Πέμπτη 23 Αυγούστου 2018

ΟΙ ΚΥΡΙΕΣ ΤΟΥ 5ου ΟΡΟΦΟΥ

                                                              Του Βαγγέλη Κ Χριστοπούλου
Με γελαστά πρόσωπα γεμάτες συμπόνια κι αγάπη , με τις κάτασπρες πεντακάθαρες φορεσιές τους, μας καλημέρισαν σήμερα το πρωί, οι αδελφές νοσοκόμες. Ρωτούσαν και  τούς ασθενείς  μας καθώς πλησίαζαν στα κρεβάτια. Άκουσα και με την δική μου ασθενή την συζήτησή τους.
__ Πως είσαι καλή μου; Εκείνη άνοιξε τα μισοκλεισμένα μάτια της , μειδίασε ευχαριστημένη από της αδερφής το χαμόγελο και απάντησε ξερά χωρίς πολύ διάθεση.
__Καλά. Ευχαριστώ που νοιάζεστε για μένα.
__ Σήμερα σε βλέπω καλύτερα. Το χρώμα σου έχει φτιάξει, που ήταν  κίτρινο συμπλήρωσε η νοσοκόμα. Ήθελε να  προδιαθέσει την ασθενή  ευχάριστα. Ύστερα της έπιασε το χέρι  με την φλεβοκαθετήρα μαλακά, να μην πονέσει που έπεφτε ο ορός και πρόσθεσε άλλον ορό με φάρμακο, που άδειαζε γρήγορα μέσα στην φλέβα.
Η σακούλα του καθετήρα ήταν φουσκωμένη και  κόντευε να γεμίσει  με τα κιτρινωπά ούρα.
Η ασθενής Α άνοιξε τρομαγμένη  τα μάτια της, καθώς είδε,  τα χέρια της τόπους τόπους μαύρα, από το αίμα που χύθηκε από της φλέβες, με το τρύπημα. Η νοσοκόμα την καθησύχασε.
__Δεν είναι τίποτε μέχρι αύριο θα έχουν περάσει.
Το ένα χέρι που είχε την βελόνα στην φλέβα , ήταν πρησμένο και πόναγε.
Ενάτη ημέρα  σήμερα στο νοσοκομείο, εννιά η ώρα και είκοσι εννέα ο μήνας , νοσοκόμες φορεία, καθαρίστριες, συνοδοί, γιατροί όλοι σε κίνηση.
Άκουσα μια νοσοκόμα που έλεγε στην καθαρίστρια. « καλά που είσαι εσύ εδώ και λάμπει ο όροφος». Και δεν έχει άδικο ο όροφος Λάμπει.
Στο διπλανό κρεβάτι η άλλη ασθενής, είναι βαριά άρρωστη σχεδόν σε κατάκλιση. Σοβαρή η κατάστασή της……
Αθόρυβα, με συνέπεια στο καθήκον, μια αδελφή νοσοκόμα, πασχίζει να μετρήσει την πίεση   και το ζάχαρο της. Μεταφέρει την βελόνα του ορού από το ερεθισμένο χέρι στο άλλο, της φτιάχνει το γερτό κεφαλάκι της,  σε  ίσια θέση και τακτοποιεί το σεντόνι .  Ύστερα έβαλε τον ορό, της ρίχνει μια τελευταία ματιά με συμπόνια και φεύγει.
Σε λίγο έρχεται άλλη αδελφή φέρνει θερμόμετρα και μοιράζει τα φάρμακα.
Σήμερα η διπλανή ασθενής είχε επίσκεψη, έναν δικό της άνθρωπο. Έναν άντρα.
Κάθισε δίπλα της, ευθυτενής, σκεπτικός, με τα μάτια καρφωμένα στο πρόσωπο της και την κοίταγε με αγάπη και λατρεία. Έτσι μου φάνηκε.
Βγήκα έξω από το δωμάτιο διακριτικά μιας και επικοινωνούσε μυστικά, με την ασθενή του, να μην διακόψω τις γλυκές παλιές κουβέντες τους. Κάποιες σοφές κουβέντες έβγαιναν μυστικά από το στόμα της , κάποιες ορμήνιες και νουθεσίες ίσως. Ήταν σοφή  και μορφωμένη γυναίκα, όπως έμαθα, που μια ζωή πάσχιζε για την μόρφωση και προκοπή των άλλων.
Μακάρι να γιάνει…
Σήμερα δεν ακούω το βόμβο από το καζανάκι που είχε διαρροή.  Η προϊσταμένη με απανωτά τηλέφωνα στον υδραυλικό δυό τρείς φορές ήρθε και το έφτιαξε. Η υπόδειξή μου δεν πήγε χαμένη.
Είμαστε στον πέμπτο όροφο και οι αδελφές νοσοκόμες και η κυρία Χ και η κυρία Φ και οι δεσποινίδες Α και Β και όλες, δεν αφήνουν τους ασθενείς ήσυχους. Τους βάζουν ορούς, τους δίνουν τα φάρμακα, τους γλυκομιλούν και τους καλοπιάνουν.
Οι άρρωστοι είναι δικοί της άνθρωποι. Βιάζονται να γίνουν καλά και να πάνε στο σπίτι τους. Γιαυτό ακολουθούν κατά γράμμα τις οδηγίες των γιατρών.
Αυτή είναι η χαρά τους.
Και οι γιατροί, μπαινοβγαίνουν στα δωμάτια μεμονωμένοι και σε  ομάδες, εξετάζουν τους ασθενείς, αφουγκράζονται με τα όργανα μέτρησης ,  δίνουν οδηγίες και μοιράζουν  ελπίδες για σύντομη ανάρρωση.
Οι ώρες περνούν αργά, κουραστικά για όλους. Μα κείνη η ψυχολογική υποστήριξη, με πειστικό και ευγενικό τρόπο, όλο αγάπη και χαμόγελο που το πας, με αυτές της αδελφές νοσοκόμες του πέμπτου ορόφου. Είναι πραγματικές αδερφές, είναι ηρωίδες….
Τα μάτια τους πέφτουν πάνω στον άρρωστο, παρατηρούν την ροή των ορών, καταγράφουν σε τακτά διαστήματα τις μεταβολές στον οργανισμό του ασθενούς  και συνέχεια μοχθούν.
Και αυτή η συμπεριφορά, σε μας τους συνοδούς σε σκλαβώνει. Όλο ευπρέπεια εξωτερική και εσωτερική είναι.
Μπράβο στον πέμπτο όροφο! Μπράβο στις νοσηλεύτριες και τον νοσηλευτή, που συναγωνίζονται η μια με την άλλη, στην προσφορά, στην εμφάνιση και στην βοήθεια του ασθενούς. Μπράβο για την αγάπη που δείχνουν , για την ευθύνη που αισθάνονται, για την ποιότητα και υπευθυνότητα που έχουν.

Έχω καταγράψει στο μυαλό και την ψυχή μου στο ίδιο νοσοκομείο, στον πρώτο όροφο κάποια άλλη στιγμή που βρέθηκα εδώ, το σώριασμα του νοσοκόμου στο δάπεδο και τα δάκρυα δυο νοσοκόμων . Γιατί; Γιατί, έφυγε ένας νεαρός ασθενής απ την ζωή και δεν άντεξαν στον πόνο.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου