Η ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΤΗΣ ΜΗΛΟΥ

                                                  Του Βαγγέλη Κ. Χριστοπούλου

Κοντά σε άλλες αρχαιότητες, σκεπασμένο με το απαλό χώμα της Μήλου, αιώνες βρισκόταν σε έναν υπόγειο θόλο το ημίγυμνο σώμα της Αφροδίτης. Τα μεσημέρια που πύρωνε ο ήλιος το κορμί της, ζεσταινόταν και  αναστέναζε. Λίγο πιο κάτω στην  λευκογάλανη   θάλασσα της Μήλου της ατέλειωτες νύχτες   της μοναξιάς,  πήγαινε από ένα μυστικό δρομάκι, σε ένα με βράχια, ζωσμένο μουράγιο,  προφυλαγμένο από τις άγριες πνοές του πελάγους.

Ξέπλενε το κορμί της, έκανε βουτιές και αναδυόταν   συντροφιά με  Νηρηίδες. Κάθονταν στα βράχια,  την χτένιζαν και έδεναν  τα μαλλιά της. Ύστερα νύχτα καθώς ήταν έπαιρνε πάλι το μυστικό μονοπάτι και έμπαινε στην σπηλιά της.
Υπήρχε ο φόβος με την εξωτερική φαντασμαγορία της , τα καμώματα της και την Θεϊκή ομορφιά της να την έπαιρναν σε ξένους τόπους και αυτή δεν ήθελε να ξενιτευτεί.  Ήθελε να μείνει στον τόπο που γεννήθηκε, που υμνήθηκε και δοξάστηκε. Ήθελε να σεργιανάει  στ’ αγαπημένα της βουνά στην Ελλάδα. Ο άγνωστος καλλιτέχνης παρουσιάζει απόλυτα ωραίο το ημίγυμνο σώμα της, σεμνό, σοβαρό στην έκφραση και την στάση, που προκαλεί θαυμασμό και έξαρση..
__ Αχ! Αφροδίτη μου, ας έχουν ακρωτηριάσει οι άρπαγες Φράγκοι  τα χέρια σου,  εσύ είσαι πανέμορφη. Τα μαλλιά καλοχτενισμένα, δεμένα κότσο, με φωτοβόλα μάτια και πρόσωπο απαστράπτον.   Είσαι η Θεά με την αιώνια λατρεία που άλλη γυναίκα και Θεά  δεν  έχει γνωρίσει.
__Γιαυτό ήσουν κρυμμένη αιώνες στην σπηλιά σου Αφροδίτη;  Γιατί ο κάθε ένας ήθελε να σε έχει στην δική του χώρα στο δικό του βασίλειο; Τι θυμάσαι με την αρπαγή σου μας λες;
__Θυμάμαι από βραδύς τ' άστρα δεν έλαμπαν όπως 'άλλες βραδιές και η νύχτα ήταν σκοτεινή και αφέγγαρη.Μελανά σύννεφα ήταν στον ουρανό και την ψυχή μου. Εγώ ξενύχταγα όταν έμαθα την απόφασή τους να με πάρουν. Το πρωί σαν φώτισε ο ήλιος είδα μεγάλη κίνηση με καράβια στην θάλασσα. Ήρθαν να με πάρουν και αντιστάθηκα. Ένοιωσα το σούρσιμο του κορμιού μου πάνω στις πέτρες που με πήγαιναν στο καράβι. Εκεί είδα τους πρώτους νεκρούς, που ήθελαν να με προστατέψουν. Δρασκέλισαν όπως, όπως πάνω στα πτώματα, βιαστικά οι Φράγκοι στρατιώτες και με ανέβασαν στο καράβι. Αντιστάθηκα και με ένα κουπί μου έκοψαν τα χέρια που έπεσαν στην θάλασσα.
Όμως τα κατάφεραν και με έκλεψαν παρά την θέλησή μου και από τότε με έχουν οι Φράγκοι σε φυλακή.
Εδώ σας κάλεσα πολλές φορές στην φυλακή μου και ήρθατε,  δεν λέω,  να μου δώσετε κουράγιο.  Είδατε το θλιμμένο  μου πρόσωπο. Είδατε πως αργοπεθαίνω μακριά από το Ελληνικό φώς  και ας έχω συντροφιά και άλλους Θεούς και Θεές μαρμάρινες στο μουσείο του Λούβρου. Είναι σκληροί και απάνθρωποι οι φίλοι σας Γάλλοι να με έχουν εδώ.
