΡΗΔΕΣ


Του ΒΑΓΓΕΛΗ Κ. ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΥ
Τον ειδοποίησα πως ήθελα να τον δω. Δεν είχα μιλήσει  μαζί του άλλη φορά.   Ήταν γνώριμος και δεν μου χάλασε το χατίρι.  Καλόκαρδα με χαιρέτησε και μου έδωσε το χέρι του στο απλωμένο δικό μου.
Ο Παλιός  γ ε λ α δ ά ρ η ς,  κάθισε  στο πεζούλι , πολύ κοντά μου, πάνω σε μια ίσια πλάκα σαν να είχε μυστικό να μου ειπεί.  

Ήξερα ότι ήταν πολύ δεμένος με τον Άσπρο του (Αχελώο), που πιο κάτω  κατρακύλαγε τα βουερά νερά του.  Άλλο τόσο ήταν δεμένος και  με τα γελάδια του, που παλιότερα νεότερος τα  έβοσκε στα χλοερά λιβάδια του. Σκούντημα ήθελε να ξεκινήσει με ιστορίες  για το ποτάμι και τα γελάδια του.

Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου 2016

ΗΘΕΛΑ ΝΑΜΟΥΝ ΑΗΤΟΣ


«Πως θάθελα νάμουν αητός, νάνοιγα τις φτερούγες,
να πέταγα στα σύγνεφα και στον χρυσό τον ήλιο,
για ν’ αγναντέψω από ψηλά περήφανα τον κόσμο»

Οι αητοί διακρίνονται  για την δύναμή τους, το γρήγορο φτερούγισμα και το οξύτατο βλέμμα τους. Συνεχίζουν  και σήμερα να υπερίπταται πάνω από τα’ Αρκαδικά βουνά, όπως αυτός της φωτογραφίας μας.
Η φωτογραφία  είναι τραβηγμένη  ενδιάμεσα στα βουνά  Μαίναλο και Αφροδίσιο όρος, πάνω από την Λίμνη του Λάδωνα και σε ύψος 500- 1000 μέτρων πάνω από αυτήν. Με αυτή την φωτογραφία μου ήρθε στο μυαλό μια ωραία αφήγηση του πατριώτη μου Γεωργίου Βασιλόπουλο (Μάγγα) που συνέβη πριν  πολλά χρόνια   στα ίδια βουνά στον ίδιο γεωγραφικό χώρο που ίπταται αυτός ο αητός.

Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου 2016

ΠΡΟΣ ΞΗΡΟΚΑΡΥΤΑΙΝΑ




Του Βαγγέλη Κ. Χριστοπούλου

Πηγαίναμε για την Ξηροκαρύταινα,  χωρίς πρόγραμμα,ύστερα από μια στιγμιαία απόφαση
Ο ήλιος κόντευε να χαθεί πίσω απ’τα γύρο βουνά και στη  δύση του κοκκίνιζε τις κορφές των . Οι σκιές χάνονταν από το σούρουπο που ζύγωνε.


Οι δυο μας, εγώ κι ο Πάνος, από τούτο το βουνό,  που οι γραμματιζούμενοι το λένε Αφροδίσιο όρος, καθώς ανεβαίναμε το φιδίσιο δρόμο για το χωριό, αγναντεύαμε κάτω  στους  πρόποδες, τη δαντελωτή λίμνη του Λάδωνα

Ο Πάνος μου μίλαγε για Νύμφες  που ζούσαν  άλλοτε σ’ αυτόν τον τόπο, στις  ρεματιές και μέσα σε σπηλιές , για  νεράιδες και τον θεό Πάνα που τις κυνηγούσε, τις μεθούσε και τις μάγευε με το σουραύλι του. 
 

Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2016

ΟΙ ΠΑΛΙΟΙ ΚΕΡΠΙΝΙΩΤΕΣ


Για να πάμε από την Μυγδαλιά (Γλανιτσιά) στην Κερπινή περνάγαμε μπροστά από το εικονοστάσι του Αγίου Κωνσταντίνου, κάναμε τον σταυρό μας και από ένα μονοπάτι μέσα στα χωράφια φτάναμε στο σπίτι της κυρά Μαρίας του Δημόπουλου.
Εκεί ήταν ο προορισμός μας και γιαυτό πηγαίναμε από εκεί. Το σπίτι της ήτανε κοντύτερα παρά από τον άλλο δρόμο .Αυτά μου έλεγε η αδερφούλα μου σήμερα που βρεθήκαμε στο εικονοστάσι του Αγ. Κωνσταντίνου. Σαν την ρώτησα τι ήθελαν σε αυτό το σπίτι μου διηγήθηκε ολόκληρη ιστορία.

Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου 2016

ΑΝΤΑΜΩΜΑ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΟΝΗ


Την ξενιτειά την ορφανιά, την πίκρα την αγάπη, τα τέσσερα τα ζύγισαν βαρύτερα είναι τα ξένα.


Η μοίρα των Αρκάδων από αρχαιοτάτων χρόνων ήταν  να μεταναστεύουν. Δυσκολεύονταν να επιβιώσουν στον τόπο τους και έφευγαν μακριά στα ξένα. Πολλοί έριξαν « μαύρη πέτρα» για το χωριό τους. Όχι όμως και ο δικός μας Χρόνης Πολυχρονόπουλος ο γιός του Σειρήνη.

Τρίτη 30 Αυγούστου 2016

ΜΙΑ ΔΩΡΕΑ ΒΙΒΛΙΩΝ

Αγαπητέ φίλε

Βασίλη  Τουρλιούμη  Καλημέρα
Οι υπεύθυνοι της βιβλιοθήκης του χωριού μου Μυγδαλιάς Γορτυνίας και δια μέσου εμού οι Μυγδαλιώτες  κι εγώ σας ευχαριστούμε  θερμά για την αποστολή δωρεά των τριών βιβλίων σας:

Κυριακή 21 Αυγούστου 2016

Η ΜΟΝΗ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΡΙΑΣ


Σε μια προέκταση του  Αφροδισίου όρους την Κορακοφωλιά είναι χτισμένη  σε υψόμετρο 950 μέτρων περίπου η Μονή Ευαγγελιστρίας Στρεζόβης – Δάφνης.
Παλιότερα  ανηφορίζαμε έναν μουλαρόδρομο τρία τέταρτα περίπου της ώρας και πηγαίναμε της Αναλήψεως και προσκυνούσαμε στην χάρη της. Ανέβαινε πολύς κόσμος και τιμούσε την Εθνική επέτειο της παλιγγενεσίας και την θρησκευτική γιορτή. Σήμερα πηγαίνει αυτοκίνητο.

Πέμπτη 18 Αυγούστου 2016

ΛΑΙΚΗ ΙΑΤΡΙΚΗ ΣΤΗ ΜΥΓΔΑΛΙΑ ΓΟΡΤΥΝΙΑΣ



(Λαογραφική πραγματεία Γεωργίου Δ. Καραλή φοιτητή 1964)

Για  το κρυολόγημα έκοβαν κοφτές βεντούζες. Τα μικρά παιδιά τα ξυραφίζουν να καθαρίζει το αίμα τους. Κατ’ αρχήν κάθε 8 ημέρες ύστερα από 3 μήνες κάθε 15 μέχρι ένα χρόνο.
Για πόνους πικραγκουριές.  Για να σταματάει η αιμορραγία της μύτης καίμε αυγόφλουδα και βάνουμε επάνω την στάχτη της. (στακτός-ή-ό στάκτη).
Τη χρυσή καίνε με σκόρδο  ή με ίσκα.

