Του Βαγγέλη Κ. ΧριστοπούλουΚάθε φορά που σκέπτομαι ένα ταξίδι στην Δάφνη, η ψυχή μου φτερουγίζει και η υπόστασή μου αλλάζει. Έρχονται στο μυαλό μου εικόνες απανωτές: Οι άνθρωποί της, τα σπίτια , οι δρόμοι, οι εκκλησιές , το Γυμνάσιο και τόσα άλλα…. Έξι χρόνια, βλέπετε, μαθητής στο Γυμνάσιο της Δάφνης, με περιπέτειες και δράσεις, είναι από τα καλύτερα της ζωής μου και δεν ξεχνιούνται εύκολα.
Σήμερα που βρέθηκα πάλι εδώ, βασανίζω την μνήμη μου και προσπαθώ να εντοπίσω και να θυμηθώ τους ανθρώπους, που ζούσαν στο πάνω χωριό κείνα τα χρόνια.
Ήρθα στην Δάφνη ν’ αποχαιρετίσω το ξάδερφό μου τον Τάσο Θεοδωρόπουλο, που έφυγε για το μεγάλο ταξίδι.
Στυλωμένος σε ένα στασίδι στον Άγιο Χαράλαμπο,
παρατηρούσα την εκκλησία με τις Αγιογραφίες
της και τον Θεόρατο τρούλο με τον Παντοκράτορα. Άκουγα και τους εξόδιους ύμνους
και συλλογιόμουν: Τι ψεύτικο πράμα που είναι ο άνθρωπος! Άμα γεννηθεί, μεγαλώνει, παντρεύεται,
βασανίζεται και ύστερα πεθαίνει. Έτσι απλά το σκέφτηκα εκείνη τη στιγμή.
Στην εκκλησιά είδα πολλά γνωστά πρόσωπα: Τον Θανάση Σκουτέρη, τον Σταύρο Ασημακόπουλο, την Βάσω Κυριακοπούλου και άλλους. Άλλοι παλιότεροι ήρθαν στην μνήμη μου, όπως οι αείμνηστοι ψάλτες Σοφιανός, Κοσιαράς και ο μακαριστός Παπαγιάννης.
Οι χωριανοί έμπαιναν στην εκκλησία με λύπη και περίσκεψη, χωρίς όρεξη και χωρίς να μιλάνε μεταξύ τους. Μόνο ίσως συλλογίζονταν, τι τους περιμένει!
Σαν τέλειωσε το τελετουργικό, από το προαύλιο αγνάντεψα κάτω την ήσυχη Δάφνη, τα σπίτια, τους δρόμους και νοστάλγησα να περπατήσω στα καλντερίμια της και να πιω νερό από τις βρύσες της..
Ο χρόνος δεν μας έπαιρνε για πολλές αναπολήσεις . Συνοδέψαμε τον νεκρό μας στην τελευταία του κατοικία. Ώρες θλίψης και οδυρμού. Τελειώνοντας έπιασα μια άκρη του δρόμου κοίταγα τον Αι Μάμα και την άλλη κορυφή, την Κορακοφωλιά και συλλογιόμουν .
Προσπαθώ να θυμηθώ τους ανθρώπους που ζούσαν στο πάνω χωριό, όπου ήταν και η γειτονιά που έμενα. Η σκέψη μου τρέχει από δω κι από κει στα χαμένα. Όλα έφυγαν και διαλύθηκαν σαν τον άνεμο.
Ένα μαντήλι κεντημένο με εικόνες του ρολογιού της Αγίας Τριάδος και του καμπαναριού του Αγίου Χαραλάμπους το έχω στην τσέπη μου για τα δάκρυα.
Πιο κει στην μουριά κάθεται μόνη της η Φώτο. Καμιά δεκαριά νοματαίοι μείναν δε μείναν ακόμη στο πάνω χωριό.
Όπως το περίμενα έγινε.
Άκουσα ολοζώντανο το παράπονο της Δάφνης:
__Είμαι σχεδόν μόνη και έρημη, άκουσα να λέει. Τραβήξατε όλοι για τις πολιτείες. Τι να πω για το κακό που με βρήκε; Οι άνθρωποι έφυγαν και τα σπίτια χαλάσματα γίνονται. Οι έρημες μάνες μεγαλώνουν και φεύγουν κι εγώ ερημώνω. Κι εσείς δεν έρχεσθε!
