Τετάρτη 19 Ιουλίου 2017

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΦΙΛΗΜΑ




                         40ΗΜΕΡΟ  ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ

Την Κυριακή 23 Ιουλίου, ώρα 9,30 στον Ιερό Ναό Αγίου Παντελεήμονος  Χαλανδρίου ( Στο ύψος της Λ. Πεντέλης 57) τελούμε  40ΗΜΕΡΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ  για την ανάπαυση της ψυχής του πολυαγαπημένου μας συζύγου αδερφού και παππού.

                        ΧΡΙΣΤΟΥ Κ. ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

                                                                                                                Η οικογένειά του.




Απλώθηκε τριγύρω μου σκοτάδι
Και είναι πολύ φριχτό το κάθε βράδυ
Που ούτε φωνή ούτε τηλέφωνο προσμένει
Κάποια μορφή γλυκιά κι αγαπημένη



Όλους τους ψυχοπόναγες
και όλους τους αγαπούσες
Πάντα αγνά και πρόσχαρα
χαρά, ζωή σκορπούσες.



  Και σαν έφυγες,
Ο άνεμος  κουνάει τα κλαδιά στις μυγδαλιές του χωριού μας πονεμένα Η κατάμαυρη νύχτα βουβή, αργεί να ξημερώσει.
Το κόκκινο φεγγάρι ταξιδεύει τους ψαλμούς της φωνής σου.
Κι εγώ γυρεύω εσένα, το περιστέρι που αγάπαγε όλο τον κόσμο.
Το χελιδόνι  που κράταγε στο ράμφος χαμόγελα  και χαιρέταγε  με ευγένεια από ψηλά.
Γυρεύω τον  ήλιο, για να σταματήσει να είναι λυπημένη η φωνή μου και  να  ζεστάνει την καρδιά.
Πόσες φορές καθίσαμε κουβεντιάζοντας δίπλα δίπλα στο μπαλκόνι του σπιτιού μας στο χωριό αγναντεύοντας τον ανθισμένο κήπο μας  και πόσες φορές  τα  βράδια μας γέμιζαν τα’ αηδόνια με τις λαλιές τους αγρύπνιες.

Θυμάμαι το δεκαπενταύγουστο στη γιορτή της Παναγίας  μας στο χωριό που με τους μουσικούς φθόγγους σου δοξολογούσες τον Θεό .Μια πρωτομαγιά στα κατάλευκα χωράφια του χωριού, ντυμένα με τα μυρώνια,  που φτιάχναμε με αγριολούλουδα στεφάνια.  Σε θυμάμαι μέσα  στους κόκκινους τάπητες από παπαρούνες, με τις μυριάδες πολύχρωμα αγριολούλουδα στο χωράφι μας στις Ράχες.

Θυμάμαι μια άνοιξη πως καμάρωνες τα πανέμορφα κορφοβούνια του χωριού μας,  με την συναυλία των άγριων πουλιών.  Θυμάμαι που επισκεφθήκαμε και θαυμάζαμε , την καταπράσινη όλο μαγεία λίμνη του Λάδωνα που ήταν βαμμένη με τον ολογάλανο ουρανό  και το πράσινο που ήταν στις όχθες της και της Κυράς το γεφύρι  

Μαζί ζήσαμε 72 χρόνια αγαπημένε μου αδερφέ και τώρα αδυνατώ να παραδεχτώ πως έφυγες. Στο διάστημα αυτό μαζί κλάψαμε και κατευοδώσαμε στο αγύριστο ταξίδι, τους δικούς μας ανθρώπους , τους  γονείς και τις δυο αδελφές μας. Μαζί χαρήκαμε τις χαρές και τις γιορτές στο σπιτικό μας.
Όλες οι χαρές και όλες οι λύπες μας περνούσαν από κοντά σου αδερφέ μου.
Πρόσφατα σε θυμάμαι στις 25 Μάρτη στην γιορτή μου, στο σπίτι μου αδερφέ, που ήσουν όλο χαρά κοντά μου  με τα υπόλοιπα μέλη της μεγάλης μας οικογένειας που με φίλησες με χαιρέτησες  και  μου ευχήθηκες χρόνια πολλά.  Και την άλλη ημέρα το πρωί μου είπες:  «Είμαι καλά αδερφέ δόξα το Θεό ξημέρωσε και αυτή η μέρα».  Εγώ έκανα πως δεν κατάλαβα το βαθύ νόημα και γύρισα αλλού την κουβέντα.

