Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΜΙΑΣ ΚΑΡΑΚΑΞΑΣ

                                                                        Βαγγέλης Κ. Χριστόπουλος

Καρακάξες θυμάμαι πολλά χρόνια να σκούζουν δυνατά και να περιφέρονται στα ψηλά πεύκα και τις μυγδαλιές πριν χτιστεί η περιοχή.  Έβλεπα το ανήσυχο περπάτημά τους με μικρά πηδήματα και ανασηκωμένη την μαύρη ουρά τους. Επανήλθαν σήμερα στην μνήμη μου πολλές εικόνες του παρελθόντος.

Είναι  πρωί Μεγάλης Παρασκευής και ακούγονται σκουξίματα  πουλιών στην ταράτσα της απέναντι πολυκατοικίας. Πέντε πουλιά, Καρακάξες ήταν ολόγυρα καθισμένες , με το άσπρο και μαύρο πένθιμο  χρώμα  τους, που μας θυμίζουν την Μεγάλη Παρασκευή με τα  Πάθη του Χριστού μας.

ΜΥΛΑΟΝΤΑΣ ΠΟΤΑΜΟΣ

                                                                                                  Του Βαγγέλη Κ. Χριστοπούλου

Μετά την Βυτίνα και το Αρχαίο Μεθύδριο το Φλεβάρη μήνα ,  ανηφορίζοντας  τις πλαγιές του Μαινάλου  προς τα χωριά Πυργάκι και Ελάτη,  δεν υπάρχει σχισμάδα εδάφους, που να μην είναι πηγή τραγουδιστών νερών.

ΧΑΘΗΚΑΝ ΧΡΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΑΣΦΑΛΤΟΣΤΡΩΣΗ ΔΡΟΜΟΥ ΣΤΟΝ ΛΑΔΩΝΑ

Μετά λύπης μου διάβασα πως ένα κομμάτι δρόμου 750 μέτρων περίπου προς το ιστορικό ΓΕΦΥΡΙ ΤΗΣ ΚΥΡΑΣ Στον  Λάδωνα ποταμό δεν πρόκειται να ασφαλτοστρωθεί. Με αυτό το ασφαλτοστρωμένο κομμάτι θα γινόταν η σύνδεση της Λίμνης του Λάδωνα, του  ορεινού όγκου της Γορτυνίας με τον Νομό Αχαΐας. 

Ο Χ Ρ Ο Ν Η Σ

                                                                                           Του Βαγγέλη Κ. Χριστοπούλου

Το όνομά του είναι Πολυχρόνης  Πολυχρονόπουλος γεννημένος και μεγαλωμένος στην Μυγδαλιά Γορτυνίας  .

Σύντομα ξενιτεύτηκε στην Σουηδία.
__Κάποτε θα πάω εκεί πέρα, έλεγε και ξανά έλεγε και εννοούσε το χωριό του. Εκεί στο Μαίναλο στο καταπράσινο βουνό, με τις περίσσιες χάρες με τις δασιές τις λαγκαδιές και τα βαθειά ρουμάνια. Κοντά στον Λάδωνα ποταμό. Εκεί που είναι  η Πατρίδα μου , ο τόπος  που γεννήθηκα. 

Ο Κ Ρ Α Σ Ο Π Ο Τ Η Σ

                                                                                     Του Βαγγέλη Κ. Χριστοπούλου

Ο μπάρμπα  Διαμαντής  ήταν   ένας καλοσυνάτος άνθρωπος, ψηλός, λεπτός ,  ξερακιανός με μαυριδερό πρόσωπο. Είχε μικρή γενειάδα  και   γκρίζα μαλλιά και μουστάκι.   Φόραγε στρατιωτικές αρβύλες ,χακί  παντελόνι και στη μέση του είχε τυλίξει  πολλές φορές ένα  πλεκτό  ζωνάρι  . Ο  σκούφος και αυτός στρατιωτικός θύμιζε  τα φανταράκια  στον  αλβανικό πόλεμο .

ΝΙΚΟΣ ΤΡΙΑΔΗΣ

 (1939-2015)                                                                                      

                                                          Γράφει ο ΒΑΓΓΕΛΗΣ Κ. ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

«Ο ποιητής, στιχουργός, ιστορικός και συγγραφέας Νικόλαος Χρ. Τριάδης γεννήθηκε στη ΜΥΓΔΑΛΙΑ Αρκαδίας. Τέλειωσε το Γυμνάσιο Λαγκαδίων Γορτυνίας. Απεφοίτησε από τη Σχολή Ασυρματιστών του Πειραϊκού Συνδέσμου και ταξίδεψε 4 χρόνια στα καράβια, σαν δόκιμος Ασυρματιστής και Ανθυποπλοίαρχος. Έκανε ποντοπόρα ταξίδια και τον περίπλου της γης

Διετέλεσε Διευθυντής σύνταξης του περιοδικού "ΛΙΑΣΚΟΒΑ" και έγραψε λαογραφικές μελέτες για τα γενεαλογικά δέντρα του χωριού του Μυγδαλιά. Βραβεύτηκε στην Ελλάδα και στο εξωτερικό για το έργο του. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στ' Αγγλικά, Γαλλικά, Κινεζικά και στα Ινδικά. Το μεγαλύτερο μέρος του έργου παραμένει ανέκδοτο.  Τα πιο πάνω είναι παρμένα από την Σύγχρονη Αρκαδική και Γορτυνιακή Ανθολογία

Ξ Ε Ρ Ο Λ Ι Θ Ι Ε Σ

                                                            Του Βαγγέλη Κ. Χριστοπούλου

Σεπτέμβρης μήνας  ήταν που περπάταγα,   άλλες ημέρες προς το Σίμπαινο, την Παναγιά , της Κυράς το Γεφύρι και  άλλες στον Αγιάννη, το Στρογγυλό την Βιολέτα μέχρι την Τάρνοβα το ψηλό τσιούμπι.
Ήθελα να δω κατάφατσα ανεβαίνοντας τις πλαγιές ,  πεζούλες, μάντρες, ξερολιθιές και  φράχτες  σε καλύβια και αλώνια.  Ήθελα να δώ  τα σύνορα χωραφιών και τη γη,  χωρισμένη και  κομμένη σε πολύμορφες φέτες. 

Η ΧΛΩΡΙΣ ΤΗΣ ΔΑΦΝΗΣ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ

                                                               ΥΠΟ

                       ΠΑΝΟΥ Δ. ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΥ όπως δημοσιεύτηκε  «ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΠΕΤΗΡΙΔΑ ΤΩΝ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ»  Το 1972. Επειδή τα ονόματα των χόρτων δεν έχουν ουσιώδη αλλαγή ίσως και καμία με αυτά της Γορτυνίας και του χωριού μου Μυγδαλιάς (Γλανιτσιάς) παραθέτω το κείμενο όπως έχει δημοσιευθεί  Βαγγέλης Χριστόπουλος.

Είναι ίσως ενδιαφέρον από λαογραφικής, γεωπονικής φαρμακευτικής πλευράς  να περιληφθούν εις την «ΕΠΕΤΗΡΙΔΑ ΤΩΝ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ» τα γνωστά ονόματα των ποικίλων βρωσίμων χορταρικών, ενός έστω  χωριού της Επαρχίας Καλαβρύτων , δια πολλούς λόγους.

ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ KΛΕΦΤΗΣ

Πιάστε τον, πιάστε τον ακούστηκε μια λαχανιασμένη φωνή. Δυό άντρες έτρεχαν,  μπροστά ο θύτης και πίσω το θύμα και πιο πίσω δυο τρείς παρατρεχάμενοι.

Ο πρώτος που ήταν και ο κλέφτης , μαυριδερός, ψηλός , γεροδεμένος, παιδαρέλι  25-28  χρόνων έτρεχε ανάμεσα από αυτοκίνητα και κοσμοσυρροή στην οδό Ερμού σπρώχνοντας και παραπατώντας για να αποφύγει την σύλληψη.

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΦΙΛΗΜΑ

                         40ΗΜΕΡΟ  ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ

Την Κυριακή 23 Ιουλίου, ώρα 9,30 στον Ιερό Ναό Αγίου Παντελεήμονος  Χαλανδρίου ( Στο ύψος της Λ. Πεντέλης 57) τελούμε  40ΗΜΕΡΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ  για την ανάπαυση της ψυχής του πολυαγαπημένου μας συζύγου αδερφού και παππού.

                        ΧΡΙΣΤΟΥ Κ. ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

                                                                                                                Η οικογένειά του.

Απλώθηκε τριγύρω μου σκοτάδι
Και είναι πολύ φριχτό το κάθε βράδυ
Που ούτε φωνή ούτε τηλέφωνο προσμένει
Κάποια μορφή γλυκιά κι αγαπημένη

Όλους τους ψυχοπόναγες

και όλους τους αγαπούσες
Πάντα αγνά και πρόσχαρα
χαρά, ζωή σκορπούσες.

  Και σαν έφυγες,

Ο άνεμος  κουνάει τα κλαδιά στις μυγδαλιές του χωριού μας πονεμένα Η κατάμαυρη νύχτα βουβή, αργεί να ξημερώσει.
Το κόκκινο φεγγάρι ταξιδεύει τους ψαλμούς της φωνής σου.
Κι εγώ γυρεύω εσένα, το περιστέρι που αγάπαγε όλο τον κόσμο.
Το χελιδόνι  που κράταγε στο ράμφος χαμόγελα  και χαιρέταγε  με ευγένεια από ψηλά.
Γυρεύω τον  ήλιο, για να σταματήσει να είναι λυπημένη η φωνή μου και  να  ζεστάνει την καρδιά.
Πόσες φορές καθίσαμε κουβεντιάζοντας δίπλα δίπλα στο μπαλκόνι του σπιτιού μας στο χωριό αγναντεύοντας τον ανθισμένο κήπο μας  και πόσες φορές  τα  βράδια μας γέμιζαν τα’ αηδόνια με τις λαλιές τους αγρύπνιες.

Θυμάμαι το δεκαπενταύγουστο στη γιορτή της Παναγίας  μας στο χωριό που με τους μουσικούς φθόγγους σου δοξολογούσες τον Θεό .Μια πρωτομαγιά στα κατάλευκα χωράφια του χωριού, ντυμένα με τα μυρώνια,  που φτιάχναμε με αγριολούλουδα στεφάνια.  Σε θυμάμαι μέσα  στους κόκκινους τάπητες από παπαρούνες, με τις μυριάδες πολύχρωμα αγριολούλουδα στο χωράφι μας στις Ράχες.

Θυμάμαι μια άνοιξη πως καμάρωνες τα πανέμορφα κορφοβούνια του χωριού μας,  με την συναυλία των άγριων πουλιών.  Θυμάμαι που επισκεφθήκαμε και θαυμάζαμε , την καταπράσινη όλο μαγεία λίμνη του Λάδωνα που ήταν βαμμένη με τον ολογάλανο ουρανό  και το πράσινο που ήταν στις όχθες της και της Κυράς το γεφύρι  

Μαζί ζήσαμε 72 χρόνια αγαπημένε μου αδερφέ και τώρα αδυνατώ να παραδεχτώ πως έφυγες. Στο διάστημα αυτό μαζί κλάψαμε και κατευοδώσαμε στο αγύριστο ταξίδι, τους δικούς μας ανθρώπους , τους  γονείς και τις δυο αδελφές μας. Μαζί χαρήκαμε τις χαρές και τις γιορτές στο σπιτικό μας.

Όλες οι χαρές και όλες οι λύπες μας περνούσαν από κοντά σου αδερφέ μου.
Πρόσφατα σε θυμάμαι στις 25 Μάρτη στην γιορτή μου, στο σπίτι μου αδερφέ, που ήσουν όλο χαρά κοντά μου  με τα υπόλοιπα μέλη της μεγάλης μας οικογένειας που με φίλησες με χαιρέτησες  και  μου ευχήθηκες χρόνια πολλά.  Και την άλλη ημέρα το πρωί μου είπες:  «Είμαι καλά αδερφέ δόξα το Θεό ξημέρωσε και αυτή η μέρα».  Εγώ έκανα πως δεν κατάλαβα το βαθύ νόημα και γύρισα αλλού την κουβέντα.

Μετά από λίγες μέρες απεγνωσμένα  ξεκίνησε η πάλη σου για ζωή.

Ούτε ένα αχ! δεν έβγαλες από το στόμα σου αδερφέ μου από την τρισκατάρατη αρρώστια που έτρωγε το κορμί σου και αντιστεκόσουν καρτερικά. Όταν σε ρωτούσαμε πως είσαι έλεγες όλες τις φορές :  «Είμαι καλύτερα»  Μας αποκοίμιζες και κοιμόμαστε ήσυχοι και αστενοχώρευτοι.
Μπόρεσες κάποια στιγμή που έβλεπες το τέλος σου  και μου είπες:   «Να ξέρεις, δεν έχω αφήσει καμία εκκρεμότητα».

Ναι αδερφέ το ξέρω  ήσουν τυπικός και ουσιαστικός στις υποχρεώσεις σου και στους ανθρώπους και στον Θεό. Εμείς έχουμε χρέη σε σένα μείνε ήσυχος και δυστυχώς δεν θα μπορέσουμε να  τα ξεπληρώσουμε.

Χιλιάδες περιστατικά αδερφέ έχω να θυμηθώ και να γράψω που μας γέμισες αγαλλίαση και ευφροσύνη.
Μα τώρα θα γράψω για τον Γολγοθά μας και τον ωραίο αγώνα που δώσαμε, όλοι μας  αγκαλιασμένοι, αγαπημένοι, ενωμένοι όπως μας έμαθες.

Θυμάμαι Αδερφέ, ήταν απόγευμα,  η γλώσσα σου δεμένη  και μιλιά δεν έβγαινε. Με νόημα ζήτησες λευκό χαρτί και  μολύβι να γράψεις. Μα τελίτσες άφησες  αντί για γραφή…..
Δεν θα μάθουμε ποτέ αδερφέ το μυστικό που ήθελες να μας πεις!!!!

Αδερφέ, πληρώθηκε η ψυχή μας με πόνο και φρίκη από την μάχη σου με τον θάνατο.  Καταγράφω αρκετά για να θυμάμαι την καρτερία σου την αγωνιστικότητα σου το θάρρος και την ανδρεία σου για το μεγάλο κακό που ερχότανε.
Έμεινε  ζωηρή στη μνήμη μου,   το φουσκωμένο χέρι σου από την αρρώστια, μου  τράβηξε το δικό μου κοντά σου. Ύστερα γύρισες και με κοίταξες  με μάτια πονεμένα και συγκινημένα. Με μάτια που έβλεπαν και κατανοούσαν , που έπαιρναν  και αντικαθιστούσαν την φωνή σου που  έβγαινε πλέον αδύναμη.
Σαν να μου έλεγαν πάνε οι καλές και χαρούμενες ημέρες , χωρίζουν  οι δρόμοι μας  και δεν θα ξανασυναντηθούμε. Κι εγώ μέσα μου έλεγα :
__Ναι ! Αδερφέ οι δρόμοι μας θα συναντιούνται κάθε ώρα και κάθε ημέρα με όσα ωραία περάσαμε.
Λίγες ημέρες πριν το μοιραίο  το βράδυ στο δίκλινο δωμάτιο του νοσοκομείου είμαστε μόνοι, Η ατμόσφαιρα ήταν βαριά . Είχε πέσει σε λήθαργο και το χρώμα του προσώπου του ήταν κατακίτρινο όμοιο με κείνο του θανάτου.
Πού και που παραμιλούσες  κούναγες  τα αδύνατα χέρια σου με σχήματα της νοηματικής γλώσσας και συνομιλούσαμε. Τι ήθελες να ειπείς με ποιους ; Τι μυστήριο που καλύπτει την ψυχή του ανθρώπου σε τέτοιες στιγμές!! Για μια στιγμή ακούστηκαν από το στόμα σου ονόματα προσφιλή προσώπων που έχουν φύγει απ’ την ζωή.
__Διαμάντω φώναξε δυο τρείς φορές . Ήταν η αδερφή  που μένει στους ουρανούς και ύστερα είπες  για την μάνα: 
__Αν ήταν η μάνα εδώ θα μας έδινε πολλές ευχές και  στη συνέχεια λιγόστεψαν τα λόγια σου.
Άφησα για λίγο το χέρι σου και χάθηκα σε έναν μακρύ διάδρομο  του νοσοκομείου μέχρι που κύλησαν καυτά δάκρυα στα μάγουλά μου. Μπαίνοντας στο δωμάτιο, δεύτερος λυγμός με κατέκλυσε. Έπρεπε όμως να είμαι δυνατός  μπροστά σου μην ανοίξεις  τα μάτια σου  και με δεις.
Έτσι πέρασαν αρκετές ώρες κοιτάζοντάς τον απορημένος και έντρομος . Το βλέμμα του είναι απαθές  και παρ όλον που του μιλώ δεν ανταποκρίνεται, οι αισθήσεις του δεν υπακούουν ,   και αυτά τα αστραποβόλα μάτια του παραμένουν απαθή καρφωμένα στο άγνωστο.
Πολλές οι όμορφες στιγμές αδερφέ μου που περάσαμε  μαζί σου, μα σαν έρχεται στην θύμησή μου η απεγνωσμένη πάλη σου για ζωή με συγκλονίζει.  Σήκωνες  ψηλά σε γροθιά το λιπόσαρκο χέρι σου  όταν μαζευόμαστε κοντά σου αδέρφια κι ανίψια δείχνοντας την δύναμή μας την ισχύ μας.

Η φωνή σου ήταν ο κρίκος που μας έδενε, που μας ένωνε και σαν η φωνή έβγαινε αδύνατη είχες τα μάτια, τα χέρια το κεφάλι που κουνούσες και συνομιλούσαμε.

«Σε αγαπάμε όλοι, όλοι είμαστε κοντά σου».  Κάποια στιγμή ακούστηκε η φωνή της αδερφής μας της Δέσποινας κι εσύ σήκωσες ψηλά το αδύνατο χέρι σου σε γροθιά. Και πάλι σε λίγο σου ψιθύρισε στο αυτί  :
« Σε αγαπώ αδερφέ, πολύ πολύ πολύ!!»
Εσύ άνοιξες την αγκαλιά σου χαμογελαστά όλο ευχαρίστηση, εκείνη κατάλαβε έσκυψε και δώσατε  το τελευταίο φιλί!!!
Ναι! Ήταν το τελευταίο ωραιότερο και καλύτερο  γεμάτο πάθος και αγάπη φιλί!! 
Πόσο αβάσταχτες ήταν οι ώρες  που μου κρατούσες σφιχτά το χέρι και βυθιζόσουν όλο και περισσότερο στην ανυπαρξία. Καταραμένη αρρώστια που σε βασάνιζε και δεν έβγαλες ούτε ένα μορφασμό και αντιστεκόσουν καρτερικά μέχρι τέλους . Σφράγισες το στόμα σου και δεν έκανες καμία διαμαρτυρία  κανένα παράπονο , για να μην μας πληγώνεις.

Πόσο πόνο και οδύνη άντεξες γενναίε μου αδερφέ;

Τις τελευταίες ώρες της ζωής σου πήγα για κάποια δουλειά και δεν ήμουν κοντά σου. Δεν περίμενα τόσο γρήγορα να παραδώσεις το πνεύμα το Άγιο. Εσύ όμως με περίμενες  καρτερικά και σαν πλησίασα στο κρεβάτι του πόνου, είδα αδελφέ μια στήλη γάργαρου νερού να στροβιλίζεται και να ανεβαίνει προς το ταβάνι.  Ήταν η άγια ψυχή σου αδερφέ που πέταγε  το κοντόβραδο μαζί με όλα τα πουλιά κι αυτή.!!! Αυτό και αν δεν ήταν αγάπη; Αυτό και αν δεν ήταν θαύμα;

Σε ευχαριστώ αδερφέ μου άπειρες φορές για αυτή την μεγάλη χάρη που μου έκανες , γι’ αυτή την μεγάλη αγάπη που μου πρόσφερες . Για την φοβερή αποκάλυψη που είδα.

Αδερφέ είχες νερό, είχες γλυκό ψωμί και πάντα μια θέση σε ένα στρωμένο τραπέζι για όλους μας. Είχες αγάπη και στοργή και η ψυχή σου ήταν  σαν μικρό παιδί. Πολλά  μηνύματα αγάπης και οδύνης δέχτηκα στο τηλέφωνο αδερφέ και κλάματα και συμπαράσταση για το μεγάλο ταξίδι σου από άγνωστους σε μένα  φίλους σου.

Αδερφέ, φέτος το 15αύγουστο στο χωριό δεν θα ακουστεί η γλυκιά γεμάτη πάθος φωνή σου στην εκκλησιά μας κι εμείς δεν θα γιορτάσουμε στο σπιτικό μας.  Δεν θα ιδούμε την γλυκιά έκφραση των ματιών  σου , το χαρούμενο και γιορταστικό πρόσωπό σου. Να ξέρεις θα αφήσουμε να κυλίει ένα δάκρυ για την απέραντη δυστυχία μας και ας ξέρουμε που η ψυχή σου θα πετάει κοντά μας  .

Αδερφέ, σε όλη την πορεία της ζωής σου έδειξες  την τιμιότητα σου και οι καλές πράξεις σου θα σε ακολουθούν.. Ήσουν αξιοπρεπής και αυτή η ασύλληπτη ταπεινοφροσύνη σου αδερφέ δεν  μολογιέται  στον κόσμο , γιατί είναι απίστευτη.
Ήσουν ένας έντιμος και θερμός Γλανιτσιώτης, που έκανες το χρέος σου με το παραπάνω. Η Γλανιτσιά, το χωριό μας, κύλαγε πάντα με αγάπη στις φλέβες σου και πάντα με ρώταγες αχόρταγα να μάθεις και το πάρα μικρό.

Έφυγες και θα μας λείψεις πολύ αδερφέ, διότι παράλληλα από αδερφός ήσουν ένας φίλος μου, ένας παλιός συγκάτοικος φιλοξενούμενός σου, ένας πολύτιμος άνθρωπος, ένας συνοδοιπόρος ένας συνεργάτης….

Έχασα έναν ακούραστο και δυναμικό τεχνίτη του λόγου, που επεξεργάσθηκε, διόρθωσε, ζωντάνεψε και καλλώπισε με τον δικό του γλυκό λόγο, πάνω από χίλιες σελίδες κείμενα, πλημμυρισμένα με εικόνες του τόπου μας και των ανθρώπων του.
Αγαπημένε μας, θα ζούμε συνέχεια κάτω από τον ίσκιο σου και θα ακούμε τον αχό της φωνής σου.  Θα ατενίζουμε νοερά, με αγάπη και πόθο την τρυφερή έκφραση των ματιών σου και το γλυκό χαμόγελο των χειλιών σου. Θα θυμόμαστε πόσο γλύκαινες την ημέρα μας  με την πρωινή καλημέρα και την αγάπη σου. Θα θυμόμαστε αδερφέ τις εγκάρδιες ευχές στις μεγάλες γιορτές που συγκεντρωνόμαστε και λέγαμε τα κάλαντα και τραγούδια, όλη η μεγάλη οικογένεια. Και η δική σου η ευχή ξέχωρη ευχή, για όλον τον κόσμο.  Αλλά προ πάντων  θα θυμόμαστε  το πάντα γεμάτο δισάκι σου που κρυφά και φανερά μοίραζες  την ψυχή, το φώς και τον ήλιο σου.
Εμείς με ευγνωμοσύνη και υπερηφάνεια θα κρατούμε στην θύμησή μας την γεμάτη ανθρωπιά και καλοσύνη ψυχή σου και θα διατηρούμε στην μνήμη μας τις αρετές και τις χαρές σου.
Σε ευχαριστούμε  για την αξιοπρέπεια και την αρχοντιά της ψυχής που εσύ μας έμαθες, που ήσουν παιδαγωγός στην ψυχή και τους τρόπους μας. Σε ευχαριστούμαι που πάντα μας είχες μέσα στην αγκαλιά σου.
Θα είσαι στην καρδιά μας ως πρότυπο ανθρώπου για την καλοσύνη, τα ευγενικά αισθήματα και την δίκαιη σκέψη σου.

Σε αγαπάμε πολύ!!!

ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΑΔΕΡΦΟΥ ΜΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

Ακριβέ Αδερφέ μας,

Είναι σκληρή και γεμάτη πόνο και θλίψη τούτη η ώρα που σε αποχαιρετάμε για το μεγάλο, αγύριστο ταξίδι σου.  Για μένα, την μεγάλη μας αδερφή  την Γιώτα, την μικρότερη την Δέσποινα , αλλά και την πολυαγαπημένη σου γυναίκα την Ελπίδα που στάθηκε ακοίμητος Άγγελος κοντά σου και τους άλλους συγγενείς και φίλους. Καλά οι  δυο αδερφές μας  η Διαμάντω  με τη Φαίδρα και  οι γονείς μας σε καρτερούσαν και  θα έχουν χαρά που είστε τώρα μαζί.

Πόσο  δυσκολεύομαι να εκφραστώ για το μεγαλείο της ψυχής σου και πόσο φτωχές είναι οι αποχαιρετιστήριες λέξεις τούτη την ώρα, γιατί δεν εκφράζουν όσα νιώθω αλλά δεν εκφράζουν και το μέγεθος της προσωπικότητάς σου.

Έφυγε από την ζωή ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

Έφυγε από την ζωή ο ΧΡΙΣΤΟΣ  ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

Ο Χρίστος άφησε  στα 82 του χρόνια χθές αδειανή την θέση του στο σπίτι, στην κοινωνία και στο χωριό του.  Ξεκίνησε το στερνό του ταξίδι που δεν έχει γυρισμό για τον ουρανό και μείς που μείναμε πίσω θρηνούμε τον χωρισμό.

Η κηδεία του θα γίνει στις 22/6/2017 ημέρα Πέμπτη και ώρα 5 μ.μ. στο νεκροταφείο Χαλανδρίου.-

Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΓΕΦΥΡΙΟΥ

Ένα από τα πιο όμορφα γεφύρια στον τόπο μας είναι  το μονότοξο  παραδοσιακό γεφύρι στο Γλογοβύτικο  ρέμα.

Το έχτισαν Λαγκαδινοί  μαστόροι και χαρακτηρίζεται για το μεγάλο άνοιγμα της καμάρας και την κομψότητά της.

Η Γ Α Τ Ο Υ Λ Α

Του Βαγγέλη Κ. Χριστοπούλου

Ήταν δέκα η ώρα το πρωί και το κρύο ήταν τσουχτερό. Τα κεραμίδια έσταζαν από το λιώσιμο του πάγου και τα απόσκια ήταν ακόμη κάτασπρα.  Βγαίνοντας έξω στην αυλή να πάρω ξύλα για την φωτιά, μια αγριόγατα χάθηκε , στην άλλη γωνιά του κήπου και κρύφτηκε κάτω από θάμνους. Πισωγύρισα , μπήκα μέσα στο σπίτι , πήρα ένα κομμάτι συκώτι καλοψημένο που είχε περισσέψει από το βράδυ και το πέταξα στους θάμνους.

ΨΥΧΟΣΑΒΒΑΤΟ

Του Βαγγέλη Κ. Χριστοπούλου


Κουκιά θειά, κουκιά θειά……

«  Δώσε και μένα θειά , δώσε και μένα θειά, θεός  σχωρέστους , θεός σχωρέστους!...»
--“ Μακριά από την σκάφη, να μην ρίχτε μέσα  κανά σαρίδι,.” Μας έλεγε      η θειά- Μήτσαινα  και κρησάριζε με την ψιλή  κρησάρα το  αλεύρι.        Καταλάβαμε ότι αύριο ήταν  Ψυχοσάββατο και όλα έπρεπε να είναι πεντακάθαρα. Θα έφτιαχνε προσφορές και θα τις έδινε στον παπά, για να κάνει δέηση για τους πεθαμένους  και κουκιά για να συγχωρεθούν.
Σ’ ένα τραπέζι ξύλινο, η θεια- Μήτσαινα  είχε ακουμπισμένη τη σφραγίδα, που θάβαζε στα πρόσφορα και στα  μικρά  προσφοράκια.
Το ζύμωμα και το πλάσιμο της προσφοράς ήταν γι αυτή και για όλες τις γυναίκες, πραγματκή ιεροτελεστία. Σε λίγο  τα πρόσφορα θα έβγαιναν από τον φούρνο  αφράτα και προφαντά.  Από την πάνω πλευρά ήσαν κεντητά με έναν μεγάλο κύκλο, την ιερή Σφραγίδα.

ΛΑΓΚΑΔΙΝΟΙ ΠΑΠΟΥΤΣΗΔΕΣ

   ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ Α.  ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ  ΜΟΥ.

 Η ΠΕΙΝΑ ΤΟΥ 1941-42 (Προσωπικές εμπειρίες μου)

Θυμάμαι , κατά τον Γενάρη του 1942. Ήρθανε στο χωριό δυο αδέρφια παπουτσήδες, οι Λανήδες από τα Λαγκάδια. Εγκαταστάθηκαν έξω από την παράγκα του Φλεβάρη ( στο χωριό Μυγδαλιά Γλανιτσιά), απλώσανε τα πετσιά και τα εργαλεία τους κι αρχίσανε να μπαλώνουν και να σολιάζουν παλιά παπούτσια. Ο μεγάλος αδερφός _ Γιώργη τον λέγανε _ ένας πανύψηλος άντρας έκοβε την τιμή, τρείς ως πέντε οκάδες σιτάρι το ζευγάρι, δούλευε σιγανοτραγουδώντας και που και που πέταγε το καλαμπούρι  του σαν γνήσιος Λαγκαδιανός.

ΤΑ ΣΥΣΣΙΤΙΑ ΣΤΗΝ ΔΑΦΝΗ (ΣΤΡΕΖΟΒΑ)

Του Βαγγέλη Κ. Χρισστοπούλου

Πολλά ξεχάστηκαν με την πάροδο του χρόνου και δυσκολεύομαι να ανασύρω από την μνήμη μου γεγονότα των γυμνασιακών χρόνων.

Ωστόσο παραμένουν ακόμη ζωηρά στην μνήμη μου οι άνθρωποι της Δάφνης Καλαβρύτων και  η μικρή χαμοκέλα, που κείνη  την εποχή έγινε μαγειρείο, με τα γιασεμιά της, τα αγιοκλήματα και το άρωμά τους τριγύρω. Θυμάμαι ακόμη με υπόληψη  τον καθηγητή μας, Μιχάλη Τσικαλουδάκη,  για την αγάπη που έδειξε χωρίς τσιγκουνιά, χωρίς επιφύλαξη, σε μας τους μαθητές του και, εκτός των άλλων, πρωτοστάτησε στην οργάνωση μαθητικών   συσσιτίων στο γυμνάσιο. Μια όντως μεγάλη ευεργεσία για όλους μας.

ΠΟΛΛΑ ΤΑ ΔΕΙΝΑ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΜΟΥ

Ανοικτή επιστολή:  Στην Περιφέρεια Πελοποννήσου

                                   Στον Δήμο Γορτυνίας και στους πολίτες του.

Έχω απελπιστεί από τους χειρισμούς , την αδιαφορία των υπευθύνων του Δήμου που δεν κατάφεραν  για πολλά χρόνια να παρέχουν  στο χωριό μου καθαρό νερό κατά τους χειμερινούς μήνες.  Για του λόγου το αληθές  δες τε την θολότητα του νερού εμπλουτισμένου με συντηρητικά: χώμα, κοπριές ζώων, περιττώματα και ακαθαρσίες διάφορες.  

Αφού όπως φαίνεται κάθε φορά πού βρέχει βρόχινα νερά εισέρχονται στον υδροφόρο ορίζοντα και επέρχεται η θολότητα.

Το χωριό μου Μυγδαλιά (Γλανιτσιά) Γορτυνίας φιλοξένησε στην έδρα του τους κ.κ. Δημάρχους του Δήμου Κλείτορος με τα φιλόξενα αισθήματα των κατοίκων του που τους διακρίνει.

Οι πρώην Δήμαρχοι και ο σημερινός μας έταξαν με ανταμοιβή της ψήφου μας να μας  παρέχουν νερό καθαρό να πίνουμε και να καθαριζόμαστε. 

ΤΟ ΓΟΥΡΟΥΝΙ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Είχαν ειδοποιηθεί από ημέρες και πρωί πρωί έσμιξαν στο σπίτι του Παναγιώτη του Ζαφειόπουλου, του Γραμματέα και έγιναν μια παρέα, να σφάξουνε το γουρούνι του. Δέκα πέντε νομάτοι μαζεύτηκαν όξω από το δίπατο σπίτι του, στην αυλή. Χώρια η γυναίκα με τα παιδιά του και τα εγγόνια του.

 Από τους πρώτους που ήρθαν ήταν ο Ντούνιας ο Θανάσης, ο Θανάσης ο

ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΦΙΛΟΙ

Εύχομαι το μήνυμά μου να  βρεί εσάς και τις οικογένειές σας  υγιείς  και χαρούμενους.  Είναι ευχάριστο που γνωριστήκαμε  μέσω του  F/B και μοιραζόμαστε πολλά πράγματα. Ανταλλάσουμε σκέψεις, ιδέες , εικόνες , ειδήσεις και πολλά πράγματα που συμβαίνουν στην ζωή μας , γύρω μας στα χωριά μας, στην Πατρίδα μας.

Με τους πολλούς έχουμε γίνει μια οικογένεια και πιστεύω πως ο ένας νοιάζεται πλέον για το καλό του άλλου.
Αυτή η αλληλοεκτίμηση, η αγάπη η διαρκής ευχολόγια  μεταξύ μας ,  μου δίνει χαρά , με προτρέπει  και θέλω να ευχηθώ σε όλους ολόψυχα  καλές γιορτές  και

                                                   Κ Α Λ Α   Χ Ρ Ι Σ ΤΟ Υ Γ Ε Ν Ν Α

Και κάτι ακόμη:

Τις ευχές  από το χωριό μου, κι εμένα , παρακαλώ να μεταφέρετε και στους δικούς σας ανθρώπους  και πολλά χαιρετίσματα.

                                                                 Με εκτίμηση και αγάπη

                                                 Μυγδαλιά Γορτυνίας  -  Βαγγέλης Χριστόπουλος

ΣΤΡΕΖΟΒΙΝΕΣ ΦΙΛΙΕΣ

Εδώ και κάμποσα χρόνια που έρχομαι στο χωριό μου, την Μυγδαλιά (Γλανιτσιά) Γορτυνίας, αγναντεύω με νοσταλγία απέναντι την  Δάφνη  (Στρέζοβα) Καλαβρύτων.  Έζησα  εκεί τα γυμνασιακά μου χρόνια  και η μνήμη μου για αυτή την πολιτεία είναι αγέραστη και ακατάλυτη.

ΟΙ ΜΑΟΥΝΙΕΡΗΔΕΣ ΣΤΗ ΛΙΜΝΗ ΤΟΥ ΛΑΔΩΝΑ

Του Βαγγέλη Κ. Χριστοπούλου

Κάποιοι σκέφθηκαν και έχτισαν της Κυράς το Γιοφύρι με χρήματα, κόπο και με.. θυσία αίματος στα θεμέλιά του . Αιώνες στεκόταν πάνω από το Λάδωνα ποταμό και προσέφερε τις πολύτιμες υπηρεσίες του σε ανυπολόγιστον  αριθμό γενεών ανθρώπων!

 Κάποιοι άλλοι, πολύ αργότερα, σκέφθηκαν και έφτιαξαν την Λίμνη του Λάδωνα για  να ποτίζονται οι κάμποι στην Ηλεία και να φωτίζονται με, την παραγωγή  ηλεκτρικού  ρεύματος, χωριά και πολιτείες.

Στην μνήμη του Εκπαιδευτικού Παναγιώτη Α. Κωνσταντινόπουλου

Αξέχαστε Πάνο,

Ένας χρόνος πάει που έφυγες τόσο παράταιρα και τόσο αναπάντεχα και μας ξάφνιασες. Άφησες στους δικούς σου ανθρώπους, στη γυναίκα σου και τα παιδιά σου, στα αδέρφια σου, αλλά και σε μας τους φίλους και τους χωριανούς σου ένα μεγάλο κενό.

Αλλά και στο χωριό σου, τη Μυγδαλιά, που σε καρτερούσε, γιατί βλέπεις ερχόσουν ταχτικά και όταν βλέπαμε την πόρτα και τα παράθυρα του σπιτιού σου ανοιχτά, περιμέναμε να σε ιδούμε με αυτό το γλυκό γνώριμο χαμόγελό σου, να ειπούμε καλημέρα.
Θυμάμαι στην Στρέζοβα, που πηγαίναμε στο γυμνάσιο μαζί,  τον αγώνα που έκανες για μάθηση και προκοπή και ήσουν  παράδειγμα προς μίμηση με τον τρόπο σου, με τον  καλό σου λόγο,  με κείνες τις ορμήνιες  που μας έλεγες και κείνο το αθώο χαμόγελο που το διατήρησες μέχρι χθες.
Ξέρω από τότε που βγήκες δάσκαλος και διορίστηκες στο χωριό μας , μαζί με την αγαπημένη σου γυναίκα, εργάστηκες υποδειγματικά με ανιδιοτέλεια, φιλοτιμία και ξεχωριστή ευαισθησία , ακούραστα και στοργικά. Δίνοντας όλες τις ώρες του 24ώρου, σαν δροσιστική βροχή, την εκπαιδευτική σου γνώση . Με την ηθική σου υπόσταση, με την ακεραιότητα του χαρακτήρα σου και με την γενική σου δραστηριότητα, σε κάθε πλευρά της ζωής του χωριού μας, γέμισες τον ψυχή και τον νου των συγχωριανών μας με ικανοποίηση και υπερηφάνεια.

