Ο ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΤΗΣ ΚΕΡΠΙΝΗΣ

                                    

                                                               Του Βαγγέλη κ. Χριστοπούλου

Ήταν Πέμπτη 22 του μήνα, προς το μεσημέρι. Η πρεσβυτέρα κ. Παγώνα , πήρε την σκούπα, ξεσκονόπανα και ένα μεγάλο καλάμι και κατευθύνθη μέσω στενού δρόμου στον μικρό Ναΐσκο του Αγίου Δημητρίου.  

Ο Ναός  βρίσκεται πλησίον του όμορφου χωρίου της  Κερπινής, είναι πάλλευκος και ο τρούλος  με τα οκτώ παράθυρα φαντάζει από μακριά και αφήνει άπλετο φως να περάσει μέσα του.  Έγινε με δαπάνες  του αείμνηστου  Βαγγέλη Νταλιακούρα.

Για όσους δεν το ξέρουν βρίσκεται πλησίον τεράστιου δέντρου που θέλει δύο και τρείς ανθρώπους, να το αγκαλιάσουν.

Ο δέντρος άλλοτε προφυλάσσει τους προσκυνητές και το εκκλησάκι από τον καυτερό ήλιο και τους  αέρηδες και άλλοτε δέχεται τα άγρια πουλιά να υμνούν στην χάρη του.

Η Πρεσβυτέρα εκάθησε ολίγον μακριά της εκκλησούλας , στην άκρη του δρόμου να ξεκουραστεί και να ανταλλάξει ολίγας κουβέντας με καλοκάγαθο βοσκό εκ του χωρίου της.

Αυτός καταγόμενος εκ Αμυγδαλιάς πήγε σώγαμπρος , πριν πολλά χρόνια και έκτοτε ασκών το επάγγελμα του Γεωργού και βοσκού παρέμεινε εκεί. Πρόκειται γα καλόν, τίμιο και σωστό οικογενειάρχη με αγάπη στους ανθρώπους και τα ζώα του.

Πλησιάζοντας  διέκοψα την συζήτησή τους  με τον χαιρετισμό μου, που δεν ήταν άλλη από το όργωμα των χωραφιών που η γη άλλαξε και πήρε το καφέ χρώμα όπως παλιά και τον καλό καιρό που επικρατεί. Χωρίς χρονοτριβή ρώτησα για πού το έβαλαν. 

Τον Αντώνη τον ήξερα καλά γιατί ήταν χωριανός μου και έχει παντρευτεί εξαδέλφη μου, ο οποίος μου σύστησε την γυναίκα..

__ Δεν γνωρίζεις την παπαδιά μου είπε. Παλιότερα την είχα συναντήσει και κείνη που έβοσκε τα πρόβατά της, είχε όμως παρέλθει πολύς καιρός και δεν την γνώρισα. Δεν καμώθηκα πως την ξέρω και την ρώτησα πως την λένε  και που πηγαίνει.

__Παγώνα με λένε και πηγαίνω στον Άγιο Δημήτριο, να ετοιμάσω την εκκλησία, μεθαύριο είναι η γιορτή του. Κάθε χρόνο και με άλλες γυναίκες της Κερπινής, πήγαιναν τέτοιες ημέρες στο εκκλησάκι, το καθάριζαν, έπλεναν τα ολοκέντιτα στρωσίδια, τάματα των πιστών, ξεσκόνιζαν τις εικόνες και το εκκλησάκι έλαμπε και μοσχοβόλαγε.

Τώρα μόνη η αγαθή πρεσβυτέρα, με αγάπη και καλοσύνη στο πρόσωπο πήγαινε μόνη στον Ναΐσκο. Όταν μετά ώρας έφτασα κοντά της, εκείνη είχε σκουπίσει  την εκκλησία, είχε τινάξει τα στρωσίδια, που βρίσκονταν μαζί με τα καθίσματα έξω από τον Ναό πάνω στο πράσινο χορτάρι. Οι εικόνες έλαμπαν και αυτή του Αγίου Δημητρίου ολόχαρη για την τιμή που του έκανε η πρεσβυτέρα σαν να χαμογελούσε και να της έστελνε την ευλογία του.

__Άργησα να έρθω πρεσβυτέρα της είπα, θα μπορούσα να βοηθήσω περισσότερο.

__Δεν πειράζει τα καταφέρνω ακόμη μου απάντησε, είναι μικρό το εκκλησάκι και δεν με κουράζει ο Άγιος. Βόηθησα και βάλαμε τα πράγματα μέσα,  το Σαββατοκύριακο θα έκανε το σφουγγάρισμα και θα τελείωνε  με τις τελευταίες λεπτομέρειες.

Καθώς την είδα κουρασμένη αλλά και χαρούμενη με το αυτοκίνητο την μετέφερα στο σπίτι της, προσκαλώντας με, να πιούμε καφέ με τον σεβάσμιο σύζυγό της παπά Γιώργη.

Πολλές οι ευχές μας για υγεία, δύναμη και μακροημέρευση τόσον στην πρεσβυτέρα, όσον και στον παπά Γιώργη και να μας δίνει την ευλογία του .