Μετά από λίγες μέρες απεγνωσμένα  ξεκίνησε η πάλη σου για ζωή.
Ούτε ένα αχ! δεν έβγαλες από το στόμα σου αδερφέ μου από την τρισκατάρατη αρρώστια που έτρωγε το κορμί σου και αντιστεκόσουν καρτερικά. Όταν σε ρωτούσαμε πως είσαι έλεγες όλες τις φορές :  «Είμαι καλύτερα»  Μας αποκοίμιζες και κοιμόμαστε ήσυχοι και αστενοχώρευτοι.
Μπόρεσες κάποια στιγμή που έβλεπες το τέλος σου  και μου είπες:   «Να ξέρεις, δεν έχω αφήσει καμία εκκρεμότητα».

Ναι αδερφέ το ξέρω  ήσουν τυπικός και ουσιαστικός στις υποχρεώσεις σου και στους ανθρώπους και στον Θεό. Εμείς έχουμε χρέη σε σένα μείνε ήσυχος και δυστυχώς δεν θα μπορέσουμε να  τα ξεπληρώσουμε.
Χιλιάδες περιστατικά αδερφέ έχω να θυμηθώ και να γράψω που μας γέμισες αγαλλίαση και ευφροσύνη.
Μα τώρα θα γράψω για τον Γολγοθά μας και τον ωραίο αγώνα που δώσαμε, όλοι μας  αγκαλιασμένοι, αγαπημένοι, ενωμένοι όπως μας έμαθες.
Θυμάμαι Αδερφέ, ήταν απόγευμα,  η γλώσσα σου δεμένη  και μιλιά δεν έβγαινε. Με νόημα ζήτησες λευκό χαρτί και  μολύβι να γράψεις. Μα τελίτσες άφησες  αντί για γραφή…..
Δεν θα μάθουμε ποτέ αδερφέ το μυστικό που ήθελες να μας πεις!!!!
Αδερφέ, πληρώθηκε η ψυχή μας με πόνο και φρίκη από την μάχη σου με τον θάνατο.  Καταγράφω αρκετά για να θυμάμαι την καρτερία σου την αγωνιστικότητα σου το θάρρος και την ανδρεία σου για το μεγάλο κακό που ερχότανε.
Έμεινε  ζωηρή στη μνήμη μου,   το φουσκωμένο χέρι σου από την αρρώστια, μου  τράβηξε το δικό μου κοντά σου. Ύστερα γύρισες και με κοίταξες  με μάτια πονεμένα και συγκινημένα. Με μάτια που έβλεπαν και κατανοούσαν , που έπαιρναν  και αντικαθιστούσαν την φωνή σου που  έβγαινε πλέον αδύναμη.
Σαν να μου έλεγαν πάνε οι καλές και χαρούμενες ημέρες , χωρίζουν  οι δρόμοι μας  και δεν θα ξανασυναντηθούμε. Κι εγώ μέσα μου έλεγα :
__Ναι ! Αδερφέ οι δρόμοι μας θα συναντιούνται κάθε ώρα και κάθε ημέρα με όσα ωραία περάσαμε.
Λίγες ημέρες πριν το μοιραίο  το βράδυ στο δίκλινο δωμάτιο του νοσοκομείου είμαστε μόνοι, Η ατμόσφαιρα ήταν βαριά . Είχε πέσει σε λήθαργο και το χρώμα του προσώπου του ήταν κατακίτρινο όμοιο με κείνο του θανάτου.
Πού και που παραμιλούσες  κούναγες  τα αδύνατα χέρια σου με σχήματα της νοηματικής γλώσσας και συνομιλούσαμε. Τι ήθελες να ειπείς με ποιους ; Τι μυστήριο που καλύπτει την ψυχή του ανθρώπου σε τέτοιες στιγμές!! Για μια στιγμή ακούστηκαν από το στόμα σου ονόματα προσφιλή προσώπων που έχουν φύγει απ’ την ζωή.
__Διαμάντω φώναξε δυο τρείς φορές . Ήταν η αδερφή  που μένει στους ουρανούς και ύστερα είπες  για την μάνα: 
__Αν ήταν η μάνα εδώ θα μας έδινε πολλές ευχές και  στη συνέχεια λιγόστεψαν τα λόγια σου.
Άφησα για λίγο το χέρι σου και χάθηκα σε έναν μακρύ διάδρομο  του νοσοκομείου μέχρι που κύλησαν καυτά δάκρυα στα μάγουλά μου. Μπαίνοντας στο δωμάτιο, δεύτερος λυγμός με κατέκλυσε. Έπρεπε όμως να είμαι δυνατός  μπροστά σου μην ανοίξεις  τα μάτια σου  και με δεις.
Έτσι πέρασαν αρκετές ώρες κοιτάζοντάς τον απορημένος και έντρομος . Το βλέμμα του είναι απαθές  και παρ όλον που του μιλώ δεν ανταποκρίνεται, οι αισθήσεις του δεν υπακούουν ,   και αυτά τα αστραποβόλα μάτια του παραμένουν απαθή καρφωμένα στο άγνωστο.
Πολλές οι όμορφες στιγμές αδερφέ μου που περάσαμε  μαζί σου, μα σαν έρχεται στην θύμησή μου η απεγνωσμένη πάλη σου για ζωή με συγκλονίζει.  Σήκωνες  ψηλά σε γροθιά το λιπόσαρκο χέρι σου  όταν μαζευόμαστε κοντά σου αδέρφια κι ανίψια δείχνοντας την δύναμή μας την ισχύ μας.

