Ο ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ

 

                                                      Ο ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ

του Βαγγέλη Κ. Χριστόπουλου.

Σήμερα αγνάντευα  έναν ακανόνιστο συμπαγή  βράχο με τις ρωγμές του, με τις λειχήνες τα βρύα και τους μύκητες που είχε επάνω του. Σε ένα βαθούλωμα με λίγο χώμα  στέκονταν ολάνθιστοι  μωβ  κρόκοι.

Στο πάνω μέρος του βράχου ήταν φυτρωμένη, με πολλά παρακλάδια μια άγρια συκιά και δίπλα του βράχου βρισκόταν  μοναχικό ένα παλιό σπίτι.  Μια παχιά καταπράσινη χλόη μέχρι τα κεραμίδια , κάλυπτε μεγάλο μέρος της  ανατολικής πλάτης του σπιτιού.

Στην μεγάλη του αυλή ήταν λουλούδια πολύχρωμα και στην βορειοδυτική πλευρά, σε μια φράχτη ήταν ανθισμένο  γιασεμί που μοσχοβόλαγε.

Θαύμασα το χορό μιας πολύχρωμης πεταλούδας. Ακούμπαγε  πάνω στα λουλούδια, συνεννοείτο μυστικά και έφευγε για να αγγίξει και να μιλήσει με άλλα λουλούδια.  Ήταν ανήσυχη μην φύγει αυτή  η όμορφη  ημέρα. Φοβόταν πως θα  τελειώσουν τα παιγνίδια  και  η ζωή της. Κάποια στιγμή με τρελές κυκλικές κινήσεις την έχασα από τα μάτια μου.

Παντού εκεί γύρω γύρω, ανακάλυπτα μικρές ευκίνητες υπάρξεις, όπως μια σαύρα που μπαινόβγαινε σε μια μάντρα με ευκινησία και χάρη. Δεν τόλμησα να της πιάσω την ουρά όταν το υπόλοιπο σώμα της ήταν κρυμμένο στις πέτρες. Φοβόμουν και ας είναι τόσο άκακο ερπετό.

Σε λίγο θα έρθει ο χειμώνας , σκέφθηκα και για πολλά θα είναι το τέλος της ύπαρξής τους.

Όλα αυτά που βλέπω μη νομίζετε πως πληρώνω εισιτήριο. Απλά δεν περιφρονώ την ύπαρξή τους. Είναι εύκολα να είσαι στην φύση και να τα βλέπεις δωρεάν.

Για να τα δει κάποιος χρειάζεται χρόνο, υπομονή, προσοχή αλλά προ πάντων αγάπη , για κάθε ζωή.

Σε κάθε βήμα βλέπω καινούργια ζωή. Τώρα η προσοχή μου στρέφεται σε μια αράχνη. Ναι σε μια αράχνη που βρίσκεται στο κέντρο του ιστού της.  Με τι λεπτεπίλεπτο τρόπο υφαίνει τον ιστό που είναι συμμετρικά και ομοιόμορφα πλεγμένος  για να πιάνει την λεία της. Με τον ίδιο ιστό  φτιάχνει κουκούλια και γεννάει τα αυγά της. Πόση σοφία τέλος πάντων έχει μια αράχνη ; Οι γυναίκες μάλλον από τα αρχαία χρόνια,   ζήλεψαν την σοφία της και έστησαν αργαλειούς.

Άπλωσα το χέρι μου κοντά της, και είδα  με φόβο εγκατάλειψε την θέση της. Μιας και δεν έχει φτερά κρεμάστηκε από τον ιστό της. Καθώς κατέβαινε προς την γη, ξετύλιγε από το στόμα της ιστό, σαν να έχει εκεί ένα  κουβάρι και έφτασε σώα στην Γή. Άλλο και τούτο θαύμα της φύσης.

 Έσκυψα για λίγο στα χορτάρια του κήπου και σαλιγκάρια ανακάτευαν την δροσιά της χλόης με τα σάλια τους, σκουλήκια, κάμπιες και σκαθάρια ξεφύτρωναν χωρίς ταραχή και φόβο από την παρουσία μου.

Γύρω μας μπορούμε να θαυμάσουμε μικρόκοσμο που βρίσκεται μέσα στο νερό πάνω στην χλόη και πάνω στον ουρανό.

Έτσι πέρναγε η ώρα μου, όταν  τα μάτια μου έπεσαν σε τριανταφυλλή χρώμα λουλουδιών στην αυλή του σπιτιού. Ανέβηκα τρία τέσσερα σκαλάκια και ζύγωσα κοντά.  Ήταν ένας παλιός μισοντενεκές  λίγο σκουριασμένος με σχέδια εξωτερικά . Μέσα του στο ξερό χώμα  ήταν πολλά χρόνια φυτεμένο φυτό, με σαρκώδη φύλα,  γεμάτο λουλούδια.

Δεν ξέρω πιά μυστική δύναμη διατηρεί ίσως για χιλιάδες χρόνια αυτό το κακτοειδές φυτό και όλα τα φυτά, γύρω μας.

Όμως ένα έχω να πω.  Η γλάστρα  παραμένει, χειμώνα καλοκαίρι χωρίς την ανθρώπινη παρουσία.  Ή τελευταία ένοικος έχει φύγει  πριν οχτώ χρόνια και το φυτό μας δίνει τα πολύχρωμα λουλούδια του και ελκύει κάθε μάτι  ανθρώπου και εντόμου.

Η ζωή μας  κοντά στην φύση με τα ζώα είναι μια αποκάλυψη, παίρνουμε μαθήματα ,  εμπνεύσεις, τρόπους ζωής ,και ένα θαυμάσιο μάθημα συντροφικότητας.

Βαγγέλης Κ. Χριστόπουλος