ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΑΔΕΡΦΟΥ ΜΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

Ακριβέ Αδερφέ μας,

Είναι σκληρή και γεμάτη πόνο και θλίψη τούτη η ώρα που σε αποχαιρετάμε για το μεγάλο, αγύριστο ταξίδι σου.  Για μένα, την μεγάλη μας αδερφή  την Γιώτα, την μικρότερη την Δέσποινα , αλλά και την πολυαγαπημένη σου γυναίκα την Ελπίδα που στάθηκε ακοίμητος Άγγελος κοντά σου και τους άλλους συγγενείς και φίλους. Καλά οι  δυο αδερφές μας  η Διαμάντω  με τη Φαίδρα και  οι γονείς μας σε καρτερούσαν και  θα έχουν χαρά που είστε τώρα μαζί.

Πόσο  δυσκολεύομαι να εκφραστώ για το μεγαλείο της ψυχής σου και πόσο φτωχές είναι οι αποχαιρετιστήριες λέξεις τούτη την ώρα, γιατί δεν εκφράζουν όσα νιώθω αλλά δεν εκφράζουν και το μέγεθος της προσωπικότητάς σου.

Αγαπημένε μου αδερφέ ξέρω, ήσουν πάντα διακριτικός, προσηνής και γλυκομίλητος και χρησιμοποιούσες το μέτρο. Ήσουν μια κρυστάλλινη φωνή και ένας ασυνήθιστος άνθρωπος για την κακότροπη εποχή μας. Ήσουν ένας καλόγνωμος και χαμογελαστός άνθρωπος που είχες μια ζεστή καρδιά που ήξερε να δύνεται σε όλους τους ανθρώπους όλων των επιπέδων. Ήσουν οπλισμένος δυνατά και πολύ γόνιμα με γνώσεις και η συνεισφορά σου στην μαθητιώσα νεολαία σαν δάσκαλος ήταν  μεγάλη.  Ήσουν όλο φως. Ήσουν ένας φωτισμένος άνθρωπος ,έξυπνος με  κοφτερό μυαλό. Αφού τελείωσες την Παιδαγωγική Ακαδημία προχώρησες σε πολυετής σπουδές επιμόρφωσης , πήρες πτυχίο της ΠΑΝΤΕΙΟΥ ΑΝΩΤΑΤΗΣ  ΣΧΟΛΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ, ΤΗΣ ΝΟΜΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ, Σπούδασες Βυζαντινή μουσική, ξένες γλώσσες, έγινες Επιθεωρητής Δημοτικής εκπαίδευσης  και έφυγες  με τον βαθμό του ειδικού Παρέδρου από το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο.

Θυμάμαι τον καθηγητή μου των μαθηματικών το 1960 που σε είχε γνωρίσει σαν δάσκαλο  στην Αίγυπτο σε εκεί Ελληνικό σχολείο που δίδασκες,  στην αίθουσα της τάξεώς μου που έλεγε! «Ο αδερφός σου ήταν καλός δάσκαλος . Οι μαθητές του έμπαιναν στο γυμνάσιο χωρίς εξετάσεις….»  Πόσο υπερήφανο με έκανες αδερφέ τότε και όλα τα χρόνια πόσο υπερήφανος θα είμαι για σένα.

Δεν υστερούσες σε τίποτε αδερφέ μου, ήσουν ο άνθρωπος των θυσιών και της ανιδιοτέλειας , πρόσφερες συνειδησιακά και αγάπαγες όλους τους ανθρώπους  αδιακρίτως  και δίχως όρους. Ήσουν άδολος, αγνός  και αγαθός χριστιανός αφοσιωμένος στον Θεό και την Ορθοδοξία. Στις εκκλησιές που έψελνες  και στην δική μας την Κοίμηση της Θεοτόκου πόσο γλυκόηχα έψελνες και παρακαλούσες τον Θεό για να μας προστατεύει  και να μας έχει καλά. Η συγχωρεμένη η πατριώτισσά μας η Ξανθή έλεγε:  Όταν πεθάνω το μόνο που θα ήθελα να είναι ο αδερφός σου  ο Χρίστος Ψάλτης!!!!  Ότι έκανες το πίστευες βαθιά και το έκανες χωρίς επιδείξεις, αθόρυβα και σεμνά στην οικογένεια στην κοινωνία μα και σε όλους.

Άκουγα καλόπιστη κριτική των χωριανών μας για την προσφορά σου στην ψαλτική και ένιωθα περηφάνια και βαθύτατη συγκίνηση. Μέχρι το τέλος πρόσφερες πολλά σε όλους μας με λόγια και έργα.

Μία γενναία σου προσφορά μαζί με την αγαπημένη σου σύζυγο ήταν η ανακαίνιση του καμπαναριού της εκκλησίας του χωριού μας.