Η φωνή σου ήταν ο κρίκος που μας έδενε, που μας ένωνε και σαν η φωνή έβγαινε αδύνατη είχες τα μάτια, τα χέρια το κεφάλι που κουνούσες και συνομιλούσαμε.
«Σε αγαπάμε όλοι, όλοι είμαστε κοντά σου».  Κάποια στιγμή ακούστηκε η φωνή της αδερφής μας της Δέσποινας κι εσύ σήκωσες ψηλά το αδύνατο χέρι σου σε γροθιά. Και πάλι σε λίγο σου ψιθύρισε στο αυτί  :
« Σε αγαπώ αδερφέ, πολύ πολύ πολύ!!»
Εσύ άνοιξες την αγκαλιά σου χαμογελαστά όλο ευχαρίστηση, εκείνη κατάλαβε έσκυψε και δώσατε  το τελευταίο φιλί!!!
Ναι! Ήταν το τελευταίο ωραιότερο και καλύτερο  γεμάτο πάθος και αγάπη φιλί!! 
Πόσο αβάσταχτες ήταν οι ώρες  που μου κρατούσες σφιχτά το χέρι και βυθιζόσουν όλο και περισσότερο στην ανυπαρξία. Καταραμένη αρρώστια που σε βασάνιζε και δεν έβγαλες ούτε ένα μορφασμό και αντιστεκόσουν καρτερικά μέχρι τέλους . Σφράγισες το στόμα σου και δεν έκανες καμία διαμαρτυρία  κανένα παράπονο , για να μην μας πληγώνεις.

Πόσο πόνο και οδύνη άντεξες γενναίε μου αδερφέ;

Τις τελευταίες ώρες της ζωής σου πήγα για κάποια δουλειά και δεν ήμουν κοντά σου. Δεν περίμενα τόσο γρήγορα να παραδώσεις το πνεύμα το Άγιο. Εσύ όμως με περίμενες  καρτερικά και σαν πλησίασα στο κρεβάτι του πόνου, είδα αδελφέ μια στήλη γάργαρου νερού να στροβιλίζεται και να ανεβαίνει προς το ταβάνι.  Ήταν η άγια ψυχή σου αδερφέ που πέταγε  το κοντόβραδο μαζί με όλα τα πουλιά κι αυτή.!!! Αυτό και αν δεν ήταν αγάπη; Αυτό και αν δεν ήταν θαύμα;
Σε ευχαριστώ αδερφέ μου άπειρες φορές για αυτή την μεγάλη χάρη που μου έκανες , γι’ αυτή την μεγάλη αγάπη που μου πρόσφερες . Για την φοβερή αποκάλυψη που είδα.
Αδερφέ είχες νερό, είχες γλυκό ψωμί και πάντα μια θέση σε ένα στρωμένο τραπέζι για όλους μας. Είχες αγάπη και στοργή και η ψυχή σου ήταν  σαν μικρό παιδί. Πολλά  μηνύματα αγάπης και οδύνης δέχτηκα στο τηλέφωνο αδερφέ και κλάματα και συμπαράσταση για το μεγάλο ταξίδι σου από άγνωστους σε μένα  φίλους σου.

