ΟΙ ΠΑΛΙΟΙ ΚΕΡΠΙΝΙΩΤΕΣ

Για να πάμε από την Μυγδαλιά (Γλανιτσιά) στην Κερπινή περνάγαμε μπροστά από το εικονοστάσι του Αγίου Κωνσταντίνου, κάναμε τον σταυρό μας και από ένα μονοπάτι μέσα στα χωράφια φτάναμε στο σπίτι της κυρά Μαρίας του Δημόπουλου.
Εκεί ήταν ο προορισμός μας και γιαυτό πηγαίναμε από εκεί. Το σπίτι της ήτανε κοντύτερα παρά από τον άλλο δρόμο .Αυτά μου έλεγε η αδερφούλα μου σήμερα που βρεθήκαμε στο εικονοστάσι του Αγ. Κωνσταντίνου. Σαν την ρώτησα τι ήθελαν σε αυτό το σπίτι μου διηγήθηκε ολόκληρη ιστορία.

Ο πατέρας μας έστελνε να ζητήσουμε αλεύρι γιατί δεν είχαμε να ζυμώσουμε και σανό για τα πρόβατα. Κινήσαμε μια βολά με την αδελφή μας και πήγαμε στο σπίτι τους.
Λερωμένες όπως είμαστε γιατί ήταν χειμώνας  η κυρά Μαρία μας έβαλε στο χειμωνιάτικο που ήταν το τζάκι αναμένο  και έκαιγε. Μας έκοψε φέτες ψωμί το έβαλε στην φωτιά και καψαλίστηκε . Ύστερα μας έφερε και τυρί και γουλιά από λάχανα και φάγαμε και χωρτάσαμε.
Ήταν Άγια γυναίκα μας αγαπούσε. Θεός συγχωρέστην….
Όταν φύγαμε σε μια σακούλα μας έβαλε αλεύρι και έκοψε και μισή πουγανιά ψωμί και το έβαλε σε άλλη σακούλα.

Μας φόρτωσε τον σανό για τα πράματα που πεινάγανε  και αυτά  και ενδιάμεσα έβαλε το αλεύρι και το ψωμί.

__Άειστε  (πηγαίνετε) τώρα μας είπε  μας χαιρέτησε και εμείς φύγαμε για το χωριό.
Πω! Πω! Τι καλή γυναίκα που ήταν και αυτή και ο άντρας της ο Γιάννης. Σαν να τους βλέπω μπροστά μου.
Το βλέμμα της κυρά Γιώτας έτσι λένε την αδερφή μου είναι  όλο αγάπη και συμπόνια στους ευεργέτες της και δείχνει πως τους αναζητάει.
__Αδερφή το πληρώσατε το αλεύρι ;
__Όχι καλέ! Μας το δίνανε έτσι χωρίς πληρωμή. Ο πατέρας εργαζόταν στα κτήματά τους στον σκάλο στο θέρο και του είχαν  μεγάλη φιλία και εκτίμηση…..

Έφυγαν..  αλλά εμείς θα τους θυμόμαστε για την αγάπη και την καλοσύνη τους.