Παρασκευή 5 Αυγούστου 2016

ΘΡΥΛΟΙ ΜΥΘΟΙ ΔΟΞΑΣΙΕΣ ΜΥΓΔΑΛΙΑΣ ΓΟΡΤΥΝΙΑΣ



( Λαογραφική πραγματεία Γεώργιου Δ. ΚΑΡΑΛΗ Φοιτητή 1964)
Ζωικός  Κόσμος:
«Γαϊδουρινή υπομονή» μεταφορά από τον όνο
Όταν η κότα λαλεί και κοιτάει κατά την ανατολή είναι καλό, Αν λαλεί και κοιτάει κατά την δύση είναι κακό.  Η γιαγιά της Διαμαντούλας η πασίγνωστη Μαντή άκουσε την νύχτα κότα να λαλεί στο κοτέτσι και έστειλε τα εγγόνια να ιδούν αν κοιτάει κατά την δύση να της κόψουν το κεφάλι. 

Τετάρτη 20 Ιουλίου 2016

ΛΑΓΚΑΔΙΝΟΙ ΜΑΣΤΟΡΟΙ


«Σας τάζω πως θ’ ακώ τις προσταγές των μαστόρων και του λιθαρά. Τα ζα θα τα ‘χω σαν τα μάτια μου, θα πασκίζω να φορτώνονται ούλα ίσια με τη δύναμή τους. Δε θα μαρτυρήσω μηδέ μια λέξη από τη γλώσσα μας κι όντας τρανήνω και γενώ μάστορης, στ αχνάρι του πρωτομάστορα θα πατήσω».

(Πηγή Άνθη της Πέτρας)                                                                                                                                                                                                                                    
Του Βαγγέλη Κ. Χριστοπούλου 

 Όπως τα είχανε ειπωμένα και συμφωνημένα  από το βράδυ, έτσι γενήκανε. Πρωί πρωί, ολόκληρο μπουλούκι, άνθρωποι και γαϊδούρια, αργοσαλεύουν από το ένα χωριό στο άλλο και ψάχνουνε για δουλειά.  Μικρομερεμέτια  που έκαναν σε ένα χωριό  γρήγορα  τέλειωσαν.  Τα ζώα ήταν φορτωμένα με σύνεργα: μυστριά, ξινάρια, λοστάρια, βαριές, κασμάδες,  φτυάρια και ζύγια.

Στην μια πλευρά και στην άλλη στα σαμάρια ήταν δεμένες με τριχιές μικρές σανίδες λασπωμένες για να φορτώνουν και να κουβαλούν τις πέτρες.

Τρίτη 19 Ιουλίου 2016

Τ Ο ΝΙΤΕΡΕΣΟ ΜΟΥ ΜΕ ΤΟΥΣ ΓΥΦΤΟΥΣ


                                                                                             Του Βαγγέλη Κ. Χριστοπούλου


Δειλινό ήταν και τα ψαροκάικο αρμένιζε  στην θάλασσα περήφανο και καμαρωτό.  Ο Mάστρο Χρίστος παλιός ναυτικός, πολύξερος και πολύγνωρος καπετάνιος,  πάνω στο μικρό ψαροκάικο με δυο άλλους νέους βοηθούς του, τους ορμήνευε και τους μάθαινε την δουλειά. Κείνοι πάταγαν με τα ξυπόλητα πόδια τους πάνω στο καΐκι, έλυναν και έδεναν τα σχοινιά, ξεμπέρδευαν τα δίχτυα ,έβγαζαν τα ψάρια και βόηθαγαν στο άραγμα του καϊκιού. 

Παρασκευή 8 Ιουλίου 2016

Π α ρ α δ ό σ ε ι ς από την Μ υ γ δ α λ ι ά Γορτυνίας


 (Λαογραφική πραγματεία Γεωργίου Δ. Καραλή φοιτητή 1964)

Στο κάτου Νερό λένε ότι κατέβαιναν την νύχτα οι νεράϊδες και πλένανε και νιβόσανε. Εκεί τις είδε μια φορά ο Παπαντώνης και εκοπανάγανε σκουτιά (ρούχα) και όταν αρχίνησε μια προσευχή χαθήκανε.
Λένε στον τόπο που έχει πεθάνει σκοτωμένος στο χρόνο απάνου τα μεσάνυχτα ανάβει μια φωτιά και ακούγεται ένα βογκητό. Βογκάει ο πεθαμένος. Για τούτο, τα χρόνια κείνα άμα νύχτωνε κανένας μακρυά από το χωριό και ήθελε να κοιμηθεί έξω σταύρωνε τρείς φορές με το μαχαίρι του ή με το ραβδί του χάμου τον τόπο, που θελά κοιμηθεί.


Παρασκευή 1 Ιουλίου 2016

ΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΗΜΑ



                                                                                    Του Βαγγέλη Κ. Χριστοπούλου
                                                                                    
 Ντρίν,  ντρίν…….
  Άκουσε το τηλέφωνο και έτρεξε να το σηκώσει. Ήταν εννιά  η ώρα το πρωί.
__Εμπρός!  Φώναξε δυο φορές. Άκουσε μόνο  την ανάσα του και χωρίς να μιλήσει, κλακ, το έκλεισε.
Την  άλλη ημέρα, την ίδια ώρα, ξαναχτύπησε  το τηλέφωνο. Σφούγγισε τα βρεγμένα χέρια  με την ποδιά της και έπιασε το ακουστικό. Άκουσε πάλι την αναπνοή  του δυο τρείς φορές και το άγνωστο πρόσωπο δεν απάντησε στο κάλεσμά της και το τηλέφωνο ξαναέκλεισε.
Σκέφθηκε πως κάποιος είναι, που έχει χάσει τα χνάρια της και τώρα ξαφνικά την θυμήθηκε. Κάποιος νοσταλγός του παλιού καιρού είναι!  Μα ποιος είναι που την θυμάται τώρα!!

Κυριακή 26 Ιουνίου 2016

ΑΝΔΡΕΑΣ Κ ΠΑΠΑΘΕΟΔΩΡΟΥ 1896-1976


                            ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ – ΓΥΜΝΑΣΙΑΡΧΗΣ

                ΑΠΟ ΜΥΓΔΑΛΙΑ- (ΓΛΑΝΙΤΣΙΑ) ΓΟΡΤΥΝΙΑΣ

                   ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗ

                                            1915-1952      

                                       


                                                                 Γράφει ο Χαράλαμπος Χ. Γιαννόπουλος



Κατά το μήνα Δεκέμβριο 2015 πραγματοποιήθηκαν στην Αμαλιάδα εκδηλώσεις για την συμπλήρωση 100 χρόνων από τη γέννηση του Ν. ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗ (1915). Οργανωτές ο Δήμος Αμαλιάδας με ομιλητή τον Ηλία Νικολακόπουλο και η Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε με ομιλητή τον Γ.Γ. Δημήτρη Κουτσούμπα.

Στην πρώτη είχα μια σύντομη συνομιλία με το Δήμαρχο κ. Χρήστο Χριστοδουλόπουλο. Μου είπε ότι το σπίτι του Ν. Μπελογιάννη γίνεται μουσείο Εθνικής Αντίστασης που θα φέρει το όνομά του.
Διαπίστωσα ότι ελάχιστα είναι γνωστά για το πώς αυτό το παιδί από τα δεκα πέντε του χρόνια είχε τέτοια πολιτική και ιδεολογική συγκρότηση και εξελίχθηκε σε μεγάλο πολιτικό- στρατιωτικό, αδάμαστο, ακατάβλητο ηγέτη, μεγάλη μορφή της νεότερης Ελληνικής ιστορίας και του διεθνούς επαναστατικού κινήματος.
Μου είπε ακόμη ότι δείχνουν ενδιαφέρον και ξένοι ερευνητές, όπως και Γαλλικό τηλεοπτικό κανάλι. Επειδή τυχαίνει να γνωρίζω για το θέμα, γράφω αυτές τις γραμμές, να γίνουν γνωστές και να τιμήσουν την μνήμη του.
Ο άνθρωπος που συνετέλεσε τα μέγιστα στο να ξεδιπλώσει το δεκαπεντάχρονο αγόρι, όλες τις πνευματικές, διανοητικές, ηθικές, κοινωνικές και ιδεολογικές δυνάμεις ήταν ο

                                   

Σάββατο 18 Ιουνίου 2016

Ο ΤΡΟΥΛΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ


Ο τρούλος της εκκλησίας του χωριού μου « Η ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ» είναι πραγματικά ένα κομψότατο, συμμετρικό, θολωτό ημισφαίριο χωρίς βέβαια ζωγραφισμένον το Χριστό Παντοκράτορα όπως συνηθίζεται.
Η διάμετρος του καλύπτει όλο το πλάτος του Ναού και  φτάνει τα οχτώ μέτρα  και είκοσι % (8,20) περίπου. Έχει 0χτώ (8) μεγάλα φωτεινά παράθυρα με πολύχρωμα τζάμια που με τον ήλιο χρυσώνουν τον εσωτερικό του Ναού.

Πέμπτη 16 Ιουνίου 2016

ΠΡΟΣ ΑΓΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ


                                
Στην Άρτεμη


Του Βαγγέλη Κ. Χριστοπούλου

Το μέρος είναι προέκταση μιας  χαμηλής πλαγιάς  του Μαινάλου. Ένα  ειδυλλιακό  τοπίο, λίγο πάνω απ’ το χωριό μου, τη Μυγδαλιά Γορτυνίας.  Τούτο το μέρος τ’ ανέβαινα συχνά από μικρό παιδί, σαν  τσοπανάκος που ήμουνα, βόσκοντας τα λίγα πρόβατά μας. Άλλοτε πήγαινα στα χωράφια, αργά το απόγιομα το ξέστρωτο γαϊδουράκι ,  καβάλα  μονόκωλα,  για να βοσκήσει την νύχτα.Σ’ αυτές  τις πράσινες πλαγιές  έτυχα  με βροχή να κάθομαι κάτω από τα ψηλά, τουφωτά  πρίνια  κι άλλοτε, με ήλιο και ζέστη, να απολαμβάνω τη δροσιά  κάτω από τον ίσκιο τους.

Σάββατο 11 Ιουνίου 2016

ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΤΗΣ ΔΑΦΝΗΣ


Του Βαγγέλη Κ. Χριστοπούλου
Κάθε φορά που σκέπτομαι  ένα ταξίδι στην Δάφνη, η ψυχή μου φτερουγίζει και η υπόστασή μου αλλάζει. Έρχονται στο μυαλό μου  εικόνες απανωτές: Οι άνθρωποί της, τα σπίτια , οι δρόμοι, οι εκκλησιές , το Γυμνάσιο και τόσα άλλα…. Έξι χρόνια, βλέπετε, μαθητής στο Γυμνάσιο της Δάφνης, με περιπέτειες και δράσεις, είναι από τα καλύτερα της ζωής μου και δεν ξεχνιούνται εύκολα.
Όλα στροβιλίζονται μέσα μου, τραγουδούν και χορεύουν.  Δεν φταίω που δεν κάθομαι φρόνιμος   και  αναπολώ  αυτές τις σκηνές.
Σήμερα που βρέθηκα πάλι εδώ,  βασανίζω την μνήμη μου και προσπαθώ να εντοπίσω και να θυμηθώ τους ανθρώπους, που ζούσαν  στο πάνω χωριό κείνα τα χρόνια.

Πέμπτη 2 Ιουνίου 2016

ΣΤΟΝ ΑΓΙΟΘΟΔΩΡΟ ΤΗΣ ΓΛΑΝΙΤΣΙΑΣ






                                                                      Του Βαγγέλη Κ Χριστοπούλου

Αισθανόμουν την ανάγκη ν’ αναζωπυρώσω παλιές  καλές αναμνήσεις από το χωριό μου, μιας και ήταν ακόμη Μάϊος μήνας και βρισκόμουν εκεί.  Ένιωσα κυρίως την  υποχρέωση να βρεθώ στον Αγιοθόδωρο και να προσκυνήσω, στο μικρό εκκλησάκι, την εικόνα των Αγίων Θεοδώρων!
Ήθελα ακόμη να καμαρώσω τα δέντρα που φυτέψαμε  στον προαύλιο χώρο του Αγίου το 2008 και να χαρώ την όμορφη άνοιξη. Στο νου μου ήταν να ψάλω, όσο ήταν καιρός, το «Χριστός Ανέστη»,  όπως έκανα παλιά σαν μικρός βοσκός, που πήγαινα με τα πρόβατα στις κοντινές πλαγιές.
Είχα να πάω εκεί  από πέρσι το καλοκαίρι, που έγινε το εξαίρετο υπαίθριο γλέντι του φίλου Φώτη Φουρνόδαυλου, όπου βόηθησα στο βράσιμο της γίδας.

Σάββατο 21 Μαΐου 2016

Η ΠΝΕΥΜΟΝΙΑ




Του Βαγγέλη Κ. Χριστοπούλου
Έτσι ήρθε , νύχτα «καβάλα σε άσπρο άλογο» και κανένας δεν πήρε είδηση πώς φούντωσε.
Στο χωριό είχαμε, λέει, και το πρώτο θύμα. Το είπαν στο νοσοκομείο: Από πνευμονία αρρώστησε  η θεια Βασίλω.
Ορισμένοι κοροϊδεύανε αυτούς που παίρνανε προφυλάξεις.  Ο Γιάννης, φοβητσιάρης όπως ήταν, πήρε τα υπάρχοντά του, τις κότες και τα πρόβατά του με την γυναίκα του και σκαπέτησε στου Μπουλιμέτη.
Ο Γούνης είχε τρία βράδια να έρθει στο καφενείο. Ήταν ετοιμόγεννα τα ζωντανά του, δικαιολογήθηκε.

Τρίτη 17 Μαΐου 2016

Η ΛΙΜΝΗ Η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΜΟΥ




Του Βαγγέλη Κ Χριστοπούλου
Σαββατόβραδο  είχαν έλθει περί την δύσιν του ήλιου  ψαράδες  στις ερημικές ακτές της. Νύχτωσαν , έστησαν τις σκηνές τους και   κοιμήθηκαν. Περίμεναν να φωτίσει να ξεκινήσουν το ψάρεμα.
Σαν ξύπνησαν με το χάραμα έβαλαν δολώματα στα αγκίστρια άπλωσαν τα ψαροκάλαμα στην δαντελωτή ακτή  και έριξαν  τα ψαροκόφινα στο βυθό της.
Κυριακή  πρωί κατεβήκαμε με τον Ηλία στην  καταγάλανη Λίμνη να ιδούμε τα ψάρια στην άκρη καθώς είναι εποχή που γενούν.

Τετάρτη 11 Μαΐου 2016

Η ΑΔΕΡΦΗ ΜΟΥ


Του Βαγγέλη Κ Χριστοπούλου

Έλα αδερφούλη μου! Πως είσαι; Κοιμήθηκες καλά; Όλα καλά; Να σου φτιάξω καφέ;
Έτσι κάθε πρωί, με υποδεχότανε η αδερφούλα μου η Δέσποινα στο πατρικό  μας σπίτι στο χωριό.
Εγώ της έλεγα την καλημέρα μου και εκείνη με πλησίαζε και μου την ανταπέδιδε με δυο γλυκά φιλιά στα μάγουλα.
Τώρα το Πάσχα φρόντιζε για όλους μας κάπου 15 άνθρωποι με τα κόκκινα αυγά της, την μαγειρίτσα της τα γιαούρτια της και στην ετοιμασία του σουβλίσματος του αρνιού πρώτη.

Πέμπτη 5 Μαΐου 2016

Στον Αι Γιώργη


Χοντρές σταγόνες βροχής έπεφταν γύρω και πάνω από τον Αι Γιώργη μας. Απέναντι είναι ανταριασμένα τα Αφροδίσια όρη η Στρέζοβα και η Πουρναριά. Από το κάστρο του Αι Γιώργη αγνάντευα τον όμορφο Λάδωνα με την Λίμνη του που άλλαζαν χρώματα και άκουγα τα βατράχια που συναγωνίζονταν το ένα το άλλο. Οι πυροκόκκινες βουνοπλαγιές ήταν ξαναμμένες με τα ανθισμένα πουρνάρια τους. Για λίγο από μια χαραμάδα του συννεφιασμένου ουρανού φάνηκε ο ήλιος με το βαθύ κόκκινο χρώματου. Οι χοντρές στάλες βροχής έπεφταν πολύχρωμες πάνω στην γη κι εγώ από κει αγνάντευα τα δακρυσμένα φύλλα των δέντρων και τις δροσοσταλίδες της χλόης.

Κυριακή 1 Μαΐου 2016

ΤΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ Τ’ ΑΓΙΩΡΓΙΟΥ




 Στη θεια-Λένη  μου  του Τασιουκλή

Του Βαγγέλη Κ. Χριστοπούλου
Χειμώνας  ακόμη και λογαριάζαμε τον κάθε  μήνα,  την κάθε βδομάδα, την κάθε ημέρα που πέρναγε, ώσπου να  ‘ρθει  του  Αγιωργιού.

Ήταν μια ξεχωριστή ημέρα. Ήταν μια γιορτή για τους Γιώργηδες, για τον Αγιώργη μας στον Παλιόπυργο, για όλο το χωριό μας.  Φέτος ήταν ζωντανή η άνοιξη, με την πράσινη φορεσιά, τις κατακόκκινες  παπαρούνες ,τις κάτασπρες μαργαρίτες και τα μπουμπουκιασμένα χαμομήλια της.

Είκοσι μέρες από  πριν σχεδιαζόταν στο μυαλό μας το πανηγύρι. Ο καθένας κι ένα όνειρο

Πόσα σχέδια και στοχασμοί γεννιόσανται στο νου της μεγαλοκοπέλας που τα χρόνια της πέρασαν!  Μέσα της έχει μια δειλή φλόγα, έχει αγωνία, περιμένει! Θα την καλέσει στο χορό το παλικάρι  που χρόνια το αγαπά; Να μην πάει άλλος χρόνος χαμένος!

Πέμπτη 28 Απριλίου 2016

Ο Λ Α Μ Π Ρ Ι Α Τ Η Σ




Του Βαγγέλη Κ. Χριστοπούλου
Ήταν φορές που η μάνα του,  δεν είχε γάλα και άλλες φορές  δεν ήθελε το αρνί της να βυζάξει. Το βράδυ με την λάμπα πετρελαίου για να βλέπουμε, πηγαίναμε στο κατώι. Τα κάτασπρα αρνάκια, μας περίμεναν και  με τα καμώματά τους και τις φωνές , μας γέμιζαν χαρές.

__Για άϊστε (πηγαίνετε)  παιδάκι μου τώρα, να κουμανταρήστε τα μαρτίνια και καθίστε μετά  όσο θέλετε. Γυρίστε  να φάμε και μετά ότι ώρα θέλετε κοιμάστε.  Έχετε το νου σας στην μπάλια μας.