Αδερφέ, φέτος το 15αύγουστο στο χωριό δεν θα ακουστεί η γλυκιά γεμάτη πάθος φωνή σου στην εκκλησιά μας κι εμείς δεν θα γιορτάσουμε στο σπιτικό μας.  Δεν θα ιδούμε την γλυκιά έκφραση των ματιών  σου , το χαρούμενο και γιορταστικό πρόσωπό σου. Να ξέρεις θα αφήσουμε να κυλίει ένα δάκρυ για την απέραντη δυστυχία μας και ας ξέρουμε που η ψυχή σου θα πετάει κοντά μας  .

Αδερφέ, σε όλη την πορεία της ζωής σου έδειξες  την τιμιότητα σου και οι καλές πράξεις σου θα σε ακολουθούν.. Ήσουν αξιοπρεπής και αυτή η ασύλληπτη ταπεινοφροσύνη σου αδερφέ δεν  μολογιέται  στον κόσμο , γιατί είναι απίστευτη.
Ήσουν ένας έντιμος και θερμός Γλανιτσιώτης, που έκανες το χρέος σου με το παραπάνω. Η Γλανιτσιά, το χωριό μας, κύλαγε πάντα με αγάπη στις φλέβες σου και πάντα με ρώταγες αχόρταγα να μάθεις και το πάρα μικρό.

Έφυγες και θα μας λείψεις πολύ αδερφέ, διότι παράλληλα από αδερφός ήσουν ένας φίλος μου, ένας παλιός συγκάτοικος φιλοξενούμενός σου, ένας πολύτιμος άνθρωπος, ένας συνοδοιπόρος ένας συνεργάτης….
Έχασα έναν ακούραστο και δυναμικό τεχνίτη του λόγου, που επεξεργάσθηκε, διόρθωσε, ζωντάνεψε και καλλώπισε με τον δικό του γλυκό λόγο, πάνω από χίλιες σελίδες κείμενα, πλημμυρισμένα με εικόνες του τόπου μας και των ανθρώπων του.
Αγαπημένε μας, θα ζούμε συνέχεια κάτω από τον ίσκιο σου και θα ακούμε τον αχό της φωνής σου.  Θα ατενίζουμε νοερά, με αγάπη και πόθο την τρυφερή έκφραση των ματιών σου και το γλυκό χαμόγελο των χειλιών σου. Θα θυμόμαστε πόσο γλύκαινες την ημέρα μας  με την πρωινή καλημέρα και την αγάπη σου. Θα θυμόμαστε αδερφέ τις εγκάρδιες ευχές στις μεγάλες γιορτές που συγκεντρωνόμαστε και λέγαμε τα κάλαντα και τραγούδια, όλη η μεγάλη οικογένεια. Και η δική σου η ευχή ξέχωρη ευχή, για όλον τον κόσμο.  Αλλά προ πάντων  θα θυμόμαστε  το πάντα γεμάτο δισάκι σου που κρυφά και φανερά μοίραζες  την ψυχή, το φώς και τον ήλιο σου.
Εμείς με ευγνωμοσύνη και υπερηφάνεια θα κρατούμε στην θύμησή μας την γεμάτη ανθρωπιά και καλοσύνη ψυχή σου και θα διατηρούμε στην μνήμη μας τις αρετές και τις χαρές σου.
Σε ευχαριστούμε  για την αξιοπρέπεια και την αρχοντιά της ψυχής που εσύ μας έμαθες, που ήσουν παιδαγωγός στην ψυχή και τους τρόπους μας. Σε ευχαριστούμαι που πάντα μας είχες μέσα στην αγκαλιά σου.
Θα είσαι στην καρδιά μας ως πρότυπο ανθρώπου για την καλοσύνη, τα ευγενικά αισθήματα και την δίκαιη σκέψη σου.

Σε αγαπάμε πολύ!!!


Τετάρτη 21 Ιουνίου 2017

ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΑΔΕΡΦΟΥ ΜΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

Ακριβέ Αδερφέ μας,
Είναι σκληρή και γεμάτη πόνο και θλίψη τούτη η ώρα που σε αποχαιρετάμε για το μεγάλο, αγύριστο ταξίδι σου.  Για μένα, την μεγάλη μας αδερφή  την Γιώτα, την μικρότερη την Δέσποινα , αλλά και την πολυαγαπημένη σου γυναίκα την Ελπίδα που στάθηκε ακοίμητος Άγγελος κοντά σου και τους άλλους συγγενείς και φίλους. Καλά οι  δυο αδερφές μας  η Διαμάντω  με τη Φαίδρα και  οι γονείς μας σε καρτερούσαν και  θα έχουν χαρά που είστε τώρα μαζί.
Πόσο  δυσκολεύομαι να εκφραστώ για το μεγαλείο της ψυχής σου και πόσο φτωχές είναι οι αποχαιρετιστήριες λέξεις τούτη την ώρα, γιατί δεν εκφράζουν όσα νιώθω αλλά δεν εκφράζουν και το μέγεθος της προσωπικότητάς σου.

Έφυγε από την ζωή ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

Έφυγε από την ζωή ο ΧΡΙΣΤΟΣ  ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ο Χρίστος άφησε  στα 82 του χρόνια χθές αδειανή την θέση του στο σπίτι, στην κοινωνία και στο χωριό του.  Ξεκίνησε το στερνό του ταξίδι που δεν έχει γυρισμό για τον ουρανό και μείς που μείναμε πίσω θρηνούμε τον χωρισμό.

Η κηδεία του θα γίνει στις 22/6/2017 ημέρα Πέμπτη και ώρα 5 μ.μ. στο νεκροταφείο Χαλανδρίου.-

Τετάρτη 29 Μαρτίου 2017

Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΓΕΦΥΡΙΟΥ


Ένα από τα πιο όμορφα γεφύρια στον τόπο μας είναι  το μονότοξο  παραδοσιακό γεφύρι στο Γλογοβύτικο  ρέμα.

Το έχτισαν Λαγκαδινοί  μαστόροι και χαρακτηρίζεται για το μεγάλο άνοιγμα της καμάρας και την κομψότητά της.


Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2017

Η Γ Α Τ Ο Υ Λ Α


Του Βαγγέλη Κ. Χριστοπούλου

Ήταν δέκα η ώρα το πρωί και το κρύο ήταν τσουχτερό. Τα κεραμίδια έσταζαν από το λιώσιμο του πάγου και τα απόσκια ήταν ακόμη κάτασπρα.  Βγαίνοντας έξω στην αυλή να πάρω ξύλα για την φωτιά, μια αγριόγατα χάθηκε , στην άλλη γωνιά του κήπου και κρύφτηκε κάτω από θάμνους. Πισωγύρισα , μπήκα μέσα στο σπίτι , πήρα ένα κομμάτι συκώτι καλοψημένο που είχε περισσέψει από το βράδυ και το πέταξα στους θάμνους.

Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 2017

ΨΥΧΟΣΑΒΒΑΤΟ


Του Βαγγέλη Κ. Χριστοπούλου


Κουκιά θειά, κουκιά θειά……
«  Δώσε και μένα θειά , δώσε και μένα θειά, θεός  σχωρέστους , θεός σχωρέστους!...»
--“ Μακριά από την σκάφη, να μην ρίχτε μέσα  κανά σαρίδι,.” Μας έλεγε      η θειά- Μήτσαινα  και κρησάριζε με την ψιλή  κρησάρα το  αλεύρι.        Καταλάβαμε ότι αύριο ήταν  Ψυχοσάββατο και όλα έπρεπε να είναι πεντακάθαρα. Θα έφτιαχνε προσφορές και θα τις έδινε στον παπά, για να κάνει δέηση για τους πεθαμένους  και κουκιά για να συγχωρεθούν.
Σ’ ένα τραπέζι ξύλινο, η θεια- Μήτσαινα  είχε ακουμπισμένη τη σφραγίδα, που θάβαζε στα πρόσφορα και στα  μικρά  προσφοράκια.
Το ζύμωμα και το πλάσιμο της προσφοράς ήταν γι αυτή και για όλες τις γυναίκες, πραγματκή ιεροτελεστία. Σε λίγο  τα πρόσφορα θα έβγαιναν από τον φούρνο  αφράτα και προφαντά.  Από την πάνω πλευρά ήσαν κεντητά με έναν μεγάλο κύκλο, την ιερή Σφραγίδα.

Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2017

ΛΑΓΚΑΔΙΝΟΙ ΠΑΠΟΥΤΣΗΔΕΣ


   ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ Α.  ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ  ΜΟΥ.