 Σε ευχαριστούμε Πάνο!

Πάνο αγαπημένε, σε ευχαριστούμε γιατί τότε σαν δάσκαλος στο χωριό είχες αγκαλιάσει στοργικά  το χωριό μας, τους γέρους μας  και τον δικό μου γέρο πατέρα, με την παρέα σου, με την κουβέντα σου, με τις εκδρομές που ζητούσες τότε να σε ακολουθούνε με τους μαθητές σου.

Έδωσες, όχι μόνο στο χωριό σου, αλλά παντού όπου υπηρέτησες τον παλμό της ανέλιξης στο παιδί και, παρά τις αντιξοότητες, δεν έλλειψε το χαμόγελό σου, που έδινε χαρά στα παιδιά και σε όλους εμάς, όσο λειτουργούσες και πρόσθετες τις δυνάμεις σου στο ποιοτικό ανέβασμα της ζωής μας. Ήσουν πάντα πρόθυμος, δίκαιος , ευγενής με ήθος και ύφος που σε συνόδευε πάντα στην ζωή.
Έτσι σε νοιώθω και θα σε νοιώθουμε κοντά μας, όσα χρόνια και αν περάσουν:  Έναν αγνό φίλο, υπεύθυνο και σπουδαίο πατριώτη . Ήσουν ακαταπόνητος με κορυφαία χαρίσματα, αρετή και ζεστή καρδιά, που την έδινες σε όλους τους πατριώτες, σε όλους τους ανθρώπους όλων των επιπέδων. Ήσουν ένας αληθινός δημιουργός γιατί είχες σφαιρική μόρφωση, πληρότητα για το σχολείο και τα παιδιά. Γιαυτό και η συνεισφορά σου στην μαθητιώσα νεολαία  μας ήταν φωτεινή .
Αγαπητέ Πάνο, να είσαι βέβαιος πως  η Γλανιτσιά, το αγαπημένο σου χωριό, θα σε θυμάται για πάντα.
 Σε χαιρετούμε  ακριβέ μας πατριώτη Παναγιώτη…
Βαγγέλης Κ. Χριστόπουλος

ΟΙ ΓΕΛΑΔΑΡΗΔΕΣ

Του ΒΑΓΓΕΛΗ Κ. ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΥ
Τον ειδοποίησα πως ήθελα να τον δω. Δεν είχα μιλήσει  μαζί του άλλη φορά.   Ήταν γνώριμος και δεν μου χάλασε το χατίρι.  Καλόκαρδα με χαιρέτησε και μου έδωσε το χέρι του στο απλωμένο δικό μου.
Ο Παλιός  γ ε λ α δ ά ρ η ς,  κάθισε  στο πεζούλι , πολύ κοντά μου, πάνω σε μια ίσια πλάκα σαν να είχε μυστικό να μου ειπεί.  

Ήξερα ότι ήταν πολύ δεμένος με τον Άσπρο του (Αχελώο), που πιο κάτω  κατρακύλαγε τα βουερά νερά του.  Άλλο τόσο ήταν δεμένος και  με τα γελάδια του, που παλιότερα νεότερος τα  έβοσκε στα χλοερά λιβάδια του. Σκούντημα ήθελε να ξεκινήσει με ιστορίες  για το ποτάμι και τα γελάδια του.

ΗΘΕΛΑ ΝΑΜΟΥΝ ΑΗΤΟΣ

«Πως θάθελα νάμουν αητός, νάνοιγα τις φτερούγες,

να πέταγα στα σύγνεφα και στον χρυσό τον ήλιο,
για ν’ αγναντέψω από ψηλά περήφανα τον κόσμο»

Οι αητοί διακρίνονται  για την δύναμή τους, το γρήγορο φτερούγισμα και το οξύτατο βλέμμα τους. Συνεχίζουν  και σήμερα να υπερίπταται πάνω από τα’ Αρκαδικά βουνά, όπως αυτός της φωτογραφίας μας.

Η φωτογραφία  είναι τραβηγμένη  ενδιάμεσα στα βουνά  Μαίναλο και Αφροδίσιο όρος, πάνω από την Λίμνη του Λάδωνα και σε ύψος 500- 1000 μέτρων πάνω από αυτήν. Με αυτή την φωτογραφία μου ήρθε στο μυαλό μια ωραία αφήγηση του πατριώτη μου Γεωργίου Βασιλόπουλο (Μάγγα) που συνέβη πριν  πολλά χρόνια   στα ίδια βουνά στον ίδιο γεωγραφικό χώρο που ίπταται αυτός ο αητός.

ΠΡΟΣ ΞΗΡΟΚΑΡΥΤΑΙΝΑ

Του Βαγγέλη Κ. Χριστοπούλου

Πηγαίναμε για την Ξηροκαρύταινα,  χωρίς πρόγραμμα,ύστερα από μια στιγμιαία απόφαση

Ο ήλιος κόντευε να χαθεί πίσω απ’τα γύρο βουνά και στη  δύση του κοκκίνιζε τις κορφές των . Οι σκιές χάνονταν από το σούρουπο που ζύγωνε.

Οι δυο μας, εγώ κι ο Πάνος, από τούτο το βουνό,  που οι γραμματιζούμενοι το λένε Αφροδίσιο όρος, καθώς ανεβαίναμε το φιδίσιο δρόμο για το χωριό, αγναντεύαμε κάτω  στους  πρόποδες, τη δαντελωτή λίμνη του Λάδωνα

Ο Πάνος μου μίλαγε για Νύμφες  που ζούσαν  άλλοτε σ’ αυτόν τον τόπο, στις  ρεματιές και μέσα σε σπηλιές , για  νεράιδες και τον θεό Πάνα που τις κυνηγούσε, τις μεθούσε και τις μάγευε με το σουραύλι του. 
 

ΟΙ ΠΑΛΙΟΙ ΚΕΡΠΙΝΙΩΤΕΣ

Για να πάμε από την Μυγδαλιά (Γλανιτσιά) στην Κερπινή περνάγαμε μπροστά από το εικονοστάσι του Αγίου Κωνσταντίνου, κάναμε τον σταυρό μας και από ένα μονοπάτι μέσα στα χωράφια φτάναμε στο σπίτι της κυρά Μαρίας του Δημόπουλου.
Εκεί ήταν ο προορισμός μας και γιαυτό πηγαίναμε από εκεί. Το σπίτι της ήτανε κοντύτερα παρά από τον άλλο δρόμο .Αυτά μου έλεγε η αδερφούλα μου σήμερα που βρεθήκαμε στο εικονοστάσι του Αγ. Κωνσταντίνου. Σαν την ρώτησα τι ήθελαν σε αυτό το σπίτι μου διηγήθηκε ολόκληρη ιστορία.

ΑΝΤΑΜΩΜΑ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΟΝΗ

Την ξενιτειά την ορφανιά, την πίκρα την αγάπη, τα τέσσερα τα ζύγισαν βαρύτερα είναι τα ξένα.

Η μοίρα των Αρκάδων από αρχαιοτάτων χρόνων ήταν  να μεταναστεύουν. Δυσκολεύονταν να επιβιώσουν στον τόπο τους και έφευγαν μακριά στα ξένα. Πολλοί έριξαν « μαύρη πέτρα» για το χωριό τους. Όχι όμως και ο δικός μας Χρόνης Πολυχρονόπουλος ο γιός του Σειρήνη.

ΜΙΑ ΔΩΡΕΑ ΒΙΒΛΙΩΝ

Αγαπητέ φίλε

Βασίλη  Τουρλιούμη  Καλημέρα

Οι υπεύθυνοι της βιβλιοθήκης του χωριού μου Μυγδαλιάς Γορτυνίας και δια μέσου εμού οι Μυγδαλιώτες  κι εγώ σας ευχαριστούμε  θερμά για την αποστολή δωρεά των τριών βιβλίων σας:

Η ΜΟΝΗ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΡΙΑΣ

Σε μια προέκταση του  Αφροδισίου όρους την Κορακοφωλιά είναι χτισμένη  σε υψόμετρο 950 μέτρων περίπου η Μονή Ευαγγελιστρίας Στρεζόβης – Δάφνης.

Παλιότερα  ανηφορίζαμε έναν μουλαρόδρομο τρία τέταρτα περίπου της ώρας και πηγαίναμε της Αναλήψεως και προσκυνούσαμε στην χάρη της. Ανέβαινε πολύς κόσμος και τιμούσε την Εθνική επέτειο της παλιγγενεσίας και την θρησκευτική γιορτή. Σήμερα πηγαίνει αυτοκίνητο.

ΛΑΙΚΗ ΙΑΤΡΙΚΗ ΣΤΗ ΜΥΓΔΑΛΙΑ ΓΟΡΤΥΝΙΑΣ

(Λαογραφική πραγματεία Γεωργίου Δ. Καραλή φοιτητή 1964)

Για  το κρυολόγημα έκοβαν κοφτές βεντούζες. Τα μικρά παιδιά τα ξυραφίζουν να καθαρίζει το αίμα τους. Κατ’ αρχήν κάθε 8 ημέρες ύστερα από 3 μήνες κάθε 15 μέχρι ένα χρόνο.
Για πόνους πικραγκουριές.  Για να σταματάει η αιμορραγία της μύτης καίμε αυγόφλουδα και βάνουμε επάνω την στάχτη της. (στακτός-ή-ό στάκτη).
Τη χρυσή καίνε με σκόρδο  ή με ίσκα.

ΘΡΥΛΟΙ ΜΥΘΟΙ ΔΟΞΑΣΙΕΣ ΜΥΓΔΑΛΙΑΣ ΓΟΡΤΥΝΙΑΣ

( Λαογραφική πραγματεία Γεώργιου Δ. ΚΑΡΑΛΗ Φοιτητή 1964)

Ζωικός  Κόσμος:

«Γαϊδουρινή υπομονή» μεταφορά από τον όνο

Όταν η κότα λαλεί και κοιτάει κατά την ανατολή είναι καλό, Αν λαλεί και κοιτάει κατά την δύση είναι κακό.  Η γιαγιά της Διαμαντούλας η πασίγνωστη Μαντή άκουσε την νύχτα κότα να λαλεί στο κοτέτσι και έστειλε τα εγγόνια να ιδούν αν κοιτάει κατά την δύση να της κόψουν το κεφάλι. 

ΛΑΓΚΑΔΙΝΟΙ ΜΑΣΤΟΡΟΙ

«Σας τάζω πως θ’ ακώ τις προσταγές των μαστόρων και του λιθαρά. Τα ζα θα τα ‘χω σαν τα μάτια μου, θα πασκίζω να φορτώνονται ούλα ίσια με τη δύναμή τους. Δε θα μαρτυρήσω μηδέ μια λέξη από τη γλώσσα μας κι όντας τρανήνω και γενώ μάστορης, στ αχνάρι του πρωτομάστορα θα πατήσω».

(Πηγή Άνθη της Πέτρας)                                                                                                                                                                                                                                    

Του Βαγγέλη Κ. Χριστοπούλου 

 Όπως τα είχανε ειπωμένα και συμφωνημένα  από το βράδυ, έτσι γενήκανε. Πρωί πρωί, ολόκληρο μπουλούκι, άνθρωποι και γαϊδούρια, αργοσαλεύουν από το ένα χωριό στο άλλο και ψάχνουνε για δουλειά.  Μικρομερεμέτια  που έκαναν σε ένα χωριό  γρήγορα  τέλειωσαν.  Τα ζώα ήταν φορτωμένα με σύνεργα: μυστριά, ξινάρια, λοστάρια, βαριές, κασμάδες,  φτυάρια και ζύγια.
Στην μια πλευρά και στην άλλη στα σαμάρια ήταν δεμένες με τριχιές μικρές σανίδες λασπωμένες για να φορτώνουν και να κουβαλούν τις πέτρες.

Τ Ο ΝΙΤΕΡΕΣΟ ΜΟΥ ΜΕ ΤΟΥΣ ΓΥΦΤΟΥΣ

                                                                                             Του Βαγγέλη Κ. Χριστοπούλου

Δειλινό ήταν και τα ψαροκάικο αρμένιζε  στην θάλασσα περήφανο και καμαρωτό.  Ο Mάστρο Χρίστος παλιός ναυτικός, πολύξερος και πολύγνωρος καπετάνιος,  πάνω στο μικρό ψαροκάικο με δυο άλλους νέους βοηθούς του, τους ορμήνευε και τους μάθαινε την δουλειά. Κείνοι πάταγαν με τα ξυπόλητα πόδια τους πάνω στο καΐκι, έλυναν και έδεναν τα σχοινιά, ξεμπέρδευαν τα δίχτυα ,έβγαζαν τα ψάρια και βόηθαγαν στο άραγμα του καϊκιού.