Σάββατο 16 Απριλίου 2016

05 Ο Κ Τ Ω Β Ρ Η 2015

Του Βαγγέλη Κ. Χριστοπούλου
   Η κυρά  δεν πρόλαβε να φτάσει στο κρεβάτι. Μια σκοτοδίνη της ήρθε,  έβαλε τα χέρια της στον τοίχο και στύλωσε το κορμί της. Προσπάθησε να κρατηθεί όρθια, μα τα πόδια της λύγισαν και έγειρε προς τα κάτω. Έτρεξα με λαχτάρα,  της έπιασα το χέρι και την βόηθησα να ξαπλώσει. Ανήσυχος , άνοιξα την μπαλκονόπορτα να μπει  λίγο φως  και αέρας μέσα στο μικρό δωμάτιο και γύρισα κοντά της.
__Τί έπαθες;  Την ρώτησα.
__Ξέρω κι εγώ! Δεν νοιώθω καλά, ζαλίζουμε όλη αυτή την εβδομάδα.

Κυριακή 27 Μαρτίου 2016

Υ Ψ Η Λ Α Ν Τ Η Δ Ε Σ


Στων Υψηλάντηδων τ' αρχοντικό, στο Κισνόβο της Ρωσσίας, την 16/2/1821 κάθονται στο τραπέζι από τα πέντε αδέρφια οι τέσσερες: Αλέξανδρος, Δημήτριος, Νικόλαος και Γεώργιος και αντικρύ τους οι γραμματικοί τους Γ. Λασσάνης και ο Γ. Τυπάλδος και γράδφουν την προκήρυξη. Η απόφαση ήταν παρμένη και μένει το σύνθημα του αγώνα να δοθεί
Σκυμμένοι οι δυο πιστοί γραμματικοί ζυγίζουν της προκήρυξης την κάθε λέξη.

Σάββατο 30 Ιανουαρίου 2016

Η ΠΙΚΡΗ ΕΙΔΗΣΗ

(Γράφει ο Παλιοπυργήσιος)

28 Οκτωβρίου 2015. Στο χωριό μας, Μυγδαλιά, έγινε η τελετή των αποκαλυπτηρίων του   ανακαινισθέντος   Μνημείου   των   Πεσόντων   πατριωτών,   που   θυσιάστηκαν   για   του Χριστού την πίστη την αγία και για της πατρίδας την ελευθερία, σ’ όλους τους πολέμους,από το 1912-13 ως το τέλος του τρισκατάρατου εμφύλιου πολέμου. Παραβρέθηκαν πολλοί πατριώτες,   70   περίπου   αν   και   ήταν   καθημερινή. 

Σάββατο 9 Ιανουαρίου 2016

Η Ο Δ Ο Ν Τ Ι Α Τ Ρ Ο Σ


Του Βαγγέλη Κ. Χριστοπούλου                             
Δεν κοιμήθηκα απόψε!.
 Πολλές φορές βγήκα έξω από το σπίτι μου και κάθισα κάτω από την κληματαριά.  Το τριζόνι κουρνιασμένο στο σκοτάδι της νύχτας, ακούγεται μονότονο:  τρρ… τρρ…. Τρρ…
Το φεγγάρι, λες και ήταν κρεμασμένο από μια κωνική  διπλοκορφή των Αγράφων, κοντά στην Γρανίτσα Ευρυτανίας, στέκεται ολόφωτο στον ουρανό και κάνει τον τόπο αγνώριστο.  Οι φωνές των ζώων τώρα που βγήκε  είναι παράξενες…
Μπαίνω μέσα στο σπίτι, σιγοπατώντας, να μην κάνω θόρυβο, γιατί κάποιοι κοιμούνται. Ρίχνω κάτι στην πλάτη μου, γιατί η άχνη της λίμνης  που απλώνεται ήρεμη σε μικρή απόσταση, μου περονιάζει τα κόκαλα. Έπειτα βγαίνω έξω στην άλλη άκρη του κήπου, που είναι η καρυδιά, κρατώντας ένα ποτήρι  στο χέρι με αλατόνερο.