 Η ΠΕΙΝΑ ΤΟΥ 1941-42 (Προσωπικές εμπειρίες μου)



Θυμάμαι , κατά τον Γενάρη του 1942. Ήρθανε στο χωριό δυο αδέρφια παπουτσήδες, οι Λανήδες από τα Λαγκάδια. Εγκαταστάθηκαν έξω από την παράγκα του Φλεβάρη ( στο χωριό Μυγδαλιά Γλανιτσιά), απλώσανε τα πετσιά και τα εργαλεία τους κι αρχίσανε να μπαλώνουν και να σολιάζουν παλιά παπούτσια. Ο μεγάλος αδερφός _ Γιώργη τον λέγανε _ ένας πανύψηλος άντρας έκοβε την τιμή, τρείς ως πέντε οκάδες σιτάρι το ζευγάρι, δούλευε σιγανοτραγουδώντας και που και που πέταγε το καλαμπούρι  του σαν γνήσιος Λαγκαδιανός.

Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2017

ΤΑ ΣΥΣΣΙΤΙΑ ΣΤΗΝ ΔΑΦΝΗ (ΣΤΡΕΖΟΒΑ)

Του Βαγγέλη Κ. Χρισστοπούλου
Πολλά ξεχάστηκαν με την πάροδο του χρόνου και δυσκολεύομαι να ανασύρω από την μνήμη μου γεγονότα των γυμνασιακών χρόνων.

Ωστόσο παραμένουν ακόμη ζωηρά στην μνήμη μου οι άνθρωποι της Δάφνης Καλαβρύτων και  η μικρή χαμοκέλα, που κείνη  την εποχή έγινε μαγειρείο, με τα γιασεμιά της, τα αγιοκλήματα και το άρωμά τους τριγύρω. Θυμάμαι ακόμη με υπόληψη  τον καθηγητή μας, Μιχάλη Τσικαλουδάκη,  για την αγάπη που έδειξε χωρίς τσιγκουνιά, χωρίς επιφύλαξη, σε μας τους μαθητές του και, εκτός των άλλων, πρωτοστάτησε στην οργάνωση μαθητικών   συσσιτίων στο γυμνάσιο. Μια όντως μεγάλη ευεργεσία για όλους μας.


Σάββατο 14 Ιανουαρίου 2017

ΠΟΛΛΑ ΤΑ ΔΕΙΝΑ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΜΟΥ




Ανοικτή επιστολή:  Στην Περιφέρεια Πελοποννήσου

                                   Στον Δήμο Γορτυνίας και στους πολίτες του.



Έχω απελπιστεί από τους χειρισμούς , την αδιαφορία των υπευθύνων του Δήμου που δεν κατάφεραν  για πολλά χρόνια να παρέχουν  στο χωριό μου καθαρό νερό κατά τους χειμερινούς μήνες.  Για του λόγου το αληθές  δες τε την θολότητα του νερού εμπλουτισμένου με συντηρητικά: χώμα, κοπριές ζώων, περιττώματα και ακαθαρσίες διάφορες.  



Αφού όπως φαίνεται κάθε φορά πού βρέχει βρόχινα νερά εισέρχονται στον υδροφόρο ορίζοντα και επέρχεται η θολότητα.





Το χωριό μου Μυγδαλιά (Γλανιτσιά) Γορτυνίας φιλοξένησε στην έδρα του τους κ.κ. Δημάρχους του Δήμου Κλείτορος με τα φιλόξενα αισθήματα των κατοίκων του που τους διακρίνει.

Οι πρώην Δήμαρχοι και ο σημερινός μας έταξαν με ανταμοιβή της ψήφου μας να μας  παρέχουν νερό καθαρό να πίνουμε και να καθαριζόμαστε. 

Τετάρτη 4 Ιανουαρίου 2017

ΤΟ ΓΟΥΡΟΥΝΙ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Είχαν ειδοποιηθεί από ημέρες και πρωί πρωί έσμιξαν στο σπίτι του Παναγιώτη του Ζαφειόπουλου, του Γραμματέα και έγιναν μια παρέα, να σφάξουνε το γουρούνι του. Δέκα πέντε νομάτοι μαζεύτηκαν όξω από το δίπατο σπίτι του, στην αυλή. Χώρια η γυναίκα με τα παιδιά του και τα εγγόνια του.

 Από τους πρώτους που ήρθαν ήταν ο Ντούνιας ο Θανάσης, ο Θανάσης ο