ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ Γ. ΔΑΣΚΑΛΟΠΟΥΛΟΥ

                                               

............Και το Λάδωνα το θρυλικό ποτάμι, το πανάρχαιο ποτάμι της ζωής , ο πόνος του ποιητή που ξέρει το χρέος του το τραγούδησε και το τραγουδάνε ακόμα πουλιά, ζωντανά κι άνθρωποι, καθένας με το τραγούδι του και με τη λαλιά του:

Ο    Λ  Α  Δ  Ω  Ν  Α  Σ

Ε! Λάδωνά μου ποταμέ, με  τα καλά νερά σου.

Τραγούδι λες τον πόνο σου και σε στοιχειώνει πόνος.

Σειέσε, λυγιέσε, σα το νιό, σε γάμου πανηγύρια

και το τραγούδι της χαράς κύμα και κύμα πάει.

Δροσοβολάς  σαν άνοιξη με της αυγής τα νιάτα

και στο δροσιό σου λούζεται το φως και το χορτάρι.

Ομορφονιό σε χαίρονται κ’ οι πέρδικες στις πέτρες,

στη λεφτεριά του κάμπου σου, πετάν και σ’ αγκαλιάζουν.

Ποτέ σου δεν εσίγασες δε γύρισες στα πίσω,

τα ζωντανά σου κύματα, φλογίζονται στο ήλιο

μπροστά πηγαίνουν και φιλούν τον έρωτα της νιότης.

Με την υγειά θυμώνεσαι και τους καρπούς αξιώνει,

τραπέζια στρώνεις τα καλά, γύρω σου να χορταίνουν,

όλα τα στόματα της γης κι αγάπη να λαλούνε.

Τα δυο στοιχειά στον τόπο σου παλέψανε την νύχτα

και το κακό σε ζύγωσε κοντά του να σε πάρει.

Με το κακό δεν έτρεξες σκλάβο του δεν σε πήρε.

Βούϊξες σαν τον άνεμο σε στοιχειωμένα δάση.

Πήρες τη στράτα του καλού και την οργή του δίκιου

κι άλλοι σε λένε Λάδωνα, κι άλλοι Ροφιά σε λένε».

...........................................................................................

Κ   Ε   Ρ   Π   Ι   Ν   Η

                                                          

                                                Γ  ΜΕΡΟΣ

            Φωτολαλείς σαν κρυό νερό που καίει στον πρώτον ήλιο,

               σα μάτι πετροπέρδικας που πέτρα πέτρα πάει

            κι έχει τον έρωτα χαρά και την καρδιά αγάπη.

            Αητός δεν άπλωσε φτερά, μήτε δεντρός κλωνάρια,

               μήτε και κάμπος λούλουδα κατάσπρα στον Απρίλη,

            όσο το φως της νιότης σου κι ο νους της ομορφιάς σου,

            γραμμένος με χαμόγελο απλώνει τη γαλήνη,

            σα λαμπερός αυγερινός σε κύματα πελάγου.

            Κι ο ριζιμιός ο πόνος σου, μέγα στοιχειό του κάμπου,

            στης προκοπής τη λεφτεριά γίνεται νιο τραγούδι….

            Ε Κερπινή πέρκαλη, μάνα των αγροτάδων,

            αγνό της Αρκαδίας παιδί κι ασκλάβωτο στους κόπους,

            κάνεις σταφύλια δίφορα, και πωρικά σα μέλι,

            στη γλύκα τους να κρέμεται κι ο κάνθαρος τα πίνει

            άσπρο σιτάρι για ψωμί, μαύρο ψωμί μοσχάτο,

            βλησίδια τα καμόκαρπα να τρων και τα μαμούδια.

            Κριάτα, τυριά και βούτυρα, με την υγειά χυμένα,

            σ’ ένα τραπέζι φουμερό με τα καλά σινάφια,

            να τρώνε και να πίνουνε κι αδέρφια να φιλιόνται.

            Ποιος πέρασε στον τόπο σου ξένος κι αποσταμένος,

            και δεν πετάχτεις στην αυλή να τον καλωσορίσεις,

            ν’ ανάψεις φως στο στήθος σου στοργή να τον κεράσεις;

            Τον κάματα στα χέρια σου σαν αδερφό τον έχεις

            κι όσο φιλείς τα νιάτα του, τόσο πολύ στοιχειώνεις.

            Βουνά, ξωμάχοι και βοσκές μάνα τους σε λατρεύουν

            και τα χωράφια γόνιμα και τ’ αλετριού τα βόδια,

            σου καμαρώνουν την αντρειά και τους καλούς ανθρώπους.

            χάρη ποιος έχει να χαρεί, κοντά σου να πλαγιάσει,

            φωτιά να νοιώσει της χαράς και ξάγρυπνος να μείνει.

            Σαν το φεγγάρι Γεναριού σε χιονισμένους τόπους

            που κάνει μέρα την νυχτιά και διώχνει το χειμώνα.

            Ε γέροι ξανανιώσετε στα κρύα τα νερά της,

            ο ξάστερος αέρας της,  μέσα σας να σκιρτήσει,

            σα ταύρος της ανατολής το ματωμένο φέγγος

            π’ ανάβει μάτια σα φωτιά κι από ζωή βρουχιέται.

            Αρρώστοι πιέτε το κρασί κι απ’ το ψωμί της φάτε

            κι ακούτε το τραγούδι της να βρείτε την υγειά σας.

            Έχουν τον ήλιο της ζωής της Κερπινής οι τόποι,

            νεκροί να ιδούν ανάσταση και τη χαρά θλιμμένοι.

 ....................................................................................

Π  Ι  Σ  Ω     Σ  Τ  Η    Γ  Η    Μ  Α  Σ

                                               

                                    Πίσω στη γη μας, αγροτάδες!

                                    Σε τούτη γη την καρπερή.

                                    Την ένδοξη την τιμημένη,

                                    την άξια γη, τη λαμπερή…

                                    Ήλιος  αγάπη, δεν τους λείπει.

                                    Αγέρας λέφτερος και φώς.

                                    Στοιχειό της, ο καινούργιος πόνος

                                    κ’ η εργατιά της αδερφός.

                                    Πίσω στη γη μας που ποτίστη

                                    μ’ αίμα μ’ ιδρό, με προκοπή.

                                    Τ’ ανασαμά μας, το τραγούδι

                                    κι ο έργος μας, να μη κοπεί.

                                    Η μάνα γη μας είναι πλούσια.

                                    Έχει καρδιά,  ψηλό βουνό.

                                    Έχει βλησίδα τα καλά της

                                    και ξάστερο τον ουρανό.

                                    Βρέ πόσο βιός κρύβει στα σπλάχνα!

                                    Ζωή, χαρά, νιάτα, στοργή.

                                    Απέραντος , όμορφος κόσμος,

                                    για μας αγρότες τούτ’ η γη.

                                    Ορφάνεψε το μαύρο χώμα…

                                    πουλί, λουλούδι, κλαρικό,

                                    στάνη, καματερό, δεν βλέπω….

                                    χωράφι με σιταρικό….

                                  

                                    Αδερφωθείτε και παλέφτε!

                                    Να μη σας κλέβουν τη δουλειά

                                    και φαύγετε μακρυά στα ξένα,

                                    σαν διαβατάρικα πουλιά….

   

....................................................................................

Α   Γ   Ρ   Ο   Τ   Η   Σ

                                              

                                   

                                    Να ροβολάς τ’ απομεσήμερο,

                                    στη Λιάσκοβα στο κεφαλάρι

                                    μπροστά τα βόδια τ’ αργοκίνητα

                                    και συ ξωπίσω καματάρη.

                                    Πυρό σε βλέπω, ‘κει στο σύρραχο,

                                    στο σκάπετο, κατά το δείλι,

                                    πέφτουν τα φύλλα κιτρινιάρικα,

                                   κάτω βροντάν οι νερομύλοι.

                                    Πίνει ο μπουγάς νερό στη λούμπα του

                                    κι ασκοφυσάει και φουσκώνει,

                                    νερό σταλάζ’ η τραχειλιά του, μπαρδαλή

                                    σαν το κεφάλι του σηκώνει.

                                    Και παραπάνου συ τη μάνα του νερού,

                                    σκύβεις τα μπρούμυτα και πίνεις,

                                    πλένεις τα χέρια τα μουντ’ απ’ τα χώματα

                                    σε δέρνει πόνος της γαλήνης…

                                    Πάνε και πάνε για τα χειμαδιά

                                    κοπάδια γερανοί και χελιδόνια

                                    στο Μαίναλο, στη Ζήρεια, στο Χελμό,

                                    ανθίζουν τα πρώτα χιόνια.

                                    Βάνεις κοφτά στ’ αντήλιο την παλάμη σου,

                                    και τα τηράς κατά που πάνε,

                                    να φέρουν στις καρδιές την άνοιξη,

                                    του παραγγέλνεις σαν γυρνάνε

                                    νιάτα στα νιάτα, φως αγάπημα

                                    και με του κάμα του τον τράγουδο,

                                    στον κόσμον όλον την ειρήνη….