__Δάφνη μου αγαπημένη και ηλιο λουσμένη, σε χαιρετώ. Ήρθα να σε χαρώ!
__Σε καρτερούσα και ήξερα πως μια μέρα θα έρθεις. Άλλωστε, μου το είχες πει πολλά χρόνια τώρα. Μου το είχες τάξει πριν με αποχωριστείς.. Απορώ όμως, γιατί δεν ήρθες πιο γρήγορα; Είχες μαζί μου κανένα παράπονο;
__Μη ρωτάς ,Δάφνη μου. Είχα βαριά αποστολή και ήταν δύσκολο!
__Δικαιολογίες! Πολύ άργησες, καλέ μου! Ξέχασες τις δροσιές και τις όμορφες άνοιξες που πέρναγες κοντά μου, τις βρύσες μου που έπινες νερό και ξεδίψαγες. Δεν θυμήθηκες τα πανηγύρια μου και τις χαρές που έκανες. Δεν ήρθες ούτε τους δικού σου να δεις, που σε αγάπαγαν, σε υποστήριξαν και σε πρόσεξαν .
__Το βλέπω πως έχεις δίκαιο, Δάφνη μου!
__Δίκιο το ξέρω πως έχω! Πρέπει όμως να πω το παράπονό μου, να το ακούσουν και άλλοι, ίσως έτσι είναι καλύτερα.
Όσα καλά είχα τότε που είσαστε κοντά μου, σας τα χάρισα. Και τον φωτεινό και ζεστό ήλιο μου και τον γαλανό ουρανό με τ’ αστέρια και το φεγγάρι να σεργιανάτε τα βράδια και να χαίρεστε. Είστε αχάριστοι! Με εγκαταλείψατε. Τα χείλη μου δεν γέλασαν.
Ντράπηκα που είπε, πως είμαστε αχάριστοι .
__Τί θέλεις από μένα Δάφνη;
__ Τι να θέλω! Δεν ανέβηκες στα σκαλιά του Άγιο Χαράλαμπου, ούτε άναψες ένα κερί στην Αγία Τριάδα. Και κείνο το μοναστήρι της Ευαγγελίστριας σε καρτεράει. Στο πάνω χωριό, που είναι σειρά τα κυπαρίσσια, δεν πήγες ν’ ανάψεις το καντήλι που σε περιμένουν.
__Έχεις δίκαιο, Δάφνη μου. Θα έρθω και στις εκκλησιές σου να προσκυνήσω και τις χαρές που μου πρόσφερες όλες να θυμηθώ, να σε ευχαριστήσω και τον πάνω μαχαλά να χαρώ.
__Θά έρθεις;
__Θα έρθω! Μέσα στην ψυχή μου υπάρχουν πολλοί αγαπητοί άνθρωποι. Η θεια Πηνελόπη, η θεια Θεοδώρα , ο γέρο Κουτσιουρής, η Αγγελογιαννιά, η Λευκή , η Τερζή, η Αστέρω, άνθρωποι απλοί, που μου έδειξαν αγάπη, φιλία και θέλω να τους τιμήσω. Κυρίες που τις έλεγα μια καλημέρα και την ανταπέδιδαν διπλά με χαμόγελο και καλοσύνη.
__Θα χαρώ να σε δω εσένα και όλους τους ανθρώπους μου. Θα χαίρομαι για τον ερχομό σας…
Πες χαιρετίσματα στους γνωστούς και φίλους από την Δάφνη και τους καρτερώ...
Στην εκκλησιά είδα πολλά γνωστά πρόσωπα: Τον Θανάση Σκουτέρη, τον Σταύρο Ασημακόπουλο, την Βάσω Κυριακοπούλου και άλλους. Άλλοι παλιότεροι ήρθαν στην μνήμη μου, όπως οι αείμνηστοι ψάλτες Σοφιανός, Κοσιαράς και ο μακαριστός Παπαγιάννης.
Οι χωριανοί έμπαιναν στην εκκλησία με λύπη και περίσκεψη, χωρίς όρεξη και χωρίς να μιλάνε μεταξύ τους. Μόνο ίσως συλλογίζονταν, τι τους περιμένει!
Σαν τέλειωσε το τελετουργικό, από το προαύλιο αγνάντεψα κάτω την ήσυχη Δάφνη, τα σπίτια, τους δρόμους και νοστάλγησα να περπατήσω στα καλντερίμια της και να πιω νερό από τις βρύσες της..
Ο χρόνος δεν μας έπαιρνε για πολλές αναπολήσεις . Συνοδέψαμε τον νεκρό μας στην τελευταία του κατοικία. Ώρες θλίψης και οδυρμού. Τελειώνοντας έπιασα μια άκρη του δρόμου κοίταγα τον Αι Μάμα και την άλλη κορυφή, την Κορακοφωλιά και συλλογιόμουν .
Προσπαθώ να θυμηθώ τους ανθρώπους που ζούσαν στο πάνω χωριό, όπου ήταν και η γειτονιά που έμενα. Η σκέψη μου τρέχει από δω κι από κει στα χαμένα. Όλα έφυγαν και διαλύθηκαν σαν τον άνεμο.
Ένα μαντήλι κεντημένο με εικόνες του ρολογιού της Αγίας Τριάδος και του καμπαναριού του Αγίου Χαραλάμπους το έχω στην τσέπη μου για τα δάκρυα.
Πιο κει στην μουριά κάθεται μόνη της η Φώτο. Καμιά δεκαριά νοματαίοι μείναν δε μείναν ακόμη στο πάνω χωριό.
Όπως το περίμενα έγινε.
Άκουσα ολοζώντανο το παράπονο της Δάφνης:
__Είμαι σχεδόν μόνη και έρημη, άκουσα να λέει. Τραβήξατε όλοι για τις πολιτείες. Τι να πω για το κακό που με βρήκε; Οι άνθρωποι έφυγαν και τα σπίτια χαλάσματα γίνονται. Οι έρημες μάνες μεγαλώνουν και φεύγουν κι εγώ ερημώνω. Κι εσείς δεν έρχεσθε!
__Δάφνη μου αγαπημένη και ηλιο λουσμένη, σε χαιρετώ. Ήρθα να σε χαρώ!
__Σε καρτερούσα και ήξερα πως μια μέρα θα έρθεις. Άλλωστε, μου το είχες πει πολλά χρόνια τώρα. Μου το είχες τάξει πριν με αποχωριστείς.. Απορώ όμως, γιατί δεν ήρθες πιο γρήγορα; Είχες μαζί μου κανένα παράπονο;
__Μη ρωτάς ,Δάφνη μου. Είχα βαριά αποστολή και ήταν δύσκολο!
__Δικαιολογίες! Πολύ άργησες, καλέ μου! Ξέχασες τις δροσιές και τις όμορφες άνοιξες που πέρναγες κοντά μου, τις βρύσες μου που έπινες νερό και ξεδίψαγες. Δεν θυμήθηκες τα πανηγύρια μου και τις χαρές που έκανες. Δεν ήρθες ούτε τους δικού σου να δεις, που σε αγάπαγαν, σε υποστήριξαν και σε πρόσεξαν .
__Το βλέπω πως έχεις δίκαιο, Δάφνη μου!
__Δίκιο το ξέρω πως έχω! Πρέπει όμως να πω το παράπονό μου, να το ακούσουν και άλλοι, ίσως έτσι είναι καλύτερα.
Όσα καλά είχα τότε που είσαστε κοντά μου, σας τα χάρισα. Και τον φωτεινό και ζεστό ήλιο μου και τον γαλανό ουρανό με τ’ αστέρια και το φεγγάρι να σεργιανάτε τα βράδια και να χαίρεστε. Είστε αχάριστοι! Με εγκαταλείψατε. Τα χείλη μου δεν γέλασαν.
Ντράπηκα που είπε, πως είμαστε αχάριστοι .
__Τί θέλεις από μένα Δάφνη;
__ Τι να θέλω! Δεν ανέβηκες στα σκαλιά του Άγιο Χαράλαμπου, ούτε άναψες ένα κερί στην Αγία Τριάδα. Και κείνο το μοναστήρι της Ευαγγελίστριας σε καρτεράει. Στο πάνω χωριό, που είναι σειρά τα κυπαρίσσια, δεν πήγες ν’ ανάψεις το καντήλι που σε περιμένουν.
__Έχεις δίκαιο, Δάφνη μου. Θα έρθω και στις εκκλησιές σου να προσκυνήσω και τις χαρές που μου πρόσφερες όλες να θυμηθώ, να σε ευχαριστήσω και τον πάνω μαχαλά να χαρώ.
__Θά έρθεις;
__Θα έρθω! Μέσα στην ψυχή μου υπάρχουν πολλοί αγαπητοί άνθρωποι. Η θεια Πηνελόπη, η θεια Θεοδώρα , ο γέρο Κουτσιουρής, η Αγγελογιαννιά, η Λευκή , η Τερζή, η Αστέρω, άνθρωποι απλοί, που μου έδειξαν αγάπη, φιλία και θέλω να τους τιμήσω. Κυρίες που τις έλεγα μια καλημέρα και την ανταπέδιδαν διπλά με χαμόγελο και καλοσύνη.
__Θα χαρώ να σε δω εσένα και όλους τους ανθρώπους μου. Θα χαίρομαι για τον ερχομό σας…
Πες χαιρετίσματα στους γνωστούς και φίλους από την Δάφνη και τους καρτερώ...
B GIRAKAS 10.6.2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου