ΜΥΛΑΟΝΤΑΣ ΠΟΤΑΜΟΣ

                                                                                                  Του Βαγγέλη Κ. Χριστοπούλου

Μετά την Βυτίνα και το Αρχαίο Μεθύδριο το Φλεβάρη μήνα ,  ανηφορίζοντας  τις πλαγιές του Μαινάλου  προς τα χωριά Πυργάκι και Ελάτη,  δεν υπάρχει σχισμάδα εδάφους, που να μην είναι πηγή τραγουδιστών νερών.
Που να μην βλέπεις  καταρράκτες και κρυφούς δρόμους νερών ανάμεσα από οργιαστική βλάστηση. 

Αυτές οι πηγές ενώνονται φανερά και μυστικά  με τα τραγούδια των νυμφών σε ρεματιές και κείνες ξανασμίγουν μεταξύ τους για να δυναμώσουν  τον Μυλάοντα Ποταμό.
Αυτός κυλάει πρόσχαρα  τα νερά του που  ασημίζουν, όπου δεν τα σκεπάζει η βλάστηση.
Και από τις δυό όχθες του, έλατα, πλατάνια, ιτιές και πουρνάρια και  άλλα δέντρα αφήνουν τους κλώνους τους σαν ξέπλεγα μαλλιά γυναίκας πάνω στα νερά, άλλοτε να καθρεφτίζονται και άλλοτε μισοβυθισμένα στα νερά να δροσίζονται.
Η πυκνή βλάστηση και από τις δυο του πλευρές,   ενώνονται και σκεπάζουν το ποτάμι σαν να είναι μικρό παιδί για  να μην κρυώσει , αναγκάζοντάς τον,  κάποιες φορές να χάνεται κάτω από τα φυλλώματά τους. Τα νερά του ποταμού καθώς κατεβαίνουν στην ρεματιά, όλο και γλυκοφιλούν και σμιλεύουν τις πέτρες και γίνονται με αυτές ένα, σαν να υπάρχει μεταξύ τους κάποια μυστική αγάπη. Αφήνουν   τα σημάδια τους επάνω  ,  σμιλεύοντας σιγά σιγά και αθόρυβα, χαρίζοντας χαριτωμένα σχέδια και μορφές. Δημιουργώντας ένα ξεχωριστό μουσείο από αυτά που ξέρουμε. Το μουσείο της φύσης, το μουσείο  του Μυλάοντα ποταμού.
Ήρεμος όπως κατεβαίνει κάνει μικρές, ήρεμες λιμνούλες και ένας πλούσιος διάκοσμος απλώνεται στην επιφάνεια του ξάστερου νερού.  Καθώς κυλάει το νερό σχηματίζονται φιδίσιοι ελιγμοί από τα πετρώματα του βυθού, τις ρίζες ,τα κλαδιά.  Το ίδιο το νερό παιγνιδίζει με τις ηλιαχτίδες , το αεράκι και κρατά το ίσο με το μουρμουρητό του στο θρόισμα των δέντρων και το κελαίδημα των πουλιών.
 Κατεβαίνει χαϊδεύοντας και νανουρίζοντας τον κόσμο του με γαλήνη και ηρεμία. Καθώς  κυλάει πάνω στις πέτρες, λάμπει η ασπράδα του γίνεται βουερός και βγάζει αφρούς και μελωδίες. 
Δεν αργεί να θυμώσει με μια νεροποντή  με μια καταιγίδα, κατεβάζουν  τα φουσκωμένα ρέματα, πέφτουν στην κοίτη του και κείνος αγριεύει.

Κάποια στιγμή έκανα στάση κοντά σε μια πλαγιά του Μαινάλου. Αγνάντεψα κάτω στην ρεματιά που έτρεχε αλαφιασμένος ο ποταμός Μυλάοντας. Ήθελα να ακούσω τα ερωτικά τραγούδια του Πάνα και των βοσκών με τον ήχο της φλογέρας τους. Ούτε άκουσα , ούτε είδα  τίποτε. Ψιλόβρεχε και φαίνεται βρίσκονταν κρυμμένοι σε σπηλιές μέσα στα δάση. Τα νερά του αυτή την εποχή είναι πολλά βουερά και ξάστερα.

Κυλάνε ανάμεσα από τα ωραία Αρκαδικά τοπία, σε φαράγγια σε βράχια σιγανοκουβεντιάζοντας με πλατάνια, ιτιές έλατα και βελανιδιές.  Με το πέρασμα των αιώνων σμίλεψε τα πετρώματα στο ρου του σχηματίζοντας εξαιρετικές εικόνες. Οι  πέτρες είναι καλοδουλεμένες λείες και όμορφες .  Όταν σκοντάφτει πάνω στα βράχια, αφρίζει αφηνιασμένος και κάνει καταρράκτες απρόσιτους και αδιάβατους μέχρι που φτάνει στα πόδια της Μονής Κερνίτσης. Το Μοναστήρι της Κερνίτσας κουρνιασμένο σε πανύψηλο βράχο 500 μέτρα περίπου από τον ρου του ποταμού στέκεται αγέρωχο και υπερήφανο. Εκεί κοντά  από την Μονή Κερνίτσας υπάρχει όμορφο πέτρινο γεφύρι που καταγράφει τους θυμούς και τις φοβέρες του ποταμού Μυλάοντα καθώς υποκλίνεται και περνάει κάτω από τον δυνατό θόλο του.  Στις δυο πλευρές στα πανύψηλα κατακόρυφα βράχια, ακούγονται βραχνές οι φωνές από κοράκια και η ψαλμωδία των ωδικών πτηνών.   Σμίγουν με την ψαλμωδία των καλογραιών σε έναν περίεργο και μυστηριώδη κόσμο. Από το Μοναστήρι της Κερνίτσης με το μικρό παρεκκλήσιο που βρίσκεται μέσα σε σπήλαιο παίρνει ο επισκέπτης γεύση των σπηλαίων που υπάρχουν,  στα κατακόρυφα βράχια της ρεματιάς που τρέχει ο Μυλάοντας ποταμός.
Αγναντεύοντας από την Κερνίτσα στο βάθος της χαράδρας που κυλάει τα βουερά νερά του γίνεται μια αέναη πάλη του νερού με την φύση. Από εδώ το αφρισμένο ποτάμι άγριο και απειλητικό τρέχει στην αγκαλιά του Τράγου ποταμού και στην συνέχεια στον Λάδωνα. Όλα τα ποτάμια της Πελοποννήσου πηγάζουν από το ορεινό σύμπλεγμα των Αρκαδικών βουνών. Και ο Ευρώτας και ο Αλφειός και ο Λάδωνας και ο Λούσιος κα άλλοι ποταμοί  κάνουν τους κάμπους της Ηλείας, της  Αχαίας, της  Λακωνίας πλούσιους. Καλά έλεγε ο αείμνηστος φίλος μου ο Στάθης ο Ραδέος. Η Αρκαδία με τα ποτάμια της τροφοδοτεί με τα νερά της όλη την Πελοπόννησο. Με τις ρίζες των αγέρωχων βουνών της κρατάει, την παράλια γη να μην βουλιάξει. Τιμή και δόξα στην Αρκαδία…. 
Καθώς γίνονται όλες αυτές οι σκέψεις περπατώντας στην ακροποταμιά η φύση σε σκλαβώνει από την ομορφιά της. Όμως καθώς περνούν οι ώρες και βραδιάζει,  ο τόπος γεμίζει με κατάμαυρους ίσκιους και με τα μαύρα σύννεφα του ουρανού γίνεται κόλαση. Ένας φόβος , μια αγωνία και μια ταραχή σε κυριεύει,  καθώς αντικείμενα πέτρες και δέντρα μετασχηματίζονται σε πονηρές και  αλλόκοτες φατσούλες έτοιμες να σου επιτεθούν.
Νοιώθεις την ανάγκη να επιστρέψεις το συντομότερο στο σπίτι σου.  Είναι τόσο όμορφο το τοπίο και αυτό το χωριό η Ελάτη,  που ετοιμάζω επίσκεψη με παρέα την άνοιξη που τα πάντα χαμογελούν και η φύση αναγεννάτε να κάνω την επίσκεψή μου.  

 28.2.2018