__Μακάρι να μπορούσαμε να σε φέρουμε στην Πατρίδα! Και ξέρεις  Αφροδίτη, Θεά μου, δεν μπορώ να φανταστώ, άλλο ομορφότερο μαρμαρωμένο κορμί από το δικό σου.
Βλέπω τις τέλειες  καμπύλες  του σώματός σου, το αφράτο πάλλευκο γλυκό πρόσωπό σου, τα δυο σου μάτια που μαγεύουν τον κόσμο από την αρχαιότητα.  Μα φταις και σύ που κράτησες την άφθαρτη παλιά ομορφιά σου και οι κλέφτες  και η κακία των βαρβάρων σε θέλουν στο Λούβρο. Τους μάγεψες και το ξέρεις αυτό.
Εκμεταλλευτές κόρη του Ουρανού και του αφρού της θάλασσας, Θεά των ερωτικών πόθων και ηδονών. Μας χαρίζεις γαλήνη στο αντίκρισμα σου, και καθρεφτίζεται το πρόσωπό μας  στην θεία ομορφιά σου. Ένα γλυκό αίσθημα ευτυχίας έρχεται καθώς σε βλέπω και καθώς σε κοιτάζω μού ‘ρχεται να κολλήσω τα χείλη μου στα δικά σου για να πάρω το δικό σου φιλί. Το φιλί  της αγάπης. Μέσα μου ξυπνάει ένας ολόκληρος κόσμος με την σπίθα της αγάπης που μου θυμίζεις,  ζηλευτή Θεά.
Μέσα στο σκοτεινό τάφο σου, έζησες αιώνες απομονωμένη, χωρίς ήλιο, χωρίς φώς πανέμορφη Θεά και περίμενες την ανάσταση στον τόπο σου. Ο αγρότης της Μήλου  που ξεσκέπασε στο στόμα της σπηλιάς καθώς σε πρωτοαντίκρισε  σε πήρε στην αρχή για φάντασμα .  Δεν ήξερε πως ήσουν η Θεά των προγόνων του.  Οι φράγκοι που λήστεψαν τον Ελληνικό πολιτισμό , έμαθαν για την αιώνια ομορφιά σου και σε έκλεψαν με την βία σκοτώνοντας  φτωχούς νησιώτες.  Σε έβαλαν σε δωμάτιο του Λούβρου να σε ατενίζουν εκατομμύρια  προσκυνητές και να θαυμάζουν και να ομορφαίνουν κάθε στοχασμό τους.  
Σε βλέπω μεγάλη Θεά των προγόνων μας, που στέκεις ατάραχη , ασυγκίνητη και αγέρωχη, από τις χαρές  που σου κάνουν και από τις χάρες που σου ζητούν να βοηθήσεις , για να σου μοιάσουν.
Κάτι σου λείπει , αγέραστη στην ομορφιά , πανέμορφη Θεά Αφροδίτη. Σου λείπει η Μήλος, η Κύπρος και όλη η Ελλάδα με τον Όλυμπο και τα άλλα βουνά της. Σου λείπει το γλυκοχάραμα  της Πατρίδας και ο γυρισμός  σου, στην λουσμένη από φως πατρίδα .
Και όλοι αυτοί που άρπαξαν την πολιτιστική μας κληρονομιά επαίρονται για τα Ελληνικά εκθέματα που κοσμούν τα μουσεία τους και μας επιπλήττουν σε κάθε ευκαιρία που ζητούμε τα κλεμμένα.
Σε χαιρετώ αθάνατη Αφροδίτη, αφρογέννητη, γέννημα του Ουρανού και των κυμάτων  που νίκησες με την ομορφιά σου την Αθηνά και την Ήρα και πήρες το μήλο από τον Πάρη.
Η Ελλάδα δημιούργησε την φιλοσοφία την τέχνη και τον πολιτισμό μαζί με όλα και σένα.
Είσαι ένα Ελληνικό θαύμα και η ύπαρξή σου θα το διαλαλεί στους αιώνες.