Αδερφέ ξέρω πόσο πολύ σεμνός και ταπεινός ήσουν και δεν μπορώ κάποια πράγματα να μην τα πω. Η δεξιά σου χείρα δεν γνώριζε τι κάνει η αριστερά σου. Ήσουν όμορφος στην ψυχή, ελεύθερος στην σκέψη και παντού με το γέλιο στο στόμα. Δεν εξωραΐζω την προσωπικότητά σου , απλά λίγα λόγια , λίγες φτωχές λέξεις καταθέτω στο πορτραίτο σου σαν θυμίαμα. Καταθέτω λίγες λέξεις από άμετρη ευγνωμοσύνη για τα καλά που πρόσφερες. Και αλήθεια πέρασε χωρίς να το καταλάβω  ο χρόνος για να μπορέσουμε να ξεπληρώσουμε λίγο για  την  καλοσύνη σου, την στοργή σου την αγάπη σου.  Εσύ με μεγάλωσες και με σπούδασες, με βοήθησες  σαν να ήμουν ο εαυτός σου αδελφέ , γιαυτό  χύνω μαύρο δάκρυ τώρα που έφυγες  και  γράφω αυτές τις σειρές.

Υπήρξες μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα.  Με το λαμπρό σου χαρακτήρα, τα ηθικά σου χαρίσματα και την επαγγελματική σου αρτιότητα κόσμησες τον δασκαλικό κόσμο και τίμησες το χωριό μας την Μυγδαλιά ( Γλανιτσιά) Γορτυνίας.

Είχες πάντα μια σεμνή, αξιοπρεπή  και άψογη παρουσία και κοινωνική συμπεριφορά που αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση.

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ήταν το πρώτο  από τα έξι παιδιά των φτωχών γονιών μας της Παναγιώτας και του Κωνσταντίνου. Γεννήθηκε το 1934. Αφού τελείωσε το Δημοτικό σχολείο ο δάσκαλος του χωριού επέμενε στον πατέρα να τον στείλει στο γυμνάσιο.  Με τι λεφτά όμως. Τα τρία πρώτα χρόνια τον πήρε στο σπίτι του ο Θείος Κώστας  με την γυναίκα του την Γεωργία στο φτωχικό τους σπίτι στην Τρίπολη τον βοήθησαν και το κρεβατάκι του ήταν κάτω από μια εσωτερική σκάλα.  Ήταν ευγνώμων μέχρι τέλος στους Θείους. Τα άλλα τρία χρόνια πήγε στο γυμνάσιο Λαγκαδίων με πολλές στερήσεις  και ανέχεια. Σαν τέλειωσε το γυμνάσιο και έγινε δάσκαλος τελειώνοντας και την Παιδαγωγική Ακαδημία Τριπόλεως σε νεαρή ηλικία έπιασε δουλειά σε ιδιωτικά δημοτικά σχολεία.

Έπρεπε να βοηθήσει την πολυμελή οικογένεια με τα αδέλφια του. Έτσι έκαναν τα μεγαλύτερα αδέλφια τότε.  Στην συνέχεια ξενιτεύτηκε στην Αίγυπτο. Έπρεπε να μαζέψει χρήματα για προίκα των δυο μεγαλύτερων αδελφιών. Τέσσερα χρόνια εργάστηκε εκεί μα σαν γύρισε στην Ελλάδα δεν άλλαξε ταχτική ήταν σαν πατέρας και αδελφός κοντά μας.

Ωχ! Αδερφέ μου. Ήσουν το καμάρι της οικογένειάς  μας  που μέρα και νύχτα σε λατρεύαμε και ήσουν η χαρά, η αγάπη και η ελπίδα μας όσο ζούσες.  Κάθε πρωί η καλημέρα σου ήταν ο πρωινός καφές  και κάθε ηλιόγερμα η καληνύχτα σου ήταν ένα χάδι. Σε λατρεύαμε αδερφέ μου και ήταν η χαρά, η αγάπη και η ελπίδα μας όσο ζούσες. Ήσουνα μια αστείρευτη φωτοπηγή στα σπιτικά μας  γιαυτό σε αγκαλιάζαμε και είμαστε περήφανοι για σένα.  Τώρα σε πήρε ο χάρος  και πας στης μαύρης γης τα τρίσβαθα στον Άδη κάτω. Εμείς τι θα κάνουμε αδερφέ;

Σου υποσχόμαστε  αγαπημένε μας πως θα συνεχίσουμε την δική σου πορεία και θα σε θυμόμαστε ευλαβικά και περήφανα χωρίς πολλούς θρήνους μιας και δεν το ήθελες και δεν σου πρέπει. Θα σε έχουμε στην ψυχή και στο μυαλό μας αθάνατο.

Καλό σου ταξίδι ακριβέ μας .