Ο ΓΥΜΝΑΣΤΗΣ ΜΟΥ

 

                                             

                                                         Του Βαγγέλη Κ. Χριστοπούλου

Σήμερα περπάτησα πάλι τους δρόμους της Δάφνης  και μάζεψα στην σκέψη μου, σκιές κάποιων  από τους ανθρώπους  που  είχα γνωρίσει παλιά. Πριν επιστρέψω στο χωριό μου, ήθελα ν ακούσω έστω νοερά, πολλών τις φωνές , γιατί δεν πρόκειται να τους δω μπροστά μου. Γιατί είναι φευγάτοι  στον άλλο κόσμο.

Ένας από αυτούς είναι ο καθηγητής μου της Γυμναστικής.

Περπατώντας στο καλντερίμι από την πλατεία για το επάνω χωριό ,   έφθασα χωρίς να το καταλάβω κοντά στο σπίτι του.

Ο πειρασμός ήταν μεγάλος. Ήθελα να  το δω, να  ψηλαφίσω τους εξωτερικούς χώρους του, να  νοιώσω έστω νοερά  την ματιά εκείνου που χρόνια σμίλευε ψυχές  και σώματα. Ανεβαίνοντας τα σκαλάκια, πλησιάζοντας προς το σπίτι  με έπιασε μια αισιοδοξία. Κλείνοντας τα μάτια,  θα τον έβλεπα όπως παλιά. Σαν είδα αμπαρωμένα παράθυρα, πόρτες κλειστές μια ανατριχίλα πέρασε το κορμί μου, ένα σφίξιμο στην καρδιά ένοιωσα . Βέβαια το περίμενα και πέρασε ανώδυνα. 

Το σπίτι του, βρίσκεται κάτω από τον Άγιο Χαράλαμπο.  Το βρήκα περιποιημένο, περιφραγμένο με κάγκελα, με ωραία αυλή και μια ωραία βεράντα, στα ανατολικά, που όποιος βρίσκεται εκεί κατοπτεύει, το μεγαλύτερο μέρος της Δάφνης. Πρόκειται για το σπίτι του  Γυμναστού  μου,  αείμνηστου Γεωργίου Κοροντζή. Έρημο όμως από ανθρώπους και κάποιους της οικογένειας φευγάτους, ολότελα από την ζωή.

Αχ! Τι κρίμα!

Ο Γεώργιος Κοροντζής ήταν για πολλά χρόνια ο καθηγητής στο μάθημα της γυμναστικής , αλλά μας έκανε και  μαθήματα, Ιστορίας και φυτολογίας.

Δεν ξέρω πολλά για την ζωή του και οι πληροφορίες, είναι αυτές που περισσότερο ήξερα στα γυμνασιακά χρόνια. Τελειώνοντας το γυμνάσιο γίναμε σαν του « λαγού τα παιδιά» και η επικοινωνία ήταν δύσκολη. Για τον λόγο αυτόν δεν θα αναφερθώ σε βιογραφικά του στοιχεία .  Αν θέλετε, με τα σχόλια σας συμπληρώστε, για την ζωή του, το έργο του και τον χαρακτήρα του όσοι τον ξέρατε..

Οι αναμνήσεις αποτελούν ένα κομμάτι της ζωής μας, που έγιναν και δεν επαναλαμβάνονται, στον ίδιο χρόνο, στο ίδιο περιβάλλον και με τις ίδιες συνθήκες, όπως οι αναμνήσεις μου στην Δάφνη, τότε το 1958 και λίγα χρόνια μετά.  Σε αυτές θα αναφερθώ.

Την πρώτη χαρά που μου έδωσε ο Κοροντζής , ήταν  στις εξετάσεις που έδωσα το 1958 για την εισαγωγή μου στο Γυμνάσιο. Μας πληροφόρησε εμένα και του Πατέρα μου, μέσω συγγενούς του και φίλου μας, την εισαγωγή μου στο Γυμνάσιο, πριν φύγουμε για το χωριό και προτού ανακοινωθούν και τοιχοκολληθούν τ αποτελέσματα.

Ποιος δεν θυμάται, στον προαύλιο χώρο του Γυμνασίου τα παραγγέλματά του, με την χαρακτηριστική γλυκιά φωνή του :

Γυμνάσιο! Προοοσοχή! Ημιανάπαυσης! Προοοσοχή!  Ανάπαυσης!

Τώρα που γράφω, κατά περίεργο τρόπο, νοιώθω, πως ακούω την φωνή του, όχι μόνο στο μάθημα της γυμναστικής και στον προαύλιο χώρο, μα και στις παρελάσεις, πηγαίνοντας στην εκκλησία, στις γυμναστικές επιδείξεις και παντού. Βλέπω το όμορφο παρουσιαστικό του, τα γκρίζα μαλλιά του, το σοβαρό πρόσωπό του.

Στο ημιτελές γήπεδο κάναμε γυμναστική και  με φωνή καθάρια μας έλεγε.

__Ελάτε, μην αργούμε άλλο. Τρόπον τινά, κάντε τριάδες να κάνουμε κάποιες ασκήσεις. Τάξις προσοχή, ημιανάπαυσης. Εκεί κάτω δεν ακούτε εσείς;  Μπέστε στην σειρά επιτέλους ν αρχίσουμε. Με τα χέρια στην έκταση και αραιώστε… Σημειωτόν μαρς. ¨ένα δύο, ένα δύο ένα δύο…

Ξέρεις τι σημαίνει να ανασηκώνεις τα πόδια σου και να μένεις στο ίδιο σημείο απλά και μόνο να κουράζεσαι.  Και από τα γύρω χωριά έρχονταν κάθε πρωί οι περισσότεροι μαθητές  κάνοντας ολόκληρα χιλιόμετρα. Πώς να υπακούσουν στα παραγγέλματα ; Και συνέχιζε.

Τά χέρια στην έκταση ένα, πρόταση δύο, ανάταση τρία κάτω τέσσερα. Επανάληψις ένα, δύο ,τρία τέσσερα… Εσείς εκεί κάτω, τεντώστε τα χέρια σας περισσότερο, μπορείτε καλύτερα.

Τα χέρια στην έκταση, ανασηκώστε τα πόδια το κορμί πίσω και πάρτε βαθειά ανάσα να γεμίσουν αέρα οι πνεύμονες. Ελάτε από την αρχή.

Πάμε ένα, δύο τρία. Εσείς εκεί κάτω γιατί δεν κάνετε την άσκηση;

Για να μάθετε να μην κοροϊδεύετε, τροχάδην μαρς. Ένα, δύο, ένα δύο…………

 Μέσα στην αίθουσα έβλεπες ένα χαρωπό πρόσωπο, να διδάσκει φυσική ιστορία.

 __Να ξέρετε « Τρόπον τινά» έχουμε τα μονοκοτυλήδονα και δικοτυλήδονα όπως είναι ο φασίολος. Ο φασίολος, κοινός φασόλι είναι φυτό που καλλιεργείτο στην Ελλάδα από τους αρχαίους χρόνους . Ήταν χαρακτηριστική η έκφρασή του «τρόπον τινά» και το ξύσιμο του κεφαλιού του με το μεσαίο δάκτυλο. Τον θυμάμαι πάντα περιποιημένο και χαρούμενο καθηγητή. Και αν καμιά φορά θύμωνε, του πέρναγε σύντομα και δεν ήταν τιμωρός, στους μαθητές και που πάντα μας αγαπούσε.  Το γυμναστήριο θυμάμαι ήταν ανέτοιμο για την γυμναστική μας και πάντα υπήρχαν  στον χώρο σκαπτικά εργαλεία. Οι πιο δυνατοί, οι πιο σκληραγωγημένοι μαθητές κάναμε βελτιωτικές εργασίες και η χαρά του ήταν μεγάλη. Η ζωή του και η συμπεριφορά του, φανέρωνε μια ξεχωριστή αγάπη σε όλους τους Δαφναίους και την αγαπημένη  του πόλη την Δάφνη, που υπήρξε το λιμάνι του, για πολλά χρόνια.

Ένοιωθε για το χωριό του και για τους μαθητές του, μια κρυφή φωτιά αγάπης . Τα ξεροχώραφα της Δάφνης άγονα, γεμάτα βράχια απλώνονταν  σε όλη την περιφέρεια της, σε πλαγιές και μέχρι τις βουνοκορφές.  Δεν προσφέρονταν, για μια έστω υποφερτή ζωή των παιδιών της.

 Γνώριζε τα προβλήματα του χωριού του, τις δυσκολίες και τις ανάγκες των χωριανών, τις ιδιοτροπίες των και βόηθησε, όσο μπορούσε δίνοντας συμβουλές , τα παιδιά να σπουδάσουν. 

Για κάθε άνθρωπο νομίζω, πως από τον τόπο που γεννήθηκε,  δεν διώχνει τις σκέψεις του από κει. Το ίδιο έκανε και ο Κοροντζής για το χωριό του και τους ανθρώπους του. Το πνεύμα δεν μπορεί ν απαλλαγεί  από τις αναμνήσεις του χωριού του.

Ήθελα φίλοι μου, εμείς που τον είχαμε καθηγητή και οι υπόλοιποι που τον είχατε χωριανό ή φίλο, να φέρετε την μνήμη σας, κοντά του, στο σπίτι του,  στην πλατεία του χωριού, στον δρόμο προς το γυμνάσιο, στις αίθουσες διδασκαλίας, στο γυμναστήριο και αλλού. Στον άνθρωπο που μόχθησε για μας. Μπορεί να έφυγε σωματικά από κοντά μας, αλλά η εικόνα του με την προσφορά του, το ήθος του, την αγάπη του για την Στρέζοβα, σε εμάς τους μαθητές, πιστεύω και στους υπόλοιπους, είναι παρόν.  Βόηθησε να γίνει το νέο γυμνάσιο, το γήπεδο στην θέση που είναι τώρα και ο ίδιος καθιέρωσε με βραβείο που αθλοθετούσε , το δρόμο 1821 μέτρων,  της 25ς Μαρτίου.

Μπορώ να σας πω, πως ήταν πρόσχαρος άνθρωπος, ήρεμος και δίκαιος. Ήταν ένας ξεχωριστός άνθρωπος και μια πλούσια  προσωπικότητα. Αγαπούσε ιδιαίτερα τους καλούς μαθητές, τους ενθάρρυνε τους πρόσεχε και χαιρόταν να κουβεντιάζει μαζί τους.

Η Δάφνη του ήθελε να προκόβει, να γίνει δυνατός εκπαιδευτικός χώρος  για την περιοχή, όπως και έγινε και με τις δικές του προσπάθειες. Πιστεύω πως πολλοί αν ζούσαν θα ήθελαν να πουν έναν καλό λόγο και ένα ευχαριστώ σε αυτόν τον καλόν άνθρωπο και καθηγητή.

Σε μια εκδρομή ενθυμούμαι τραγούδαγαν οι μεγάλοι μαθητές το τραγούδι:  « Ο Γιώργος είναι πονηρός… όπου Γιώργος και μάλαμα..

Οι μαθητές για να τον πειράξουν έλεγαν όπου Γιώργος και κάθαρμα»

Η αντίδρασή του ήταν: Βρήκαν τραγούδι τρόπον τινά να με πειράξουν, σαν δεν ντρέπονται τα γαιδούρια.

Τις προάλλες συνάντησα τον παλιό συμμαθητή μου και φίλο, τον Κώστα. Ήταν χαρούμενος και ενθουσιασμένος που με είδε .Είχαμε καιρούς να τα πούμε.

__Πες μου κανένα νέο από την Στρέζοβα. Εγώ έχω χρόνια να πάω, ενώ μαθαίνω , πως εσύ πηγαίνεις.  Και αυτού η σκέψη, γύρισε στα παιδικά και μαθητικά χρόνια.

__Δεν έχω τίποτε να σου πω. « Ερημιά, νερό, σκοτάδι»!

__ Είδες την βίλα του κρόταλου; Το σπίτι της Αστέρος; Τα σπίτια τα κοροτζαίικα στέκονται;

__Τα σπίτια δεν φεύγουν του απάντησα. Αυτό των δυο αδελφιών Κοροτζή έπεσε, φαίνονται μέσα  τα σωθικά του.

__Που να στα λέω ποιόν είδα προχθές. Το πρόσωπό του στην αρχή ήταν λυπημένο, ύστερα φώτισε και γαλήνεψε και πήρε μια χαρούμενη έκφραση και χαμογέλασε.

__Τι έπαθες τον ρώτησα που χαίρεσαι έτσι; Είδες κανέναν συμμαθητή, καμιά συμμαθήτρια;

__Α! Όχι κάτι καλύτερο. Είδα στον ύπνο μου τον γυμναστή μας τον Γιώργη τον Κοροντζή. Τον θυμάσαι φαντάζουμε καλά!

__Αυτό μου έλλειπε να μην θυμάμαι τον γυμναστή μας. Και λοιπόν.

__Ενθουσιάστηκε σαν του είπα πως έγινα δάσκαλος.

__Μιλούν οι πεθαμένοι Κώστα;

__ Μην το λες αυτό! Είναι στην μνήμη μας και κάποτε για κάποια αιτία επανέρχονται κοντά μας  μιλούν, μας μαλώνουν και δείχνουν την αγάπη τους την χαρά μα και την λύπη τους. Παρουσιάστηκε σε άγνωστο δρόμο ξαφνικά μπροστά μου. Ούτε καν χαιρετηθήκαμε.

__ Και τι  άλλο σου είπε;

__Το περίμενα πως θα πρόκοβες, στην ζωή σου , ήσουν καλός. Και οι άλλοι Γλανιτσιώτες τι κάνουν; Από κει είχαμε στο γυμνάσιο τους περισσότερους αριστούχους.

__Του είπα για όσα ονόματα με ρώτησε. Τα περισσότερα ήταν άγνωστα ούτε καν τα είχα ακούσει στο σχολείο. Ήταν λίγο βιαστικός, δεν είπαμε πολλά, χάθηκε άξαφνα σε άγνωστο μέρος.

 Άκουσε φίλε μου τι είδα στον ύπνο μου!

 Όμως εγώ το ευχαριστήθηκα που τον είδα. Δεν είχε αλλάξει καθόλου. Ήταν όπως τον ξέραμε στο γυμνάσιο, ψηλός χαρούμενος, ομιλητικός . Αυτά θυμάμαι. Ύστερα ξύπνησα  και  έχω την φωτογραφία του μέσα μου, στο μυαλό μου και τις κουβέντες που λέγαμε.

 Μετά από αυτό ανατρέξαμε στο παρελθόν.

Θυμάσαι Κώστα που μπαίναμε στην τάξη για μάθημα στην φυσική ιστορία. Έβγαζε τον κατάλογο και ρώταγε.

Ποιος θέλει να ειπεί μάθημα . Εσύ Λάππα, εσύ Κουτσιουρή, μήπως θέλεις εσύ Δεσινιώτη.  Τέλος πάντων ποιος θα μας πει μάθημα παιδιά; Ρώταγε. Σήκω επάνω συ Πολύδωρα. Έτσι περνάγαμε στην τάξη χαρούμενα. Μια φορά ρώτησε αν έχουμε παράπονο με την βαθμολογία.

__Εγώ. Σήκωσα το χέρι και απάντησα!

__Ν΄ ακούσω το παράπονό σου.

__Κύριε Καθηγητά μου χρωστάτε εφτά βαθμούς.

__Τι κουταμάρες λες και μιας και δεν άκουγε καλά έβαζε το χέρι στο αυτί να μαζέψει τον ήχο.

__Στην γυμναστική με βαθμολογήσατε με δέκα τρία, πολύ χαμηλό βαθμό.

__Τρείς φορές απουσίαζες  από το μάθημα της γυμναστικής και άλλες τόσες κορόιδευες και πήρες έξι και έτσι μειώθηκε. Είναι πολύ καλός ο βαθμός που έχεις. 

__Εμάς του Γλανιτσιώτες μας κράταγε χαμηλά στην βαθμολογία, είμαστε και από χωριό παινεμένο. Μικρή Μόσχα το λέγανε και αυτό ίσως το ελάμβανε υπ όψιν του.

__Κώστα, θυμάσαι στην Λαγκαδιά, που ήταν ο μύλος και το πλεκτήριο; Με το σούρουπο γυρνούσαμε από εκδρομή, που καπνίζαμε, κι ερχόταν κοντά μας χέρι πόδι και μας έπιασε; Τι μας είπε;

__Θυμάμαι! Το μάλωμά του ήταν συνηθισμένο για κάτι που τον στενοχωρούσαμε. Α! να χαθείτε  γαϊδούρια! Ε! γαϊδούρια, μεγαλώσατε και θέλετε τσιγάρο, χωρίς  να το αναφέρει την άλλη ημέρα στο Γυμνασιάρχη για να τιμωρηθούμε.

__Ήταν καλός , δεν ήθελε το κακό μας, όπως το είπες και συ προηγουμένως. Εκεί στην Λαγκαδιά θυμάσαι με το εν δύο, εν δύο, ένα στα αριστερό, ένα στο αριστερό, που κάποιοι μπέρδεψαν τα βήματά τους. Σταμάτησε ολόκληρο γυμνάσιο και μάλωνε κανά δυο που έκαναν λάθος στο βήμα τους.

__ Σε κάποια παρέλαση, έγινε αυτό. Που να μάθουμε να περπατάμε  οι μπαστουνόβλαχοι . Ότι έκανε καλά το έκανε.  Τρακόσια παιδιά πηγαίναμε τότε στο γυμνάσιο, πώς να τα βγάλει πέρα. Ναι! Έβριζε κάποιες φορές σοφά το γαιδουράκι και την άλλη ώρα ξέχναγε τα πάντα.

Τρόπον τινά «Νους υγιής, εν σώματι υγιή» μας το έλεγε πολλές φορές και μέσα στην τάξη και στο μάθημα της γυμναστικής.

Όταν πηγαίναμε στην εκκλησία τις γιορτές 28^η Οκτωβρίου, 25^η Μαρτίου μας ήθελε άψογους. Έβαζε μεγάλη προσπάθεια. Τον ένοιαζε η δική μας καλή παρουσία. Κι ερχόμαστε τώρα, στην μεγάλη γιορτή των γυμναστικών επιδείξεων.

Προς το τέλος της σχολικής χρονιάς, γίνονταν έντονα ασκήσεις της γυμναστικής, μαθητριών και μαθητών από τις οδηγίες και εντολές  του καθηγητού μας Γεωργίου Κοροντζή.

Έπρεπε να έχουμε συγχρονισμό και ομαδική συνεργασία , στο βάδην και στις  ασκήσεις  την ημέρα των γυμναστικών επιδείξεων. Όλες οι αρχές της πόλης ήταν καλεσμένοι και πλήθος κόσμου μας  παρακολουθούσαν, γιατί ήταν πολύ ωραίο θέαμα για την εποχή.

Γίνονταν ομαδικές  ασκήσεις, αγώνες στίβου, χορός και στο τέλος υποστολή της σημαίας και τραγουδάγαμε  τον Εθνικό ύμνο.

Το γαλανό χρώμα και το άσπρο επικρατούσε. Θυμάμαι δάφνινα στεφάνια στο κεφάλι των νικητών, μετά το πέρας των γυμναστικών επιδείξεων. Ζωντανές οι μνήμες είναι ακόμη από τις γυμναστικές επιδείξεις, με τα ακροβατικά, και τις άλλες ασκήσεις από τον καθηγητή μας αείμνηστο Γεώργιο Κοροντζή.

Η φωνή του καθάρια ακόμη σεργιανά  πάνω από το κεφάλι μας.  Μας έφερε ψυχικά κοντά, τον έναν μαθητή με τον άλλον.

Η δουλειά του ήταν τεράστια, αλλά ήταν άνθρωπος με πείρα και αντοχή και τα κατάφερνε καλά σε όλα.

Περπατήσαμε αρκετά με τον Κώστα και φέραμε στην μνήμη μας και την οικογένειά του. Με ρώτησε ο Κώστας.

__Πως την λέγανε την γυναίκα του; Θυμάσαι;

__Νομίζω Βασιλική Κώστα, Βάσω την φωνάζανε και ήταν αρχοντογυναίκα.

__Ναί αυτή ήταν στύλος στην οικογένεια. Αυτή πολύ τον βοηθούσε.

Είχαν δυο παιδιά, ο αγαπημένος τους  Λάκης, που ήταν μεγαλύτερός μας στο Γυμνάσιο.  Ευγενής και καλός μαθητής, όμοιος και ίσως καλύτερος από τον πατέρα του. Έφυγε και αυτός τελευταία. Και την Αγλαΐα την κόρη τους, συμμαθήτριά μας, πολύ χαμηλών τόνων, που της ευχόμαστε να είναι καλά.

Τούτες τις μέρες ήρθα κοντά στην οικογένεια Κοροντζή και ιδιαίτερα στον πατέρα ΓΕΩΡΓΙΟ ΚΟΡΟΝΤΖΗ  γυμναστή μας για πολλά χρόνια στο Γυμνάσιο ΔΑΦΝΗΣ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ, να εκφράσω την αγάπη μου και να πω πόσο καλός ήταν, για μας τους μαθητές, και στην Δάφνη την αγαπημένη του  ιδιαίτερη πατρίδα.   Γλανιτσιά  12.1.2021